Βρεθήκαμε τελευταία με έναν φίλο
και την οικογένεια του.
Ο γιος του, δεκαπέντε ετών,
πρόσεξα από μακρυά πως κρατούσε στο χέρι
ένα αντικείμενο και έπαιζε μαζί του.
Πάντα μ’ αρέσει να ψάχνω τις λεπτομέρειες με τα παιδιά.
Ρώτησα να μάθω τι είναι.
Του ζήτησα να μου το δώσει να το περιεργαστώ λίγο.
Ήταν αυτό που φαντάστηκα.
Κάποτε στα νιάτα μας,
κυκλοφορούσαν στα χέρια κάποιων ελαχίστων φίλων
οι λεγόμενες “πεταλούδες”, παράνομα στιλέτα ανοιγόμενα
που μπορούσες να τα γυρνάς ώστε να ανοίγουν
και τα δύο φτερά δημιουργούσαν λαβή.
Σήμερα αυτό έγινε “παιχνιδάκι” και “μόδα”
αλλά με μία “μικρή διαφορά”.
Αντί για λάμα μαχαιριού, έχει μια λάμα “όχι ακονισμένη” ας πούμε.
Όταν τον ρώτησα πόσοι φίλοι του το “κατέχουν”
απάντησε “οι περισσότεροι”.
Και όταν τον ρώτησα “που το βρήκε”
μου απάντησε “στα jumbo” !!!
Λίγο νωρίτερα, άκουσα για ένα νέο τραγούδι (από τα εκατοντάδες παρόμοια)
με καμιά 7-8 εκατομμύρια views στο γνωστό κανάλι
που κυκλοφορεί στα αυτιά των παιδιών
αυτής και πολύ μικρότερης ηλικίας,
με το όνομα “Gaza”.
Διαβάστε μερικούς στίχους. (γιατί αν τους ακούσετε δεν αναγνωρίζονται)
“Το τσιγάρο μου ανάβω, έχει μπλόκο δεν σταματάω
Κάτω το γκάζι, το πατάω
Guni 9άρι μέσα απ’την Ferragamo
Είμαι αλήτης και το ρισκάρω
Μέχρι το εκατομμύριο να φτάσω
Κάνω lifting, τα kilos push-άρω
Αστακό παραγγέλνω στον Κουρσάρο
Ποιος είναι gangsta, ποιος έχει gunia
Ivan Greko σκάω σαν την Al-Qaeda
Με την ομάδα τα κάνω πουτάνα
Σερβιτόρε φέρε και άλλη σαμπάνια
Είμαι κόκκαλο, είμαι χάλια
Κοκαΐνη σπάμε πάνω στα πιάτα
SPL βάζω 10 μπουκάλια
Στο τραπέζι παρκάρω τα μουν@κια…” κλπ κλπ
Και να μην μιλήσω για τα “πλέον εξελιγμένα games”
που προωθούν ακριβώς τα ίδια πράγματα.
Πόσους δολοφόνησε το παιδί μας εν ψυχρώ
για να “νικήσει” στο fortnite ή άλλα παιχνίδια;
Αυτά όλα σήμερα, δεν τα προσέχει κανείς.
Είναι “φυσιολογικά”. Κανέναν δεν βλέπω να ασχολείται.
Αλλά ξέρω πως υπάρχει λόγος που
η προπαγάνδα και η κοινωνική μηχανική
οδηγεί τα παιδιά σε αυτόν τον δρόμο.
Κάθε λέξη, κάθε φράση, από αυτά τα τραγούδια
και κάθε μία από όλες αυτές τις συνήθειες
οδηγούν τα νέα παιδιά να γίνουν “κάπως”.
Να έχουν είδωλα τους “ψευτοπαρανόμους” της τραπ,
να αναζητούν το πολύ εύκολο χρήμα, να μην είναι δημιουργικά,
να μην έχουν όνειρα, να είναι βίαια, να μην έχουν αξίες, Θεό,
και να είναι όλη μέρα στα σόσιαλ
ώστε να είναι εύκολα “διαχειρίσιμα”.
Κανένα σχεδόν από αυτά τα νέα παιδιά
δεν είναι διατεθειμένο να δουλέψει
σε μια σκληρή δουλειά “για ένα εικοσάρικο”.
Αύριο αυτά τα παιδιά θα γίνουν οι “παράνομοι” του meta-κόσμου
του ψεύτικου “ψηφιακού κόσμου” και θα ζουν με ένα επίδομα.
Και θα νομίσετε πως ρίχνω φταίξιμο “σ’ αυτά τα παιδιά”
με τα λόγια μου, αλλά η απάντηση είναι “όχι”.
Φταίω εγώ. Φταίς εσύ.
Φταίει η “κάθε μαμά” και φταίει ο “κάθε μπαμπάς”
που δέχτηκαν νωρίτερα “άλλες μόδες”
για να γίνουν “μοντέρνοι”, για να ξεχάσουν τις αξίες τους
και να τις παραχωρήσουν έναντι “λίγης προσοχής”.
Φταιν οι “μεγάλοι” που “ακονίζουν τη λάμα”,
αντί για το μυαλό των παιδιών.
Κάπου “το χάσαμε όλοι”.
Δεν περιμένω καμία “επ-ανάσταση” από αυτές τις γενιές σήμερα.
Τις γενιές της “κενότητας” και της “ευκολίας”.
Τις γενιές που έχουν πουλήσει “κάθε φίλτρο” ηθικής
για τις μόδες που τους “προσφέρθηκαν δωρεάν”
έναντι κάθε αξιακής ελευθερίας.
Δεν περιμένω τίποτα περισσότερο από την απόλυτη καθοδήγηση τους
στα δεδομένα των “κτηνοτρόφων” τους
στις οργουελικές φυλακές που ονομάζουνε πόλεις.
Αλλά δεν είναι μακριά, όπως διαφαίνεται, η μέρα που θα πληρώσουμε όλοι
και με πολύ πόνο, γι’ αυτήν την κατάντια μας.
Καλησπέρα μας.
Yannis Bakman
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου