Πριν λίγες μέρες ο πιο πλούσιος επιχειρηματίας του κόσμου (και ο πλέον ανατρεπτικός) στη προσπάθειά του να δημιουργήσει μία επίλεκτη ομάδα δικηγόρων ένα Hardcore Legal Team όπως ο ίδιος το αποκάλεσε και η οποία θα αναφέρεται απευθείας στον ίδιο εμφανίστηκε να αναζητά «Streetfighters» δικηγόρους οι οποίοι δεν είναι απλώς κανονικοί άνθρωποι.
Από τον Βασίλη Μπόνιο
«Στείλτε 3 έως 5 κουκκίδες που περιγράφουν στοιχεία εξαιρετικής ικανότητας», είπε ο Διευθύνων Σύμβουλος της Tesla στο tweet. «Ψάχνω για σκληροπυρηνικούς streetfighters, όχι για δικηγόρους με λευκά παπούτσια όπως ο Perkins of Cooley που ευδοκιμούν στη διαφθορά».
«Η Tesla χτίζει ένα σκληροπυρηνικό τμήμα δικαστικών διαφορών όπου ξεκινάμε και εκτελούμε άμεσα αγωγές», ανέφερε ο Μusk σε tweet στις 20 Μαΐου. Η ομάδα θα αναφέρεται απευθείας σε εμένα».
O ίδιος μάλιστα ανέφερε χαρακτηριστικά ότι “θα χυθεί αίμα” περιγράφοντας με αυτό το τρόπο τις δικαστικές και όχι μόνο εξελίξεις που θα ακολουθήσουν.
«Η πολιτική της Tesla είναι να μην ενδίδουμε ποτέ σε ψεύτικους ισχυρισμούς, ακόμα κι αν θα χάναμε, και να μην παλεύουμε ποτέ με αληθινούς ισχυρισμούς, ακόμα κι αν κερδίζαμε», δήλωσε ο Διευθύνων Σύμβουλος της Tesla το 2021.
Εάν η Tesla χρειάζεται streetfighters δικηγόρους οι οποίοι δεν θα είναι απλά κανονικοί άνθρωποι αλλά θα πρέπει να χρακτηρίζονται από 3 έως 5 κουκκίδες που περιγράφουν στοιχεία εξαιρετικής ικανότητας, η ίδια η ζωή σου (εάν διαθέτεις στοιχειώδη νοημοσύνη και ενσυναίσθηση για τις σχετικές συγκρίσεις) καλεί τους Έλληνες πολίτες να ακολουθήσουν έναν αντίστοιχο τρόπο σκέψης και να φέρουν στην εξουσία μια κυβέρνηση η οποία θα κληθεί να οδηγήσει τη χώρα εκτός Ευρωπαικής Ένωσης και ΝΑΤΟ και να τη μετατρέψει σε Ισραήλ των Βαλκανίων.
Διαφορετικά το μέλλον της χώρας και του ελληνικού πληθυσμού κάθε άλλο παρά εξασφαλισμένο είναι.
Σχεδόν όλες οι πρόσφατες κρίσεις είναι απόρροια του γεγονότος ότι η χώρα μας βρίσκεται εντός της Ε.Ε. και εντός του ΝΑΤΟ έχοντας μάλιστα (όπως και οι υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε.) αναθέσει την εκπροσώπησή της στα όργανα των Βρυξελλών και του Στραβούργου σε ότι πιο μέτριο διαθέτει το προβληματικό ούτως ή άλλέως πολιτικό προσωπικό της χώρας.
Εάν η Ελλάδα έχει να αντιμετωπίσει παραδοσιακά μία απειλή κατά της εθνικής της ακεραιότητας βάλτε το Ισραήλ στη θέση μας και μετρήστε απειλές.
Κι όμως το Ισραήλ κατάφερε όχι μόνο απλά να επιβιώσει αλλά και να κυριαρχεί σήμερα σε τομείς όπως η Τεχνολογία με το Tel Aviv να αποτελεί την 8η πόλη στο κόσμο με την καλύτερη ποιότητα ζωής για τους πολίτες της και έναν από τους πιο επιθυμητούς προορισμούς στο κόσμο.
Ακόμη και οι οινοπαραγωγοί του Ισραήλ επιτυγχάνουν να παράγουν στην έρημο, με ελάχιστη βροχόπτωση, εξαιρετικής ποιότητας κρασί. Εδώ η Τεχνολογία τους επιτρέπει να μετατρέπουν σε πόσιμο το θαλάσσιο νερό μετά από την αφαλάτωση κι εδώ επίσης δεν συγχωρούν στον εαυτό τους που είχαν 10.000 νεκρούς από έναν αγνώστου προελεύσεως ιό COVID-19 που το Σύστημα Υγείας τους αντιμετώπισε με αποφασιστικότητα αλλά οι Ισραηλινοί ήθελαν να έχουν επιτύχει το απόλυτο. Να μην έχουν ούτε έναν νεκρό.
H επιλογή του Ισραήλ ως χώρα πρότυπο αποτελεί μονόδρομο για τους Έλληνες πολίτες. Σε διαφορετική περίπτωση οι πάσης φύσεως προκατασκευασμένες εισαγόμενες κρίσεις θα μετατρέψουν τη χώρα σε χωρίον με όχι περισσότερους από 2 εκατ. κατοίκους.
Την αποστολή της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ πρέπει να αναλάβει ο μόνος Έλληνας που θα μπορούσε να τη φέρει αποτελεσματικά σε πέρας κι αυτός δεν είναι άλλος από τον Γιάννη Στουρνάρα.
Ο Έλληνας κεντρικός τραπεζίτης γνωρίζει σε βάθος πως λειτουργεί το διεθνές τραπεζικό σύστημα, τις αδυναμίες του και τα προτερήματά του. Είναι επίσης από τους ελάχιστους που διαθέτουν προσωπικότητα αντίστασης.
Η ομιλία του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος κ. Γιάννη Στουρνάρα προς τα μέλη του Εποπτικού Συμβουλίου του Ενιαίου Εποπτικού Μηχανισμού (ΕΕΜ) και τις/τους συνοδούς τους με αφορμή τη συνεδρίαση του Εποπτικού Συμβουλίου στην Τράπεζα της Ελλάδος το Μάιο του 2022, η οποία δημοσιεύεται και ως άρθρο στη Καθημερινή είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα για τους σκεπτόμενους αναγνώστες.
Την παραθέτουμε εκ νέου υπογραμμίζοντας τη σημασία του επείγοντος να υπάρξει προσανατολισμός για την Ελλάδα στα πρότυπα του Ισραήλ.
Αθήνα/Πειραιάς, 12 Μαΐου 2022
Με μεγάλη μου χαρά σας καλωσορίζω απόψε στον Πειραιά, σε απόσταση αναπνοής από τα στενά της Σαλαμίνας, όπου πριν από περίπου 2.500 χρόνια, το 480 π.Χ., ο ελληνικός στόλος νίκησε τον πολύ μεγαλύτερο περσικό, σε μια από τις πιο καθοριστικές ναυμαχίες της ιστορίας.
Η ναυμαχία της Σαλαμίνας συνήθως περιγράφεται ως μια σύγκρουση μεταξύ Ανατολής και Δύσης, αλλά η οπτική αυτή επισκιάζει μια άλλη σημαντική διάσταση, τους σφοδρούς ανταγωνισμούς και τη διχόνοια μεταξύ των ελληνικών πόλεων-κρατών που συνασπίστηκαν κατά των Περσών.
Ανταγωνισμοί που ήταν έκδηλοι έως και την παραμονή της ναυμαχίας. Μόνο μπροστά σε μια υπαρξιακή απειλή, όπως ο παντοδύναμος στόλος του Ξέρξη, υποτάχθηκαν τα αποκλίνοντα συμφέροντα σε έναν κοινό στόχο, και αυτό μόνο για λίγο. Και τονίζω το «για λίγο», επειδή λίγο μετά την εντυπωσιακή νίκη των Ελλήνων στη Σαλαμίνα, η δημοκρατική Αθήνα και η ολιγαρχική Σπάρτη ενεπλάκησαν στον φονικό Πελοποννησιακό Πόλεμο, ο οποίος διήρκεσε από το 431 π.Χ. έως το 404 π.Χ., κατέστρεψε την Αθήνα και σηματοδότησε το δραματικό τέλος του 5ου αιώνα π.Χ., του Χρυσού Αιώνα της αρχαίας Ελλάδας.
Η εικόνα είναι γνώριμη. Όλοι είμαστε υπερήφανοι για την ταχύτητα και
τον συντονισμό με τον οποίο η ευρωζώνη ανταποκρίθηκε στην πρόσφατη
πανδημία, κυρίως επειδή θεωρήθηκε συμμετρικός, εξωτερικός κλυδωνισμός.
Αντιθέτως, λίγοι από εμάς θα ήταν υπερήφανοι για τον τρόπο με τον οποίο
αντιμετωπίστηκαν οι επιπτώσεις της Μεγάλης Χρηματοπιστωτικής Κρίσης στη
ζώνη του ευρώ, κάτι που οφείλεται ιδίως στο γεγονός ότι ο αντίκτυπός της
ήταν ασύμμετρος και επηρεάστηκε από εσωτερικούς παράγοντες. Και οι
περισσότεροι από εμάς θα συμφωνούσαν ότι, μόλις υποχωρήσει ο άμεσος
κίνδυνος μιας κρίσης, χάνεται η δυναμική, και οι αναγκαίες
μεταρρυθμίσεις λιμνάζουν εξαιτίας των διαφορετικών εθνικών
προτεραιοτήτων.
Παρά την αξιοσημείωτη πρόοδο, βασικές πτυχές της τραπεζικής μας ένωσης
παραμένουν μετέωρες· χωρίς αυτές όμως, δεν υπάρχει προοπτική προόδου
προς την κατεύθυνση της περαιτέρω ολοκλήρωσης στη ζώνη του ευρώ.
Δεν σας λέω κάτι νέο. Οι στρατηγοί που συναντήθηκαν στη Σαλαμίνα για να χαράξουν τη στρατηγική πριν από τη ναυμαχία μπορεί και να ένοιωθαν σαν στο σπίτι τους σε ορισμένες από τις συνεδριάσεις στις Βρυξέλλες ή τη Φρανκφούρτη — αν και θα παραπονιούνταν μάλλον για τον καιρό! Σε τελική ανάλυση, η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ξεκίνησε από την ανάγκη για κοινή άμυνα κατά μιας απειλής που οι Ευρωπαίοι θεωρούσαν υπαρξιακή, στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Έκτοτε, πρόοδος επιτυγχάνεται μόνο ως αντίδραση σε σειρά απειλών και κρίσεων. Αυτό ασφαλώς συνέβη και στις δύο περιπτώσεις που μόλις ανέφερα, που οδήγησαν σε σημαντικές θεσμικές μεταρρυθμίσεις, μεταξύ των οποίων και ο Ενιαίος Εποπτικός Μηχανισμός (ΕΕΜ), που είναι ο λόγος που συγκεντρωθήκαμε απόψε εδώ.
Η διαδικασία μπορεί κάλλιστα να συνεχιστεί λόγω του πολέμου στην Ουκρανία και των γεωστρατηγικών και ενεργειακών επιπτώσεών του για την Ευρώπη. Παρεμπιπτόντως, σε περίπτωση που συνεχιστεί αυτός ο τρομερός πόλεμος και οι κυρώσεις επεκταθούν στις εισαγωγές ενέργειας, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία είναι μεγάλος καθαρός εισαγωγέας ενέργειας από τη Ρωσία και συνορεύει με την Ουκρανία, ενδέχεται να αντιμετωπίσει σοβαρούς κινδύνους για την οικονομική και χρηματοπιστωτική σταθερότητα, οι οποίοι δεν έχουν ακόμη ενσωματωθεί στα μοντέλα των προβλέψεών μας.
Μπορούμε όμως να συνεχίσουμε να προχωρούμε με αυτό το μοντέλο, σύμφωνα με το οποίο μεταρρυθμίσεις γίνονται μόνο όποτε προκύπτουν κρίσεις; Δεν είμαι βέβαιος ότι μπορούμε. Ο κόσμος γύρω μας αλλάζει. Όλοι έχουμε ακούσει να γίνεται λόγος για αποπαγκοσμιοποίηση. Προσωπικά, θεωρώ ότι ο όρος είναι κάπως παραπλανητικός, δεδομένου ότι οι δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης εξακολουθούν και σήμερα να είναι ισχυρές. Ωστόσο, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι διαρκώς αυξάνονται οι ανησυχίες σχετικά με την ασφάλεια και τη διαφοροποίηση στις αλυσίδες εφοδιασμού, γεγονός που τονίζει την ανάγκη ύπαρξης ενός αντίβαρου σε περιφερειακό επίπεδο. Και βέβαια αναφέρομαι στο γνωστό θέμα της ανοικτής στρατηγικής αυτονομίας.
Σε πρόσφατη ομιλία της στο Peterson Institute, η Πρόεδρος Lagarde υποστήριξε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση «βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση ώστε να επιτύχει σε έναν κόσμο όπου η παγκόσμια τάξη είναι πιο κατακερματισμένη», χάρη στη μεγάλη εσωτερική αγορά της και στην εμπειρία της στη διευθέτηση διαφορών μεταξύ χωρών. Αυτό ισχύει, μόνο που θα πρέπει να γίνουν πολύ περισσότερα για να καταστεί αποτελεσματικότερη η διαδικασία διευθέτησης διαφορών και η επίτευξη συναίνεσης.
Αυτό που διακυβεύεται δεν είναι μόνο το μέλλον της οικονομίας μας. Καθώς συνεχίζεται η λαϊκή δυσαρέσκεια και η αντίδραση στην παγκοσμιοποίηση, τίθενται υπό αμφισβήτηση ορισμένες από τις θεμελιώδεις αρχές της δημοκρατικής, στηριζόμενης σε κανόνες, τάξης που θεωρούμε δεδομένη στη Δύση. Οι μεταρρυθμίσεις μέσα από κρίσεις, ιδίως όταν αυτές παρατείνονται από αντιδικίες μεταξύ των κρατών-μελών, όχι μόνο υπονομεύουν τον ρόλο της Ευρώπης στη διεθνή σκηνή, αλλά επίσης αποδυναμώνουν την κοινωνική συνοχή, τροφοδοτώντας το αντιευρωπαϊκό αίσθημα και τις ακραίες τάσεις.
Στο πλαίσιο αυτό, δεν είμαι βέβαιος ότι έχουμε την πολυτέλεια – σε οικονομικό, κοινωνικό ή πολιτικό επίπεδο – να συνεχίσουμε να βασιζόμαστε στον ίδιο μηχανισμό προώθησης των μεταρρυθμίσεων, δηλαδή μεταρρυθμίσεις ως αντίδραση σε καταστάσεις κρίσης. Σε μια πολυπολική και εν μέρει αποπαγκοσμιοποιημένη παγκόσμια τάξη, η ζώνη του ευρώ πρέπει να προνοεί και όχι να ενεργεί εκ των υστέρων. Αναμφίβολα, οι πιο πολλές από τις απαιτούμενες δράσεις είναι πολιτικής φύσεως και εμπίπτουν στην αρμοδιότητα θεσμών πέραν των κεντρικών τραπεζών και των εποπτικών αρχών. Αλλά ας μην υποτιμούμε τον ρόλο που μπορούμε να διαδραματίσουμε.
Κατ’ αρχάς, υπάρχουν αρκετοί τομείς χρηματοπιστωτικής ενοποίησης στους οποίους οι μεταρρυθμίσεις έχουν σταματήσει. Αν και δεν είναι αρμόζον να μιλάς για επαγγελματικά θέματα σε ένα δείπνο, επιτρέψτε μου να αναφερθώ αδρομερώς στα στοιχεία που όλοι γνωρίζουμε ότι λείπουν από την τραπεζική μας ένωση και την ένωση κεφαλαιαγορών. Η πρόσφατη επανεκκίνηση των διαδικασιών για τη σύσταση του Ευρωπαϊκού Συστήματος Ασφάλισης Καταθέσεων (EDIS) είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά όχι το μόνο που κρίνεται απαραίτητο. Τόσο η διαχείριση τραπεζικών κρίσεων όσο και οι διαδικασίες εξυγίανσης των τραπεζών χρειάζονται μεταρρυθμίσεις, καθόσον μάλιστα τα υφιστάμενα συστήματα επιβάλλουν δυσανάλογες επιβαρύνσεις στα μικρότερα ιδρύματα, ενώ η κατάτμηση της διαδικασίας λήψης αποφάσεων μεταξύ πολλών φορέων υπονομεύει την αποτελεσματικότητα. Ένας άλλος τομέας στον οποίο ενδέχεται να είναι αναγκαία η προληπτική δράση είναι η εν εξελίξει τεχνολογική επανάσταση που σαρώνει πολλούς επιμέρους τομείς του χρηματοοικονομικού κλάδου. Στο πλαίσιο αυτό, και πάλι, ο υπό συζήτηση κανονισμός MiCA χρήζει ιδιαίτερης προσοχής, καθόσον μάλιστα πρόκειται για έναν τομέα στον οποίο η Ευρώπη θα μπορούσε να επιδιώξει να δημιουργήσει το επόμενο κύμα της «επίδρασης των Βρυξελλών», δηλαδή να καθορίσει πρότυπα και κανόνες που θα μπορούσαν να βρουν εφαρμογή και αλλού.
Ωστόσο, η πιθανή συμβολή μας υπερβαίνει τις άμεσες αρμοδιότητές μας. Στο μέτρο που η θεσμική ανεξαρτησία μάς επιτρέπει να υιοθετήσουμε μια πιο μακροπρόθεσμη οπτική, οι κεντρικοί τραπεζίτες βρισκόμαστε σε πλεονεκτική θέση ώστε να ασκήσουμε πιέσεις για μια προσέγγιση με πιο μακροπρόθεσμο προσανατολισμό. Ας δούμε για παράδειγμα τον δημοσιονομικό φεντεραλισμό και την αμοιβαιοποίηση του χρέους, και τα δύο ιστορικώς αμφιλεγόμενα ζητήματα.
Πολλοί, συμπεριλαμβανομένου του σημερινού Καγκελαρίου της Γερμανίας,
παρομοιάζουν την απόφαση για το Next Generation EU με τις ιστορικές
αποφάσεις του Αλεξάντερ Χάμιλτον στις ΗΠΑ, ως μια ευκαιρία να συνδυαστεί
η δημοσιονομική ικανότητα της ΕΕ με κοινούς πανευρωπαϊκούς κανόνες και
όρους. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το NGEU αποτελεί τεράστια ευκαιρία,
όμως δεν παύει να είναι δομημένο ως προσωρινή αντίδραση στην κρίση. Για
να αποτελέσει μεταρρύθμιση-ορόσημο, θα πρέπει να μετατραπεί σε μόνιμο
μηχανισμό, ο οποίος θα συνδυάζει τη δημοσιονομική κεντρική διαχείριση με
την εποπτεία. Αυτό βέβαια θα προκαλέσει τριβές, εντός και μεταξύ των
κρατών-μελών, και θα απαιτήσει μεγάλους συμβιβασμούς, σαν αυτούς που
χρειάστηκαν κατά την άφιξη του περσικού στόλου — ή σαν αυτούς που έγιναν
για την αντιμετώπιση της παγκόσμιας πανδημίας.
Αυτό που θέλω να πω είναι πως δεν έχουμε την πολυτέλεια να
χρονοτριβούμε. Πρέπει να προνοήσουμε και να δρομολογήσουμε εγκαίρως
αυτές τις συζητήσεις, πρώτα με το δικό μας εθνικό ακροατήριο και τις
κυβερνήσεις, οι οποίες καλούνται να αντιμετωπίσουν τις δημοσιονομικές
προκλήσεις που θέτει η αύξηση του συνολικού χρέους. Δεν θα είναι εύκολες
συζητήσεις και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα υπάρξουν στιγμές έντασης.
Είναι όμως δική μας ευθύνη να διασφαλίσουμε ότι θα αρχίσουν εγκαίρως.
Για να επιστρέψουμε στις παραμονές της ναυμαχίας της Σαλαμίνας,
ιστορικές πηγές αναφέρουν ότι ο Σπαρτιάτης ναύαρχος Ευρυβιάδης κάποια
στιγμή εκνευρίστηκε τόσο πολύ με τον Θεμιστοκλή, που ύψωσε το σκήπτρο
του για να τον χτυπήσει. Ο Θεμιστoκλής τον κοίταξε ατάραχος και είπε:
«Πάταξον μεν, άκουσον δε». Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, ο Σπαρτιάτης
ναύαρχος ξαφνιάστηκε τόσο πολύ από την αντίδραση του Θεμιστοκλή, που
τελικά υποχώρησε και τον άφησε να πείσει το συμβούλιο για τη στρατηγική
του που τελικά έφερε τη νίκη. Δεν μπορώ να σας υποσχεθώ ότι το
αποτέλεσμα όλων των συζητήσεων θα είναι το ίδιο. Ωστόσο, πιστεύω ότι
είναι όλο και πιο σημαντικό οι κεντρικοί τραπεζίτες να έχουμε το θάρρος
να πούμε τη γνώμη μας γι’ αυτά τα θέματα, ακόμη και αν αυτό που έχουμε
να πούμε δυσαρεστεί και βρίσκει αντίθετους αρκετούς σε εθνικό επίπεδο.
Πολλοί από εμάς ξέρουμε τι σημαίνει να σηκώνουν το σκήπτρο εναντίον μας –
τουλάχιστον μεταφορικά! Αλλά απόψε βρισκόμαστε μεταξύ φίλων, δεν μας
απειλεί κανένας περσικός στόλος, ας υψώσουμε λοιπόν τα ποτήρια μας και
ας ευχηθούμε ειρήνη, κοινωνική ευημερία και υγεία στο κοινό μας νόμισμα,
το οποίο μας συνδέει όλους, το ευρώ.
>
Welcome speech to the members of the Supervisory Board (SB) of the
Single Supervisory Mechanism (SSM) and their spouses, on the occasion of
the SB meeting in the Bank of Greece – May 2022, by Yannis Stournaras,
Governor, Bank of Greece
Athens/Piraeus, 12.5.2022
It’s a great pleasure to welcome you here tonight on the shores of
Piraeus, just a few miles from the straits of Salamis, where some 2,500
years ago, in 480 BC, a Greek fleet defeated the much larger naval force
of the Persians, in what is considered to be one of the most decisive
naval battles in history. Nevertheless, its usual portrayal, as a clash
between East and West, overshadows some of the finer details, notably
the bitter conflict and dissent between the allied Greek city-states,
right up to the eve of the battle. It was only in the face of an
existential threat, in the form of King Xerxes’s formidable fleet, that
divergent interests gave way before a common objective, but only
briefly. Briefly, because not long after the spectacular Greek victory
in Salamis, democratic Athens and oligarchic Sparta locked horns in the
deadly Peloponnesian War, which lasted from 431 BC to 404 BC, devastated
Athens and marked the dramatic end to the 5th century BC and the golden
age of ancient Greece.
The pattern should be familiar. All of us are proud of the speed and
coordination with which the Eurozone responded to the recent pandemic,
not least because it was perceived as a symmetric, external shock. Few
of us would be proud of the way the fallout from the Great Financial
Crisis was addressed in the Eurozone, not least since its impact was
asymmetric and conditioned by internal factors. And most of us would
admit that – once the urgency of each crisis subsides – momentum is lost
and much needed reforms get bogged down by divergent national
priorities.
Despite formidable progress, key aspects of our banking union remain in
limbo; without them, there is little prospect of making headway towards
greater integration in the Eurozone.
None of this is new. The generals meeting on Salamis to debate
strategy on the eve of the battle would probably feel quite at home in
some of the meetings in Brussels or Frankfurt – although they would
probably complain about the weather! After all, European integration
began in common defence against a perceived existential threat, during
the Cold War. Ever since, it has been propelled forward in response to a
succession of threats and crises. This was certainly the case in both
the examples I just mentioned, which produced landmark institutional
reforms, including the SSM, which has brought us here this evening.
The process may well continue in the face of the war in Ukraine and its
geostrategic and energy implications for Europe. Incidentally, if this
terrible war continues and sanctions are extended to energy imports, the
European Union, which is a large net energy importer from Russia and
shares borders with Ukraine, may face acute economic and financial
stability risks, which are not yet incorporated into our models.
But can we afford to continue moving forward in this pattern of
reform-through-crisis? I am not sure we can. The world around us is
changing. We have all heard about de-globalisation. Personally, I find
the term somewhat misleading since important globalising forces are
still at play today. But there is little doubt, concerns over supply
chain security and diversification are becoming more dominant,
increasing the need to provide a regional counterweight. This is the
familiar theme of open strategic autonomy. In a recent speech at the
Peterson Institute, President Lagarde argued that the European Union is
“well placed to succeed in a world where the global order is more
fragmented”, because of its large internal market and experience in
arbitrating disputes between countries. True, but much more needs to be
done to make the arbitration process and consensus-building more
effective.
The stakes are not just financial. As popular discontent and reaction to
globalisation continue, they challenge some of the foundational
principles of the democratic, rules-based order that we have taken for
granted in the West. Reform through crises, particularly ones prolonged
by squabbles between Member States, not only undermines Europe’s role on
the international scene, but also weakens social cohesion, fuelling
anti-European sentiment and extremism. In this context, I am not sure we
can afford – either financially, socially or politically – to keep
relying on the same crisis-reacting propulsion mechanism. A multipolar
and partially de-globalised world order, is one where the Eurozone needs
to act proactively, not re-actively. No doubt, most of the action
required is political and rests with institutions beyond the central
banks and supervision authorities. But let’s not underestimate the role
these can play.
First of all, there are several areas of financial integration where
reforms have stalled. It’s never polite to talk shop at dinner, so I
won’t go into details, but we are all aware of the missing components of
our banking and capital market union. The recent revival of the
European Deposit Insurance Scheme (EDIS) is a step in the right
direction, but not the only one needed. Both banking crisis management
and the bank resolution processes need reforms, not least since the
existing schemes impose undue burdens on smaller institutions, while
segmentation across multiple decision-makers undermines efficiency.
Another area where proactive involvement may be necessary is the ongoing
technological revolution that is sweeping so many areas of finance. In
this context, again, the MiCA regulation currently under deliberation
deserves special attention, not least since this is an area where Europe
could aspire to generate the next wave of the “Brussels effect”, i.e.
set the standards and rules for other parts of the world.
Our potential contributions, however, extend beyond our immediate remit.
Inasmuch as institutional independence allows us to take a more
long-term view, central bankers are well-placed to push for a more
far-sighted approach. Take fiscal federalism and debt mutualisation,
both historically contentious issues. Many, including Germany’s current
chancellor have described the Next Generation EU decision as Europe’s
Hamiltonian moment, an opportunity to combine EU fiscal capacity with
common rules and conditionality. There is little doubt the NGEU
constitutes a tremendous opportunity, but it is still built as a
temporary crisis response. For it to become a landmark reform, it needs
to be transformed into a permanent mechanism, combining fiscal
centralisation with supervision. That’s bound to cause some friction,
within and between Member States, and require major compromises, of the
sort that traditionally require the arrival of the Persian fleet – or a
global pandemic.
My point is that we cannot afford to wait for that. We should be
proactive and prompt this discussion early on, starting with our own
national audiences and governments, which need stand up to the fiscal
challenges posed by the rise in overall debt. These discussions won’t be
easy and there will no doubt be moments of tension. But it is our
responsibility to make sure they start early.
To go back to the eve of the battle of Salamis, one historical source
tells of a moment when the Spartan commander-in-chief, Eurybiades,
became so enraged with Themistocles, the Athenian general, that he
raised his staff to strike him on the head. Themistocles looked at him
calmly and said: “Strike me, if you will, but listen to me.” According
to Plutarch, the Spartan commander was so taken aback by Themistocles’s
reaction that he backed down and let him persuade the council of his
winning strategy. I can’t promise you the outcome of all discussions
will be the same. But I think it is increasingly important that central
bankers speak up on these matters, even if what we have to say is
unpleasant to and opposed by at least some domestic national audiences.
Many of us are no strangers to raised staffs – at least metaphorical
ones. But tonight we are in friendlier company, and with no Persian
fleet in sight, let’s raise our glasses instead, and toast to peace,
social prosperity and to the health of our common currency which
connects us all, the euro.
Oι φωτογραφίες των Πανεπιστημίων της Haifa και του Technion στους λόφους Carmel που τράβηξε το Κουρδιστό Πορτοκάλι από το διάσημο τελεφερίκ Rakvalit της Haifa.
Aκολουθεί>
Μια ιστορία για το πώς μια πέτρα άλλαξε τον κόσμο
Xτισμένο στις άγονες πλαγιές του όρους Carmel κοντά στο λιμάνι της Haifa 36 χρόνια πριν δημιουργηθεί το κράτος του Ισραήλ, το Technion, το σπουδαίο Ινστιτούτο Τεχνολογίας του Ισραήλ επρόκειτο να προετοιμάσει τη δημιουργία ενός Κράτους αλλά και να επηρεάσει καταλυτικά την Ιστορία της Τεχνολογίας στη παγκόσμια κοινότητα.
1912. 36 χρόνια πριν το Ισραήλ κηρύξει την ανεξαρτησία του, μια τελετή έλαβε χώρα στις άγονες πλαγιές του όρους Carmel κοντά στο λιμάνι της Haifa, το οποίο τότε κατείχε η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Άγνωστο στην κοινότητα της Haifa που παρακολουθεί το γεγονός, αυτό θα ήταν ένα ορόσημο στην ιστορία. Αυτός ο πρώτος ακρογωνιαίος λίθος ενσάρκωσε ένα απίθανο όραμα δημιουργίας ενός παγκοσμίου επιπέδου ινστιτούτου επιστημονικής και τεχνολογικής εκπαίδευσης στους Αγίους Τόπους.
Η ιστορία του “Technikum” – το αρχικό γερμανικό όνομα του Technion – είναι μια ιστορία του αιώνα. Η δεύτερη βιομηχανική επανάσταση δημιούργησε τα τυπογραφεία και τις επικοινωνιακές υποδομές που επέτρεψαν στους Εβραίους που ήταν διάσπαρτοι σε όλο τον κόσμο να οργανωθούν μπροστά στον αυξανόμενο αντισημιτισμό. Καθώς οι Εβραίοι συχνά αποκλείστηκαν από την τεχνική εκπαίδευση, η ίδρυση μιας τεχνικής σχολής ήταν πρώτη προτεραιότητα για την ανοικοδόμηση μιας εβραϊκής πατρίδας. Το Technion επρόκειτο να γίνει μοναδικό παγκοσμίως ως ένα πανεπιστήμιο που θα προηγηθεί, θα δημιουργήσει, θα διαμορφώσει και θα προστατεύσει ένα σύγχρονο κράτος.
Ο ακρογωνιαίος λίθος που τέθηκε στις 11 Απριλίου 1912, έθεσε σε κίνηση έναν αιώνα προόδου που ανταποκρίνεται στις εθνικές και παγκόσμιες ανάγκες. Το Technion θα αναπτυσσόταν γρήγορα, καθιστώντας το παγκόσμια πρωτοπόρο σε τομείς όπως η βιοτεχνολογία, τα βλαστοκύτταρα, το διάστημα, η επιστήμη των υπολογιστών, η νανοτεχνολογία και η ενέργεια. Τρεις καθηγητές του Technion έχουν κερδίσει βραβεία Nobel.
Καθώς το Technion γιόρταζε την εκατονταετηρίδα του το 2012, το Technion City είχε γίνει ένα σύγχρονο θαύμα – ένα ακμάζον παγκόσμιο κέντρο έρευνας και διδασκαλίας, με 12.850 φοιτητές και 80 μεταπτυχιακά προγράμματα που πρωτοστατούν στην αριστεία στην έρευνα και τη διδασκαλία προς όφελος της ανθρωπότητας.
Με αφορμή τον εορτασμό της 74ης Επετείου της Ανεξαρτησίας του Ισραήλ ο Πρόεδρος του Technion, καθηγητής Uri Sivan θα γράψει>
Η 74η Ημέρα Ανεξαρτησίας του Ισραήλ είναι μια ευκαιρία να ανατρέξουμε στα χρόνια από την ίδρυση του Τεχνολογικού Ινστιτούτου Technion το 1924 και να προσβλέπουμε σε ένα διαφορετικό μέλλον στην έρευνα, τη διδασκαλία και τη θέση του Technion στην ανάπτυξη του Ισραήλ.
Έχουν περάσει σχεδόν 100 χρόνια από τότε που το Technion άνοιξε τις πόρτες του σε 17 μαθητές στο ιστορικό κτίριο Technion στο Hadar HaCarmel (σημερινό «Madatech» – το Εθνικό Μουσείο Επιστημών).
Η ίδρυση του Technion- ένα τέταρτο του αιώνα πριν το Κράτος του Ισραήλ- εξασφάλισε το μέλλον της χώρας και ταυτόχρονα, δημιούργησε το DNA του Technion και έναν άρρηκτο δεσμό μεταξύ του Κράτους και του Πανεπιστημίου. Δεν γνωρίζω κανένα άλλο πανεπιστήμιο στο Ισραήλ ή στον κόσμο του οποίου το εύρος επιρροής συγκρίνεται με αυτό που έχει το Technion στην ισραηλινή κοινωνία, την οικονομία και την ασφάλειά του. Καθώς πλησιάζουμε τα εκατό χρόνια μας, παραμένουμε προσηλωμένοι σε αυτήν την αποστολή.
Κοιτάζοντας πίσω τα επιτεύγματα της Πολιτείας και τα δικά μας επιτεύγματα, θα πρέπει όλοι να νιώθουμε μεγάλη υπερηφάνεια. Τίποτα από αυτά δεν θα ήταν δυνατό χωρίς το ταλέντο και τη δέσμευση γενεών φοιτητών και ακαδημαϊκού και διοικητικού προσωπικού. Τίποτα από αυτά δεν θα είχε πραγματοποιηθεί χωρίς τη συνεχή υποστήριξη των αφοσιωμένων φίλων μας σε όλο τον κόσμο – της Οικογένειας Technion.
Τα επιτεύγματα του Technion κορυφώθηκαν φέτος με ένα αξιοσημείωτο ρεκόρ –τρεις βραβευθέντες με το Βραβείο Ισραήλ– την πιο διάσημη αναγνώριση που απονέμεται από το κράτος του Ισραήλ στους λίγους που είχαν εξαιρετικό αντίκτυπο στον πολιτισμό, την κοινωνία και την επιστήμη του Ισραήλ. Πέρα από τα πρωτοποριακά επιστημονικά τους επιτεύγματα και τις πρωτοποριακές ανακαλύψεις τους, ο επίτιμος καθηγητής Yoram Palti και ο επίτιμος καθηγητής Moussa Youdim, αμφότεροι από την Ιατρική Σχολή Rappaport και ο ομότιμος καθηγητής Joshua Zak από τη Σχολή Φυσικής, συνέβαλαν στην ανθρωπότητα στη μετάφραση της βασικής επιστήμης σε εφαρμογές που επηρεάζουν τις ζωές τόσων πολλών. Είμαστε όλοι περήφανοι για τα επιτεύγματά τους.
Εύχομαι σε όλους μια χαρούμενη, ουσιαστική Ημέρα Ανεξαρτησίας.
Chag Sameach,
Καθ. Uri Sivan
Πρόεδρος
Technion – Ινστιτούτο Τεχνολογίας του Ισραήλ
A story of how one stone changed the world…
Technion – Israel Institute of Technology > Technion History
Technion History
1912. 36 years before Israel declared independence, a ceremony took place on the barren slopes of Mount Carmel near the port of Haifa, which was then occupied by the Ottoman Empire. Unknown to the Haifa community witnessing the event, this would be a milestone in history. This first cornerstone embodied an implausible vision of creating a world-class institute of scientific and technological education in the Holy Land.
The story of the “Technikum” – the original German name of the Technion – is a tale of the century. The second industrial revolution created the printing presses and communications infrastructure allowing Jews scattered across the globe to organize in face of rising anti-Semitism. As Jews were often barred from technical education, the establishment of a technical school was a first priority to rebuilding a Jewish homeland. The Technion was to become unique worldwide as a university that would precede, create, shape, and protect a modern state.
The cornerstone laid on April 11, 1912, set in motion a century of progress responding to national and global needs. Technion would grow rapidly, becoming a global pioneer in fields such as biotechnology, stem cells, space, computer science, nanotechnology, and energy. Three Technion professors have won Nobel Prizes.
As Technion celebrated its cornerstone centennial in 2012, Technion City had become a modern miracle – a thriving world center of research and teaching, with 12,850 students and 80 graduate programs trailblazing excellence in research and teaching for the benefit of humanity.
Israel turns 74, and the Technion celebrates 98 years: Technion President Professor Uri Sivan congratulates the Technion Family on Israel’s 74th Independence Day
Israel’s 74th Independence Day is an opportunity to look back through the years since the 1924 founding of the Technion – Israel Institute of Technology, and to look forward to a diverse future in research, teaching, and the Technion’s place in the development of Israel.
Nearly 100 years have passed since the Technion opened its doors to 17 students in the historic Technion building in Hadar HaCarmel (today’s “Madatech” – the National Science Museum). The establishment of the Technion a quarter of a century before the State of Israel secured the country’s future and at the same time, cast the Technion’s DNA, and created an inseparable bond between the State and the University. I do not know of any other university in Israel or the world whose scope of influence compares to that which the Technion has on Israeli society, its economy, and its security. As we approach our centennial, we remain committed to this mission.
Looking back on the achievements of the State and our own accomplishments, we should all have a sense of great pride. None of it would have been possible without the talent and commitment of generations of students and academic and administrative staff. None of it would have also been realized without the continued support of our dedicated friends around the world – the Technion Family.
The Technion’s accomplishments have culminated this year in a remarkable record – three laureates of the Israel Prize – the most prestigious recognition bestowed by the State of Israel upon the few who have had an outstanding impact on Israel’s culture, society, and science. Beyond their groundbreaking scientific achievements and pioneering discoveries, Professor emeritus Yoram Palti and Professor emeritus Moussa Youdim, both from the Rappaport Faculty of Medicine, and Professor emeritus Joshua Zak from the Faculty of Physics, have contributed to humanity in translating basic science into applications that affect the lives of so many. We are all proud in their achievements.
I wish you all a happy, meaningful Independence Day.
Chag Sameach,
Prof. Uri Sivan
President
Technion – Israel Institute of Technology
> Στη κεντρική photo o κ. Μητσοτάκης στο περιθώριο της Συνόδου του Davos.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου