Καίσαρες
και Αλέξαντροι, θανοίξουμε με του Λόγου το σπαθί τη στράτα.. (Κ.
Παλαμά. Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου, Λόγος Ε΄. Ο Θάνατος των Αρχαίων)
Το σπαθί – γιαταγάνι του Νικηταρά του Τουρκοφάγου.
Τα
σοφά κείμενα, που μας κληροδότησαν σαν ιερές παρακαταθήκες, αλλά και τα
παραδείγματα της ένδοξης ιστορίας μας, που μας άφησαν οι νεκροί μας
ήρωες και οι φιλόσοφοι ένδοξοι αρχαίοι και σύγχρονοι πρόγονοι μας,
γράφονται με χρυσά ανεξίτηλα γράμματα με κονδυλοφόρο καμωμένο από
χρυσόφτερο Δικέφαλου αετού και Σταυραετού του Μαχαιρά και με μελάνι από
καθαγιασμένο αίμα των προγόνων μας. Είναι εθνικής πνευματικής εθνικής
ιδιοκτησίας όλου του Ελληνισμού! Τα ερανιζόμαστε και υποκλινόμαστε στο
μεγαλείο του λόγου και των ηρωϊκών πράξεων των λογίων μας σοφών και
αγωνιστών της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ. Τα αναμεταδίδουμε σαν σταγόνες αφύπνισης
μνήμης και γνώσης. Είναι ιστορική και ηθική υποχρέωση μας ….
Απευθυνόμενος
ταπεινά προς τους αγαπητούς Ελλαδίτες και Κυπρίους αδελφούς, άσημους,
διάσημους και διαπρεπείς συγγραφείς και αρθρογράφους αναμεταδίδω και
αντιγράφω μερικά ενδεικτικά, από τα μύρια σοφά γνωμικά και αποφθέγματα
προγόνων μας, που πρέπει ειδικά σήμερα τις δύσκολες ώρες, που βιώνει ο
Ελληνισμός και βρίσκεται ανάμεσα στις συμπληγάδες της επάρατης πανδημίας
και των ιταμών απειλών επίδοξων ολετήρων βαρβάρων να μας καθοδηγούν και
νουθετούν. Ευχόμαστε σύντομα αμφότερα να εξαφανισθούν …! Όλοι έχουμε
ιερόν καθήκον να μεταδίδουμε μηνύματα αισιοδοξίας ….
Ο Κωνσταντίνος Νικολόπουλος έγραψε και λάλησε στο έργο του ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΠΡΟΤΡΟΠΗ προς το γένος των Γραικών ….
Ας
μην μικροψυχώμεν, ας μην αμφιβάλλωμεν. Ημείς μόνοι είμεθα ικανοί να
αντιταχθώμεν εις τον δειλόν και αδύνατον Τούρκο… Τι του τυρράνου να
φοβηθώμεν, ανδρείοι Γραικοί; Σωρούς δειλών και βαρβάρων, τους οποίους με
την μάστιγα βιάζει εις πόλεμον; Αλλ΄ εις ημάς είναι πατρική κληρονομιά,
να μην αριθμώμεν τους εχθρούς. Όσοι περισσότεροι έλθωσιν, τόσους
περισσότερους θέλομεν φονεύσει, τόσον περισσσότερα τρόπαια θέλομεν
στήσει …
Άγνωστος …
Ιδού
αδελφοί, καιρός σωτηρίας. Μην σας λυπήσει ολίγον αίμα, δια την
Ελευθερία σας και την ευτυχία σας… Λάβετε τα σπαθιά της Δικαιοσύνης και
ας ορμήσωμεν κατά των δειλών Οθωμανών, δια να συνθλάσωμεν τας αλύσους
μας. Άς ευχαριστήσουν τον Θεό ….
Ο Θωμάς Δανελάκης στον δικό του Θούριο …
Μπρος
παιδιά της πατρίδος/ και δι ημάς έφθασε η ώρα!/ Ένας Τούρκος δεν θα
μείνει/ στων Ελλήνων την χώρα!/ Ο καιρός της δόξης ήλθε/ παλληκάρια θα
φανούμεν/ τας αλύσεις μας μπορούμε/ να πετάξουμε μακριά../ Στα όπλα
Γραικοί, στ όπλα ούλλοι!/ ας χυθεί αίμα εχθρών/ της θρησκείας και
πατρίδος/ ας χυθεί αίμα ποταμηδόν ……
Ο Κωνσταντίνος Κοκκινάκης …
Παιδιά
του Ηρακλέους, δράμετε και σπαθιά/ κρατείτε μ΄ ένα χέρι, με τ΄ άλλο την
φωτιά/ Ορμήσατε γενναίως, έλθετε όλοι μαζί / δείξατε των Ελλήνων το
έθνος ότι ζή/ Απόφασιν τελεία ας κάμη ο καθείς…/ Ή ζω χωρίς δουλείαν, ή
θνήσκω παρευθύς!
Κοραής…
Και
ταύτα μεν λέγειν προς υμάς όλους οδυρομένη η κοινή των Γραικών μήτηρ
και πατρίς Ελλάς… Αλλ΄ ημείς τι έχομεν να αποκριθώμεν προς αυτήν;
Θέλομεν άρα φράξει τας άκοάς εις τους στεναγμούς της και σφαλίσει τους
οφθαλμούς δια να μην βλέπωμεν τας αιματωμένας αυτής πληγάς; Όστις εξ
ημών έχει άσπλαχνον ψυχήν, δεν πρέπει εις αυτόν να ονομάζεται Γραικός!
Συνεχίζει ο μεγάλος Έλληνας ,,,, σε λόγο που εκφώνησε στα Γαλλικά στο SOCIETE DES OBSERVATEURS DE L ΄HOMΜE….
Εάν
ποτέ το μεγαλόψυχο έθνος (Γαλλία) θελήση να τείνη προς σε χείρα
βοηθείας, δια να ενισχύσει τας προπάθειας σου, ας μάθη το έθνος τούτο
ότι θα αποκτήση όλους τους τίτλους, δια την ευγνωμοσύνη σου και θα
καταστή ευργέτης απάσης της ανθρωπότητος, αλλά και εκ των προτέρων
πρέπει να γνωρίζει ότι δεν θα είναι αυτό πρώτον τα σκότη να σπρώξει εις
στην σημερινή Ελλάδα… Συ η ίδια ώ πατρίς μου, ακόμη και αν δεν λάβης
ξένην βοήθεια, ήνοιξε τους οφθαλμούς αναζητούσα μόνη λαμβάνουσα τα φώτα
πανταχόθεν …
Ο Σκούφος στην Ρητορική του…
Θέλω
παρακαλέσει τον ελευθερωτή του κόσμου Χριστόν να ελευθερώσει μιαν φοράν
το Ελληνικό Γένος από την δουλείαν των Αγαρηνών… Φτάνει κριτά
δικαιότατε … Ως έυσπλαχνος φιλόδωρος και πλουσιοπάροχος ανταποδότης,
ύψωσε πάλιν εις την προτέραν δόξαν το Ελληνικό γένος …
Ο Ηλίας Μηνιάτης ….
Έως
πότε Πανακήρατε Κόρη, το τρισάθλιον Γένος των Ελλήνων έχει να
ευρίσκεται εις τα δεσμά μιας αναποφέρτου δουλείας; Έως πότε να του πατή
τον ευγενικόν λαιμόν ο βάρβαρος μωαμεθανός; Έως πότε έχουσι να
βασιλεύωνται από ήμισον φεγγάρι αι χώραι εκείναι, εις τας οποίας
ανέτειλε εις ανθρώπινην μορφήν … ο μυστικός της δικαιοσύνης ήλιος …’Αχ
Παρθένε …Ενθυμήσου πως εις την Ελλάδα πρότερον παρά εις άλλον τόπον,
έλαμψε, το ζωηφόρο φως της αληθινής πίστεως… Το Ελληνικό Γένος, εστάθη
το πρώτον οπού άνοιξε τας αγκάλας και εδέχθην το θείον Ευαγγέλιον του
μονογενούς σου υιού… Το πρώτον όπου σε εγνώρισε ως αληθινήν μητέρα του
Θεανθρώπου Λόγου …
Λοιπόν,
Εύσπλαχνε Μαριάμ, παρακαλούμεν σε δια το «Χαίρε», εκείνο οπού μας
επροξένησεν την χαρά δια το αγγελικόν εκείνον Ευαγγελισμόν, όπου εστάθη
της σωτηρίας μας το προοίμιον, χάρισε του την πρώτη του τιμή… Σήκωσε το
από την κοπρίαν της δουλείας εις τον θρόνον του βασιλικού αξιώματος, από
τα δεσμά εις το σκήπτρον, από την αιχμαλωσίαν εις το βασίλειον …..
Χρησιμοποιώντας
λυρικές επικές, ποιητικές λαογραφικές, σύνθετες λέξεις και φράσεις, θα
προσπαθήσω να αποδώσω σε μικτή συμφραστική γλώσσα, καθαρεύουσα –
νεοελληνική – δημοτική – κυπριακή διάλεκτο, ένα λυρικό πόνημα -
προσευχής Υστάτης Ικεσίας, στην αγαπημένη μου πατρίδα Ελληνική Κύπρο.
Η
λυρική αφήγηση, του απείρου άδικου ιστορία, γραμμένη με το θείο αίμα
της Κύπρου, της νήσου Αγίων και ηρώων πεσόντων Κυπραίων και αδελφών
Ελλαδιτών.
Η Άλωση της πολύπαθης και εγκαταλελειμμένης Κύπρου, όπως την είδαν απού ψηλά, τρία ματόβρεκτα ειρήνης περιστέρια …
ΕΣΧΑΤΗ ΙΚΕΣΙΑ
του Αντώνη Αντωνά.
Πρωί
πρωί, που το πουρνόν ξημέρωμα,/ τζιείν΄ την ημέραν, την ασβολερήν, την
μαυροκαημένην,/ όταν οι Τούρτζιοι βάρβαροι, που από τ΄ανάθεμαν,/ ήρτασιν
τζιαί σ’ άλωσαν, Κύπρος μας αγαπημένη/ τζιαί κατάσφαζαν γέρημα
γυναικόπεδα,/ γριές μανάδες, γέροντες πατεράδες τζιαί αδέρφκια,/ τρία
ασπροπούλια, καλά πουλιά,/ τρι΄ άσπρα της Κύπρου, ειρήνης περιστέρκα,/
που πισσομαυρισμένα εγίνασιν,/ που τους καπνούς και τα αχνίζοντα
αίματα./ Ασβολωμένα ήταν, απού θρηνισμό καρκιάς/ τζι΄ οδύνης, απού την
ματοχυσία…./ Τα ΄δασιν ούλλα τα κακά που τ΄άψη,/ της Κύπρου της
πομπαρτοκαμένης,/ τζι΄ ακόμη εθωρούσασιν, μαραζωμένα,/ εδερνοπίσκασιν
πετώντας γοερά,/ στους θλιμμένους κυπριακούς ουρανούς,/ που βροσιήν
μαύρων πικρών δακρύων,/ με οδυρμούς, καταρράκτες ερίχνασιν…/Τζιαί
νεκαλιούνταν τα περιστέρκα μας,/ μαζί με τ΄ απροστάτευτα ορφανά,/ τις
μάνες τζιαί πατέρες τους χαροκαμένους,/ τους μαυροπικραμένους τζιαί
πενθοκτυπημένους./ Γαλάζιοι τζιαί ξάστεροι οι ουρανοί μας ήταν…/, πριν
έρτουν, να τους μολύνουσιν,/ που τα πέρατα της βάρβαρης ανατολής,/ ορδές
μυριάδες γιουρούκηδωνς,/ που για γαίμαν Χριστιανικόν αδημονούσαν/ όπως
οι πρόγονοι τους Οθωμανοί Σουλτάνοι,/ οι γαιματοβαμμένοι, που τζιαί
αυτοί αιμοδιψούσαν…
Μαυροπικραμμένα,
εσμίασιν τα πυρωμένα γαίματα/ τα πύρρεια τα δάκρυα, πικρά την νήσον,/
εποτίζαν τζιαί μ΄ορμή εχύνουνταν./ στην θάλασσα της Τζιερύνειας,/ Ερυθρά
η θάλασσα βάφτηκε, Νεκρά θάλασσα εγίνει,/ μαύρη τζιαί η γη η
δακρυοποτισμένη γέρημη τζιαί στείρα πια./ Αλοί τζιαί τρισαλοίμονο
..οϊμέ…!/ στα τρία μοιραία άσπρα περιστέρκα,/ τα έρημα, που λαβωμένα
επετούσαν,/ που πάνωθκιον, της αστραποκτυπημένης,/ στο βαρύν σκότος
πισσούρι τυλιγμένης,/ θαλασσοφίλητης πανώρκας νήσου/. Ας όψονται τζι΄ ας
ξέρουσιν,/ οι Τούρτζιοι βαρβάροι, ότι ακόμα τζιαί μετά,/ που μια νύχτα
πισσοσκότεινη ο ήλιος/, ο φωτοστεφανώμενος,/ το πουρνόν τζιαί πάλαι, θ΄
ανατείλει,/ απ τα φωτόλαμπρα, της Κυπρου τα ‘πουράνια,/ με το κοντάρι
του, το λαμπερόν, φωθκιάν τζι όλεθρον/, εις τους οχτρούς αλύπητα θα
σπείρει/ τζιαι Ανάσταση τζιαι Λευτερκά, εννά φέρει….
΄Ενε
πρόλαβαν το μήνυμα στην μάνα μας να πάνε,/τα τρία της Κύπρου,
περιστέρκα../ Απεγνωσμένα μάχουνται,/ στης Κύπρου της ματοτζιηλισμένης/,
στην αχάπαρη την μάνα για να πάσιν,/ να ικετεύσουν, ύστατη στιγμή,/
βοήθεια μητρική να κελεύσουν/ Εν είχαν απ΄αλλού βοήθεια,/ τα άμοιρα να
εκλιπαρήσουν,/ για την έρμην κόρη, που ψυχομαχούσε./ Εθέλασιν μόνο στην
μάνα της,/ τα μαύρα μαντάτα να της λαλήσουν,/ για την βαρβαροκτυπημένη
θυγατρί,/ απού τα σιέρκα τα ΄γκληματικά κατασφαγμένης,/ αυτόνων των
βάρβαρων, τ΄ Αττίλα απογόνων./ Εν πρόλαβε το μαυροπικραμμένο μαντάτο/,
το ΄να άσπρο περιστέρι για να πάει/, μες΄ τους καπνούς εχάθην./ Απού
ψηλά την Κύπρο εθώρεντην,/ που εκαύκετου…, εν άντεξε τζι΄ εποστάθην,/η
θλίψη το παράλυσε, τζιαί χάμου ππέφτει,/ οϊμένανε..στ’ Απόστολου Βαρναβα
σκλαβωμένο μοναστήρι!/ Το άλλο στου Τζιύκκου το ψηλό βουνί,/ της
Παναγιάς Τζιυκκώτισσας, στο άγιο το θρονί της,/ ψυχομασιεί τζιαί
σέρνεται το πισσομαυρισμένο/το τρίτο απ τον ουρανό, την Κύπρο/ που τους
καπνούς, θολά εθώρεντην / τζι΄ απ την πύρινη θωρκά του, αστραπόβροντα
γενιούνται./ τζιαι επιθανάτιο Ύστατο ανακάλημα, μες την ανεμοζάλη του
την μαυρογέρημη/, σαν Διγενή Ακρίτα μεταμόρφωση,/ στα θεία ουράνια με
βροντερήν ανθρώπινην λαλιά/, ανακράζει το πικροποτισμένο/ τζιαί
αναπέμπει ικεσία έσχατη,/ που σαν ιερή ψαλμουδκιά απόκοσμη,/ απαντοχή
στα πέρατα ακούστην,/ « Την Κύπρο σώστε, Ω! Θεέ, Χριστέ μας,/ τζιαί συ
Τζιυκκώτισσα Παναγιά μας»
Εσύ
της Κύπρου μάνα Παναγιά, που στην Κύπρο,/ όταν ήρθες τον Άη Λάζαρο να
δείς,/ πάνου στου Τζιύκκου τα βουνά μαζί,/ τ΄ ανεβήκατε για να
βλογήσετε,/ πιστούς Χριστιανούς Κυπραίους,/ τα πεύκα ούλλα λύγισαν τζιαί
υποκλιθήκαν./ Έλα πίσω Παναγιά μας, συγχώρεση να δώσεις,/ για τις
αμαρτίες μας τζιαί τούτην μόνον την φοράν,/ στα τιμημένα χώματα της
Κύπρου/, τους βαρβάρους να λυγίσεις και γονατίσεις,/Αυτούς τους
Αγαρηνούς που αμάχους κατακάψαν,/ εκκλησιές λεηλάτησασιν, ιερά και όσια
καταπατήσασιν…/ κεραυνούς αστροπελέκια ρίξε τους/ την Κύπρο για να
αδειάσουν και να θεοκαρβουνιάσουν ….
Τζιαί
επί τέλους οι Κυπραίοι τζιαί ούλλoς,/ ο Ελληνισμός αυτός ο μαρτυρικός
λαός να πνάσουσιν…,/τζιαι απ αύτην του κόσμου την μαυροσκότεινη/
μαυρογέρημη τραγωδία της πανδημίας τζιαί τους τούρκους να ησυχάσουσιν…. ,
/ ειρήνη, υγεία τζιαί αναπαμό νάχουν, / τα ματωμένα γόνατα τους,/μπορεί
να είναι λυγισμένα αλλά ποτέ γονατισμένα/ και αν κάποτε ακουμπούν τα
ιερά χώματα,/ για τους νεκρούς τους ήρωες τζιαι για προσευχή είναι…..
Ετούτος δω ο λαός δε γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του.
Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις
εκεί που πάει να σκύψει
με το σουγιά στο κόκκαλο
με το λουρί στο σβέρκο
Να τη πετιέται από ‘ξαρχής
κι αντριεύει και θεριεύει
και καμακώνει το θεριό
με το καμάκι του ήλιου ….
Ρίτσος Γιάννης.
……Τζιαί
άφησε τον τελευταίο στεναγμό,/ το τρίτο ματοβαμμένο περιστέρι….,/ στον
τρούλλο του Αποστόλου Ανδρέα,/ στ΄Άγιο υπόδουλο μοναστήρι της Ουρανίας
Καρπασίας…./ποτίζοντας τζιαι τούτο, το πικροχολωμένο/ το δακρύβρεχτο με
το αίμα του το Άγιο Αθάνατο Δέντρο της Ελευθερίας…./ προσδοκώντας την
υστάτη ένα νέο φωτεινό αστέρι,/ να λάμψει πάνω από την Ελληνική Κύπρο
για να φέρει Λευτεριά/ και αναγέννηση σ΄αυτό το μοναχικό χρυσοπράσινο
φύλλο,/ το κλυδωνιζόμενο/ στη φουρτουνιασμένη θάλασσα της Μεσογείου……
Εσύ
Χριστέ Πανάγαθε, / που επί γής ειρήνη και εν ανθρώποις,/ευδοκία έφερες,
/ Εσύ που ματόβρεκτος ανέβηκες τον Γολγοθά/ Εσύ που του Σταυρού εβίωσες
τα βάσανα και τον θάνατο, /μ΄αγκάθινο στεφάνι, δες και της Κύπρου τα
μαρτύρια, / που είναι Εσταυρωμένη, δώσε απλόχερα ελπίδα, σ΄όλο τον
ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ…και αναγέννησης επουράνιου φωτός ακτίδα …
*Παναγιά η Κυκκώτισσα.
Χαῖρε, ἀγλάϊσμα νήσου Κύπρου·
Χαῖρε, ἐγκαύχημα μάνδρας Κύκκου.
Χαῖρε, Ἀποστόλου Λουκά ἔργον τίμιον
Χαῖρε, θλιβομένου λαοῦ παραμύθιον.
Χαῖρε, χείμαρρος ἀστείρευτος, δωρεῶν παντοδαπῶν·
Χαῖρε, ὄρμος ὀ γαλήνιος, ποντουμένων ναυτικών.
Χαῖρε, ἠ ορεινόμος υπερύμνητος Κόρη·
Χαῖρε, ἠ φωτοφόρος καὶ ὐπέρλαμπρος Νύμφη.
Χαῖρε, παστᾶς Κυρίου ἀμόλυντος·
Χαῖρε, λαμπάς αγνείας χρυσάκτινος.
Χαῖρε, θερμή ἀντιλήπτωρ νοσοῦντων·
Χαῖρε, σεπτή παρακλήτωρ μερόπων.
Χαῖρε, αὔλων χαρίτων δόσις·
Χαῖρε, νοσούντων ἀπάντων ρῶσις.
Χαῖρε, θυγατρός Ἀλεξίου ὐγίανσις·
Χαῖρε, τοῦ φωτός τοῦ αστέκτου ἐπίλαμψις.
Χαῖρε, φάρμακον σωτήριον, πολλαπλῶν ἀσθενειῶν·
Χαῖρε, ἐκτυπτον περίθοζον, της Αυρίας ουρανῶν.
Χαῖρε, ὄτι μερόπων θεραπεύεις το ἄλγος·
Χαῖρε, ὄτι ἀπίστων καταστέλλεις το θράσος.
Χαῖρε, πιστῶν χαρά ἀναφαίρετος
Χαῖρε, ημών ᾿Ισχύς η στερέμνιος.
Χαῖρε, ἀζύγων Μονής Σου προστάτις·
Χαῖρε, Κυπρίων θερμῆ παραστάτις.
Χαίροις Μήτερ Κυκκώτισσα.
Δεῦτε
πιστῶν χορείαι, ἀσπασώμεθα πόθῳ, Εἰκόνα της σεπτής Κυκκωτίσσης,
λυτρουμένης αὐχμού ζοφερού, τρικυμίας βίου καὶ πολλῶν θλίψεων, ἐκάστοτε
τοῦς σπεύδοντας, αὐτή καὶ εὐλαβῶς φωνούντας·
*Η Αγία Εικόνα
Κέντρο
αναφοράς της Ιεράς Μονής Κύκκου είναι η Εικόνα της Παναγίας, που, όπως
μεταδίδεται από γενεά σε γενεά, είναι έργο του Αποστόλου Λουκά, ο οποίος
τη ζωγράφισε, έχοντας ως πρότυπο την ίδια τη Θεοτόκο. Η Αγία Εικόνα
είναι γνωστή και ως Παναγία η Ελεούσα (πηγή ελέους). Σ' αυτήν
εικονίζεται η Παναγία να βαστάζει με το δεξί της χέρι τον Χριστό. Χαίρει
πανορθόδοξης φήμης και αρκετές εικόνες σε πολλές χώρες, όπως στην
Ελλάδα, τη Ρωσία, τη Γεωργία, τη Βουλγαρία, την Αίγυπτο και την
Αιθιοπία, είναι αφιερωμένες στην Παναγία του Κύκκου, ένδειξη του μεγάλου
σεβασμού που απολαμβάνει ανάμεσα στους ορθόδοξους λαούς.
Το αντίδωρο του Αντώνη Αντωνά.
Αντί
για την βοήθεια την επιθανάτια/ με τα λιγοστά, τα ψίχουλα σε μια
φούχτα/ η θυγατέρα Κύπρος θε νάχε λάβει από την «μάνα» της,/ τους
εισβολείς βαρβάρους για να διώξει,/ μεταθανάτια κόλλυβα, έλαβε σε μια
μικρή πήλινη κούπα…
Με
πόνο ψυχής και απογοήτευσης,/ μετά την εγκατάλειψη, τον όλεθρο,/ απ΄
άρτον ευλογημένο της/ κατεχόμενης Ουρανίας Καρπασίας,/ θείο αντίδωρο απ΄
το σώμα,/ των νεκρών ηρώων μας παλληκαριών,/ δεύτε λάβετε…/
Τούτο εστί το σώμα τους…
Θεία
κοινωνία απ΄το αίμα τους,/ από οίνο ευλογημένο,/ την ηδύποτη
κουμανταρία,/ σε άγιο πήλινο δισκοπότηρο,/ με τ΄ αντίδωρο στη «μάνα»
αντιδωρήσαμε…/
Θεία
κοινωνία και αντίδωρο,/ θυσίας και αθανασίας./ στην πήλινη, φτωχική
κούπα,/ Τούτο εστί το σώμα τους!/ Τούτο εστί το αίμα τους!/ Και
χαραγμένα κάπου έγραφε «Μέα Κούλπα…»
Υστάτη Ικεσία, η Εσταυρωμένη Περήφανη Ελληνική Κύπρος αναπέμπει «Απελθέτω το πικρόν ποτήριον τούτο…και πάλι.»!
Επμέλεια από Αντώνη Αντωνά – Συγγραφέα.
www.ledrastory.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου