Όταν γίνεται λόγος για τις μεταρρυθμίσεις στις χώρες της Ασίας, συνήθως εννοείται κάποια παραλλαγή εκείνων που έγιναν στην Κίνα τη δεκαετία του ‘80 και του ‘90. Με άλλα λόγια - της μετάβασης στην οικονομία της αγοράς, διατηρώντας παράλληλα το απολυταρχικό καθεστώς.
Όχι μόνο η Κίνα, αλλα και το Βιετνάμ με την πείρα τους, όπως θα έλεγε κανείς, απέδειξαν τη δυνατότητα συνδυασμού αποτελεσματικών μεταρρυθμίσεων της αγοράς με την κομμουνιστική ρητορική. Αλλά η εμπειρία αυτή δεν είναι καθόλου κατάλληλη για τη Βόρεια Κορέα.
Σε αντίθεση με την Κίνα ή το Βιετνάμ, η Κορέα είναι διαμελισμένο κράτος, μάλιστα, η διαφορά του επιπέδου οικονομικής ανάπτυξης και του βιοτικού επιπέδου μεταξύ των δύο μισών της χώρας είναι πολύ μεγάλη. Η πραγματοποίηση των μεταρρυθμίσεων θα οδηγήσει αναπόφευκτα στη διάδοση πληροφοριών στη Βόρεια Κορέα για το πόσο μακριά προχώρησε η Νότια Κορέα. Μια άλλη συνέπεια των μεταρρυθμίσεων θα είναι, προφανώς, και κάποια πολιτική ελευθεροποίηση, με αποτέλεσμα οι Βορειοκορεάτες θα αρχίσουν να φοβούνται λιγότερα τις Αρχές τους.
Η χαλάρωση του φόβου μπροστά στις Αρχές σε συνδυασμό με την αυξανόμενη συνειδητοποίηση ότι η χώρα διέρχεται βαθιά κρίση μπορεί να προκαλέσει επαναστατική κατάσταση στη χώρα. Εννοείται ότι τέτοια τροπή των εξελίξεων δεν περιλαμβάνεται στα σχέδια του Κιμ Γιονγκ Ουν και για αυτό τον λόγο αποφάσισε να μην προβεί σε μεταρρυθμίσεις, προκειμένου να αποφύγει πολιτικούς κινδύνους. Τελευταία,ωστόσο, εμφανίστηκαν ενδείξεις ότι η νέα ηγεσία της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Κορέας είναι σοβαρά διατεθειμένη να κάνει μεταρρυθμίσεις. Μερικές φορές αυτό εξηγείται από τις ιδιαιτερότητες της προσωπικής εμπειρίας του Κιμ Γιονγκ Ουν: σπούδασε στην Ελβετία και ήδη για αυτό το λόγο μπορεί να έχει ρεφορμιστική νοοτροπία.
Ωστόσο η βασική αιτία της ετοιμότητας του νέου ηγέτη της Βόρειας Κορέας για μεταρρυθμίσεις, είναι, κατά πάσα πιθανότητα, η περίπλοκη κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η Βόρεια Κορέα. Από τη μία πλευρά, οι μεταρρυθμίσεις κινεζικού χαρακτήρα, ξακολουθούν να συνιστούν απειλή για τη διατήρηση της πολιτικής σταθερότητας στη χώρα, ενώ από την άλλη, γίνεται ολοένα και πιο σαφές ότι το παλιό σύστημα σταδιακά καταρρέει και δεν είναι δυνατό να σταματήσουν αυτή την κατάρρευση.
Σ’ αυτές τις συνθήκες η νέα ηγεσία της Βόρειας Κορέας δεν έχει άλλη επιλογή εκτός από το να διακυνδυνέψει και να πάρει την πρωτοβουλία στα χέρια της. Αν δεν αλλάξει τίποτα, το σύστημα θα καταρρεύσει μέσα σε 10-20 χρόνια με ολέθριες συνέπειες για την τωρινή άρχουσα ελίτ.
Αντίθετα, οι μεταρρυθμίσεις, αν και επικίνδυνες, θα της δώσουν κάποια ευκαιρία να διατηρήσει τον έλεγχό της στην κατάσταση. Έτσι, λοιπόν, κατά την επιλογή μεταξύ της εγγυημένης χρεοκοπίας και της μη εγγυημένης επιβίωσης επιλέγει το δεύτερο.                      http://greek.ruvr.ru/2013_11_15/250387647/