Της Κρινιώς Καλογερίδου.
Ήτανε κάποτε, πριν 44 χρόνια, ένα βαπόρι, τρελοβάπορο, που το 'λεγαν
ΕΛΛΑΔΑ. Είχε ''αρμενιστή'' τον Καραμανλή και λοστρόμο τον Παπανδρέου.
Θέατρο πολέμου το Αρχιπέλαγος και τορπίλη στην νηνεμία το ''ΧΟΡΑ''.
Το ''ΧΟΡΑ'' δε βυθίστηκε ποτέ, παρά την παραγγελιά του δεύτερου που πετάχτηκε στον κάλαθο της... Ιστορίας.
''Ίσως και να ήταν καλύτερα έτσι'', θα μου πείτε. ''Γλιτώσαμε από έναν πόλεμο''...
''Σίγουρα ήταν καλύτερα έτσι, θα σας έλεγα, όταν καλείσαι να αποφασίσεις εν μια νυκτί για πόλεμο ή ειρήνη...
Ωστόσο ο κατευνασμός, η αυτοσυγκράτηση, η ψυχραιμία, η καμουφλαρισμένη εθνική ανασφάλεια - εν τέλει - που καθιερώθηκε εν τοις πράγμασι ως moto της Εξωτερικής πολιτικής μας λόγω και της κυπριακής τραγωδίας, αξιοποιήθηκαν θαυμάσια από την Τουρκία σε βαθμό που μας έστειλε κι άλλο μετά το ''ΧΟΡΑ'' (ΣΙΣΜΙΚ, 1987), με στόχο την αναθεώρηση του status quo στο Αιγαίο και τη γενικότερη διεύρυνση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της στην Ανατολική Μεσόγειο..
Ώσπου κάποια στιγμή, από κάποιο σημείο κι ύστερα, γέμισε η θάλασσα του Αιγαίου από φρεγάτες, αλιευτικά, υποβρύχια, που γυρόφερναν στα νερά μας για χρόνια, γιατί πλέον καθιερώθηκε ως τετελεσμένο η λαϊκή θυμοσοφία του ''Δώσε θάρρος στον χωριάτη...'', που έκανε την Τουρκία να αλωνίζει ανεξέλεγκτα στο ''κρεβάτι'' μας.
Κι αυτό το ''ανεξέλεγκτα'' τής φόρτωσε τον εγωισμό με περίσσιο θράσος, έτσι που έφτασε πότε να μας παραδίδει μαθήματα Ιστορίας και πότε φιλοξενίας και καλής συμπεριφοράς σε μετανάστες και πρόσφυγες, τους οποίους εργαλειοποιεί πλέον συστηματικά και προπαγανδιστικά εναντίον μας.
Πότε να μας απειλεί με κυρώσεις για τις ''παρανομίες'' μας στο Αιγαίο και να μας δίνει τελεσίγραφο έξωσης γιατί μπήκαμε σε ελληνικά χωρικά ύδατα που τα θεωρεί δικά της και πότε γιατί δεν σεβαστήκαμε τα δικαιώματά της στο Αρχιπέλαγο και της καταπατήσαμε την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα!!!..
Τώρα, θα μου πείτε πως απ' τον Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ και τον Τουργκούτ Οζάλ ως τον Ταγίπ Ερντογάν, ένα τσιγάρο δρόμος είναι κι ότι η ιστορία κύκλους κάνει και επαναλαμβάνεται.
Και θα έχετε πάλι δίκιο. Μόνο που εμείς την αφήνουμε να επαναλαμβάνεται όσο διαιωνίζουμε απαρέγκλιτα την ίδια διαχειριστική τακτική έναντι της ελληνοτουρκικής κρίσης.
Μια τακτική που της επιτρέπει να διαμορφώνει κατά το δοκούν πολεμικό σκηνικό στο Αιγαίο τεντώνοντας επικίνδυνα το φιλειρηνικό μας σχοινί, εν γνώσει του ότι είμαστε έτοιμοι να ενδώσουμε για να αποφύγουμε μια σύγκρουση μαζί της.
Το κακό, εν προκειμένω, είναι ότι αφενός η εμπόλεμη ''οχλοβοή'' μάς βρίσκει σε κατάσταση ''κορονοϊκής'' αφασίας και σιέστας αυγουστιάτικης, και αφετέρου έχουμε σύστημα διακυβέρνησης... τηλεφωνικό.
Βάσει αυτού, κρατάμε τα ''μπόσικα'' στα ιερά των προγόνων εδάφη (όπου μέρα που είναι τορπιλίστηκε απ' το ιταλικό ''Delfino'' η ΕΛΛΗ μας το 1940) με υπερασπιστή την εγχώρια δύναμη Άμυνας και χέρι βοήθειας τα γαλλικά Rafale (πολεμικά πλοία και αεροσκάφη), ενώ παίζουμε στην παράταση το παιχνίδι της υποταγής στις γερμανικές υποδείξεις.
Της υποταγής στην φιλότουρκη Γερμανία, που επαναλαμβάνει εκνευριστικά την πολιτική ίσων αποστάσεων του ΝΑΤΟ ωσεί αυτιστική, καλώντας αμφότερους (Ελλάδα-Τουρκία) να περιορίσουν τον... μαξιμαλισμό τους.
Κι ενώ η κυβέρνηση της Άγκυρας κλιμακώνει τις επιχειρήσεις θαλάσσης-αέρος παράλληλα με τις ψυχολογικές που έχουν αναλάβει εργολαβικά οι φιλοερντογανικές εφημερίδες της (ήδη δια της Yeni Safak επαναλαμβάνει προπαγανδιστικά το τουρκικό αφήγημα περί αποστρατικοποίησης των νησιών μας, ενώ ζητά να της δώσουμε λογαριασμό για το Αιγαίο και μας απειλεί ότι''σε περίπτωση πολέμου ο πρώτος στόχος θα είναι η απελευθέρωση των νησιών''), εμείς περί άλλων τυρβάζουμε μακαρίως.
Και τυρβάζουμε για τον εν εξάρσει κορονοϊό και την αιφνιδιαστική διασπορά του (όλα τα είχαμε αυτό μας έλειπε), που ''αμαυρώνει'' την διεθνή εικόνα της χώρας μας πολύ περισσότερο απ' την αδράνεια της Εξωτερικής πολιτικής μας, την αμηχανία και τις αναπάντητες αιτιάσεις της γείτονος για πειρατική οικειοποίηση εκ μέρους της χώρας μας όχι 16 και 18, αλλά 152 νησιών.
Νησιών, νησίδων και βράχων'' (κατά την λίστα ''EGAYDAAK'' ), που έχουν στρατικοποιηθεί στην πλειοψηφία τους, ''των οποίων η ιδιοκτησία δεν έχει μεταβιβαστεί σε αυτήν με διεθνείς συμφωνίες''...
Φευ!.. Στριμωχτήκαμε - ως φαίνεται - άσχημα, γιατί το τελευταίο που θέλουμε είναι να μας χαλάσει ο φιλοπόλεμος Ερντογάν τις αυγουστιάτικες διακοπές μας με τις ιταμές διεκδικήσεις του σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας.
Και όλα αυτά διαρκούσης της απουσίας και αδιαφορίας των Μεγάλων Δυνάμεων (ΗΠΑ και ΕΕ), που δηλώνουν μεν - ως ''φίλοι'' και ''σύμμαχοί'' - αλληλέγγυοι προς εμάς, χωρίς όμως να αποφασίζουν να πάρουν μέτρα κατά της Τουρκίας...
Πράγμα που τροφοδοτεί με περίσσια αλαζονεία και αυτοπεποίθηση τον Ταγίπ Ερντογάν, έτσι που να αναστρέφει προπαγανδιστικά την πραγματικότητα και να μας βγαίνει από πάνω πότε ως...''προστάτης των διωκόμενων και καταπιεσμένων μειονοτήτων, προσφύγων και μεταναστών'' και πότε ως... ''εγγυητής της ειρήνης''.
Σε αντίθεση, φυσικά, με εμάς τους ''υπονομευτές'' της. Με εμάς τους απάνθρωπους και αφιλόξενους, που ''σχεδιάζουμε'' μέρα και νύχτα ''πώς θα στραγγαλίσουμε την Τουρκία στερώντας της τον ζωτικό θαλάσσιο χώρο που χρειάζεται για να αναπνεύσει''...
Το κακό είναι, όπως είπα και
άλλη φορά, ότι επαναπαυθήκαμε στις ''δάφνες'' του Έβρου αφήνοντας τον
χρόνο να περνά αναξιοποίητος, αφού απορρίψαμε τελικά τις γαλλικές
φρεγάτες Belharra που θα ενίσχυαν το Πολεμικό Ναυτικό μαςαπέναντι στην
τουρκική προκλητικότητα.
Επαναπαυθήκαμε δίνοντας μυθικές διαστάσεις
σε δοκιμαστική αναχαίτιση του εχθρού στο ενδεχόμενο απόπειρας εισβολής
του. Σ' αυτό το διάστημα εντωμεταξύ της αγρανάπαυσής μας, που διακόπηκε
βίαια τον Μάιο με την τουρκική εισβολή στο Μελισσοκομείο του Έβρου και
την τρέχουσα παραβίαση των θαλασσίων συνόρων μας από το ''Oruc Reis'', η
κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν φρόντισε να κλείσει εξοπλιστικές συμφωνίες που
απαιτούνταν για να είμαστε ήσυχοι.
Να τις κλείσει για να μη βρεθούμε αντιμέτωποι με το ενδεχόμενο απώλειας της εθνικής κυριαρχίας μας στο Αιγαίο. Τη στιγμή μάλιστα που η αναθεωρητική τουρκική στρατηγική του νεο-Οθωμανισμού ξετυλίγεται απρόσκοπτα και μεθοδικά στο όνομα της ''Γαλάζιας Πατρίδας'' και σε βάρος της Συνθήκης της Λωζάνης η οποία χάραξε τα ελληνοτουρκικά σύνορα.
Τη στιγμή που έκανε την αποκοτιά και συνυπέγραψε με την Αίγυπτο ότι θα πρέπει να την ρωτήσουμε για να οριοθετήσουμε θαλάσσια ζώνη με την Κυπριακή Δημοκρατία...
Τη στιγμή που - υπό τα φώτα των προβολέων - λέει ότι είναι έτοιμη να επεκτείνει τα χωρικά μας ύδατα (στο Ιόνιο, κατ' αρχήν) στα 12 μίλια και να καταθέσει συντεταγμένες για την ΑΟΖ με την Κύπρο, ενώ παρασκηνιακά ακολουθεί παρελκυστική τακτική ''δια τον φόβον των Ιουδαίων'' (Τούρκων, Αμερικανών και Γερμανών).
Με τα δεδομένα αυτά και το ''casus belli'' που δεν τολμάμε ως Ελλάδα ούτε κατά διάνοια να το κάνουμε ''belli'' αν παραβιαστούν οι κόκκινες γραμμές μας (τι ''αν'', δηλαδή, που παραβιάστηκαν και είναι ακόμα παραβιασμένες...), εμείς ασκούμε ''ανεξάρτητη'' Εξωτερική πολιτική συμβουλευόμενοι πότε τον Τράμπ δια του Πομπέο ή του Πάιατ και πότε την Μέρκελ δια του ΕΛΚ, όπου χαίρουμε μεγάλης εκτίμησης λόγω της γερμανοτραφούς αγωγής μας...
Ασκούμε ''ανεξάρτητη'' Εξωτερική πολιτική που στην πραγματικότητα είναι εξαρτημένη. Εξαρτημένη από τρίτους, τους εταίρους μας, κι ας χαρακτηρίζουν αυτοί πλέον τη θαλάσσια ζώνη Καστελλόριζου, Στρογγύλης, Ρόδου ''αμφισβητούμενη περιοχή''. Κι ας μας οδηγούν - μέσω της ποδηγέτησης - σε στρατηγική απονεύρωση, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζουμε στωικά κάθε επιθετική ενέργεια της Τουρκίας.
Να περιορίζουμε τις αντιδράσεις μας μόνο σε διπλωματική κινητικότητα και τηλεφωνικές εκκλήσεις βοήθειας, απ' τις οποίες εισπράττουμε τελικά τις λέξεις ''αυτοσυγκράτηση'' και ''διάλογος'' (με τον εισβολέα) ή μια φραστική καταδίκη της Άγκυρας προς χάριν των εντυπώσεων, αλλά ποτέ της ουσίας.
Εγκλωβισμένοι μονίμως στο παγιδευτικό περιτύλιγμα ''ρεαλισμού'' των συμβούλων του πρωθυπουργού (''συνεκμετάλλευση'' του Αιγαίου, αν δε θέλουμε πόλεμο με την Τουρκία) - που ισοδυναμεί, ουσιαστικά, με πρόταση για μειοδοσία - μένουμε ανενεργοί στα λιμνάζοντα ύδατα της Εξωτερικής πολιτικής μας, έτοιμοι να υποχωρήσουμε για δεύτερη φορά (μετά το '96) σε τετελεσμένα.
Κι αυτά θα έχουν να κάνουν με την ''γκριζοποίηση'' από την Τουρκία της θαλάσσιας έκτασης μεταξύ 28ου και 32ου μεσημβρινού (την οποία άφησε ακάλυπτη η ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία), για να την προσθέσει στον κατάλογο διεκδίκησης των 152 νησιών μας.
Και επειδή οι δυο ισχυρότερες Μεγάλες Δυνάμεις (Αμερική-Γερμανία) δε δείχνουν διάθεση να τη σταματήσουν για τα δικά τους συμφέροντα, το Oruc Reis θα εξακολουθεί να ποντίζει καλώδια για έρευνες στην ελληνική υφαλοκρηπίδα (που βρίσκεται εντός της ΑΟΖ του Καστελορίζου), έτσι που να καταστήσει την περιοχή ''γκρίζα''.
Οπότε, στην καλύτερη περίπτωση, θα παρέμβουν Ευρωπαίοι κι Αμερικανοί και προ της απειλής του πολέμου θα κηρύξουν ουδέτερη τη θαλάσσια ζώνη που μένει ακάλυπτη απ' την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία (άρα θα αφαιρέσουν μέρος της κυριαρχίας μας, όπως έγινε με τα Ίμια).
Και στη χειρότερη - υπό το φάσμα του φόβου και της ατολμίας μας να αντιδράσουμε ως ιδιοκτήτες των εδαφών μας - θα βρει τρόπο το Oruc Reis να τρυπήσει την ελληνική υφαλοκρηπίδα εκβιάζοντας τις ''καζάν-καζάν''... απολαύσεις μαζί μας (''συνεκμετάλλευση'' του Αιγαίου με διεκδίκηση υπέργειου και υποθαλάσσιου πλούτου, σε συνδυασμό με την αλλαγή καθεστώτος στη Θράκη), τα οποία θα νομιμοποιήσει τελεσίδικα η εν τη Χάγη υπογραφή μας.
Έτσι θα πάψουν οι της κυβέρνησης και της Αξιωματικής αντιπολίτευσης να αγωνιούν μήπως και αδικήσουμε την Τουρκία αφήνοντάς την να ασφυκτιά σε περίκλειστη επικράτεια χωρίς το μισό Αιγαίο δικό της...
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου