Του Βασίλη Βέργη
«Ήταν μια κακιά στιγμή… Δεν είχε δώσει ποτέ δικαιώματα». Είναι από τις φράσεις
που σου «τρυπούν» τον εγκέφαλο. Στο άκουσμά τους εξοργίζεσαι διπλά και -το χειρότερο- αντιλαμβάνεσαι πως μιλάμε για μια κοινωνία ανίκανη, ακόμη και το 2024, να αντιληφθεί το προφανές: Ένα μεγάλο κομμάτι της λειτουργεί σαν ανθρώπινη κρεατομηχανή, που θαρρεί ότι η αγάπη (ή η δήθεν αγάπη) μπορεί να αποτελέσει άλλοθι και ελαφρυντικό ακόμη και για τις χειρότερες πράξεις.«Κακιά στιγμή» είναι να ξεφύγει το μυαλό, είτε σε άντρα είτε σε γυναίκα, και να ρίξει ένα μπινελίκι. «Κακιά στιγμή» δεν είναι να σηκώσει το χέρι ο δυνατός και να σαπίσει στο ξύλο τον αδύναμο. Αυτό είναι αλητεία. Και η αλητεία ούτε δικαιολογία έχει ούτε ελαφρυντικά. Μόνο τιμωρία. Η υπόθεση Λύτρα αποτελεί άλλο ένα ξεγύμνωμα για όσα βασανίζουν τον κόσμο ακόμη και σήμερα, που η εξέλιξη και η πρόοδος «σταματούν» μπροστά σε αρχέγονα πάθη και σε αρρωστημένες σκέψεις και πράξεις.
Ο πλανήτης εξελίσσεται, η τεχνολογία τρέχει σαν πύραυλος, όμως παραμένουν πεισματικά οι ζωώδεις συμπεριφορές που παραπέμπουν σε αιώνες πριν. Τότε που ο άντρας θεωρούσε κτήμα του τη γυναίκα, ο ξυλοδαρμός αποτελούσε… καθημερινότητα, δεν υπήρχαν ούτε στη φαντασία οι καταγγελίες, τα κουμπιά πανικού, οι συλλήψεις, οι καταδίκες, παρά μόνο «ο νόμος του ισχυρού».
Στο άκουσμα της είδησης πως σε καθημερινή βάση γίνονται τουλάχιστον 50 καταγγελίες γυναικών οι οποίες ζητούν από την Αστυνομία panic button καταλαβαίνεις ότι η ενδοοικογενειακή βία είναι σαν τη Λερναία Ύδρα. Ένα κεφάλι κόβεται, δέκα ξεπηδούν. Όταν αυτές δεν αφορούν «κατηγορία» φτωχών ή εύπορων, νέων ή ηλικιωμένων, μορφωμένων ή αμόρφωτων, συνειδητοποιείς ότι μιλούν για ένα τεράστιο παζλ που έχει μόνο ένα κοινό: Την κτηνώδη συμπεριφορά και όλα τα συνοδευτικά της, απειλές, ύβρεις, προσβολές, ξυλοδαρμοί και δυστυχώς στο τέλος του δρόμου γυναικοκτονίες.
Αναρωτιόμαστε όλοι «γιατί;» Γιατί αυτές οι γυναίκες που πέφτουν θύματα δεν φεύγουν αμέσως, δεν χωρίζουν, δεν καταγγέλλουν, δεν, δεν, δεν… Αρκούν μόνο λίγα δευτερόλεπτα για να σκεφτείς ότι μπορεί να πρόκειται για γυναίκες που ίσως δεν έχουν τη δυνατότητα (οικονομική και ψυχική) να απομακρυνθούν από τον κακοποιητή τους. Για κάποιες που ντρέπονται ή φοβούνται να το μοιραστούν, για άλλες που δεν βρίσκουν ένα χέρι απλωμένο στο οικογενειακό περιβάλλον τους. Προτού τις «καταδικάσουμε» ας δούμε λίγο μέσα από τα δικά τους τρομαγμένα μάτια. Κι αυτά να προσπαθήσουμε, όλοι, να τα κάνουμε να νιώσουν ασφάλεια προκειμένου να προχωρήσουν στο επόμενο βήμα ζωής τους.
Αδύναμοι, φοβισμένοι, καταπιεσμένοι για χρόνια χαρακτήρες, θύματα όχι μόνο ενός, αλλά μιας ολόκληρης νοοτροπίας που συνεχίζει να «εκτρέφει» κτηνωδίες, ενίοτε και να τις… δικαιολογεί! Στο όνομα της δήθεν «αγάπης», ενός «πάθους», μιας «ζήλιας», μιας «κακιάς στιγμής» και ό,τι άλλη επικίνδυνη ηλιθιότητα ακούμε τις τελευταίες ημέρες, ακόμη και από ανθρώπους οι οποίοι θα έπρεπε να σταθούν με περίσσια δικαιοσύνη και αυστηρότητα απέναντι στο γεγονός και όχι να βάζουν μπροστά το συντεχνιακό τους… συναίσθημα.
Εδώ δεν μιλάμε για «τηλεοπτικό σίριαλ» που υπερβάλλει στον βωμό της τηλεθέασης, αλλά για ρεαλιστική πραγματικότητα που πρέπει να φέρει στο φως κάθε σκοτεινή πτυχή με έναν και μόνο στόχο: Να φτάσει μια στιγμή που δεν θα χρειάζονται κουμπιά πανικού, γιατί δεν θα υπάρχουν εκείνοι που σπέρνουν τον πανικό. Θα τους έχει νικήσει η κανονικότητα των πραγματικών ανθρώπων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου