Με αυτά τα μυαλά, καληνύχτα Ελλάδα.

 

Νέο-οθωμανικές φαντασιώσεις επί 104 μέχρι σήμερα χρόνια, χωρίς καμιά διακοπή και ανεξάρτητα από την εκάστοτε πολιτική εξουσία της Άγκυρας.  

 

Γράφει ο Λεωνίδας Κουμάκης, Αρθρογράφος
Νομικός, Συγγραφέας. Μέλος του International Hellenic Association (IHA) 

 

Είναι γεγονός πως τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο υπήρχαν, υπάρχουν και (δυστυχώς) θα υπάρxουν και στο μέλλον, πολιτικές ελίτ οι οποίες πιστεύουν σε έναν «συμβιβασμό» απέναντι στην Τουρκία, συνήθως με δυσανάλογα μεγάλο εθνικό «κόστος», απλά και μόνο για να έχουμε την ησυχία μας. 

 

Πριν από είκοσι ακριβώς χρόνια το έκτρωμα του Σχεδίου Ανάν εξίσωνε το 18% των Κυπρίων μουσουλμάνων με το 82% των Κυπρίων χριστιανών για να εξυπηρετηθούν οι Βρετανικοί και Τουρκικοί στόχοι διχοτόμησης της Κύπρου, κατεδάφισης της Κυπριακής Δημοκρατίας που αναγνωρίζουν εκατοντάδες χώρες του κόσμου, νομιμοποίησης της τουρκικής εισβολής και κατοχής 28,5% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας (κάνανε και χάρη «επιστρέφοντας» λίγα εδάφη στους ιδιοκτήτες τους). Παρ΄ όλα αυτά, υπήρχαν τόσο στην Αθήνα όσο και στην Λευκωσία πολιτικές ελίτ που ήθελαν «συμβιβασμό». 

 

Στην Κύπρο οι πρώην Πρόεδροι της Κυπριακής Δημοκρατίας Γιώργος Βασιλείου (Yesmen των Βρετανών) και Νίκος Αναστασιάδης (όπως δυστυχώς και ο νυν Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας), στην Αθήνα ο πρώην Έλληνας πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου αλλά και πρωτοκλασάτοι δημοσιογράφοι, υπήρξαν απροκάλυπτοι υποστηρικτές του εκτρώματος του «Σχεδίου Ανάν». 

 

Σήμερα παρακολουθούμε ένα διαφορετικής ποιότητας «κατευνασμό». Βλέπουμε π.χ. τον Έλληνα Υπουργό των Εξωτερικών, στο πλαίσιο του 9ου Οικονομικού Φόρουμ των Δελφών (10-13/4/2024), να μας διαβεβαιώνει πως «… δεν είμαστε αφελείς ούτε αιθεροβάμονες να πιστεύουμε πως από τη μία μέρα στην άλλη θα λύσουμε τα προβλήματα που έχουμε με την Τουρκία, που ανατρέχουν δεκαετίες. Από την άλλη, ένα στοιχειώδες στοιχείο της καλής σχέσης που προσπαθούμε να αναπτύξουμε με την Τουρκία είναι η κατανόηση πως οι βασικές θέσεις των δύο μερών δεν πρόκειται να αλλάξουν… Θέλω οι Έλληνες πολίτες να νιώθουν αυτοπεποίθηση και ηρεμία, θέλω τα παιδιά μου να ζήσουν σε μια περιοχή χωρίς να είναι με το δάχτυλο στη σκανδάλη…». 

 

Σε πρώτη ανάγνωση, πολλοί θα σπεύσουν να αναφωνήσουν «Πολύ σωστά!». Ποιος άλλωστε δεν θέλει τα παιδιά του να ζήσουν σε μια περιοχή χωρίς να είναι με το δάχτυλο στην σκανδάλη; 

 

Σε δεύτερη όμως ανάγνωση πολλοί αρχίζουν να πανικοβάλλονται.

 

Όλοι ξέρουμε ότι οι απόγονοι των εκ Μογγολίας Τούρκων, με πιστούς εκπροσώπους τους Νεότουρκους, υιοθέτησαν πανηγυρικά τον εθνικό όρκο (Mîsâk-ı Millî – διακήρυξη έξι σημείων) από το έτος 1920 με νέο-οθωμανικές φαντασιώσεις τις οποίες όμως επιδιώκουν να πετύχουν συστηματικά και μεθοδικά επί 104 μέχρι σήμερα χρόνια, χωρίς καμιά διακοπή και ανεξάρτητα από την εκάστοτε πολιτική εξουσία της Άγκυρας. 

 

Πώς είναι λοιπόν δυνατόν να ζήσουμε «χωρίς το δάχτυλο στην σκανδάλη» πιστεύοντας πως κάποτε, κάποια μέρα, «θα λύσουμε» τα προβλήματα που μονομερώς δημιουργεί η απέναντι πλευρά του Αιγαίου απαιτώντας να επεκταθεί σε βάρος μας;

 

Πώς θα κάνουμε πως δεν βλέπουμε όλα αυτά που κάνει συνεχώς, συστηματικά και μεθοδικά, επί ένα ολόκληρο αιώνα η Τουρκία μετά την Μικρασιατική Καταστροφή παρά τις πολύ συχνά επαναλαμβανόμενες διακηρύξεις «Ελληνοτουρκικής φιλίας»;

 

Πόσες φορές τον τελευταίο αιώνα δεν επαναλήφθηκε μονότονα η υπέρ-χρησιμότητα της ελληνοτουρκικής φιλίας και πόσες φορές ναυάγησε – όλες με τουρκική «πρωτοβουλία»; Που πήγε η «Ελληνοτουρκική φιλία» που διαφήμισαν στη διαπασών Ελευθέριος Βενιζέλος και Μουσταφά Κεμάλ μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης το 1923; 

 

Μήπως την σεβάστηκαν οι απόγονοι των εκ Μογγολίας Τούρκων και οι Νεότουρκοι κληρονόμοι τους σε αναρίθμητες περιπτώσεις – μεταξύ τους: 

 

– το 1928 (πυρπόληση των Ταταούλων, της πιο φημισμένης συνοικίας των Ελλήνων της Πόλης και η εσπευσμένη μετονομασία της σε «Kurtulus», δηλαδή Σωτηρία)

– το 1932 (απαγόρευση άσκησης δεκάδων επαγγελμάτων από Έλληνες της Τουρκίας, με τον Νόμο 2007/1932, προκειμένου να υποχρεωθούν να φύγουν) 

– το 1941 (επιλεκτική επιστράτευση είκοσι ηλικιών χριστιανών με στόχο την φυσική τους εξόντωση σε καταναγκαστικά έργα) 

– το 1942 (αρπαγή Ελληνικών περιουσιών με τον ρατσιστικό, έκτακτο φόρο περιουσίας) 

– το 1955 (πογκρόμ στους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης με καταστροφή και λεηλασία χιλιάδων σπιτιών και καταστημάτων καθώς και πολλών άλλων ιερών και οσίων) 

– το 1964 (μαζικές απελάσεις συνολικά 40.000 Ελλήνων από την Κωνσταντινούπολη, έναρξη εφαρμογής σχεδίου ερήμωσης από Έλληνες κατοίκους (92% του συνόλου) των νησιών Ίμβρος & Τένεδος με την μεταφορά ανοικτών φυλακών βαρυποινιτών και άλλων «μέτρων», επιδρομή και βομβαρδισμός στην Κυπριακή περιοχή της Τηλλυρίας, σε αγαστή συνεργασία με τους Βρετανούς, για να προετοιμαστεί καλύτερα η τουρκική εισβολή που ακολούθησε) 

– το 1974 (εισβολή και κατοχή του 37% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας 

– το 1975 (δημιουργία Στρατιάς του Αιγαίου στην Σμύρνη, απέναντι από τα Ελληνικά νησιά, με ταυτόχρονη απαίτηση αποστρατικοποίησης τους) 

– το 1995 (ψήφισμα τουρκικής εθνοσυνέλευσης να κηρύξει πόλεμο στην Ελλάδα (casus belli) εαν η τελευταία τολμήσει να επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη της πέραν των 6 ν.μ. στο Αιγαίο, σύμφωνα με την Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το δίκαιο της θάλασσας την οποία υπέγραψε η Ελλάδα μαζί με 168 ακόμα χώρες του κόσμου) 

– Το 2019 («μνημόνιο συνεργασίας» της Τουρκίας με τους πράκτορες της στην διαιρεμένη από τον εμφύλιο πόλεμο Λιβύη για την αρπαγή Ελληνικής και Κυπριακής ΑΟΖ) 

– την περίοδο 2020-2022 (υβριδικός πόλεμος στα ελληνικά νησιά του Αιγαίου και στα ελληνοτουρκικά σύνορα του Έβρου με καθημερινούς τραμπουκισμούς, ύβρεις, νταηλίκια και επίσημες απειλές «θα έρθουμε μια νύχτα ξαφνικά») 

– Το 2024 (αιφνιδιαστική αποδέσμευση της Τουρκίας από την Συνθήκη για τις συμβατικές δυνάμεις στην Ευρώπη (C F E) ώστε να αυξήσει ανεξέλεγκτα το επιθετικό της οπλοστάσιο για να εκβιάζει καλύτερα Ελλάδα και Κύπρο). 

 

Μετά από όλα αυτά, τι μας λένε σήμερα οι σύγχρονες «πολιτικές ελίτ»; Να ξεχάσουμε όλα όσα έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν οι απόγονοι των εκ Μογγολίας Τούρκων εδώ και ένα ολόκληρο αιώνα. Να «εστιάσουμε» σε μια περίοδο άγνωστης διάρκειας με όσα συμφέρουν και τις δύο χώρες, περιμένοντας πότε η Τουρκία θα τερματίσει μονομερώς την περίοδο ηρεμίας, όπως έχει κάνει κατ΄επανάληψη στο παρελθόν. Να μην ξοδεύουμε πολλά χρήματα για την εθνική άμυνα αφού «ομαλοποιούμε» τις σχέσεις μας με την Τουρκία; 

 

Αυτά περίπου μας λένε και μας μιλούν για δήθεν «προβλήματα που ανατρέχουν δεκαετίες» και «κατανόηση πως οι βασικές θέσεις των δύο μερών δεν πρόκειται να αλλάξουν». 

 

Τι κρίμα όμως που φυσικά και δεν πρόκειται για «προβλήματα που ανατρέχουν δεκαετίες» αλλά για νέο-οθωμανικές φαντασιώσεις που θεμελιώθηκαν ένα ολόκληρο αιώνα νωρίτερα και υποστηρίζονται με σχολαστική συνέπεια από την Τουρκία. Επί πλέον, αφού αποδεχόμαστε πως δεν πρόκειται να αλλάξουν οι βασικές θέσεις του Εθνικού Όρκου των Τούρκων, πως είναι δυνατόν να ζήσουμε «χωρίς το δάχτυλο στην σκανδάλη;» 

 

Μήπως δεν γνωρίζουμε μετά βεβαιότητας πως εδώ και ένα ολόκληρο αιώνα απλά καραδοκούν και μόλις βρουν την κατάλληλη ευκαιρία αδυναμίας η προβλημάτων της Ελλάδος, προχωρούν κατά ένα μικρό ή μεγάλο βήμα στην πραγματοποίηση των νεο-οθωμανικών τους φαντασιώσεων; 

 

Πώς είναι λοιπόν δυνατόν να ζήσουμε «χωρίς το δάχτυλο στην σκανδάλη» όταν η απέναντι πλευρά καραδοκεί ανα πάσα στιγμή να μας προκαλέσει μια ακόμα εθνική καταστροφή; 

 

Πώς είναι δυνατόν εμείς να συζητάμε πολιτισμένα «χωρίς το δάχτυλο στην σκανδάλη» και η απέναντι πλευρά να ζωγραφίζει και να εξαγγείλει αποφάσεις θεωρητικής αρπαγής κρυστάλλινων Ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων; 

 

Πώς είναι δυνατόν η σημερινή Τουρκία αφού ξερίζωσε πρώτα τον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου, να αξιοποιεί συνεχώς την δημοκρατία της Ευρωπαϊκής Ελλάδος είτε με κροκοδείλια δάκρυα για δήθεν καταπίεση Ελλήνων πολιτών, μουσουλμάνων το θρήσκευμα που αυξάνονται και πληθύνονται στην Ελληνική Θράκη, είτε ανακοινώνοντας την ίδρυση ιδιωτικού Τουρκικού Πανεπιστημίου στην Ελλάδα, την ίδια στιγμή που στραγγαλίζει εν ψυχρώ την εκπαιδευτική ελευθερία του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως απαγορεύοντας την λειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης ενάντια ακόμα και στους δικούς της νόμους ή πετάει στον κάλαθο των αχρήστων εκατοντάδες αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για Τούρκους πολιτικούς, επιχειρηματίες, δημοσιογράφους και τόσους άλλους, ενώ ωρύεται υποκριτικά γιατί … η Ελλάδα (βάσιμα) δεν εφάρμοσε κάποια απόφαση του ΕΔΑΔ! 

 

Πως είναι δυνατόν από την μία πλευρά η Τουρκία να απαιτεί θρασύτατα την «ανάδειξη» οθωμανικών μνημείων από την περίοδο της πρόσκαιρης Τουρκικής κατοχής της Ελλάδος και από την άλλη να μετατρέπει σε τζαμί την εκκλησία της Αγίας του Θεού Σοφίας, το μοναδικό αυτό μνημείο της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς καθώς και πολλές άλλες εκκλησίες της Βυζαντινής περιόδου με τελευταία την Μονή της Χώρας, λέγοντας επιπλέον πως «το θέμα αυτό δεν σας αφορά γιατί είναι εσωτερική υπόθεση της Τουρκίας;». Τι δηλαδή, σύμφωνα με τους απογόνους των εκ Μογγολίας Τούρκων, τα οθωμανικά μνημεία που υπάρχουν ακόμα στην Ελληνική επικράτεια δεν είναι εσωτερική υπόθεση της Ελλάδος; 

 

Πώς είναι δυνατόν εμείς μεν στα βιβλία που γράφουμε για τα παιδιά μας να «κοιτάζουμε να βλέπουμε όσο γίνεται λιγότερο το θηρίο της Ασίας, όσο γίνεται λιγότερο τον «εχθρό», να φθάνουμε στο σημείο να «σβήνουμε περιστατικά, ονόματα, θηριωδίες. Όλα αυτά, ίσως συναντηθούμε με την αντίπερα χώρα, ίσως επιτέλους γίνουμε φίλοι»** και οι απόγονοι των εκ Μογγολίας Τούρκων να δηλητηριάζουν τις επόμενες γενιές των νεαρών Τούρκων διδάσκοντας στα σχολεία το κάλπικο «όραμα» της Γαλάζιας Πατρίδας που δημιούργησε μονομερώς και κατά το δοκούν η ίδια η Τουρκία σε βάρος της Ελλάδος και της Κύπρου; 

 

Μήπως όλα αυτά συμβαίνουν για να συνεχίσουμε να παθαίνουμε νέες εθνικές πανωλεθρίες; Μήπως για να τους χαρίσουμε και την υπόλοιπη Κύπρο με το παραμύθι της διζωνικής που μας λένε από το 1956 οι ύπουλοι Βρετανοί, οι οποίοι έγραψαν και ξέγραψαν την Συνθήκη της Λωζάνης για τα συμφέροντα τους, βάζοντας από το παράθυρο τους Τούρκους στο Κυπριακό; 

 

Μήπως για κάποιο «μοίρασμα» δικαιωμάτων μας στο Αιγαίο και στην Μεσόγειο ανάλογο με το απλόχερο «μοίρασμα» ανύπαρκτης ιστορίας, γλώσσας και ονόματος στους Σκοπιανούς από την παρέα του εντιμότατου Κυρίου «Μιχαήλ Αντρέγεβιτς Σουσλόφ» που μας έδινε και συμβουλές από τους Δελφούς να μην είμαστε «μονοφαγάδες» απέναντι στους Τούρκους; 

 

Συμπεράσματα: Ασφαλώς και είναι επιθυμητή η ύπαρξη συνομιλιών και συνεργασιών με την απέναντι πλευρά του Αιγαίου όπως και η ανάπτυξη του μεταξύ μας εμπορίου και του τουρισμού. Άλλωστε η συντριπτική πλειοψηφία των σημερινών «Τούρκων» που επισκέπτονται ή εγκαθίστανται στην Ελλάδα δεν προέρχονται από τους απογόνους των εκ Μογγολίας Τούρκων – την χωρίς αμφιβολία μειοψηφία της σημερινής τουρκικής κοινωνίας. 

 

Είναι απόγονοι γηγενών πληθυσμών που τούρκεψαν ή εξισλαμίστηκαν βιαίως για να μην χάσουν το κεφάλι τους. Και όλοι αυτοί οι άνθρωποι, όπως και το συντριπτικό ποσοστό των απογόνων τους, δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με τους απογόνους των εκ Μογγολίας Τούρκων, οι οποίοι όμως ελέγχουν ασφυκτικά την εκάστοτε τουρκική εξουσία μέσω του καθεστώτος που εγκαθιδρυσαν στην σύγχρονη Τουρκία οι Νεότουρκοι και οι Κεμαλιστές. 

 

Είναι λοιπόν επιτακτικό, από την μία πλευρά να συζητάμε με καλή πρόθεση για κοινά συμφέροντα αλλά από την άλλη πλευρά να κρατάμε σταθερά «το δάχτυλο στην σκανδάλη». Να ενισχύουμε συνεχώς την αποτρεπτική μας δύναμη, να μην κρύβουμε καμιά αλήθεια κάτω από το χαλί και να αντιδράμε αποφασιστικά, ήρεμα και αποτελεσματικά σε κάθε νέο παραλογισμό που είναι βέβαιο πως θα εξαπολύει η απέναντι πλευρά του Αιγαίου. 

 

Σε αντίθετη περίπτωση, θα έχουμε το ίδιο αποτέλεσμα που υπάρχει σε ένα αγώνα ποδηλάτου όπου ένας από τους αγωνιζόμενους χρησιμοποιεί μονίμως αντί ποδήλατο… Πόρσε! 

 

Εάν κάνουμε πως δεν βλέπουμε, δεν ακούμε ή δεν καταλαβαίνουμε τις κραυγαλέες προκλήσεις της απέναντι πλευράς επειδή θέλουμε να καλοπερνάμε «χωρίς το δάχτυλο στην σκανδάλη», τότε λυπάμαι ειλικρινά, αλλά με τέτοια μυαλά… καληνύχτα σας! 

 

* Λεωνίδας Κουμάκης: Νομικός, Συγγραφέας, Αρθρογράφος-Αναλυτής, μέλος του International Hellenic Association. Το αυτοβιογραφικό, διαχρονικό βιβλίο του «Το Θαύμα-Μια πραγματική ιστορία», το οποίο αναφέρεται στην μεθοδική εξολόθρευση του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης από το τουρκικό κράτος, υπάρχει εντελώς δωρεάν στην ηλεκτρονική βιβλιοθήκη του ΙΗΑ, τόσο στην Ελληνική όσο και στην Αγγλική γλώσσα. Στις 29/1/2024 στην ηλεκτρονική βιβλιοθήκη του ΙΗΑ προστέθηκε και το βιβλίο «ΕΡΝΤΟΓΑΝΙΣΤΑΝ» το οποίο βοηθάει στην καλύτερη κατανόηση της σημερινής Τουρκίας και το οποίο είναι επίσης διαθέσιμο εντελώς δωρεάν. 

 

** Απόσπασμα από άρθρο του Ηλία Βενέζη με τίτλο «Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 1955», γραμμένο την επομένη των Σεπτεμβριανών και δημοσιευμένο στην Νέα Εστία στις 15/9/1955, Τεύχος 677, σελίδα 1184. 

huffingtonpost.gr