Όλα εξαρτώνται από την εξέλιξη της πανδημίας - αν ξεφύγει από τον έλεγχο, ακόμα και να μην κλείσουν με κεντρική απόφαση οι οικονομίες το lockdown θα το επιβάλλουν οι ανήσυχοι πολίτες, γράφει ο Φερντινάντο Τζιουλιάνο
Η επανεμφάνιση του κοροναϊού στην Ευρώπη έχει αναζωπυρώσει τους φόβους ότι οι κυβερνήσεις θα αναγκαστούν να κατεβάσουν και πάλι ρολά στις οικονομίες τους το φθινόπωρο.
Ορισμένοι πολιτικοί ηγέτες, συμπεριλαμβανομένου του Προέδρου Εμανουέλ Μακρόν της Γαλλίας, έσπευσαν να απορρίψουν αυτό ή τη δυνατότητα, λέγοντας ότι η παράπλευρη ζημιά από μια νέα περίοδο περιορισμού θα ήταν πολύ υψηλή.
Το δεύτερο κύμα της Ευρώπης Covid-19 είναι σίγουρα διαφορετικό – και, μέχρι στιγμής, λιγότερο ανησυχητικό – από το πρώτο.
Υπάρχουν πολλά που μπορούν να κάνουν οι πολιτικοί και το ευρύ κοινό για να αποφύγουν την επιστροφή στα πιο δρακόντεια μέτρα του Μαρτίου, Απριλίου και Μαΐου. Τα τοπικά lockdown αποδείχθηκαν αποτελεσματικά σε συγκεκριμένες πόλεις ή περιοχές που υπέστησαν αιφνίδιες αιτίες μόλυνσης.
Ωστόσο, είναι αδύνατο να αποκλειστεί ένας νέος γύρος γενικευμένης απομόνωσης.
Το πλήρες κλείσιμο δεν αποτελεί προαιρετική πολιτική, αλλά είναι η τελευταία λύση κατά της επιδημίας, εάν ξεφύγει και πάλι από τον έλεγχο.
Όπως είδαμε την άνοιξη, το ενδεχόμενο δεκάδων χιλιάδων θανάτων και «μποτιλιαρισμένων» νοσοκομείων δεν είναι πολιτικά αποδεκτά στις περισσότερες χώρες. Μένει να φανεί τι θα συμβεί τους πιο κρύους μήνες, όταν περισσότεροι άνθρωποι αναγκάζονται να μείνουν μέσα και οι κυβερνήσεις θα προσπαθούν να διατηρήσουν τους χώρους εργασίας και τα σχολεία ανοιχτά.
Μετά από ένα ήσυχο ξεκίνημα για το καλοκαίρι, η Ευρώπη αντιμετωπίζει απότομη αύξηση των περιπτώσεων.
Η Ισπανία και η Γαλλία έχουν καταγράψει περισσότερες από 3.000 και 4.000 νέες λοιμώξεις την ημέρα αντίστοιχα, και η Γερμανία και η Ιταλία βλέπουν επίσης περισσότερες περιπτώσεις.
Η πίεση στα νοσοκομεία παραμένει διαχειρίσιμη, αλλά αυξάνεται αργά. Οι αξιωματούχοι της δημόσιας υγείας, οι οποίοι γενικά εργάζονται σκληρά για να εντοπίσουν τις επαφές όσων έχουν θετική δοκιμή, αντιμετωπίζουν μια ολοένα και πιο δύσκολη δουλειά.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή η φάση του ιού είναι διαφορετική από την πρώτη.
Πολύ περισσότεροι άνθρωποι εξετάζονται και το ποσοστό αυτών που έχουν θετικά αποτελέσματα είναι σημαντικά χαμηλότερο. Στην Ιταλία είναι μόλις πάνω από 1% όταν τον Μάρτιο ήταν τακτικά άνω του 20%. Υπάρχει πολύ υψηλότερο ποσοστό ατόμων με λίγα ή καθόλου συμπτώματα.
Αυτό σημαίνει ότι ο αριθμός των υπολογιζόμενων περιπτώσεων είναι πολύ πιο κοντά στον «πραγματικό» αριθμό από ό, τι πριν από λίγους μήνες. Τότε, οι περισσότερες δοκιμές αφορούσαν άτομα με σοβαρά συμπτώματα, που σημαίνει ότι η κλίμακα της μετάδοσης ήταν αναπόφευκτα πολύ μεγαλύτερη.
Επιπλέον, οι κυβερνήσεις έχουν σχεδιάσει καλύτερα εργαλεία για να διατηρήσουν την κατάσταση υπό έλεγχο. Για αρχή, μπορούν να επιδιώξουν να περιορίσουν ενεργά το ξέσπασμα μέσω ανίχνευσης επαφών. Μπορούν επίσης να βασίζονται σε περισσότερη βοήθεια από το κοινό.
Αν και υπάρχουν ενδείξεις «κόπωσης από την αποστασιοποίηση», οι άνθρωποι ρίχνουν τις άμυνές τους, δε φορούν μάσκες και δεν ακολουθούν όπου οι άνθρωποι απογοητεύουν τη φθορά τους χωρίς να φορούν μάσκες και αγνοώντας τις οδηγίες για κοινωνικοποίηση, η σοβαρότητα της πρώτης επιδημίας εξακολουθεί να είναι φρέσκια στο μυαλό όλων. Τέλος, οι γιατροί έχουν βελτιωθεί στη θεραπεία ασθενών με Covid-19, παρόλο που δεν υπάρχει ακόμη οριστική θεραπεία.
Αυτό εξηγεί γιατί ο Μακρόν και άλλοι πιστεύουν ότι μπορούν να αποφύγουν ένα άλλο πλήρες οικονομικό κλείδωμα.
Φυσικά, θα υπάρξουν θυσίες: Είναι απίθανο οι κυβερνήσεις να επιτρέψουν εκδηλώσεις με μεγάλο πλήθος ή να ανοίξουν ξανά τα νυχτερινά κέντρα. Υπάρχουν επίσης φόβοι για το πώς θα επιτραπεί σε μαθητές και φοιτητές να επιστρέψουν σε τάξεις και αμφιθέατρα, δεδομένης της δυνατότητας ευρείας επαφής και των νέων στοιχείων ότι οι νέοι μπορούν να μεταφέρουν παρόμοιο φορτίο του ιού με τους γονείς τους.
Αλλά το να βασίζεσαι σε έξυπνα, τοπικά κλειδώματα, όπως ο Μακρόν φιλοδοξεί να κάνει, είναι πράγματι η ιδανική πορεία δράσης. Θα βοηθούσε στην αποφυγή των καταστροφικών οικονομικών και ψυχολογικών δαπανών ενός δεύτερου γενικευμένου κλειδώματος.
Ωστόσο, δεν αρκεί οι πολιτικοί απλώς να απεύχονται ένα νέο κύμα γενικευμένων περιορισμών. Χώρες όπως η Ιταλία, η Ισπανία και η Βρετανία έπρεπε να αναγκάσουν τους ανθρώπους να μείνουν στο σπίτι τους επειδή η πανδημία ήταν εκτός ελέγχου και τα συστήματα υγείας τους είχαν κατακλυστεί. Απλώς δεν υπήρχαν αρκετά νοσοκομειακά κρεβάτια και μονάδες εντατικής θεραπείας για την αντιμετώπιση των σοβαρών περιστατικών.
Η ιεράρχηση των ασθενών με Covid είχε επίσης δραματικό αντίκτυπο στη ζωή εκείνων που χρειάζονταν θεραπεία για άλλες ασθένειες, όπως ο καρκίνος, οι οποίοι συχνά δεν μπορούσαν να λάβουν επαρκή βοήθεια.
Είναι επίσης δύσκολο να αποφευχθούν οι οικονομικές συνέπειες μιας πανδημίας που έχει ξεφύγει, ακόμα κι αν η οικονομία μείνει ανοιχτή. Καθώς οι άνθρωποι θα φοβούνται, θα αποφεύγουν τα καταστήματα, τα εστιατόρια και τα ξενοδοχεία. Η Σουηδία δεν επέβαλλε σκληρό lockdown την άνοιξη, παρόλα αυτά είχε μεγαλύτερη ύφεση στο δεύτερο τρίμηνο λόγω ατομικών περιορισμών σε σχέση με γειτονικά σκανδιναβικά κράτη που επέβαλαν αυστηρότερα μέτρα κεντρικά.
Ο χειρισμός της πανδημίας θα απαιτήσει μια στρατηγική τύπου «το σφυρί και ο χορός», στην οποία οι κυβερνήσεις πρέπει να επιβάλουν μια αυστηρή στρατηγική περιορισμού (το «σφυρί») και στη συνέχεια να την αρθούν, διατηρώντας παράλληλα την πανδημία υπό έλεγχο (ο «χορός»).
Η ελπίδα είναι ότι η επιβολή αυστηρότερων περιορισμών μπορεί να περιοριστεί σε επιλεκτικά κλείσιμο των πληγέντων περιοχών ή σε ορισμένες δραστηριότητες.
Αλλά είναι ανόητο να αποκλείσουμε ευρύτερες παρεμβάσεις. απλά δεν ξέρουμε πώς θα εξελιχθεί η επιδημία. Οι κυβερνήσεις πρέπει να προετοιμαστούν για τα χειρότερα και να ελπίζουν για το καλύτερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου