Ἡ Τουρκολιβυκή ΑΟΖ ἀνάβει φωτιὲς στὴ Μεσόγειο.

 Ἡ Λιβύη ἔχει πληθυσμὸ 6,8 ἑκατ. κατοίκους καὶ ἔκταση 1,76 ἐκ. τ.χλμ. ἢ περίπου 13 φορὲς μεγαλύτερη τῆς χώρας μας, μὲ τὸ 90 % τοῦ ἐδάφους της νὰ εἶναι ἔρημος. Στὴ πρωτεύουσά της Τρίπολη ζοῦν 1,7 ἑκατ. κάτοικοι. Στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα ὁ ὅρος «Λιβύη» ὑπονοοῦσε ὁλόκληρη τὴ Βόρεια Ἀφρικὴ δυτικά τῆς Αἰγύπτου.

Ἀρχαιολογικὰ εὐρήματα δείχνουν ὅτι ἡ παράκτια πεδιάδα τῆς Λιβύης κατοικήθηκε ἀπὸ νεολιθικοὺς λαοὺς ἤδη ἀπὸ τὸ 8000 π.Χ. Ἡ περιοχὴ ἀργότερα καταλήφθηκε ἀπὸ διαδοχικοὺς λαούς, ὅπως οἱ Φοίνικες, οἱ Καρχηδόνιοι, οἱ Ἕλληνες, οἱ Μακεδόνες Πτολεμαῖοι, οἱ Ρωμαῖοι καὶ οἱ Ἕλληνες τῆς Ρωμανίας-Βυζαντίου.

Τὸ 630 π.Χ., οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἀποίκησαν τὴν Ἀνατολικὴ Λιβύη καὶ ἵδρυσαν πόλη Κυρήνη καὶ μέσα σὲ περίπου 200 χρόνια ἵδρυσαν ἐπίσης καὶ ἄλλες 4 ἀκόμα πόλεις στὴν περιοχή, ποὺ ἔγινε γνωστὴ ὡς Κυρηναϊκή, γνωστὲς ὡς «Πεντάπολη». Τὸ 525 π.Χ. ὁ Πέρσης Καμβύσης Β’ κατέλαβε τὴν Κυρηναϊκή. Ὁ Μακεδόνας Μέγας Ἀλέξανδρος χαιρετίστηκε ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες ὅταν εἰσῆλθε στὴν Κυρηναϊκὴ τὸ 331 π.Χ. καὶ ἡ Ἀνατολικὴ Λιβύη ἔγινε στὴ συνέχεια μέρος τοῦ Πτολεμαϊκοῦ Βασιλείου. Ἡ Ρώμη προσάρτησε ἐπίσημα τὴν περιοχὴ τὸ 74 π.Χ. καὶ τὴν ἔνωσε στὴν Κρήτη ὡς ρωμαϊκὴ ἐπαρχία.

Τὸ 647 μ.Χ., οἱ Ἄραβες κατέλαβαν ὁριστικὰ τὴν Τρίπολη-Λιβύη ἀποσπώντας την ἀπὸ τὴν αὐτοκρατορία τῆς Ρωμανίας-Βυζαντίου καὶ ἐπέβαλαν τὸ Ἰσλάμ. Τὸ 750 ἡ Λιβύη περιῆλθε στὴν κυριαρχία τῆς Βαγδάτης. Κατὰ τοὺς ἑπόμενους αἰῶνες, ἡ Λιβύη βρισκόταν ὑπὸ τὴν κατοχὴ-διοίκηση διάφορων Ἀράβων χαλίφηδων, Σιϊτῶν Φατιμίδων ἡγετῶν, Σουνιτῶν Ἀββασίδων διοικητῶν, διαφόρων δυναστειῶν καὶ φυλετικῶν ἡγεμόνων. Οἱ Ὀθωμανοὶ κατέκτησαν τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς σημερινῆς Λιβύης τὸ 1577.

Μετὰ τὸν Ἰταλοτουρκικὸ πόλεμο (1911–1912), ἡ Ἰταλία μετέτρεψε τὴν Λιβύη σὲ ἀποικία, γνωστὴ ὡς ἰταλικὴ Βόρεια Ἀφρική. Ἀκολούθησε ἡ ἀντίσταση τῶν Λίβυων κατὰ τῶν Ἰταλῶν κατακτητῶν. Τὸ 1934, ἡ Ἰταλία συνδύασε καὶ τὶς 3 κατακτηθεῖσες περιοχὲς (Κυρηναϊκή, Τριπολιτανία καὶ Φεζὰν) καὶ υἱοθέτησε τὸ ὄνομα «Λιβύη» ὡς ἐπίσημη ὀνομασία τῆς ἀποικίας της.

Τὸν Ἰούνιο τοῦ 1940, ἡ Ἰταλία μπῆκε στὸν Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ποὺ τελικὰ κατέληξε μὲ ἥττα γιὰ τὴν Ἰταλία τὸ 1943. Ἀπὸ τὸ 1943 ἕως τὸ 1951, ἡ Λιβύη ἦταν ὑπὸ συμμαχικὴ κατοχή. Ὁ βρετανικὸς στρατὸς διοικοῦσε τὶς δύο πρώην ἰταλικὲς ἐπαρχίες τῆς Λιβύης Τριπολιτάνα καὶ Κυρηναϊκή, ἐνῶ οἱ Γάλλοι τὴν ἐπαρχία Φεζὰν.

Στὶς 24 Δεκεμβρίου 1951, ἡ Λιβύη κήρυξε τὴν ἀνεξαρτησία της ὡς «Ἡνωμένο Βασίλειο τῆς Λιβύης», μία συνταγματικὴ μοναρχία ὑπὸ τὸν βασιλιὰ Μοχάμεντ Ἴντρις (1890-1983). Τὴν 1η Σεπτεμβρίου 1969, μία ὁμάδα ἀξιωματικῶν μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν συνταγματάρχη Μουαμὰρ Καντάφι ἐξαπέλυσε πραξικόπημα κατὰ τοῦ βασιλιᾶ Ἴντρις, γνωστὸ ὡς Ἐπανάσταση τῆς «Ἂλ Φάτεχ». Τὸ 1975, ἔγινε ἀπόπειρα στρατιωτικοῦ πραξικοπήματος κατὰ τοῦ Μ. Καντάφι ποὺ εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τὴν σύλληψη καὶ τὶς ἐκτελέσεις τῶν πραξικοπηματιῶν.

Ἀκολουθεῖ ἡ λεγόμενη «Ἀραβικὴ Ἄνοιξη». Οἱ σιωνιστὲς Ἑβραῖοι ἄρχισαν νὰ ξεδιπλώνουν καὶ στὴν Ἀφρικὴ τὸ ἀπὸ δεκαετίες παγκόσμιο σχέδιό τους ποὺ σχεδιάζουν νὰ καταλήξει στὸν πυρηνικὸ ἀρμαγεδδώνα καὶ τὴν μαζικὴ ἐξόντωση τοῦ παγκόσμιου πληθυσμοῦ. Μέσα ἀπὸ τὰ προγραμματισμένα παγκόσμια αἱματοκυλίσματα, τὸ χάος, τὸ θειάφι καὶ τὰ πυρηνικά, οἱ σκοτεινὲς στοὲς θέλουν νὰ μᾶς παρουσιάσουν ὡς τελικὴ «λύση-λύτρωση» μία Ἑβραῖο-σιωνιστικὴ κυβέρνηση-δικτατορία.

Ἡ ἀρχὴ τῆς αἱματοβαμμένης σιωνιστικῆς «Ἀραβικῆς Ἄνοιξης» ἔγινε στὶς 18 Δεκεμβρίου 2010, στὴν Τυνησία, μὲ «ἄρωμα καὶ εὐλογία» τῶν κοσμοκρατόρων Ρότσιλντ. Ἀμέσως, ἡ προγραμματισμένη ἀπὸ τὶς σκοτεινὲς στοὲς φλόγα τῆς ἐξέγερσης καὶ αἱματοκυλισμάτων μεταφέρθηκε διαδοχικὰ σὲ πολλὰ κράτη τοῦ ἀραβικοῦ κόσμου: Αἴγυπτος, Μπαχρέϊν, Συρία, Ὑεμένη, Ἀλγερία, Ἰρὰν, Ἰράκ, Ἰορδανία, Μαρόκο, κλπ.

Αὐτὴ τὴν περίοδο καὶ ὅλως «τυχαία» ξεκίνησε, ἐπιπροσθέτως, καὶ ὁ προσχεδιασμένος ἀπὸ τοὺς διεθνεῖς σιωνιστὲς Α΄ Ἐμφύλιος Πόλεμος στὴ Λιβύη (15 Φεβρουαρίου – 23 Ὀκτωβρίου 2011): Ἀπὸ τὴν μία πλευρὰ ὁ Καντάφι καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ τὸ ΝΑΤΟ/ΗΠΑ καὶ οἱ «μιλημένοι» καὶ ἀοράτως κατευθυνόμενοι ἐπαναστάτες ἀντικανταφικοί.

Ἡ Λιβύη γνώρισε γιὰ πρώτη φορὰ διαδηλώσεις κατὰ τοῦ Καντάφι στὶς 15 Φεβρουαρίου 2011. Στὶς 17 Μαρτίου 2011, τὸ Συμβούλιο Ἀσφαλείας τοῦ σιωνιστικοῦ καὶ διάσημου μαγαζιοῦ ποὺ ὀνομάζεται «ΟΗΕ» (ἢ «Ὀργανισμὸς Ἡνωμένων Ἐωσφοριστῶν») ἐνέκρινε τὸ ψήφισμα Νο. 1973. Ἀπὸ τὶς 19 Μαρτίου καὶ γιὰ λόγους δῆθεν «εἰρήνης καὶ τάξης», περισσότεροι ἀπὸ 8.000 ἔνστολοι Ἀμερικανικοὶ καὶ Νατοϊκοὶ ἀναπτύχθηκαν στὴν περιοχή.

Τουλάχιστον 3.000 στόχοι χτυπήθηκαν σὲ 14.202 ἐξόδους ἀεροπορικῆς κρούσης τῶν νατοϊκῶν ἀεροσκαφῶν. Τουλάχιστον 30.000 Λίβυοι πέθαναν καὶ ὑπῆρξαν πάνω ἀπὸ 50.000 τραυματίες: Καὶ αὐτὰ γιὰ λόγους «εἰρήνης», ἀπὸ τὶς «ἅγιες» βόμβες καὶ τὶς σιωνιστικὰ «εὐλογημένες» σφαῖρες τοῦ ΝΑΤΟ/ΗΠΑ. Στὶς 20 Ὀκτωβρίου 2011, σκοτώνεται ὁ Μ. Καντάφι.

Μὲ τὸν σιωνιστικὰ στημένο ἐμφύλιο, ἡ Λιβύη διχάστηκε θανάσιμα καὶ ἀνεπανόρθωτα ἀνάμεσα σὲ πολυάριθμες ἀντίπαλες δυνάμεις καὶ ἔνοπλες πολιτοφυλακὲς ποὺ συνδέονταν μὲ διακριτὲς γεωγραφικὲς ἑνότητες, πόλεις καὶ φυλές. Καὶ ἔτσι φτάσαμε «αἰσίως», γιὰ τοὺς ὑποβολεῖς, παρασκηνιακοὺς καὶ σκοτεινοὺς νεοταξίτες, στὸν πολυμερῆ Β΄ Ἐμφύλιο Πόλεμο τῆς Λιβύης (16 Μαΐου 2014 – 23 Ὀκτωβρίου 2020).

Μετὰ τὶς ἐθνικὲς «ἐκλογὲς» τοῦ 2014, ἡ Λιβύη χωρίζεται σὲ δύο στρατόπεδα: 1. Τὸ «Στρατόπεδο Τρίπολης» ἢ τῆς Κυβέρνησης Ἐθνικῆς Συμφωνίας (GNA), ποὺ εἶναι ἀναγνωρισμένη ἀπὸ τὸν ΟΗΕ, ὑποστηρίζεται σθεναρὰ ἀπὸ τὴν Τουρκία καὶ εἶχε ἐπικεφαλῆς τὸν πρόεδρο Φαγιὲζ Ἀλ Σάρατζ (μέχρι τὶς 15 Μαρτίου 2022). 2. Τὸ «Στρατόπεδο Τομπροὺκ» ἢ τοῦ Λιβυκοῦ Ἐθνικοῦ Στρατοῦ (LNA), ποὺ ὑποστηρίζεται κυρίως ἀπὸ Αἴγυπτο, ΗΑΕ καὶ Συρία καὶ ἔχει ὡς ἀνώτατο στρατιωτικὸ διοικητὴ τὸν Στρατάρχη Χαλίφα Χαφτάρ.

Στὶς 23 Ὀκτωβρίου 2020, ὑπογράφηκε μόνιμη κατάπαυση τοῦ πυρὸς γιὰ τὸν τερματισμὸ τοῦ πολέμου. Στὶς 10 Μαρτίου 2021, σχηματίσθηκε ἡ «Κυβέρνηση Ἐθνικῆς Ἑνότητας» ποὺ ἀποτελεῖ μία προσωρινὴ κυβέρνηση γιὰ τὴ Λιβύη, μὲ στόχο νὰ ἑνοποιήσει ὅλες τὶς λιβυκὲς ἀντίπαλες παρατάξεις καὶ φυλές. Ἀπὸ  τὶς 15 Μαρτίου 2021, ὁ Ἀμπντούλ Χαμίντ Ντμπεϊμπὰ  εἶναι ὁ τοποθετημένος πρωθυπουργὸς τῆς κυβέρνησης Ἑνότητας, ὁ ὁποῖος  ἐπιλέχθηκε γιὰ τὴ θέση στὸ Φόρουμ Πολιτικοῦ Διαλόγου τῆς Λιβύης στὶς 5 Φεβρουαρίου 2021.

Τὸν Δεκέμβριο τοῦ 2021, εἶχαν προγραμματιστεῖ νὰ λάβουν χώρα οἱ πρῶτες προεδρικὲς ἐκλογὲς τῆς χώρας, ἀλλὰ ἀναβλήθηκαν γιὰ τὸν Ἰούνιο τοῦ 2022 καὶ ἀργότερα ἀναβλήθηκαν ἐκ νέου περαιτέρω. Ὁ Fathi Bashagha διορίστηκε πρωθυπουργὸς ἀπὸ τὸ κοινοβούλιο τὸν Φεβρουάριο τοῦ 2022 γιὰ νὰ ἡγηθεῖ μίας μεταβατικῆς κυβέρνησης, ἀλλὰ ὁ ἐπιλεγμένος πρωθυπουργὸς Abdul Hamid Dbeibeh ἀρνήθηκε νὰ παραδώσει τὴν ἐξουσία ἀπὸ τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 2022. Στὶς 2 Ἰουλίου 2022, ἡ Βουλὴ τῶν Ἀντιπροσώπων κάηκε ἀπὸ διαδηλωτὲς κατὰ τοῦ Ντμπεϊμπᾶ.

Γιὰ τὴν Ἑλλάδα, τὰ γεωστρατηγικὰ πράγματα ἀρχίζουν νὰ περιπλέκονται σοβαρὰ ὅταν, στὶς 27 Νοεμβρίου 2019, ἡ Τουρκία καὶ ἡ Κυβέρνηση Ἐθνικῆς Συμφωνίας τῆς Λιβύης (GNA), στὴν Τρίπολη, ὑπέγραψαν διμερὲς μνημόνιο κατανόησης ποὺ ὁριοθετεῖ αὐθαίρετα θαλάσσια σύνορα μεταξὺ τῶν δύο χωρῶν, μὲ καθορισμὸ συντεταγμένων κοινῆς Ἀποκλειστικῆς Οἰκονομικῆς Ζώνης (ΑΟΖ).

Τὸ διεθνικὸ κύρος, ἡ νομιμότητα καὶ οἱ νομικὲς συνέπειες αὐτῆς τῆς τουρκολιβυκῆς συμφωνίας ἀμφισβητήθηκαν ἀπὸ κράτη τῆς περιοχῆς, καθώς, ἐπίσης, καὶ ἀπὸ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση. Διότι, κατὰ τὴν ΕΕ, ἡ ἐν λόγω συμφωνία «παραβίαζε τὰ κυριαρχικὰ δικαιώματα τρίτων κρατῶν, δὲν συμμορφώνονταν μὲ τὸ νόμο τῆς θάλασσας καὶ δὲν μποροῦσε νὰ ἔχει νομικὲς συνέπειες γιὰ τρίτα κράτη».

Παρόλα αὐτά, στὶς 5 Δεκεμβρίου 2019, ἡ τουρκικὴ Ἐθνοσυνέλευση ἐπικύρωσε νομοθετικὰ τὸ μνημόνιο συνεννόησης μὲ τὴν Κυβέρνηση Ἐθνικῆς Συμφωνίας (Λιβύη). Καὶ παρὰ τὸ διεθνικὰ ἄκυρο καὶ τὶς παράνομες ἀπαιτήσεις, ἡ Τουρκία, ἐπιπροσθέτως, κατάθεσε, στὶς 11 Δεκεμβρίου 2019, πρὸς καταγραφὴ στὸν ΟΗΕ τὸ μνημόνιο ποὺ ὑπέγραψε μὲ τὴ Λιβύη. Ἔκτοτε, ἡ ἔνταση μὲ τὴν χώρα μας εἶναι αὐξανόμενα μεγάλη καὶ θὰ «ἐκτοξευθεῖ» ἂν ἡ Τουρκία προσπαθήσει νὰ ἀσκήσει ἐν τοῖς πράγμασι τὰ δικαιώματα στὴν ΑΟΖ ποὺ ἔχει ἀνακηρύξει μὲ τὸ παράνομο σύμφωνο τῆς Λιβύης.

Ἡ πολιτικὴ θέση τῆς Τουρκίας εἶναι ὅτι τὰ νησιά, σὲ ἀντίθεση μὲ τὶς προβλέψεις τοῦ ἄρθρου 121 τῆς UNCLOS τοῦ ΟΗΕ, δὲν ἔχουν θαλάσσιες ζῶνες καὶ δὲν ἔχουν εἰδικὸ βάρος στὴν ὁριοθέτηση τῶν θαλάσσιων ζωνῶν, ἐπειδὴ ἀποτελοῦν κλειστὲς ἢ ἡμικλειστὲς θάλασσες. Αὐτὴ ἡ τουρκικὴ θέση ἔχει ἀπορριφθεῖ ἀπὸ τὰ Ἡνωμένα Ἔθνη.

Σχεδὸν τρία χρόνια μετὰ τὴν ὑπογραφὴ τῆς παράνομης καὶ διεθνικὰ ἄκυρης συμφωνίας ὁριοθέτησης θαλασσίων συνόρων μεταξύ Τουρκίας καὶ Λιβύης,  ἡ Τουρκία καὶ ἡ Κυβέρνηση Ἐθνικῆς Ἑνότητας (Λιβύη) ὑπέγραψαν, στὶς 3 Ὀκτωβρίου 2022, καὶ ἕνα δεύτερο Μνημόνιο Συναντίληψης ἢ «ἐνοικίασης ΑΟΖ» στὸν τομέα τῶν ὑδρογονανθράκων.

Ἂν καί, ἐκτὸς ὅλων τῶν ἄλλων, τὸ πρῶτο μνημόνιο-συμφωνία Τουρκίας-Κυβέρνησης Ἐθνικῆς Συμφωνίας ἀκυρώθηκε καὶ ἀπὸ τὸ Ἐφετεῖο τῆς Λιβύης τοῦ Al-Bayda, στὶς 27 Ἰανουαρίου 2021, ἐντούτοις, γιὰ τὸ νέο μνημόνιο «ἐνοικίασης ΑΟΖ» τοῦ Ὀκτώβρη τοῦ 2022, ὁ Τοῦρκος ΥΠΕΞ Μ. Τσαβούσογλου εἶπε: «Ἡ συμφωνία γιὰ τοὺς ὑδρογονάνθρακες ποὺ μόλις ὑπογράψαμε ἀποσκοπεῖ στὸ νὰ συνεργαστοῦν οἱ τουρκικὲς καὶ λιβυκὲς ἑταιρεῖες στὴν ἔρευνα, τὶς γεωτρήσεις κ.λπ. μὲ μία προσέγγιση win-win τόσο στὴ στεριὰ ὅσο καὶ στὴ θάλασσα καὶ στὶς δικαιοδοσίες μας».

Σὲ ἀπάντηση αὐτῆς τῆς νέας συμφωνίας, ἡ Ἑλλάδα καὶ ἡ Αἴγυπτος προειδοποίησαν ὅτι θὰ ἀντιταχθοῦν σὲ ὁποιαδήποτε δραστηριότητα σὲ ἀμφισβητούμενες περιοχές, ἐνῶ ἡ Βουλὴ τῶν Ἀντιπροσώπων τῆς Λιβύης ἀπέρριψε τὴ συμφωνία καὶ δήλωσε ὅτι ὑπεγράφη ἀπὸ μία κυβέρνηση ποὺ δὲν ἔχει ἐντολή. Ὅπως μετέδωσε τὸ The Libya Update (3/10/2022): «Τὸ Λιβυκὸ κοινοβούλιο ἀπορρίπτει τὴ συμφωνία γιὰ τοὺς ὑδρογονάνθρακες ποὺ ὑπογράφηκε ἀνάμεσα στὴν Τουρκία καὶ τὴν κυβέρνηση Ἐθνικῆς Ἑνότητας».

Γιὰ τὴν νέα καὶ παράνομη τουρκολιβυκὴ συμφωνία, τὸ ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν ἀπάντησε: «Ἡ Ἑλλάδα παρακολουθεῖ ἰδιαίτερα στενὰ τὶς ἐξελίξεις στὴ Λιβύη καὶ ἰδιαίτερα τὴ σημερινὴ ὑπογραφὴ “μνημονίου συνεργασίας” μεταξύ τῆς κυβέρνησης ἐθνικῆς ἑνότητας (GNΑ) τῆς Λιβύης καὶ τῆς Τουρκίας στὸν τομέα τῶν ὑδρογονανθράκων. Ἡ Ἑλλάδα ἔχει κυριαρχικὰ δικαιώματα στὴν περιοχή, τὰ ὁποῖα προτίθεται νὰ ὑπερασπιστεῖ μὲ ὅλα τὰ νόμιμα μέσα, μὲ πλήρη σεβασμὸ στὸ Διεθνὲς Δίκαιο τῆς Θάλασσας».

Μετὰ τὰ στοιχεῖα καὶ τὶς πληροφορίες ποὺ ἀναφέρθηκαν ἀνωτέρω, τίθενται τουλάχιστον δύο κύρια ἐρωτήματα ποὺ ἔχουν νὰ κάνουν ἄμεσα καὶ ἔμμεσα μὲ τὴν πατρίδα μας: Πρῶτον, ποιὰ εἶναι τὰ αἴτια, τί ἐξηγεῖ βαθύτερα καὶ γιατί γίνονται ὅλα αὐτὰ σὲ σχέση ἢ ἀναφορικὰ μὲ τὴν Λιβύη;  Δεύτερον, ποὺ θὰ ὁδηγήσουν ὅλες αὐτὲς οἱ διενέξεις, οἱ συγκρούσεις καὶ οἱ πόλεμοι σὲ σχέση μὲ τὴν Ἑλλάδα, τὴν Λιβύη καὶ τὸν ὑπόλοιπο κόσμο;

Ἀπαντῶ στὸ πρῶτο ἐρώτημα: Ἡ «Ἀραβικὴ Ἄνοιξη» ἀποτελεῖ μία σειρὰ ἀπὸ περιφερειακοὺς κρίκους καὶ ἀπὸ σιωνιστικὰ βαλμένες φωτιὲς μίας ἁλυσίδας κρατῶν, ποὺ βαθμηδὸν ὁδηγεῖ στὸ προσχεδιασμένο παγκόσμιο πυρηνικὸ ὁλοκαύτωμα.

Δηλαδή, «Ἀραβικὴ Ἄνοιξη», Λιβύη, Ἑλλάδα, κλπ, ἀποτελοῦν ἕνα ἐπιμέρους κομμάτι τοῦ παγκόσμιου πὰζλ ποὺ ἔπρεπε νὰ μπεῖ, μὲ τὴ σειρὰ καὶ στὸν προκαθορισμένο χρόνο, πάνω στὶς στημένες φωτιὲς καὶ φλόγες τῶν σκοτεινῶν ἑωσφορικῶν δυνάμεων. Ὅπως καὶ ἔγινε.

Μέσα σὲ αὐτοὺς τοὺς κρίκους-ψηφίδες τοῦ παγκόσμιου χάρτη, ἡ Ἑλλάδα ἀποτελεῖ μία ἄκρως εἰδικὴ περίπτωση (τὸ ἔχω ἀναλύσει στὰ 5 βιβλία μου ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις Ἀγαθὸς Λόγος). Πέραν ὅλων τῶν ἄλλων, σὲ αὐτὴ τὴν χρονικὴ συγκυρία, ἡ Ἑλλάδα βρίσκεται στρατηγικῶς περικυκλωμένη ἀπὸ ἐπιθετικὲς δυνάμεις, ἐπίβουλους, σκοτεινούς, ἀθέατους, θεατοὺς καὶ φυτεμένους ἐχθρούς. Μὲ κυρίαρχους παῖκτες-ἐχθροὺς τὴν Τουρκία, τὴν Ἀλβανία καὶ τὸ «Στρατόπεδο τῆς Τρίπολης» καὶ μὲ αἰχμὴ τοῦ δόρατος τὸν φιλότουρκο καὶ μὴ ἐκλεγμένο ἀπὸ τὸν λαὸ πρωθυπουργὸ Ντμπεϊμπὰ ἀπὸ τὰ Νότια.

Μὲ ἄξονα τὰ δύο παράνομα τουρκολιβυκὰ μνημόνια, πολλὰ πολεμικὰ γεγονότα, ἀεροπορικὲς ἐκπλήξεις καὶ ἀποβατικὲς καταστάσεις μποροῦν νὰ λάβουν χώρα στὰ νότια παράλια της Κρήτης καὶ φυσικὰ ὄχι μόνον. Πλέον, ἐκτὸς τῶν ἄλλων καὶ δυνητικά, ἡ Ἑλλάδα μπορεῖ νὰ δεχθεῖ τουρκικὲς ναυτικὲς «ἐπισκέψεις» καὶ ἀεροπορικὲς ἐπιθέσεις καὶ ἀπὸ τὴ Λιβύη, κ.λ.π.

Τέλος, καὶ λόγω χωρικῶν συγγραφικῶν περιορισμῶν, τίθεται εὐθὺς ἀμέσως καὶ τὸ δεύτερο κύριο ἐρώτημα: Ἐδῶ ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλή, σταθερὴ καὶ σύντομη. Σύμφωνα μὲ τὰ σχέδια τῶν «πεφωτισμένων» τῆς Νέας Τάξης καὶ Ἐποχῆς, ἡ Ἀνατολικὴ Μεσόγειος εἶναι γεωστρατηγικὸ ἐπίκεντρο καὶ πρέπει νὰ ἀναφλεγεῖ ἀπὸ τὶς πρῶτες περιοχὲς στὴν σειρὰ ἢ ἀλληλουχία τῶν παγκόσμιων ἐπερχομένων γεγονότων. Στὸ σημεῖο αὐτὸ ὀφείλουμε καὶ πάλι νὰ θυμίσουμε ὅτι στὸ τέλος θὰ ἐπικρατήσει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἔχουμε ἄλλωστε διαπιστώσει πολλές φορές τὸ πῶς ὁ Θεός  ἀναιρεῖ καὶ καταστρέφει τά σχέδια τῶν κάθε λογῆς ἐκφραστῶν τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας. Καὶ τὰ σχέδια ἀνατρέπονται καὶ ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὴν μετάνοια.

orthodoxia.gr