Οι καταβολές της ατζέντας της «Έξυπνης Πόλης»

 Η γλωσσική χειραγώγηση είναι το μοχθηρό εργαλείο που χρησιμοποιούν οι ακαδημαϊκοί για να εφαρμόσουν gaslight*** σε βάρος της κοινωνίας ώστε να υιοθετήσει ανοιχτά ολοκληρωτικές ατζέντες υπό το πρόσχημα της “προόδου”. Μέσω της ύπουλης newspeak, πλασάρουν φασιστικές πολιτικές που αποτελούν υπαρξιακή απειλή για τις ανθρώπινες ελευθερίες και αξιοπρέπειες. Έχουμε υπομείνει αρκετά τις συσκοτιστικές τους ανοησίες – ήρθε η ώρα να ξηλώσουμε το πέπλο και να εκθέσουμε τον μακιαβελισμό τους με ασυμβίβαστη αλήθεια.

***Σημ.: Gaslight = ψυχολογική χειραγώγηση ενός ατόμου συνήθως για μεγάλο χρονικό διάστημα, η οποία αναγκάζει το θύμα να αμφισβητήσει την εγκυρότητα των σκέψεων, της αντίληψης της πραγματικότητας ή των αναμνήσεών του και συνήθως οδηγεί σε σύγχυση, απώλεια αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησης, αβεβαιότητα για τη συναισθηματική ή διανοητική του σταθερότητα και εξάρτηση από τον δράστη. Το Gaslighting μπορεί να είναι ένα πολύ αποτελεσματικό εργαλείο για τον θύτη για να ελέγχει ένα άτομο. Γίνεται αργά, ώστε το θύμα να διαγράφει το γεγονός ως ένα μεμονωμένο ή περίεργο γεγονός και να μην αντιλαμβάνεται ότι ελέγχεται και χειραγωγείται.

Η “Έξυπνη Πόλη” που φετιχοποιείται από αυτούς τους σοφιστές του πύργου του ελεφαντοστού παίρνει τα στοιχεία της από το διεφθαρμένο μοντέλο του Πανοπτικού του Jeremy Bentham – μια ανατριχιαστική ιδέα αυτοματοποιημένης μαζικής επιτήρησης όπου οι πολίτες εξαναγκάζονται να αστυνομεύουν ο ένας τον άλλον. Το γεγονός ότι ένα τέτοιο δυστοπικό όραμα υμνείται ως “προοδευτικό” υπογραμμίζει πόσο θεμελιωδώς άρρωστη έχει γίνει η ακαδημαϊκή σκέψη.

Το θεμελιώδες έργο του Michel Foucault “Πειθαρχία και τιμωρία” (Discipline and Punish) προέβλεψε τον σημερινό μας εφιάλτη με ανατριχιαστική ακρίβεια. Αντλώντας στοιχεία από τον μαρξιστή μέντορά του Althusser και τον Nietzsche, εντοπίζει τις ρίζες του Πανοπτικού (Panopticon) στις πόλεις σε καραντίνα του 17ου αιώνα λόγω της πανούκλας – ένα στοιχειωτικό προμήνυμα για τα λουκέτα, τις εφαρμογές εντοπισμού και παρακολούθησης και τα δρακόντεια δίκτυα ελέγχου που ήδη καταπιέζουν εκατομμύρια ανθρώπους σήμερα. Το να το θεωρήσουμε αυτό ως απλή σύμπτωση είναι μέγιστη αφέλεια.

Η Πανοπτική ατζέντα αναπτύχθηκε με επιμέλεια επί δεκαετίες από αυτοανακηρυχθέντες φιλοσόφους βασιλιάδες του φιλελευθερισμού, όπως ο Bentham, ο οποίος κληρονόμησε την αντιπάθειά του για την ανθρώπινη χειραφέτηση από τον μισάνθρωπο κρετίνο Thomas Hobbes.

Μακριά από τον αλτρουιστικό πολεοδομικό σχεδιασμό, οι “Έξυπνες Πόλεις” είναι το κορυφαίο επίτευγμα του παρασιτισμού δημόσιου-ιδιωτικού τομέα που έχει πλουτίσει το ακαδημαϊκό-βιομηχανικό σύμπλεγμα εις βάρος της ανθρωπότητας.

Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο καμπής όπου η ψευδής σοφιστεία της ακαδημαϊκής ελίτ δεν μπορεί πλέον να αγνοηθεί. Η “πράσινη” τρύπια ρητορική τους συγκαλύπτει μια οργουελιανή κόλαση μαζικής συμμόρφωσης και απανθρωποποίησης.

Ήρθε η ώρα να απορρίψουμε τα σαγηνευτικά τους ψέματα και να διεκδικήσουμε την ανθρωπιά μας από τους μηδενιστές τεχνοκράτες που επιδιώκουν να μας θάψουν σε μια ψηφιοποιημένη παγκόσμια φυλακή.

Η τεχνοκρατική προδοσία της ακαδημαϊκής κοινότητας

Η κάθοδος του δυτικού πολιτισμού στην εταιρική εξαχρείωση έχει διαφθείρει πλήρως την ακαδημία, μετατρέποντάς την σε έναν διαμερισματοποιημένο θάλαμο ηχούς χωρίς κριτική διεπιστημονική σκέψη.

Σε αυτό το διανοητικά χρεοκοπημένο κλίμα, οι τομείς του δικαίου, της μηχανικής και της τεχνολογίας έχουν λάβει την άδεια να αναμασούν νεο-Bentham-ίτικους πανοπτικούς εφιάλτες υπό την οργουελική επωνυμία “Έξυπνες Πόλεις”. Ο ηθικός και φιλοσοφικός αναλφαβητισμός που διέπει μια τέτοια άγρια υβριστική προσπάθεια δεν είναι τίποτα λιγότερο από σοκαριστικός.

Βλέπετε, αυτοί οι ακαδημαϊκοί κηφήνες λειτουργούν με την παραληρηματική πεποίθηση ότι η αυτοματοποίηση της μαζικής ανθρώπινης επιτήρησης και ελέγχου συνιστά κοινωνική “πρόοδο”. Η φτωχή κατανόηση της πολιτικής φιλοσοφίας τους αφήνει αδιάφορους για την τυραννική φρίκη που τόσο άνετα προωθούν.

Όχι ότι η ακαδημαϊκή κοινότητα υποκρίνεται πια ότι ενδιαφέρεται καν για ηθικές εκτιμήσεις. Η γυμνή τεχνοκρατική της ατζέντα ενισχύεται από φιλανθρωπικά συμφέροντα που ευθυγραμμίζονται απόλυτα με το μεγάλο όραμα του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ για μια παγκοσμιοποιημένη εταιρική-φεουδαρχική δυστοπία.

Τα “Προγράμματα Εταίρων” και οι πρωτοβουλίες “Νέοι Παγκόσμιοι Ηγέτες” του WEF έχουν υπονομεύσει πλήρως την τριτοβάθμια εκπαίδευση σε μια απομονωμένη λατρεία που στρατολογεί την επόμενη γενιά τεχνο-τυραννικών μηχανικών.

Οι πρόεδροι των τμημάτων που είναι υπεύθυνοι για τη διαμόρφωση των προγραμμάτων σπουδών είναι εγγενώς υπόχρεοι σε αυτό το διεφθαρμένο σύστημα. Διασφαλίζουν ότι μόνο οι συμβατοί με το WEF ακόλουθοι ανεβαίνουν στις βαθμίδες τους, απονέμοντας βραβεία “αξίας” σε όσους επιδεικνύουν την κατάλληλη υποτακτική συμμόρφωση. Πρόκειται για έναν αυτοτροφοδοτούμενο, αυτο-ριζοσπαστικοποιούμενο κύκλο ιδεολογικού πουριτανισμού.

Αυτή η διεστραμμένη σύγκλιση εταιρικών, ακαδημαϊκών και τεχνοκρατικών δυνάμεων επαναπροσδιορίζει την ίδια την έννοια της “κοινωνικής δημοκρατίας” σε κάτι που μοιάζει περισσότερο με την κυβερνοφεουδαρχία – τα οικονομικά του φασισμού διαπλέκονται με την εταιρική υπεροχή, που εξελίσσεται σε ένα παγιωμένο σύστημα κάστας δύο ταχυτήτων χωρίς εκλογική λογοδοσία. Ένα τρομακτικά ρεαλιστικό ανάλογο για τον νεοφασισμό του 21ου αιώνα που κατασκευάζεται κομμάτι-κομμάτι από ανυποψίαστους απόλυτα πειθαρχημένους στρατιώτες.

Η δυσοίωνη πρόβλεψη του Foucault για τον εξελισσόμενο πανοπτικό εφιάλτη μας δεν είναι μια απλή ακαδημαϊκή αφαίρεση, αλλά μια δυσοίωνη πραγματικότητα που κατοχυρώνεται στην επιστημονική βιβλιογραφία που υποστηρίζει τις “Έξυπνες Πόλεις”.

Το γεγονός ότι οι ίδιοι οι θεσμοί που επιτρέπουν τέτοιες απεχθείς αντι-ανθρώπινες φιλοσοφίες επέλεξαν να αναδείξουν και να προβάλουν στοχαστές όπως ο Foucault, εκφράζει ενδόμυχες αλήθειες για τις δικές τους κακόβουλες φιλοδοξίες.

Ας επανεξετάσουμε τα σημαδεμένα λόγια από το “Πειθαρχία και Τιμωρία” που έχουν εκδηλωθεί σε μια πραγματικότητα που ξυπνάει πιο διεφθαρμένη από ό,τι θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ο Foucault…

“Αυτός ο κλειστός, τμηματοποιημένος χώρος, που παρατηρείται σε κάθε σημείο, στον οποίο τα άτομα εισάγονται σε μια σταθερή θέση, στον οποίο επιβλέπεται η παραμικρή κίνηση, στον οποίο καταγράφονται όλα τα γεγονότα, στον οποίο ένα αδιάκοπο έργο γραφής συνδέει το κέντρο και την περιφέρεια, στον οποίο η εξουσία ασκείται χωρίς διαίρεση, σύμφωνα με ένα συνεχές ιεραρχικό σχήμα, στον οποίο κάθε άτομο εντοπίζεται, εξετάζεται και κατανέμεται συνεχώς ανάμεσα στα ζωντανά όντα, τους ασθενείς και τους νεκρούς – όλα αυτά αποτελούν ένα συμπαγές μοντέλο του πειθαρχικού μηχανισμού[…].

Υπήρχε όμως και το πολιτικό όνειρο της πανούκλας, […] Η πόλη που πλήττεται από την πανούκλα, που διατρέχεται σε όλη της την έκταση από ιεραρχία, επιτήρηση, παρατήρηση, γραφή- η πόλη που ακινητοποιείται από τη λειτουργία μιας εκτεταμένης εξουσίας που ασκεί με ξεχωριστό τρόπο έλεγχο σε όλα τα επιμέρους σώματα – αυτή είναι η ουτοπία της τέλεια κυβερνώμενης πόλης. Η πανούκλα (που προβλέπεται ως δυνατότητα τουλάχιστον) είναι η δοκιμασία κατά τη διάρκεια της οποίας μπορεί κανείς να ορίσει ιδανικά την άσκηση της πειθαρχικής εξουσίας. Προκειμένου να κάνουν τα δικαιώματα και τους νόμους να λειτουργούν, σύμφωνα με την καθαρή θεωρία, οι νομικοί τοποθετούνται με τη φαντασία τους στην κατάσταση της φύσης- προκειμένου να δουν την τέλεια λειτουργία της πειθαρχίας, οι κυβερνήτες ονειρεύονται την κατάσταση της πανούκλας”. – Michel Foucault, Πειθαρχία και τιμωρία: Η γέννηση της φυλακής, κεφάλαιο “Πανοπτική”, σσ. 197-198

Όσοι έχουν αρκετά ανοιχτά μάτια για να διαπεράσουν το μυωπικό πέπλο της ακαδημαϊκής εξειδίκευσης μπορούν να δουν την αλήθεια – είμαστε αιχμάλωτοι ενός ύπουλου τεχνοκρατικού συστήματος που επιμένει ότι οι αλυσίδες του αντιπροσωπεύουν την “πρόοδο”.

Οι λίγοι αποστάτες που αντιστέκονται σε αυτή την αρπαγή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας αριθμητικά μειονεκτούν από τις λεγεώνες των πεζικάριων που τροφοδοτούν τη μηχανή, τα κίνητρά τους καθίστανται άσχετα από την αδυσώπητη αδράνεια της αυτοδιαιώνισης του συστήματος.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μπορεί να βρεθεί μέσα στη Νομική Σχολή του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου του Queensland. Εκεί, υπό το πρόσχημα των “συνεργιών” μεταξύ επιχειρήσεων και ακαδημαϊκών, που διαστρεβλώνουν κλάδους όπως το δίκαιο της πνευματικής ιδιοκτησίας και η περιβαλλοντική πολιτική, βρίσκεται το “Πρόγραμμα Έρευνας για τη Διαχείριση Δεδομένων και την Αυτοματοποίηση της Ανθρώπινης Ζωής” (“Datafication and Automation of Human Life Research Program”)- μια δυσάρεστη παρετυμολογία.

Όπως και το κατασκευασμένο θέατρο kabuki διαφωνίας του ΔΝΤ με το WEF, ο τίτλος αυτού του προγράμματος προδίδει τη διγλωσσία του – απεικονίζει μια ανθρώπινη φιγούρα φυλακισμένη, μεταμφιεσμένη σε κριτική του ίδιου του συστήματος μαζικής απανθρωποποίησης που προωθεί αδιαμαρτύρητα.

Μπορεί κανείς να φανταστεί την ανειλικρινή δημοσκόπηση: “Ποιος εδώ αντιτίθεται στα ανελεύθερα κολαστήρια; Υποστηρίζουμε την ενδυνάμωση μέσω ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ!” Και όλα αυτά ενώ η ουσία τους υποστηρίζει μια σφοδρά αντιανθρώπινη εταιρική ατζέντα που καταλύει συστηματικά τα ατομικά δικαιώματα.

Το κείμενό τους “Smart Cities as Panopticon” (Οι Έξυπνες Πόλεις” ως Πανοπτικόν”) προσφέρει έναν μικρόκοσμο αυτής της αντεστραμμένης πραγματικότητας. Συγγραφέας του είναι ο Lachlan Robb και η Felicity Deane, και χρησιμοποιεί την πεμπτουσία της προοδευτικής ειδησεογραφίας για να εξαερώσει τις τεχνολογίες blockchain ως εργαλεία για την “ανθρώπινη ευημερία” εν μέσω μιας ουτοπίας “καλύτερης πόλης”:

“Αντλώντας από ανταγωνιστικές αφηγήσεις… τόσο το “όνειρο” μιας καλύτερης πόλης, όσο και ο “φόβος” μιας καταπιεστικής δομής θα αναδείξουν το Πανοπτικόν του Bentham και του Foucault… την εξουσιοδοτική φύση ενός πανοπτικού, το blockchain-enabled-panopticon για την ενθάρρυνση της ανθρώπινης άνθησης και την ικανότητα της τεχνολογίας να ενισχύει τα πρότυπα πάνω από ένα βασικό ελάχιστο του νόμου”.

Ας αποδομήσουμε αυτή την ολέθρια ευφημιστική ανοησία. Η προτεινόμενη “ευημερία” είναι στην πραγματικότητα η πλήρης κατάργηση της ανθρώπινης αυτονομίας – η επέκταση του κοινωνικού ελέγχου από την ελάχιστη νομική συμμόρφωση στη μεγιστοποίηση της κοινωνικής συμμόρφωσης προς ένα κεντρικά υπαγορευμένο τεχνο-φεουδαρχικό “ιδεώδες”. Είναι η εξάλειψη του ατόμου, η θόλωση της νομιμότητας με την αρετή κάτω από έναν ενιαίο ζυγό μαζικής συμπεριφορικής συμμόρφωσης.

Είναι η πλήρης υπαγωγή των ανθρώπινων όντων σε ένα ολοκληρωμένο πλέγμα συμμόρφωσης με την κοινωνική πίστωση κάτω από την άχαρη κοινοτοπία των υποχρεωτικών “κοινοτικών προτύπων”. Όλα αυτά πωλούνται κάτω από την εξυγιαντική επωνυμία της “προόδου” της “Έξυπνης Πόλης” από εκείνους που εσκεμμένα προδίδουν την ίδια την προϋπόθεση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Για να αντιληφθούμε πραγματικά τα ολέθρια βάθη της μετα-ανθρώπινης ατζέντας, πρέπει να αναλύσουμε την προπαγάνδα με απόλυτο έλεγχο. Η εργασία της Felicity Deane, “Panoptic blockchain ecosystems“ αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα κατάχρησης της ακαδημαϊκής αργκό για να ξεπλύνει τον κοινωνικό καρκίνο ως “πρόοδο”. Ας αποκωδικοποιήσουμε αυτό το οργουελικό παραλήρημα και ας αποκαλύψουμε το πραγματικό πρόσωπο της τεχνοφασιστικής κακοήθειας:

“Στο πλαίσιο αυτής της εργασίας εξετάζουμε αυτή την τεχνολογία μέσα από έναν διαφορετικό φακό και προτείνουμε ότι το blockchain αντιπροσωπεύει μια τεχνολογικά ενεργοποιημένη έκφραση του σύγχρονου πανοπτικού, κάπως αναποδογυρισμένου”.

Μ̲ε̲τ̲ά̲φ̲ρ̲α̲σ̲η̲:̲ ̲Είναι το κυριολεκτικά ψηφιοποιημένο βιομηχανικό σύμπλεγμα φυλακών, όχι κάποια αντεστραμμένη φαντασίωση.

“Ο όρος πανοπτικόν… αρχικά περιέγραφε τη φυσική δομή μιας φυλακής, η οποία στην καρδιά της περιλάμβανε έναν κεντρικό πύργο. Γύρω από τον πύργο βρίσκονται εκείνοι που είναι αντικείμενα παρατήρησης, “οι παρακολουθούμενοι” ή οι φυλακισμένοι”.

“Το περιβάλλον και οι περιστάσεις των κρατουμένων σήμαιναν ότι δεν μπορούσαν να καταλάβουν αν τους παρακολουθούσαν… και έτσι ενθαρρύνονταν [τρομοκρατούνταν] να συμπεριφέρονται με τον τρόπο που υπαγόρευαν οι κανόνες”.

Μια εύστοχη μεταφορά για την εξαναγκασμένη σε τραύμα συμμόρφωση που θέλουν να επιβάλουν αυτοί οι τεχνοκράτες μέσω των ψηφιακών φρουρών τους.

“Η πρόταση που προωθούμε σε αυτό το έγγραφο είναι ότι η τεχνολογία blockchain μπορεί να αυξήσει την αρνητική δύναμη [πειθαρχική δύναμη] που σχετίζεται με τον νόμο και τη διακυβέρνηση. Πράγματι, δείχνουμε πώς το blockchain επιτρέπει εθελοντικές ενώσεις κοινής γνώσης (εθελοντικές ενώσεις) [ακούσιες block-chain- συμμορίες], στις οποίες τα συμμετέχοντα υποκείμενα έχουν την εξουσία να αυτορυθμίζονται [αναγκάζονται να αστυνομεύουν ο ένας τον άλλον σε ένα σύστημα συλλογικής τιμωρίας]”.

Ας απαλλαγούμε από αυτόν τον γλυκανάλατο ευφημισμό: το blockchain είναι ένα εργαλείο για την τρομοκράτηση της ανθρωπότητας σε ανελέητη αυτοκαταπίεση μέσω της αμοιβαίας παράνοιας και καταγγελίας. Το αποκορύφωμα της ψυχολογικής αγριότητας που μεταμφιέζεται σε “ενδυνάμωση”.

“Για να απεικονίσουμε αυτές τις ιδέες, χρησιμοποιούμε παρατηρήσεις από το έργο Beefledger [το έργο στοχεύει στη μείωση της διαθεσιμότητας του βοείου κρέατος]”.

Επειδή η παρακολούθηση των αλυσίδων εφοδιασμού τροφίμων σαφώς ισοδυναμεί με την πείνα των μαζών, σωστά; Ένα ακόμη τούβλο στην αντι-ανθρωπιστική τους ατζέντα.

“Στο πανοπτικόν, η σχέση είναι μια διαμόρφωση ένας προς πολλούς [δικτατορική και αυταρχική], όπου ο ένας είναι μια φιγούρα εξουσίας (ο παρατηρητής πάνω στον παρατηρούμενο)”.

“Ωστόσο, οι αλυσίδες μπλοκ μπορούν να επιτρέψουν έναν νέο ρόλο για τους “παρατηρούμενους” – δηλαδή να είναι επίσης “παρατηρητές”. Ο αρχικός “παρατηρητής” μπορεί επομένως να κάνει ένα βήμα πίσω, να εξοικονομήσει ενέργεια και να αφήσει τα υποκείμενα να κάνουν τη δική τους εποπτεία”.

Η αποδέσμευση της κεντρικής εξουσίας από την απλή παρατήρηση για να επιφέρει ένα δυστοπικό κολαστήριο πολιτών-πανοπτικών είναι το όραμά τους για την “πρόοδο”. Απλά διαβολικό.

“Από αυτή την άποψη, αυτές οι εθελοντικές ενώσεις θα ωφελήσουν [θα γλιτώσουν από περαιτέρω τιμωρία] όχι μόνο εκείνους που συμμετέχουν σε αυτές, αλλά και την ευρύτερη κοινότητα [τα κοινοτικά πρότυπα δημιουργούνται από πάνω προς τα κάτω]”.

Η γυμνή αλαζονεία να επιμένει κανείς ότι η αναγκαστική κολεκτιβοποίηση είναι “όφελος”, ότι η αλγοριθμικά επιβεβλημένη συμμόρφωση ισοδυναμεί με την ευημερία της κοινότητας. Αυτή είναι η ψευδοδιανοητική επίστρωση που χρησιμοποιείται για την ψυχολογική υποταγή της ανθρωπότητας σε μια ψηφιοποιημένη βιοτεχνία επανεκπαίδευσης.

Ακαδημαϊκοί όπως ο Deane αντιπροσωπεύουν την εμπροσθοφυλακή των δυνάμεων κρούσης για ένα εκκολαπτόμενο νεοφεουδαρχικό πρότυπο τρόμου. Το να παραχωρήσει κανείς οποιαδήποτε αξιοπιστία στη φιδίσια σοφιστεία τους σημαίνει ότι εγκαταλείπει οικειοθελώς την ίδια την ιερότητα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Πρέπει να πνίξουμε τις αντιπαθητικές τους προτάσεις σε έναν αμείλικτο κατακλυσμό αλήθειας και φωτός.

Τα «εργοστάσια» διπλής σκέψης

Γιατί η ύπουλη εμμονή στην κατασκευή ψηφιοποιημένων πανοπτικών για τη φυλάκιση ελεύθερων πολιτών; Αυτή η διεστραμμένη επιθυμία για την ανέγερση πανταχού παρόντων πλεγμάτων επιτήρησης μιλάει για την ηθική ασθένεια που μολύνει τη σύγχρονη ακαδημαϊκή κοινότητα.

Αυτοί οι ακαδημαϊκοί υπάλληλοι παραλείπουν βολικά το πώς το αρχικό μοντέλο του Πανοπτικού του Bentham στο σωφρονιστικό ίδρυμα Millbank αποδείχτηκε παταγώδης αποτυχία – ένα ψυχολογικό σφαγείο που άφηνε τους τροφίμους καταβεβλημένους από ψυχικές ασθένειες, επιρρεπείς στην αυτοκτονία. Όμως, επιμένουν απροκάλυπτα ότι αυτή τη φορά η “επιστήμη” θα εκδηλώσει τον ολοκληρωτικό εφιάλτη τους ως ουτοπία.

Αυτό αποκαλύπτει τον πυρήνα της διαφθοράς τους: τη φετιχιστική συγχώνευση της τεχνολογικής “καινοτομίας” με το ηθικό και κοινωνικό καλό. Μια ψευδοθρησκευτική πίστη ότι τα πιο εξελιγμένα συστήματα ελέγχου αντιπροσωπεύουν αξιωματικά την ανθρώπινη “πρόοδο”.

Αυτό που αγιοποιούν ως εννοιολογική “τελειότητα” του Πανοπτικού είναι στην πραγματικότητα ο τερματισμός του ως φυσικός, γεωγραφικός χώρος. Τεχνολογίες όπως η Τεχνητή Νοημοσύνη, τα βιομετρικά και το blockchain υπερβαίνουν την τοποθεσία – ολόκληρος ο κόσμος γίνεται ένα υπαίθριο, αποκεντρωμένο στρατόπεδο φυλακής.

Οι νόμιμες δραστηριότητες σήμερα μπορούν να κηρυχθούν παράνομες αναδρομικά, με αυτή την αποθήκευση δεδομένων που χρησιμοποιείται για να επιτρέψει την ανατριχιαστική “προ-εγκληματική” προληπτική αστυνόμευση. Ολόκληρη η ζωή ενός ατόμου διαμορφώνεται ως ένα μόνιμο υπογεγραμμένο κατηγορητήριο που περιμένει εκ των υστέρων δίωξη.

Οι φυλακισμένοι γίνονται οι ίδιοι οι δεσμοφύλακές τους μέσω μιας δυστοπικής αντιστροφής ρόλων.
Το εκκεντρικό μοντέλο του Bentham για τη θεσμική καταναγκαστική εργασία έχει μετατραπεί σε αναγκαστική μαζική αυτοεπιτήρηση μέσω της αμοιβαίας καταγγελίας και του φόβου. Το πανοπτικό των πολιτών έχει ολοκληρωθεί – αστυνομεύουμε και αναφέρουμε ο ένας τον άλλον, ασφυκτιώντας από τη φοβική αυτολογοκρισία του γενικευμένου κοινωνικού συνδρόμου της Στοκχόλμης.

Αυτή η κακοήθης παθολογία είναι ήδη εμφανής στον ανισόρροπο εκδικητισμό της “Karen” (ρουφιάνοι κατά τη διάρκεια της ψευτοπανδημίας του Covid) που εκδηλώνεται γύρω από το θέατρο COVID. Ωστόσο, για τους τεχνοκράτες της ακαδημαϊκής κοινότητας, αυτό δεν αποτελεί αιτία τρόμου, αλλά μια απόδειξη της έννοιας που πρέπει να βιομηχανοποιηθεί και να κατοχυρωθεί στη νέα τους τάξη πραγμάτων.

Το ίδιο το σύστημα είναι ένα σύστημα κατήχησης της διπλής σκέψης. Μαθητές με πλατιά μάτια, παρασυρμένοι από αόριστα ανθρωπιστικά ρεφρέν, βγαίνουν από τον Ουροβόρο της ακαδημίας επαναπρογραμματισμένοι στρατιώτες – που λένε χειραφετητικές ανοησίες, ενώ είναι ενταγμένοι σε ένα διακριτικό οικοδόμημα που εδραιώνει τον έλεγχο από πάνω προς τα κάτω.

Οι φοιτητές βομβαρδίζονται με αγάπη με ελευθεριάζουσα διαφάνεια μόνο και μόνο για να αποφοιτήσουν ως εργοστασιακά κωδικοποιημένα κουφάρια απογυμνωμένα από τη δράση, πιστοί επώνυμοι κόμβοι σε μια φυλακή κοινωνικού πλέγματος με κυβερνητικό σύστημα. Αυτό είναι το δηλητηριασμένο δισκοπότηρο που σερβίρουν οι υποτιθέμενες χρισμένες πρωτοπορίες της ανώτερης μάθησης και της αλήθειας.

Ο δρόμος προς τα εμπρός είναι ξεκάθαρος – πρέπει να απορρίψουμε και να λιμοκτονήσουμε εντελώς αυτό το αλλόκοτα παραμορφωμένο Ακαδημαϊκό-Βιομηχανικό σύστημα πριν κάνει μετάσταση σε υπαρξιακό πολιτισμικό καρκίνο.

Οι έλικες του έχουν ήδη εισχωρήσει στα υψηλότερα κλιμάκια της διακυβέρνησης και του δημόσιου λόγου, συνυπογράφοντας τις πιο φρικτές αντι-ανθρώπινες πολιτικές ως “προοδευτικές” κάτω από κοινότοπες τεχνοκρατικές προφάσεις.

Η απλή μεταρρύθμιση ενός τέτοιου σάπιου, αυτοδιαιωνιζόμενου μηχανισμού σημαίνει ότι ευνοούμε την κακοήθη εξάπλωσή του. Όπως το διαβολικό μοντέλο του Πανοπτικού του Bentham, έτσι και το πνευματικό πανοπτικό της ακαδημίας έχει γίνει ένα αυτοκαταστροφικό θηρίο που πρέπει να στραγγαλιστεί από το φως του ήλιου. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε σε αυτόν τον ξένο αντι-νοητικό ιό να τραυματίσει περαιτέρω την ιερότητα και την αξιοπρέπεια της ανθρωπότητας.

Πάρα πολλοί καλοπροαίρετοι αντιφρονούντες έχουν ήδη πνιγεί και αδρανοποιηθεί από τους αλγόριθμους εξαπάτησης που διαβρώνουν την πραγματικότητα. Πάρα πολλές πολύτιμες ανθρώπινες αλήθειες έχουν αντιστραφεί και βεβηλωθεί στο άψυχο προσκήνιο. Είναι μια ανεξίτηλη ηθική κηλίδα που μπορεί να ξεπλυθεί μόνο με την πλήρη και ασυμβίβαστη κατεδάφιση, μέχρι τα σάπια θεμέλιά της.

Πρέπει να εκθέσουμε αυτούς τους ψευτο-ανθρωπιστές ως τους σοφιστές και τους κατ’ όνομα προδότες που είναι, χωρίς καμία πίστη στην πνευματική ακεραιότητα ή στο ανθρώπινο έργο. Ας σβηστεί η κληρονομιά τους μαζί με εκείνη των υπερφίαλων αρχιερέων και των αιρέσεων της καταστροφής της ιστορίας.

Και στη θέση τους, να ξαναχτίσουμε μια αυθεντική αγορά ελεύθερης σκέψης και ανοιχτής έρευνας – μια αγορά που θα είναι αφοσιωμένη στην υπεράσπιση και τον σεβασμό της κυρίαρχης πρωτοκαθεδρίας της ίδιας της ανθρώπινης συνείδησης.

primenews.press