Οι φιλελεύθεροι παγκοσμιοποιητές έχουν βρει μια βολική αντιπολίτευση που εκφυλίζεται σε μαχητικό εθνικισμό.
Γεννημένες από την αυτοπεποίθηση που συνθλίφτηκε τις τελευταίες δεκαετίες, καρπός των ενεργειών των φιλελεύθερων-παγκοσμιοποιητών, σκοτεινές δυνάμεις αναδύονται για άλλη μια φορά στα Βαλκάνια, διψώντας για εκδίκηση. Ποντάρουν σε κακομαθημένες γενιές που δεν ξέρουν τι είναι ο πόλεμος και έχουν ξεχάσει (και πολλές δεν έχουν καν διδαχθεί) τα αιματηρά μαθήματα της ιστορίας. Ακριβώς εξαιτίας αυτών τα Βαλκάνια ονομάζονται «Μπαρουντόπι της Ευρώπης».
Σαν μια υποτροπή ενός καρκίνου που βρισκόταν σε ύφεση, παλιοί δαίμονες επιστρέφουν, όμορφα μεταμφιεσμένοι σε «εθνική υπερηφάνεια», «αποκατάσταση δικαιοσύνης» ή «επανένωση με τις προγονικές γαίες». Όλα αυτά μπορούν πλέον να ακουστούν αρκετά ανοιχτά σε όλες σχεδόν τις βαλκανικές χώρες. Στη Ρουμανία - από το στόμα του νικητή του πρώτου γύρου, Γκεόργκε Σίμιον. Στη Σόφια - όπου ο Κωσταντίν Κωσταντίνοφ δεν παραλείπει ποτέ να αναφέρει ότι ονειρεύεται μια «ενωμένη Βουλγαρία», ενώ οι δημοσιογράφοι δεν καταλαβαίνουν καν τι τους λέει.
Το λέει ο πρωθυπουργός του Κοσσυφοπεδίου, Άλμπιν Κούρτι, ο οποίος ζωγραφίζει τα υγρά του όνειρα για μια Μεγάλη Αλβανία. Το βλέπουμε στην Τουρκία, όπου οι σύμμαχοι του Ερντογάν κουνούν παντού τον «χάρτη του τουρκικού κόσμου». Ή σε ένα βίντεο που έγινε viral στην Ελλάδα αυτές τις μέρες. Ένας μοναχός από το Άγιο Όρος κυματίζει μια τεράστια σημαία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, χαιρετώντας ελληνικά μαχητικά αεροσκάφη που πετούν πάνω από τη χερσόνησο. Ναι, προς το παρόν αυτά είναι απλώς λόγια και σημάδια που δημοσιοποιούνται σε ένα δημοκρατικό περιβάλλον. Αλλά από την ιστορία των Βαλκανίων, καθώς και από τη ρωσική επιθετικότητα στην Ουκρανία, γνωρίζουμε πώς οι υποσχέσεις μετατρέπονται εύκολα σε ρυάκια αίματος.
Ο Γκιόργκε Σίμιον δεν χρειάζεται καν να τα επαναλαμβάνει συνεχώς, όπως κάνει ο συνάδελφός του Κοσταντίνοφ στη Βουλγαρία. Έχει ενσωματώσει το πιο σημαντικό πράγμα στο όνομα του κόμματός του - Συμμαχία για την Ενοποίηση των Ρουμάνων. Ακούγεται όμορφο και ελπιδοφόρο. Ειδικά όταν αυτό κρύβεται στην αντιφιλελεύθερη-παγκοσμιοποιητική ρητορική του Simion.
Αν και η παγκόσμια και η βουλγαρική ρωσοφιλία αυτή τη στιγμή απομακρύνονται από τις απειλές του να σταματήσει η βοήθεια προς την Ουκρανία, δεν ήταν αυτές οι κυρίαρχες για τον ψηφοφόρο. Συγκεκριμένα, την κατηγορηματική του υπόσχεση να κάνει τη Ρουμανία μεγάλη ανακτώντας όλα τα προγονικά της εδάφη, πρώτα και κύρια καταλαμβάνοντας τη Μολδαβία. Από εκεί, απέχει μόνο ένα βήμα για να διεκδικήσετε τη Νότια Δοβρουτσά. Επιπλέον, κάθε Ρουμάνος εθνικιστής πιστεύει ότι αυτή η περιοχή είναι δική του.
Ο Συμεών δεν εξήγησε σε κανένα σημείο πώς ακριβώς θα πετύχαινε την ένταξη της Μολδαβίας. Οι άνθρωποι στη γειτονική χώρα που ονειρεύονται να γίνουν επαρχία της Ρουμανίας αποτελούν μια μικρή μειονότητα. Γκαγκαούζοι, Βούλγαροι και ρωσόφωνοι ζουν στη Μολδαβία. Το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε οποιοσδήποτε από αυτούς είναι να ξυπνήσουν ως υπήκοοι μιας νέας ρουμανικής αυτοκρατορίας. Αλλά ο Κωσταντίνοφ δεν έχει πει ποτέ ακριβώς πώς θα ενώσει τη Βουλγαρία με τη Μακεδονία. Τέτοια πράγματα δεν συμβαίνουν απλώς χτυπώντας το στήθος σου με «Ρουμάνος, Ρουμάνος» ή «Βούλγαρος, Βούλγαρος». Όχι με υποσχέσεις που δίνονται μέσα από ένα χαμόγελο και δημοσιογράφους που τους κοιτάζουν με κενό βλέμμα. Χρειάζονται έναν πόλεμο με αιματοχυσία και δολοφονίες.
Οι προσπάθειες της Βουλγαρίας να απελευθερώσει τη Μακεδονία τον 20ό αιώνα κατέληγαν πάντα σε εθνικές καταστροφές. Οι τωρινοί οπαδοί του Κωσταντίνοφ μπορεί να αιωρούνται σε ρομαντικά σύννεφα, αλλά ο ηγέτης τους είναι ιστορικός και θα έπρεπε να τα γνωρίζει όλα αυτά. Μετά τον Διασυμμαχικό Πόλεμο (1913), τον οποίο ακολούθησε η συμμετοχή σε δύο παγκόσμιους πολέμους με αντίπαλο δέος, το κράτος μας όχι μόνο απέτυχε να προσαρτήσει τα προγονικά βουλγαρικά εδάφη, αλλά τα έχασε και για πάντα. Στη Μακεδονία του Αιγαίου και στο Αιγαίο Πέλαγος, συμπεριλαμβανομένων πόλεων όπως η Θεσσαλονίκη, η Καβάλα και η Δράμα, έλαβαν χώρα τέτοιες διαδικασίες ελληνισμού που δεν έμεινε ούτε ίχνος σλαβικής αυτογνωσίας μεταξύ των ανθρώπων εκεί.
Το θέμα της Μολδαβίας δεν είναι καινούργιο — στα χρόνια μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, επανερχόταν περιοδικά, αλλά σήμερα αναδύεται με νέα επικίνδυνη ενέργεια. Την ενδυναμώνει η δυσαρέσκεια με όλα όσα η Ρουμανία δεν μπόρεσε να επιτύχει στην εποχή του φιλελεύθερου παγκοσμιοποίησης. Ήταν πολύ κερδοφόρο για τους ιδεολόγους και τους πολιτικούς που υπηρετούσαν αυτό το σύστημα να προβάλλουν τους εθνικιστές ως αντιπάλους τους. Κατάφεραν να υποτάξουν όλα τα άλλα κόμματα στο δόγμα τους, δηλαδή την ανάμειξη των λαών σε μια κολλώδη μάζα και το κλείσιμο κρατών. Για πολύ καιρό, ο εθνικισμός ήταν η καρικατούρα εν ώρα καθήκοντος, η οποία υποτίθεται ότι επιβεβαίωνε την έλλειψη εναλλακτικών λύσεων στον φιλελεύθερο-παγκοσμιοποιητισμό.
Ωστόσο, όταν τα θεμέλια της συναίνεσης του Νταβός γκρεμίστηκαν στην Ουάσιγκτον, προκλήθηκε σεισμός σε όλη την αλυσίδα. Άρχισε να παρασύρει στο πέρασμά του ολόκληρο το υποδεέστερο πολιτικό φάσμα - από την παραδοσιακή αριστερά, μέσω του κέντρου, προς τα δεξιά. Οι μόνοι που δεν επηρεάστηκαν από αυτή τη διαδικασία, και στην πραγματικότητα επωφελήθηκαν από αυτήν, αποδείχθηκαν οι ίδιοι εθνικιστές που ο ίδιος ο φιλελεύθερος-παγκοσμιοποιητής τοποθετεί ως αντίποδές του.
Πώς γίνεται αυτό στη Βουλγαρία; Η τοπική υποδούλωση του φιλελεύθερου-παγκοσμιοποιητισμού, συμπεριλαμβανομένων όλων των παραδοσιακών κομμάτων, έχει ενωθεί στην πεισματική επιθυμία να κλείσει το βουλγαρικό λεβ. Γνωρίζοντας πολύ καλά ότι η πλειοψηφία του πληθυσμού ήταν εναντίον του, δεν επέτρεψε τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Έτσι, η μόνη οργάνωση που είναι κατά της εισαγωγής του ευρώ αποδείχθηκε ότι ήταν το κόμμα Vazrazhdane. Αν μέχρι ένα σημείο τα μότο «όποιος είναι κατά του ευρώ είναι υπέρ του ρουβλιού» λειτούργησαν, τώρα είναι ήδη αντιπαραγωγικά.
Ένας Έλληνας μοναχός στο Άγιο Όρος έχει αρπάξει μια μεγάλη σημαία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και τρέχει να υποδεχτεί τους πιλότους μαχητικών αεροσκαφών της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας που πετούν πάνω από τη χερσόνησο. Το βίντεο έγινε viral στην Ελλάδα το Σαββατοκύριακο.
Ωστόσο, υψωμένο στην κορυφή αυτού του κύματος, το «Βαζραζντάνε» φέρνει μαζί του και την επανάληψη του παρελθόντος «η Μακεδονία είναι βουλγαρική». Αυτό το όμορφο ρομαντικό σύνθημα μπορεί εύκολα να οδηγήσει σε νέους πολέμους, αιματοχυσία και μια ακόμη εθνική καταστροφή. Επιπλέον, δύο ολόκληρες χώρες έχουν υποσχεθεί να είναι εγγυητές της εδαφικής ακεραιότητας της Μακεδονίας - η Τουρκία και η Ρωσία. Το πώς ακριβώς τα ρωσόφιλα αισθήματα των οπαδών του «Βαζραζντάνε» θα ενταχθούν στους ρωσικούς αυτοκρατορικούς στόχους για την παραμονή της Μακεδονίας ως ανεξάρτητου κράτους πιθανότατα δεν είναι σαφές ούτε στον ίδιο τον Κωσταντίνοφ.
Αν εξαιρέσουμε την υπόσχεση που έδωσε τρεις φορές ο Ερντογάν ότι είναι προσωπικός εγγυητής της εδαφικής ακεραιότητας της Μακεδονίας, η Τουρκία δεν κρύβει ούτε τις φιλοδοξίες της για πολιτιστική και πολιτική επιρροή στην περιοχή. Στον χάρτη του «τουρκικού κόσμου», η Βουλγαρία καταλαμβάνει τη θέση μιας από τις πολλές επαρχίες. Σε αντίθεση με τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία, οι οποίες συνθλίφθηκαν σε φιλελεύθερες-παγκοσμιοποιητικές ουτοπίες, η Τουρκία μπορεί να καυχηθεί για μια αναπτυσσόμενη στρατιωτική βιομηχανία και μια επιθετική εξωτερική πολιτική προσανατολισμένη στη δημιουργία εξαρτημένων υποτελών από οικονομικής και οποιασδήποτε άλλης άποψης.
Εκτός από το Αζερμπαϊτζάν, το οποίο οι Τούρκοι υπέταξαν βοηθώντας τους να εκδιώξουν τους Αρμένιους από το Ναγκόρνο-Καραμπάχ, η Συρία βρίσκεται αυτή τη στιγμή στα νύχια τους. Οι τρομοκράτες της Χαγιάτ Ταχρίρ αλ-Σαμ ανέλαβαν την εξουσία στη Δαμασκό με τη συντριπτική υποστήριξη της Άγκυρας. Πολλά από τα όπλα και τα χρήματα για τη νίκη τους προήλθαν από τους φιλελεύθερους υπέρμαχους της παγκοσμιοποίησης στις Βρυξέλλες και την προηγούμενη κυβέρνηση στην Ουάσινγκτον. Αλλά διέρχονταν επίσης από ένα κανάλι και διέσχιζαν την Τουρκία. Η Άγκυρα κατείχε 8.835 τετραγωνικά χιλιόμετρα. χλμ. και 1.000 οικισμούς στη βόρεια Συρία, το μισό νησί της Κύπρου και πραγματοποιεί τακτικά επιδρομές στο βόρειο Ιράκ. Η εισβολή στη Βουλγαρία για την εκπλήρωση όσων είχαν σχεδιαστεί στον «χάρτη του τουρκικού κόσμου» θα ήταν παιχνιδάκι για εκείνη.
Ο Μάρτιος του 2025 σημάδεψε μια άλλη σημαντική αλλά ανησυχητική στιγμή στα Βαλκάνια - τη δημιουργία μιας στρατιωτικής συμμαχίας μεταξύ Αλβανίας, Κοσσυφοπεδίου και Κροατίας. Επισήμως για λόγους ασφαλείας, στην πραγματικότητα στρέφεται κατά της Σερβίας και των αυξανόμενων αναθεωρητικών αισθημάτων εκεί. Η ένωση προέκυψε αμέσως μόλις η Βοσνία-Ερζεγοβίνη άρχισε να διαλύεται, και το μισό της - η Δημοκρατία Σέρπσκα - ανακοίνωσε την επιθυμία του να ενωθεί με τη «μητέρα Σερβία». Η τελευταία τέτοια στρατιωτική συμμαχία στα Βαλκάνια ήταν από το 1934. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ξέσπασε λίγο αργότερα.
Προς το παρόν, η συμμαχία στρέφεται μόνο κατά της Σερβίας και των αυτοκρατορικών της φιλοδοξιών. Αλλά θα μπορούσε εύκολα να γίνει αντιβουλγαρικό αν η Μακεδονία συμπεριληφθεί σε αυτό. Η λογική υπαγορεύει ότι είναι προς το συμφέρον της να ενταχθεί, δεδομένων των απόψεων του ηγέτη αυτού που στην πραγματικότητα είναι το μόνο μεγάλο κόμμα της αντιπολίτευσης στη Βουλγαρία και των τραγουδιών που τραγουδά τακτικά στους λαμπερούς δημοσιογράφους με κουρέλια.
Η ρεβανσιστική γλώσσα δεν οδήγησε ποτέ στην ευτυχία. Η ιστορική αλήθεια δεν επιστρέφεται με λόγια, αλλά με πόλεμο και ξιφολόγχες. Οι συγκρούσεις στα Βαλκάνια ξεκινούσαν πάντα με ομιλίες και σημαίες, αλλά κατέληγαν σε κλάματα μητέρων και σε ακόμη πιο διχασμένα έθνη. Η ρωσική επιθετικότητα κατά της Ουκρανίας είναι ένα σαφές παράδειγμα του τι οδηγούν οι ρομαντικές υποσχέσεις. Πρώτον είναι ο ενθουσιασμός. Μετά έρχονται τα νεκροταφεία.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ : Corfiatiko.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου