Οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή αναφορικά με το ζήτημα της
ενδιάμεσης συμφωνίας των χωρών της ομάδας των 5+1 με το Ιράν για το
πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης, έχει εξελιχθεί σε ένα διπλωματικό
παίγνιο όπου οι συμμετέχοντες επιδιώκουν πολύ περισσότερους στόχους από
την απλή αποτροπή του Ιράν να αναπτύξει πυρηνικό οπλοστάσιο…
Το πιο κλασικό παράδειγμα όλων, η Γαλλία του Φρανσουά Ολάντ. Το Παρίσι τήρησε σκληρή στάση απέναντι στο Ιράν μπλοκάροντας σε πρώτη φάση τη συνεννόηση που φαίνεται να είχαν πετύχει οι Αμερικανοί με την Τεχεράνη. Στη συνέχεια (τις προηγούμενες ημέρες), ο Ολάντ έσπευσε στο Ισραήλ, όπου διαβεβαίωσε τον Μπενιαμίν Νετανιάχου, ότι στην παραμικρή ενέργεια όπου το Ιράν θα εντοπιστεί να παραπλανεί για το πυρηνικό του πρόγραμμα, οι κυρώσεις θα επανέλθουν αυτόματα.
Ο στόχος της Γαλλίας με τη στάση που τήρησε ήταν πολλαπλός: Η μία διάσταση της γαλλικής στρατηγικής συνδέεται αφενός με την πάγια «ψυχολογική ανάγκη» της χώρας να αισθάνεται ότι παίζει ρόλο στις διεθνείς υποθέσεις και αφετέρου, πιο ειδικά, στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, στη διαμόρφωση των συνόρων της οποία έπαιξε ενεργό ρόλο με την εμπλοκή της στις αρχές του 20ου αιώνα…
Κάπου εκεί υπεισέρχονται και ιδιοτελείς εσωτερικοί πολιτικοί υπολογισμοί, με τον Ολάντ να προσπαθεί απεγνωσμένα να αναστρέψει τα τραγικά ποσοστά της δημοτικότητάς του, αλλά και να ξεφύγει από τη μέγκενη της οικονομικής κρίσης που επηρεάζει πλέον τη Γαλλία και οδήγησε πρόσφατα στην υποβάθμισή της από τους διεθνείς οίκους πιστοληπτικής αξιολόγησης.
Συνδεόμενο όμως με την υπόθεση της οικονομικής κρίσης και της χαμηλής του δημοτικότητας, φθάνουμε και στο προκείμενο. Άλλος τρόπος υπέρβασης της κρίσης από την αύξηση της εξαγωγικής δραστηριότητας των γαλλικών βιομηχανιών δεν υπάρχει, εάν τουλάχιστον κανείς επιθυμεί να ελαχιστοποιήσει τα αντιλαϊκά μέτρα προσαρμογής της οικονομίας.
Κατά συνέπεια, τηρώντας σκληρή στάση απέναντι στο Ιράν, που αποτελεί τον στρατηγικό εφιάλτη των μοναρχιών του Κόλπου, ευελπιστεί να οριστικοποιήσει σημαντικά εξοπλιστικά συμβόλαια, όπως για παράδειγμα αυτό για τα μαχητικά τέταρτης γενιάς Rafale στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (ΗΑΕ). Την προμήθεια ύψους περί τα 8 δισεκατομμύρια δολάρια (για 60 αεροσκάφη), διεκδικούν όμως και οι Βρετανοί για λογαριασμό του ευρωπαϊκού EF-2000 Typhoon και για το λόγο αυτό μόνο τυχαία δεν ήταν η επίσκεψη του Βρετανού πρωθυπουργού, Ντέιβιντ Κάμερον, στα ΗΑΕ τις προηγούμενες ημέρες.
Σοβαρά συμβόλαια η Γαλλία αναμένει και για τη ναυπηγική της βιομηχανία από τη Σαουδική Αραβία, μια ακόμη χώρα που αντιμετωπίζει το Ιράν ως κύρια απειλή εθνικής ασφαλείας, τόσο μεγάλη, ώστε τα διεθνή μέσα ενημέρωσης έχουν γεμίσει με δημοσιεύματα που αναφέρονται στη μυστική συνεργασία με το Ισραήλ για την αντιμετώπισή της.
Πρόκειται για τον εκσυγχρονισμό δύο σαουδαραβικών φρεγατών κλάσης «al-Medinah» έναντι 1,5 δισεκατομμυρίου δολαρίων, βασισμένα στις γαλλικές φρεγάτες F-2000, που ναυπηγήθηκαν τη δεκαετία του 1980, μια συμφωνία που ολοκληρώθηκε στα τέλη Αυγούστου (βλ. http://www.defence-point.gr/news/?p=83109) , αλλά και η ναυπήγηση δύο πλοίων λογιστικής υποστήριξης και ανεφοδιασμού κλάσης «Borada».
Επίσης, η Γαλλία βρίσκεται κοντά στην υπογραφή συμβολαίου 3,34 δισεκατομμυρίων δολαρίων για την αναβάθμιση του αντιαεροπορικού συστήματος βραχέως βεληνεκούς «Shahine», για λογαριασμό των σαουδαραβικών χερσαίων δυνάμεων, στο επίπεδο Shahine 3. Πρόκειται για εξέλιξη του γνωστού συστήματος Crotale 2000 που φέρεται επί του σασί άρματος AMX-30. Η Σαουδική Αραβία προμηθεύθηκε 92 εκτοξευτές τη δεκαετία του 1970.
Δεν χωρά αμφιβολία, ότι η Γαλλία θα «χτυπήσει την πόρτα» και των υπολοίπων μοναρχιών του Κόλπου (Κουβέιτ, Κατάρ, Ομάν, Μπαχρέιν), επιχειρώντας να κεφαλαιοποιήσει τη στάση της, αλλά και την απογοήτευση των μοναρχιών από τη θεωρούμενη ως «κατευναστική» στάση των Ηνωμένων Πολιτειών απέναντι στο Ιράν. Και μην ξεχνάμε ότι η Γαλλία διαθέτει σημαντική πυρηνική τεχνογνωσία, που τη διαθέτει σε όσους θέλουν αν μειώσουν την εξάρτησή τους από τους υδρογονάνθρακες… http://www.defence-point.gr/news/?p=89462
Το πιο κλασικό παράδειγμα όλων, η Γαλλία του Φρανσουά Ολάντ. Το Παρίσι τήρησε σκληρή στάση απέναντι στο Ιράν μπλοκάροντας σε πρώτη φάση τη συνεννόηση που φαίνεται να είχαν πετύχει οι Αμερικανοί με την Τεχεράνη. Στη συνέχεια (τις προηγούμενες ημέρες), ο Ολάντ έσπευσε στο Ισραήλ, όπου διαβεβαίωσε τον Μπενιαμίν Νετανιάχου, ότι στην παραμικρή ενέργεια όπου το Ιράν θα εντοπιστεί να παραπλανεί για το πυρηνικό του πρόγραμμα, οι κυρώσεις θα επανέλθουν αυτόματα.
Ο στόχος της Γαλλίας με τη στάση που τήρησε ήταν πολλαπλός: Η μία διάσταση της γαλλικής στρατηγικής συνδέεται αφενός με την πάγια «ψυχολογική ανάγκη» της χώρας να αισθάνεται ότι παίζει ρόλο στις διεθνείς υποθέσεις και αφετέρου, πιο ειδικά, στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, στη διαμόρφωση των συνόρων της οποία έπαιξε ενεργό ρόλο με την εμπλοκή της στις αρχές του 20ου αιώνα…
Κάπου εκεί υπεισέρχονται και ιδιοτελείς εσωτερικοί πολιτικοί υπολογισμοί, με τον Ολάντ να προσπαθεί απεγνωσμένα να αναστρέψει τα τραγικά ποσοστά της δημοτικότητάς του, αλλά και να ξεφύγει από τη μέγκενη της οικονομικής κρίσης που επηρεάζει πλέον τη Γαλλία και οδήγησε πρόσφατα στην υποβάθμισή της από τους διεθνείς οίκους πιστοληπτικής αξιολόγησης.
Συνδεόμενο όμως με την υπόθεση της οικονομικής κρίσης και της χαμηλής του δημοτικότητας, φθάνουμε και στο προκείμενο. Άλλος τρόπος υπέρβασης της κρίσης από την αύξηση της εξαγωγικής δραστηριότητας των γαλλικών βιομηχανιών δεν υπάρχει, εάν τουλάχιστον κανείς επιθυμεί να ελαχιστοποιήσει τα αντιλαϊκά μέτρα προσαρμογής της οικονομίας.
Κατά συνέπεια, τηρώντας σκληρή στάση απέναντι στο Ιράν, που αποτελεί τον στρατηγικό εφιάλτη των μοναρχιών του Κόλπου, ευελπιστεί να οριστικοποιήσει σημαντικά εξοπλιστικά συμβόλαια, όπως για παράδειγμα αυτό για τα μαχητικά τέταρτης γενιάς Rafale στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (ΗΑΕ). Την προμήθεια ύψους περί τα 8 δισεκατομμύρια δολάρια (για 60 αεροσκάφη), διεκδικούν όμως και οι Βρετανοί για λογαριασμό του ευρωπαϊκού EF-2000 Typhoon και για το λόγο αυτό μόνο τυχαία δεν ήταν η επίσκεψη του Βρετανού πρωθυπουργού, Ντέιβιντ Κάμερον, στα ΗΑΕ τις προηγούμενες ημέρες.
Σοβαρά συμβόλαια η Γαλλία αναμένει και για τη ναυπηγική της βιομηχανία από τη Σαουδική Αραβία, μια ακόμη χώρα που αντιμετωπίζει το Ιράν ως κύρια απειλή εθνικής ασφαλείας, τόσο μεγάλη, ώστε τα διεθνή μέσα ενημέρωσης έχουν γεμίσει με δημοσιεύματα που αναφέρονται στη μυστική συνεργασία με το Ισραήλ για την αντιμετώπισή της.
Πρόκειται για τον εκσυγχρονισμό δύο σαουδαραβικών φρεγατών κλάσης «al-Medinah» έναντι 1,5 δισεκατομμυρίου δολαρίων, βασισμένα στις γαλλικές φρεγάτες F-2000, που ναυπηγήθηκαν τη δεκαετία του 1980, μια συμφωνία που ολοκληρώθηκε στα τέλη Αυγούστου (βλ. http://www.defence-point.gr/news/?p=83109) , αλλά και η ναυπήγηση δύο πλοίων λογιστικής υποστήριξης και ανεφοδιασμού κλάσης «Borada».
Επίσης, η Γαλλία βρίσκεται κοντά στην υπογραφή συμβολαίου 3,34 δισεκατομμυρίων δολαρίων για την αναβάθμιση του αντιαεροπορικού συστήματος βραχέως βεληνεκούς «Shahine», για λογαριασμό των σαουδαραβικών χερσαίων δυνάμεων, στο επίπεδο Shahine 3. Πρόκειται για εξέλιξη του γνωστού συστήματος Crotale 2000 που φέρεται επί του σασί άρματος AMX-30. Η Σαουδική Αραβία προμηθεύθηκε 92 εκτοξευτές τη δεκαετία του 1970.
Δεν χωρά αμφιβολία, ότι η Γαλλία θα «χτυπήσει την πόρτα» και των υπολοίπων μοναρχιών του Κόλπου (Κουβέιτ, Κατάρ, Ομάν, Μπαχρέιν), επιχειρώντας να κεφαλαιοποιήσει τη στάση της, αλλά και την απογοήτευση των μοναρχιών από τη θεωρούμενη ως «κατευναστική» στάση των Ηνωμένων Πολιτειών απέναντι στο Ιράν. Και μην ξεχνάμε ότι η Γαλλία διαθέτει σημαντική πυρηνική τεχνογνωσία, που τη διαθέτει σε όσους θέλουν αν μειώσουν την εξάρτησή τους από τους υδρογονάνθρακες… http://www.defence-point.gr/news/?p=89462
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου