Άρης Στεφανίδης : Γιατί οι ΕΛΛΗΝΕΣ δεν θα πάνε ΠΟΤΕ εις την Πόλιν.

 Όταν αναπτύσσω αυτό το θέμα αντιμετωπίζω τρεις ομάδες συζητητών :

α) η πρώτη ομάδα είναι οι παγανιστές ελληναράδες, οι κολλημένοι με τα ξίφη και δόρατα των Περσικών πολέμων και τις Αλεξανδρινές επιτυχίες. Το μόνο που τους λέω είναι να εξηγήσουν γιατί από τον κολοφώνα της Ελληνιστικής περιόδου, ο Έλληνας κατάντησε δουλάκι των ρωμαίων κι εκεί κολλάνε ή αρχίζουν να βρίζουν αόριστα, δείγμα της ιστορικής ασχετοσύνης τους. Έτσι κι αλλιώς αυτή η ομάδα είναι “καμμένη” νοητικά, αφού ειρωνεύονται θαύματα ορθόδοξα, την ίδια στιγμή που αδυνατούν να εξηγήσουν πως πετάχτηκε η Αθηνούλα από το κρανίο του Διός, όταν τον κοπάνησε με τον μπαλτά ο Ήφαιστος για να του περάσει ο πονοκέφαλος!

β) η δευτέρα ομάδα, είναι αυτή που θα κάνει μεγαλύτερο θόρυβο από την πρώτη, αφού η μεν πρώτη καλώς ή κακώς πιστεύει κάπου και το τηρεί εν πολλοίς, η δε δευτέρα πελαγοδρομεί αενάως και αορίστως μεταξύ Ελληνισμού-Ορθοδοξίας, χωρίς να έχει ιεραρχήσει τις δυο αυτές βάσεις πολιτισμού και να προβληματιστεί περί της συσχετίσεώς τους χρονικώς, υλικώς και πνευματικώς.

γ) η τρίτη ομάδα είναι αυτή που εν πολλοίς θα συμφωνήσει μαζί μου, η πλέον ορθώς μελετημένη, τόσο εις τα ελληνικά όσον και τα ορθόδοξα θέματα.

Ιστορικώς η σχέσις Ελληνισμού-Χριστού ξεκινά από την επιθυμίαν των Ελλήνων να δουν τον Χριστόν : «20 Ἦσαν δέ τινες Ἕλληνες ἐκ τῶν ἀναβαινόντων ἵνα προσκυνήσωσιν ἐν τῇ ἑορτῇ. 21 οὗτοι οὖν προσῆλθον Φιλίππῳ τῷ ἀπὸ Βηθσαϊδὰ τῆς Γαλιλαίας, καὶ ἠρώτων αὐτὸν λέγοντες· κύριε, θέλομεν τὸν Ἰησοῦν ἰδεῖν. 22 ἔρχεται Φίλιππος καὶ λέγει τῷ Ἀνδρέᾳ, καὶ πάλιν Ἀνδρέας καὶ Φίλιππος λέγουσι τῷ Ἰησοῦ· 23 ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀπεκρίνατο αὐτοῖς λέγων· ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου» (Ιω.ιβ’20-23 ~ Ησαν δε εκεί κατά τας ημέρας εκείνας μερικοί προσήλυτοι Ελληνες, οι οποίοι είχαν ανεβή εις τα Ιεροσόλυμα, δια να προσκυνήσουν κατά την εορτήν του Πασχα. Αυτοί, λοιπόν, ήλθαν στον Φιλιππον, που κατήγετο από την Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και τον παρακαλούσαν, λέγοντες· “κύριε, θέλομεν να ίδωμεν τον Ιησούν και να ομιλήσωμεν μαζή του”. Ερχεται ο Φιλιππος και λέγει τούτο στον Ανδρέαν, μαζή δε κατόπιν, δια λόγους σεβασμού, ο Ανδρέας και ο Φιλιππος λέγουν στον Ιησούν ότι οι Ελληνες θέλουν να τον ίδουν. Ο δε Ιησούς απεκρίθη και τους είπε· “έφθασε τώρα η ωρισμένη από τον Θεόν ώρα, δια να δοξασθή με την σταύρωσιν και την ανάληψίν του ο υιός του ανθρώπου και να αναγνωρισθή ως Μεσσίας και Λυτρωτής από τους Ελληνας, οι οποίοι αυτήν την στιγμήν αντιπροσωπεύουν και όλον τον εθνικόν κόσμον).

Αυτή η συνάντησις έγινε μετά το 146πΧ., όταν όλος ο Ελληνισμός ήταν σωματικώς και νοητικώς υπόδουλος των ρωμαίων. Οι διάφοροι ελληναράδες αυτό το παραβλέπουν και αγνοούν ιστορικώς καταγεγραμμένα στοιχεία αισχύνης των Ελλήνων εκείνης της εποχής. Ενδεικτικώς αναφέρω δυο :

α) άλλαζαν τα ονόματά τους με ρωμαϊκά (τα ίδια δεν έκαναν και μετά την ίδρυσιν του Ελληνικού κράτους (αν είναι κράτος), όταν η Μαρία έγινε Μαίρη (Mary) και η Κυριακή Dominique;).

β) Κάλεσαν τον Νέρωνα να μετάσχει των Ολυμπιακών Αγώνων και του απένειμαν 100 κότινους δάφνης, αυτό που σήμερα θα χαρακτηριζόταν καραμπινάτο “γλείψιμο”. Πόσον ελληνικό;

Ανυπόληπτος λοιπόν, σωματικώς και πνευματικώς, ο Ελληνισμός, όταν προσέφυγε στον Χριστόν και Εκείνος δια του Αγίου Κωνσταντίνου με το ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ («In hoc signo vinces») εφήρμοσε το «ἀρθήσεται ἀφ᾿ ὑμῶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ δοθήσεται ἔθνει ποιοῦντι τοὺς καρποὺς αὐτῆς·» (Ματθ.κα’43), αναίρεσε την ευλογίαν Του προς τους εβραίους και έδωσε το “δακτυλίδι” της διακονίας Του επί γης στους Έλληνες, ώστε με την Ρωμανία να ιδρύσουν την επίγεια αντανάκλασιν του Ουρανίου Βασιλείου επί γης και να ποιούν τους καρπούς της Βασιλείας του Θεού.

Όλα εκ του Θεού ξεκινούν και η Ορθοδοξία (η αμόλυντος Θεία διδασκαλία) διδάσκει ότι «πάσα δόσις αγαθή και παν δώρημα τέλειον, άνωθεν εστί καταβαίνον εκ Σου του Πατρός των φώτων». Ό,τι έχουμε οφείλεται σε Αυτόν, και τα χαρίσματα και τα ελαττώματα, ώστε με την χρήσιν των χαρισμάτων να καλύψουμε τα ελαττώματα. Αυτός είναι ο σκοπός της επιγείου ζωής και οι ελληναράδες το αγνοούν, θεωρούντες ότι θα πάνε εις την Πόλιν γιατί ο Θεός τους το οφείλει.

Ο Θεός δεν οφείλει τίποτα και σε κανέναν, αντιθέτως εμείς του οφείλουμε. Μας έδωσε τον (συμ}πληρωμένον Νόμον Του και μας δίδαξε το πως θα υλοποιήσουμε τον στόχον μας, την Θέωσιν δηλαδή. Εντός των κανόνων είναι και το «ὁ Θεὸς ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δὲ δίδωσι χάριν» (Ιακ.δ’6) και όσοι υπερηφανεύονται για τον Ελληνισμόν τους θα χάσουν τα πάντα. Οι χάρες, τα δωρήματα του Θεού προς εμάς, δεν είναι για να καυχώμεθα αλλά για να μας δημιουργούν ευθύνην ανταποδώσεως και συμμετοχήν εις την υλοποίησιν του Θείου Σχεδίου.

Πολλοί μπερδεύονται χρονολογικώς με την Ενανθρώπισιν του Χριστού. Το ότι ο Χριστός ενανθρωπίσθηκε το έτος 0 δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχε ως Θεός προηγουμένως. Συ Έλληνα, καυχόμενε για τα κορυφαία ελληνικά χαρακτηριστικά, εξήγησέ μας, που οφείλονται. Επιπλέον, πες μας, γιατί αυτοκατεστράφης προ της Ελεύσεως του Χριστού. Πες μας πως έφθασες άρχων της οικουμένης επί Ρωμανίας, χωρίς πόλεμον.

Αντιστοίχως θα ρωτήσει ο ελληναράς, γιατί αλώθηκε η Ρωμανία. Η ερώτησις έχει απαντηθεί : διότι η Ρωμανία έπαψε να τηρεί τον νόμον του Θεού, έπαψε να ποιεί τους καρπούς της Βασιλείας του Θεού, όπως αντιστοίχως πολλά χρόνια πριν οι εβραίοι, οι οποίοι όμως δεν διδάχθηκαν ποτέ από το ολέθριο λάθος τους ενώ ο Έλληνας το 1821 έδειξε σημεία ανακάμψεως.

Λοιπόν ελληναράδες καυχόμενοι για τον Ελληνισμόν σας δεν πρόκειται να πάτε ποτέ εις την Πόλιν, διότι ο Θεὸς ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται. Επανάληψις : οι υπερηφανευόμενοι ΕΛΛΗΝΕΣ δεν πρόκειται να πάνε ΠΟΤΕ εις την Πόλιν. Θα πάνε μόνον όσοι ταπεινά σκύψουν το κεφάλι στον Ύψιστον, Τον ευχαριστήσουν για όσα τους δώρησε, υποσχεθούν να τα προσφέρουν εις την υλοποίησιν του Θείου Σχεδίου με τον διδαχθέντα τρόπον, πιστεύοντες ότι «ει ο Θεός μεθ’αυτών, ουδείς κατ’αυτών», όπως δήλωσε εις το πρώτο-πρώτο διάγγελμα προς τον Ελληνικόν λαόν ο “άγιος” κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας. Διότι αυτό υποσχέθηκε ο Χριστός κατά την Ανάληψιν Αυτού : «Ἐγώ εἰμι μεθ’ ὑμῶν, καὶ οὐδεὶς καθ’ ὑμῶν» (από κοντάκιον Αναλήψεως).

Κάθε τι εις την επίγειαν ζωήν έχει τον τρόπον του, πολύ δε περισσότερον τα πνευματικά. Αν θες να ενισχύεσαι από τον Χριστόν, οφείλεις να ακολουθείς τον δρόμον Του, αλλιώς χάνεσαι. Όχι γιατί ο Χριστός θέλει να σε τιμωρήσει αλλά διότι γνωρίζει καλύτερα από μας ότι θα απωλεσθούμε. Αυτός είναι ο Δημιουργός, Αυτός γνωρίζει όχιο απλά καλύτερα αλλά απόλυτα. Άλλωστε ένας τυχαίος δημιουργός κινητήρων δεν ορίζει να μην χρησιμοποιήσουμε σπορέλαιο αντί εγκεκριμένον έλαιον εις το μηχάνημα, διότι θα κολλήσει; Πόσο μάλλον ο Πάνσοφος Δημιουργός των απάντων!

Αφιερωμένο με αγάπη, εις όσους προτάσσουν τον Ελληνισμόν του Χριστού. Ο Χριστός δημιούργησεν τον κόσμον και χαρίτωσε πολλαπλώς τον Έλληνα κι όχι ο Έλληνας την Πλάσιν.

Άρης Στεφανίδης.

triklopodia.gr