γράφει ο Καταχανάς (Γ. Μεταξάς)
Λίγο μετά το μεσημέρι, τελείωσε η Εξόδιος Ακολουθία για την Αυτού Μεγαλειότητά του Κωνσταντίνο, Βασιλέα των Ελλήνων. Έναν άνθρωπο που μισήθηκε από πολλούς χωρίς να έχει κάνει κάτι να αξίζει αυτό το μίσος, αλλά και αγαπήθηκε από πολλούς κυρίως για τον χαρακτήρα του και την ιδιότητά του.
Όσο κι αν εντυπωσίασε η παρέλαση των «γαλαζοαίματων», εκείνο που είναι άξιο μνείας, είναι ο επικήδειος λόγος του Παύλου, ο οποίος είναι και διάδοχος του Κωνσταντίνου επί της ουσίας.
Επικήδειος Πρήγκιπα Παύλου
«Κωνσταντίνε, Μεγαλειότατε, Βασιλιά, πατέρα μου, παππού, ολυμπιονίκη,
Είναι οδυνηρή αυτή η ημέρα αποχωρισμού για την αγαπημένη σου βασίλισσα και μητέρα μας για μας τα παιδιά και τα εγγόνια σου. Για όλους όσους ήρθαν σήμερα να σε αποχαιρετίσουν για τελευταία φορά αλλά και για όλους που τιμούν τη μνήμη σου και ήταν αδύνατον να είναι σήμερα μαζί σου.
Όμως δεν είναι αυτό το τέλος πατέρα θα ζεις πάντα στη σκέψη μας και στην καρδιά μας. Όπως συμβαίνει σε κάθε ελληνική οικογένεια που χάνει ότι πιο αγαπητό και ότι πιο πολύτιμο έχει ένας άνθρωπος στη ζωή του. Στερήθηκες πολύ νέος τον πατέρα σου τον αείμνηστο βασιλέα Παύλο, τον παππού μου, τήρησες όμως πάντα την παρακαταθήκη του, που άφησε όταν έγινες 18 χρονών και ανέλαβες την ευθύνη του διαδόχου του ελληνικού θρόνου και παρέλαβες το ξίφος του αξιωματικού των ευλογημένων ενόπλων δυνάμεων της Ελλάδος.
Σου είπε αφιέρωσε τη ζωή σου εις την ευτυχία της πατρίδος, ουδεμία ευγενέστερα και αξιόλογος αποστολή. Ενθυμού πάντοτε πως προτιμότερο είναι να υποφέρει ο βασιλεύς παρά ο λαός και η χώρα.
Η παρακαταθήκη του παππού μας προς εσένα που δέσμευσε εμένα, τα αδέρφια μου, τα εγγόνια σου αγαπητέ πατέρα. Είναι σύμβολο τιμής ένας ιερός κανόνας συμπεριφοράς για εμάς, τον τίμησες εσύ σε όλη σου τη ζωή.
Δόξασες τη χώρα με το χρυσό μετάλλιό σου σαν Ολυμπιονίκης το 1960.
Έφερες τιμή στη γαλανόλευκη σημαία μας και την πατρίδα μας. Ο αγώνας ήταν μέχρι τέλος σκληρή μάχη του νου και του σώματος στη θάλασσα που έδωσες εσύ και το αείμνηστο πλήρωμα μέχρι την τελική νίκη.
Ήταν μια δύσκολη εποχή πατέρα όταν ανέβηκες στο θρόνο, σκληρότατες συγκρούσεις, πάθη αβυσσαλέα και το αποτέλεσμα είναι κάτι που δεν το θέλησε κανείς. Από την πρώτη στιγμή αντιστάθηκες με σθένος και αναζήτησες τρόπο ανατροπής των πραξικοπηματιών. Η προσπάθειά σου απέτυχε όμως δεν ήθελες μένοντας στην Ελλάδα να γίνεις η αιτία μιας νέας αιματοχυσίας, Πάντα πιστός στην παρακαταθήκη του πατέρα σου δέχτηκες με σεβασμό την απόφαση του ελληνικού λαού.
Η αγάπη σου για τη νεολαία, την εκπαίδευση και τον αθλητισμό ήταν διαρκής.
Η οικογένεια ήταν το παν. Πάντα πιστεύατε ότι είναι το θεμέλιο της κοινωνίας. Μαζί με τη μητέρα μας δημιουργήσατε μια μεγάλη οικογένεια που την ενώνει άρρηκτα η αγάπη προς την πατρίδα. Ο Θεός σε αξίωσε να αφήσεις την τελευταία σου πνοή στην πατρίδα μας, την οποία αφιέρωσες όλη σου τη ζωή.
Εμείς, τα παιδιά σου, τα εγγόνια σου, θα προσφέρουμε πάντα στην πατρίδα, στην Ελλάδα. Η ισχύς της πατρίδας είναι η αγάπη του Έλληνα για αυτή.
Καλό ταξίδι».
Σκέψεις Καταχανά (Γ. Μεταξά)
Όπως έγραψα και στο προηγούμενο άρθρο μου, είμαι δεδηλωμένος εχθρός της δημοκρατίας και οπαδός της Εθνοκρατικής Μοναρχίας. Κι αυτό σημαίνει ότι είμαι ενάντια σε οποιονδήποτε ΜΗ Έλληνα μονάρχη. Πόσω δε μάλλον όταν εκείνος αποτελεί μέλος της παγκόσμιας ελίτ, του Τεκτονισμού, των Illuminati, της Cambal κοκ. Συνεπώς, κανείς δεν μπορεί να πει ότι είμαι υπέρ του Κωνσταντίνου. Δυστυχώς όμως, είμαι υπέρ του Δικαίου και εξ αυτού ομιλώ.
Ο Πρίγκηψ Παύλος, απηύθυνε έναν επικήδειο, πολύ προσεκτικά γραμμένο και τοποθετημένο, που θεωρώ ότι αξίζει να σχολιαστεί.
Στην αρχή, γίνεται η προσφώνηση «Κωνσταντίνε, Μεγαλειότατε, Βασιλιά…». Με αυτήν την προσφώνηση, δείχνει ξεκάθαρα ότι μπορεί για το ελληνικό κράτος ο Κωνσταντίνος να αποτελεί παρελθόν ως βασιλεύς, παραμένει ωστόσο βασιλεύς των Ελλήνων, τόσο για μια μερίδα ανθρώπων, όσο και για τους «γαλαζοαίματους» όπου Γης. Στην ουσία, εμμέσως ακυρώνει την απομάκρυνση του βασιλέα, θυμίζοντας πολύ κεκαλυμμένα ότι αυτή έγινε με νοθεία από ένα δικτατορικό καθεστώς κι όχι από κάποιο δημοκρατικό. Με λίγα λόγια, ξεκίνησε με ένα πολύ δυνατό «καρφί», το οποίο το χτύπησε κι άλλο στη συνέχεια.
Κι αυτή η συνέχεια, είχε να κάνει με τη μητέρα του, καθώς την αποκάλεσε: «…την αγαπημένη σου βασίλισσα και μητέρα μας…», δείχνοντας ότι η Άννα – Μαρία, παραμένει βασίλισσα των Ελλήνων, όσο κι αν κάποιοι εθελοτυφλούν.
Λίγο παρακάτω τον ακούμε να λέει: «Όμως δεν είναι αυτό το τέλος πατέρα…»! Αυτή η φράση, είναι τέλεια καλυμμένη πίσω από τη συνέχειά της: «…θα ζεις πάντα στη σκέψη μας και στην καρδιά μας.» Η αλήθεια είναι ότι σ’ ένα μη έμπειρο αυτί, αυτή η φράση είναι αρκετά κοινότυπη ως έκφραση αγάπης προς τον εκλιπόντα. Είναι όμως έτσι;
Η βρετανική ιστοσελίδα royal central, σε άρθρο της για το θάνατο του Κωνσταντίνου, αναφέρει τον Παύλο ως «διάδοχο του θρόνου». Συγκεκριμένα το άρθρο αναφέρει:
… «Ήταν η βασίλισσα Άννα Μαρία, ο διάδοχος του θρόνου Παύλος και η σύζυγός του, πριγκίπισσα Μαρί-Σαντάλ, που εκπροσώπησαν την ελληνική βασιλική οικογένεια στην κηδεία.» (σ.σ. αναφέρεται στην κηδεία της Ελισάβετ)
Κι εδώ ο αρθρογράφος, μέσα σε μία πρόταση, δίνει δύο δυνατά χτυπήματα, αποκαλώντας την Άννα – Μαρία βασίλισσα και τον Παύλο διάδοχο του θρόνου. Ποιου θρόνου; Μα φυσικά του βασιλικού θρόνου της Ελλάδος.
Κι εδώ είναι που εμφανίζεται στο προσκήνιο ένα σενάριο που όσοι ασχολούμαστε με τα πράγματα και ψάχνουμε, το γνωρίζουμε εδώ και 8 – 10 χρόνια. Αυτό το σενάριο (που το είχα αποκαλύψει στο facebook προ 6ετίας περίπου), είχε ως εξής:
Η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα και γενικότερα στην Ευρώπη, πάει από το κακό στο χειρότερο, με αποτέλεσμα οι λαοί να απαξιώνουν το θεσμό της δημοκρατίας (σ.σ. καιρός ήταν). Στην Ελλάδα, όπου η διαφθορά έχει φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη, η απαξίωση θα μπορούσε να ήταν μεγαλύτερη, αν δεν υπήρχαν τα «βολεμένα κομματόσκυλα» και οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» που η πλύση εγκεφάλου που έχουν υποστεί τους έχει κάνει να μη σκέφτονται κανένα άλλο πολίτευμα πλην της δημοκρατίας.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, σύμφωνα με το σενάριο πάντα, θα εμφανιστεί ο Νικόλαος (ο δεύτερος γιος του Κωνσταντίνου) προκειμένου να δημιουργήσει ένα κόμμα, δείχνοντας ότι ασπάζεται και συμμερίζεται το θεσμό της δημοκρατίας. Ο Νικόλαος θα προωθηθεί στη θέση του πρωθυπουργού, οπότε και θα προβεί σε συνταγματική αλλαγή του πολιτεύματος με τον τίτλο «βασιλευομένη δημοκρατία». Και με αυτήν την αλλαγή, θα γίνει η ενθρόνιση του Παύλου, ως νόμιμου διαδόχου του Κωνσταντίνου.
Υπάρχει όμως άλλο ένα σενάριο, σύμφωνα με το οποίο σε αυτές τις εκλογές δε θα υπάρχει κυβερνόν κόμμα και κανένα κόμμα δεν πρόκειται να συνεργαστεί με κάποιο άλλο. Ως αποτέλεσμα θα αναγκαστεί η Χώρα να προχωρήσει σε κυβέρνηση κοινής αποδοχής, με τον εκλεκτό της Νέας Τάξης Πραγμάτων Μαργαρίτη Σχοινά ν’ αναλαμβάνει υπηρεσιακός πρωθυπουργός. Από αυτό το σημείο και μετά, ακολουθεί ένα σενάριο που κάποιοι θα το ονόμαζαν «επιστημονική φαντασία», αλλά αν σκεφτούμε το τι μπορεί να κάνει η ΝΤΠ, προσωπικά το θεωρώ εφικτό.
Όταν αναλάβει ο Σχοινάς, η χώρα θα είναι ουσιαστικά ακυβέρνητη. Σε αυτό το διάστημα, είτε με πραξικόπημα, είτε μέσω εκλογών, είτε με δολοφονία, ο σουλτάνος Ερντογάν, φεύγει από τη μέση. Έχω πολλάκις αναφέρει ότι όσο είναι ο Ερντογάν στην κυβέρνηση της Τουρκίας, δεν πρόκειται να γίνει πόλεμος μεταξύ των δύο χωρών. Όταν όμως φύγει από τη μέση, τότε αναλαμβάνει ο εκλεκτός των «Γκρίζων Λύκων», Ντεβλέτ Μπαχτσελί. Μόλις γίνει αυτό, ένας πόλεμος με την Τουρκία είναι απόλυτα σίγουρος!
Εάν αυτό το σενάριο εξελιχθεί με υπηρεσιακό πρωθυπουργό από τη μία πλευρά και υπερεθνικιστή ηγέτη από την άλλη, τότε – όπως λέει το σενάριο – ο στρατός θα αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας και καθώς οι πολιτικοί θα εξαφανιστούν νύχτα από την Ελλάδα, θα αναγκαστεί να ζητήσει (ο στρατός) από τον Παύλο να αναλάβει την Ελλάδα. Και τότε, ο Παύλος θα γίνει βασιλέας των Ελλήνων με τυμπανοκρουσίες κι ο Νικόλαος αντιβασιλέας και πρωθυπουργός.
Αυτά τα δύο σενάρια είναι που ακούγονται πολύ έντονα και που – προσωπικά τουλάχιστον – δεν μπορώ ν’ αποκλείσω τίποτα.
Σε αυτά τα σενάρια, έρχεται και ταιριάζει μία φράση του Πρίγκιπα Παύλου στον επικήδειο για τον πατέρα του, που προσωπικά μου προξένησε ενδιαφέρον: «Ενθυμού πάντοτε πως προτιμότερο είναι να υποφέρει ο βασιλεύς παρά ο λαός και η χώρα.» Ενδιαφέρουσα ενθύμηση, δε νομίζετε κι εσείς;
Ουσιαστικά μας λέει ο Παύλος ότι η αποστολή του βασιλέα είναι να θυσιάζεται για το λαό του. Θα συμφωνούσα, αν κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Βασιλική οικογένεια δε διέφευγε για την Αφρική. Πόσω δε μάλλον αν η οικογένεια δεν κατέφυγε στη Νότιο Αφρική. Και ναι μεν ο Γεώργιος β’ πολέμησε για ελάχιστο χρονικό διάστημα στο μέτωπο της Αιγύπτου, αλλά σύντομα κατέφυγε στην ασφάλεια της Νοτίου Αφρικής. Επομένως, για ποια θυσία του βασιλιά μιλάει ο Παύλος (διάδοχος του Κωνσταντίνου);
Το μόνο που μου έρχεται κατά νου, είναι η «θυσία» του να αναλάβει το τιμόνι της Ελλάδας κατά την επικίνδυνη φάση της σύρραξης με την Τουρκία, αν και κανείς δεν εγγυάται ότι θα παραμείνει στη χώρα…
Τέλος, για να μη σας κουράζω, θα σταθώ σε μία από τις τελευταίες φράσεις του Παύλου: «Η ισχύς της Πατρίδος είναι η αγάπη του Έλληνα γι’ αυτήν»…
Ναι! Δε θα διαφωνήσω οι ΓΝΗΣΙΟΙ Έλληνες, λατρεύουν πραγματικά την Ελλάδα κι είναι η ισχύς της. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν κι οι ελληνόφωνοι γραικύλοι, που μισούν τη χώρα που τους θρέφει (βλ. πολιτικοί, «αριστεροί», «αναρχικοί» και λοιποί θολοκουλτουριάρηδες, ορντινάτζες της ΝΤΠ.
Όμως υπάρχει και το τρίτο κομμάτι… Η οικογένεια Holstein του Οίκου Schleswig – Holstein – Sonderburg – Glücksburg.
Και για όποιον δεν κατάλαβε, αναφέρομαι στην οικογένεια του Κωνσταντίνου Χολστάϊν, Πρίγκηπα του Γλύξμπουργκ και βασιλέα των Ελλήνων…
Όπως πολύ γλαφυρά και άριστα αναφέρει ο συνεργάτης μας Πύρινος Λόγιος στο σχετικό άρθρο του, για να βρούμε κάποια ελληνική σύνδεση του Οίκου Γλύξμπουργκ, θα πρέπει να το «τραβήξουμε από τα μαλλιά». Να το ξεχειλώσουμε θα πω εγώ, αλλά και πάλι πειστική ένδειξη δεν πρόκειται να πάρουμε. Κάποιοι κολλάνε στα ελληνικά ονόματα της βασιλικής οικογένειας και θα τους ρωτήσω: Εάν αύριο πάω και βαπτιστώ Otto γιατί έτσι θέλω, σημαίνει αυτόματα ότι γίνομαι Γερμανός; Αν ναι, να μου το πείτε να ζητήσω δικαιώματα από τη Γερμανία.
Δεν αμφισβητώ ότι η Βασιλική οικογένεια αγαπάει τη Χώρα μας. Δε θέλω να το αμφισβητήσω. Αυτό όμως, δεν τους κάνει Έλληνες. Κανένα μέλος της βασιλικής οικογένειας δεν μπορεί να πονέσει για την Ελλάδα όπως πονάς ΕΣΥ αγαπημένη μου αναγνώστρια κι αγαπημένε μου αναγνώστη. Δεν μπορούν να πονέσουν για την Ελλάδα όπως πονάει ο συνεργάτης μας Πύρινος Λόγιος, όπως πονάει ο φίλτατος Διόδοτος, ο φίλτατος ΕργΔημΕργ, όπως πονάω εγώ. Γιατί απλά ΔΕΝ είναι Έλληνες…
Συνεπώς, αυτή η φράση εντυπωσιασμού που χρησιμοποίησε ο Πρίγκηψ Παύλος, μπορεί μεν να προκάλεσε ρίγη συγκίνησης στη φιλοβασιλική μερίδα των Ελλήνων, αλλά ήταν μόνο αυτό. Μια φράση εντυπωσιασμού και τίποτα περισσότερο…
«Δόξασες τη χώρα με το χρυσό μετάλλιό σου σαν Ολυμπιονίκης το 1960»
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το χρυσό μετάλλιο που το έκλεψε κρατώντας απλώς το τιμόνι, έπρεπε να είχε χαντακωθεί, όχι να το αναφέρουν όλοι. Κλέφτης είναι, όχι ολυμπιονίκης.