ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΘΕΣΗ ΣΕ ̣ΟΣΑ ΔΙΑΔΡΑΜΑΤΙΖΟΝΤΑΙ.

 ΛΑΒΑΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΜΗΝΥΜΑ ΑΠΟ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟ ΚΑΙ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΜΕ:

" Τὶ δειλοί ἐστε οὕτω; πῶς οὐκ ἔχετε πίστιν;  "

Ἔπειτα ἀπό ἐξαιρετικῶς κοπιαστικήν ἡμέραν ὁ Κύριος διαπλέει μὲ τούς δώδεκα Ἀποστόλους τὴν θάλασσαν τῆς Γεννησαρέτ διά νὰ ἔλθει εἰς τὴν ἀντικρυνήν παραλίαν. Ἀλλ’ εἶναι τόσος ὁ κόπος του ἀπὸ τὴν συνεχῆ διδασκαλίαν, ὥστε καθήμενος εἰς τήν πρύμνην τοῦ πλοίου παραδίδεται εἰς ὕπνον βαθύν. Ἰδού ὅμως ὅτι ἄνεμος ἰσχυρός ἀρχίζει νά ταλαιπωρῇ τὸ μικρόν πλοῖον. Τὰ κύματα ἄγρια τὸ κτυποῦν τὸ ἀπειλοῦν ἀπὸ στιγμῆς εἰς στιγμήν νὰ τὸ καταποντίσουν. Οἱ μαθηταί φοβοῦνται, ἀγωνιοῦν. Δὲν θὰ ἤθελαν κατ’ οὐδένα τρόπον νὰ ἐνοχλήσουν τόν Διδάσκαλον. Ἀλλ’ ἡ ὥρα περνᾶ. Ὁ κίνδυνος μεγαλώνει. Τὶ θὰ γίνει; Φοβισμένοι καὶ ἀγωνιῶντες τὸν ἐξυπνοῦν: " Διδάσκαλε, οὐ μέλει σοι ὅτι ἀπολλύμεθα; ". Δὲν σὲ νοιάζει, δέν βλέπεις ὅτι κινδυνεύομεν ἀπὸ στιγμῆς εἰς στιγμήν νὰ καταποντισθῶμεν;   Ὤ, οἱ καλοί μαθηταί! Ἐπάνω εἰς τόν κίνδυνον εἶχαν λησμονήσει τὴν μεγάλην ἀλήθειαν ὅτι " οὐ νυστάξει οὐδέ ὑπνώσει ὁ φυλάσσων τὸν Ἰσραήλ "  ( Ψαλμ. ρκ 4 ). Δὲν εἶχαν ἀκόμη τὴν φωτεινήν πίστιν ὅτι ὁ Θεός παρακολουθεῖ τούς ἰδικούς του ἀνθρώπους, ἡμέραν καὶ νύκτα, παντοδύναμος προστάτης καὶ βοηθός. " Οὐ μέλλει σοι....". Ἀλλ’ ἦλθε τώρα ἡ σειρά τοῦ Κυρίου νὰ ὁμιλήσῃ. Ἀνεπηρέαστος ἀπὸ τοὺς κλυδωνισμούς τοῦ μικροῦ πλοίου, θεοπρεπής καὶ ἐπιβλητικός, ἀπευθύνει τὴν παντοδύναμον προσταγήν του πρός τὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως: " Σιώπα, πεφίμωσο ". Ἄνεμε, ποὺ ἐξεχύθης ἀσυγκράτητος καὶ ἐξεγείρεις τὰ κύματα, παῦσε νὰ φυσᾷς. Καὶ σύ, θάλασσα, ἡ ὁποία μουγκρίζεις καὶ ζητεῖς νὰ καταπίῃς τούς μαθητάς μου, γίνε βουβή!..... Καὶ ἡ παντοδύναμος προσταγή γίνεται παρευθύς πραγματικότης. Οἱ μαθηταί περιπίπτουν εἰς ἔκπληξιν καὶ θαυμασμόν βαθύν. Ὁ φόβος των ἀπὸ τὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως μεταβάλλεται τώρα εἰς φόβον εὐλαβικόν ἀπὸ τὴν παρουσίαν τοῦ παντοδυνάμου ἐξουσιαστοῦ τῆς φύσεως. Ὅταν ἔπειτα θὰ ἐπανέφερον εἰς τὸν Νοῦν των τὴν σκηνήν ἐκείνην, τὸν φόβον καὶ τὴν δειλίαν των ἀπὸ τὴν τρικυμίαν, καὶ θὰ ἀνελογίζοντο τὴν μεγαλειώδη συμπεριφοράν τοῦ Διδασκάλου καὶ τὴν παντοδύναμον προσταγήν του πρὸς τὸν ἄνεμον καὶ τὴν θάλασσαν, θὰ εὕρισκαν πόσον δίκαιον εἶχε ὁ Κύριος, ὅταν τοὺς εἶπε: " τὶ δειλοί ἐστε οὕτω; πῶς οὐκ ἔχετε πίστιν; ".  Διατί δὲν ἐμπιστεύεσθε τὸν ἐαυτόν σας εἰς τὴν ἀγάπην μου; Ἀφοῦ ἤμην ἐγώ εἰς τό πλοῖον, πῶς ἐφαντάσθητε ὅτι ἦτο δυνατόν νά πάθετε κακόν; " Τὶ δειλοί ἐστε; πῶς οὐκ ἔχετε πίστιν;" Ὦ ἀδελφοί μου, τὸ ἴδιον αὐτό παθαίνομεν καὶ ἡμεῖς πολλές φορές, ἰδιαιτέρως σήμερα. Ἐλησμόνησαν τότε οἱ μαθηταί, τὸ λησμονοῦμεν ὅμως πολλάκις καὶ ἡμεῖς, ἰδιαίτερα σήμερα. Ὅταν αἱ θύελλαι ξεσποῦν μὲ μανίαν καὶ νομίζωμεν ὅτι τὰ πάντα δι’ ἡμᾶς εἶναι πλέον χαμένα, λησμονοῦμεν ὅτι ἄνωθεν μας ὑπάρχει ὁ οὐράνιος Πατήρ, ποὺ μᾶς ἔχει δώσει ρητήν τήν διαβεβαίωσιν: " οὐ μὴ σε ἀνῶ, οὐδ’ οὐ μὴ σὲ ἐγκαταλείπω" ( Ἑβρ. ιγ 5) Δὲν θὰ σὲ ἀφήσω ἀπροστάτευτον εἰς τὴν ὥραν τῆς θλίψεως, δὲν θὰ σὲ ἐγκαταλείψω ἀβοήθητον εἰς τὴν ὥραν τῆς ἀνάγκης. Καὶ ὅταν πόλεμοι αἱματοκυλίουν τὰ ἔθνη καὶ ἀκοαί πολέμων δημιουργοῦν ἀναστάτωσιν μεταξύ τῶν λαῶν, λησμονοῦμεν καὶ τότε τὴν παραγγελίαν του: " μὴ θροεῖσθε" ( Ματθ. κδ 6). Μὴ ταράττεσθε, μὴ ἀγωνιᾶτε. Τὰ λησμονοῦμεν ὅλα αὐτά καὶ μὲ τὴν ψυχήν ἀνήσυχον καὶ γεμάτην ἀγωνίαν καταφεύγομεν εἰς τόν Κύριον, ποὺ φαίνεται ὅτι κοιμᾶται καὶ ἀδιαφορεῖ τάχα διὰ τὰ ὅσα μᾶς συμβαίνουν καὶ τοῦ λέγομεν: "Διδάσκαλε, οὐ μέλλει σοι ὅτι ἀπολλύμεθα;". Ὁ Θεός ὅμως, καὶ ἄν φαίνεται ὅτι κοιμᾶται, πάντοτε εἶναι εἰς τὸ πλευρόν μας. Καὶ ὅταν κρίνῃ, θὰ μεταστρὲψῃ τὸν ροῦν τῶν πραγμάτων. Καὶ ἐκεῖ ὅπου ἡμεῖς ἐνομίζαμεν ὅτι ὑπάρχει ἀδιέξοδον καὶ ὅτι ἀπειλεῖται καταστροφή, ἐκεῖνος θὰ μᾶς χαρίζῃ τὴν γαλὴνην  καὶ τὴν ἡσυχίαν. Εἰς τὴν προσταγήν του ὑπακούουν αἱ δυνάμεις τῆς φύσεως. Τίποτε ἀπολύτως δὲν ἡμπορεῖ νὰ ἀντισταθῇ εἰς τὴν παντοδυναμίαν του. Καὶ ὅταν ἀκόμη ἡ θέλησις τῶν ἀνθρώπων ἀντιστρατεύεται εἰς τό ἰδικόν του ἅγιον  θέλημα, εὐρίσκει ἐκεῖνος μὲ τὴν πανσοφίαν του ἀπείρους τρόπους, διὰ νὰ ματαιώσῃ τὰ σχέδια τῶν κακῶν ἀνθρώπων καὶ νὰ βγάλῃ ἀπὸ τὸ πικρόν γλυκύ καί ἀπὸ τὸ κακόν νὰ δημιουργῇ καλόν. Ἕνα μόνο ζητεῖ ἀπό ἡμᾶς · νά ἔχωμεν βαθεῖαν καὶ ζωηράν τὴν πεποὶθησιν, ὅτι αὐτός, ὡς ἀπόλυτος κύριος καὶ ἐξουσιαστής, διευθύνει τὸ σύμπαν καὶ, μὲ τὴν πίστιν αὐτήν, νὰ καταφεύγωμεν εἰς αὐτόν διά τῆς προσευχῆς. Παντοδύναμε καὶ πανάγαθε Κύριε, κυβερνῆτα τοῦ κόσμου, κύπτομεν εὐλαβῶς ἐνώπιον τῆς Μεγαλωσύνης σου καὶ ὀμολογοῦμεν ὅτι σὺ μόνος κυβερνᾷς καὶ ἐξουσιάζεις τὸ σύμπαν, καὶ εἰς σὲ καταφεύγομεν, τὸν Κύριον καὶ ἐξουσιαστήν τοῦ παντός. Φώτισε, Κύριε, τοὺς λαούς διὰ νὰ ὑποτάσσωνται εἰς τὸ ἰδικόν σου πανάγιον θέλημα. Μὴν ἀφήνῃς, Κύριε, εἰς τὴν ψυχήν μας νὰ κυριαρχῇ ἡ ὀλιγοπιστία καὶ ὁ φόβος διὰ τὸ μέλλον. Ἀξίωνε μας νὰ ἐμπιστευώμεθα ἐξ ὁλοκλήρου " ἑαυτούς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωήν ἡμῶν " εἰς τὴν στοργικήν καὶ πανάγαθον προστασίαν σου. Εἰρήνευσε, Κύριε, τοὺς λαούς καὶ δῶσε ὥστε ἀπὸ τὰ στόματα καὶ τὰς ψυχάς ὅλων τῶν ἀνθρώπων νὰ ἀναπέμπεται ἡ προσκύνησις καὶ ἡ δοξολογία πρός σὲ, τὸν αἰώνιον βασιλέα καὶ κυβερνήτην τοῦ κόσμου. Ἀμήν.