Τα παλιά καλά χρόνια, πριν από την οικονομική κρίση, όλα ήταν ξεκάθαρα.
Οι
μισοί Έλληνες πλακώνονταν για τα πολιτικά, τα οποία ήταν επίσης
ξεκάθαρα… ή θα ήσουν πασόκος ή νεοδημοκράτης, ή για τα ποδοσφαιρικά.
Κι οι άλλοι μισοί ήταν απολιτίκ, με μόνο μέλημά τους το πώς θα βγάλουν περισσότερα χρήματα, πως θα πάρουν το 3ο καταναλωτικό τους δάνειο, και σε ποιο σκυλάδικο θα διασκεδάσουν το βράδυ.
Απλά πράγματα δηλαδή…
Και μετά έσκασε το κανόνι. Η κρίση που λέγαμε…
Τα κεφάλια μέσα και φτου ξανά μανά από την αρχή.
Πάνε οι Καγιέν, πάνε τα διακοποδάνεια, πάνε και οι στρεβλοί μισθοί… με αποτέλεσμα η γενιά των 700 ευρώ που απαξάπαντες λοιδορούσαν να καταλήξει η γενιά των 400 ευρώ, των 4ωρων, και με τον μισό μισθό να τους δίνεται σε κουπόνια τροφής.
Για όσους είναι τυχεροί και βρίσκουν εργασία…
Με αυτά και με αυτά περάσαμε 10 χρόνια περίπου στη κόψη του ξυραφιού, με πρώην «μπρούκληδες» να ψάχνουν για γόπες στους κάδους, με τις Καγιέν να πωλούνται για 1-2 μηνιάτικα, και με τα πολυτελή εξοχικά να ρημάζουν.
Βλέπετε, καλά είναι τα πλούτη όταν δεν τα δηλώνεις στην εφορία (και παίρνεις και επιστροφή φόρου), αλλά μόλις άρχισαν οι διασταυρώσεις των εισοδημάτων ο κάθε κατεργάρης επέστρεψε σούμπιτος στον πάγκο του.
Θυμίζοντάς μου κάτι που μου είχε πει πολύ παλιά ένας διάσημος τότε υπουργός Οικονομικών, πως αν φορολογούσαμε την παραοικονομία και το μαύρο χρήμα η Ελλάδα θα ήταν… Μονακό.
Μόνο που τα χρόνια της επίπλαστης ευμάρειας, κυρίως επί Σημίτη, είχαμε αποφασίσει να κυκλοφορεί το μαύρο χρήμα ελεύθερο, να τονώνεται η κατανάλωση, και φόρους να πληρώνουν μόνο οι μισθωτοί. Όλα τα άλλα τα έξοδα του κράτους τα καλύπταμε από τα δανεικά (κι αγύριστα) των «κακών κσαίνων τοκογλύφοι».
Μέχρι που έσκασε η μπόμπα, και βρεθήκαμε ενώπιοι ενωπίω, να κοιταζόμαστε στον καθρέφτη, συνειδητοποιώντας πως πρέπει πλέον να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας, με ό,τι έσοδα υπάρχουν από την εσωτερική φορολόγηση.
Και τότε είναι που κλάψανε μανούλες.
Βέβαια, σε κάποια φάση μας προέκυψε η ελπίδα στο πρόσωπο του Αλέξη και του Δρος Μπαρουφάκη, αλλά αποδείχθηκε φρούδα και αυτή.
Το μόνο που κατάφεραν οι εν λόγω σωτήρες ήταν να δώσουν μπιρ παρά στους Γερμανούς και λοιπούς κερδοσκόπους τα λιμάνια, τα τρένα και τα αεροδρόμια… κάτι που είχαν υποσχεθεί οι προηγούμενοι, οι «γερμανοτσολιάδες», αλλά τελικά ήταν μόνο λόγια.
Και σαν μπόνους στα παραπάνω μας γέμισαν και με εκατοντάδες χιλιάδες ικέτες πρόσφυγες πολέμου (από χώρες χωρίς πόλεμο) έτσι ώστε να δέσει το γλυκό.
Με αυτά και με αυτά, η κρίση κάπως ξεπεράστηκε, αν και καταστράφηκε μια ολόκληρη ελπιδοφόρα γενιά.
Σκεφτείτε δηλαδή ένα παιδάκι που το 2010 ήταν 10 χρόνων, και που σήμερα είναι 20.
Και δεν ξέρει τι προηγήθηκε, και δεν ξέρει τι του ξημερώνει.
Τέλος πάντων, το σωτήριο 2019 ήρθε στα πράγματα ο Μητσοτάκης ο Β’, οι μελανιασμένοι όλων των αποχρώσεων ξεθάρρεψαν, και πάνω που μιλούσαμε για απτή ανάπτυξη και επιστροφή στα παλιά, κι άρχισα να ξαναβλέπω Mitsubishi Evolution και Subaru Impreza στους δρόμους, ακόμη και γιαπιά για νέες πολυκατοικίες… να ’σου ο κορονοϊός και τα κεφάλια πάλι μέσα.
Λες και μας καταράστηκε ο μοχθηρός τύπος που ορίζει τη μοίρα μας εδώ και χιλιάδες χρόνια, και που όπως όλα δείχνουν μας θέλει μια μόνιμη (οθωμανική;) τριτοκλασάτη επαρχία.
Κι από κει που κάποιοι άρχισαν να κάνουν πάλι όνειρα για Μπαλί και Μαλδίβες, όχι μόνο κλείστηκαν μέσα, όχι μόνο έχασαν λεφτά, αλλά κινδυνεύουν και με επιστράτευση. Να τρέχουν στα βουνά φωνάζοντας «Αέρα».
Τόσο καλά.
Και με τι τρωγόμαστε τώρα μεταξύ μας;
Με το αν είναι απατεώνας ο Παπανδρέου ή εφιάλτης ο Μητσοτάκης;
Για το πως θα μας σώσει σε μερικά χρόνια ο Κ.Κ. ο Γ’; Μήπως τα δίδυμα;
Όχι… τρωγόμαστε για τις μάσκες!
Για τις οποίες μερικοί εξ ημών, κυρίως επαγγελματίες αγαναΧτιστές, επιμένουν πως αποτελούν το καμτσίκι του αφέντη (τα ίδια έλεγαν πριν από μερικά χρόνια και για το ευρώ).
Μεταξύ τους πολλοί σημαντικοί διανοητές του καλλιτεχνικού χώρου, και πολιτικές προσωπικότητες που άφησαν το βαρύ τους στίγμα στα πολιτικά πράγματα (π.χ. Ραχήλ) αρνούμενοι να συμβιβαστούν με τους υπόλοιπους Νενέκους.
Και έτσι, η ζωή συνεχίζεται, με καθημερινές κόντρες στα σόσιαλ μύδια, όπου πλέον κυριαρχούν 2-3 κατηγορίες σχολιαστών.
Οι χειροκροτητές του Κυριάκου και της κυβέρνησης, οι κοψοχέρηδες, και οι … γενικώς πειραγμένοι επαγγελματίες γκρινιάρηδες.
Από αυτές τις τρεις κατηγορίες στην πρώτη ανήκουν οι πιο ευτυχισμένοι.
Που άσχετα αν στο πρόσφατο παρελθόν έφτυσαν το κόμμα τους (για τον ΕΝΦΙΑ), σήμερα το αγκαλιάζουν, ό,τι και να κάνει, διότι «εμείς Γιακουμάτο ψηφίζαμε μια ζωή, Γιακουμάτο θα ψηφίζουμε».
Από κει και πέρα γαία και πυρί μιχθήτω… «ας διοριστώ κάπου μετακλητός εγώ, κι ας καεί το πελεκούδι»… αυτό είναι το μάντρα τους.
Εν τω μεταξύ ο Κουμουτσάκος συνεχίζει την καταγραφή των ΜΚΟ, ο Μπακογιάννης ράβει και ξηλώνει πεζόδρομους, οι Τούρκοι μας παίζουν όπως θέλουν, οσονούπω θα μας «διαπραγματεύσουν» κανονικά, τα Σκόπια ξεχάστηκαν και είναι πλέον Μακεδονία, και ο Χαφτάρ συνεχίζει την προέλασή του…
Και ‘μεις τι κάνουμε;
Μαλώνουμε για τον Τραμπ, για τα ποσοστά θανάτου του κορονοϊού, για το αν η Μαρέβα κρύβεται πίσω από τον σκληρό Νικ Χαρντ και τα μέτρα του, για την επιστημονική επάρκεια του Τσιόδρα… και καρφώνουμε ο ένας τον άλλον για το αν φοράει μάσκα ή όχι στο μίνι μάρκετ…
Μια ζωή κερδάμε ως λαός… εξ «υπανέκαθεν».
Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα δηλαδή, κι αυτό βγαίνει προς τα έξω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου