Η σκανδαλώδης ληστεία της Ελλάδας.

Αποδεικνύεται μέσω της σύγχρονης νομισματικής θεωρίας πως στην Ευρωζώνη, στην οποία δεν υπάρχουν επί μέρους κεντρικές τράπεζες, το ισχυρότερο κράτος είναι σε θέση μεταξύ άλλων να χρησιμοποιήσει την ΕΚΤ για να ελέγξει τη ρευστότητα των υπολοίπων μελών προς όφελος του – οπότε να κατακτήσει οικονομικά τη μία χώρα μετά την άλλη.

.

Ανάλυση

Ο J.M. Keynes είχε πει κάποτε, σε σχέση με τους οικονομολόγους της Μ. Βρετανίας ότι, πρόκειται για άτομα που δυστυχώς δεν είναι οι θεματοφύλακες του πολιτισμού, αλλά που ενδιαφέρονται μόνο για τις δυνατότητες που τους προσφέρονται από τον πολιτισμό. Με απλά λόγια για άτομα που δεν τα ενδιαφέρει η πολιτισμική εξέλιξη, αλλά η εκμετάλλευση των ανθρώπων με δήθεν πολιτισμένο τρόπο. Εκτός αυτού πως το εάν μία κοινωνία είναι πολιτισμένη, εξαρτάται από τις επιστημονικές συζητήσεις που διεξάγονται – κάτι που δεν συμβαίνει ούτε κατ’ ελάχιστο στην Ελλάδα, στην οποία πλημμυρίζουν τη δημόσια σκηνή καιροσκόπου πολιτικοί, συνοδευόμενοι από ημιμαθείς δημοσιογράφους, με στόχο όχι την ενημέρωση και την πρόοδο της κοινωνίας, πόσο μάλλον την αναζήτηση ορθολογικών λύσεων (συν την προβολή προτύπων), αλλά τη χειραγώγηση για ιδιοτελείς σκοπούς (οι φύσει ανόητοι εξαιρούνται από τον κανόνα).

Ως εκ τούτου, όταν στη χώρα μας προσπαθεί να αναδείξει κανείς καινούργιες οικονομικές θεωρίες, οι οποίες θα μπορούσαν να βοηθήσουν όσον αφορά την έξοδο της από την κρίση, πέφτει επάνω σε τοίχο – αφού τα ΜΜΕ ενδιαφέρονται μόνο για δημαγωγικά θέματα που πιστεύουν πως είναι σε θέση να αυξήσουν την ακροαματικότητα ή την κυκλοφορία τους. Παράδειγμα μίας τέτοιας οικονομικής σκέψης είναι η «Σύγχρονη Νομισματική Θεωρία» (ΜΜΤ), η οποία αναφέρεται στο πώς «λειτουργεί» το χρήμα – πώς δημιουργείται δηλαδή και πώς καταστρέφεται, «καίγεται» κατά κάποιον τρόπο, πώς εκδίδεται και εισπράττεται, καθώς επίσης τι συμπεράσματα προκύπτουν για μία εμπειρικά επαρκή οικονομική θεωρία.

Εν προκειμένω, θα κατανοούσε κανείς πως οι τράπεζες δεν έχουν ποτέ ανάγκη από δανεικά χρήματα ή καταθέσεις για να δανείσουν τους πελάτες τους, αφού τα δημιουργούν από το πουθενά (ανάλυση) – οπότε η έλλειψη ρευστότητας που διαπιστώνεται στην Ελλάδα, ο μη επαρκής δανεισμός δηλαδή του δημοσίου, κυρίως όμως των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων, οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην απώλεια της πιστοληπτικής τους ικανότητας.

Επειδή τώρα η αιτία που προκλήθηκε η συγκεκριμένη απώλεια είναι τα μνημόνια (ιδίως η δεύτερη δανειακή σύμβαση που συνόδευσε την προδοσία του PSI), εξαιτίας των οποίων απαξιώθηκαν τα περιουσιακά στοιχεία των Ελλήνων, ενώ μειώθηκαν κατακόρυφα το ΑΕΠ, τα έσοδα του δημοσίου και τα εισοδήματα τους (η πτώση του ΑΕΠ κατά 60 δις € σημαίνει μείωση κρατικών εσόδων κατά 18 δις € ή έξι ετήσια ΕΝΦΙΑ!), είναι φανερό πως εάν δεν επιλυθεί πριν από κάθε τι άλλο το συγκεκριμένο πρόβλημα, η Ελλάδα μπορεί μεν να αναπτυχθεί από τις επενδύσεις των ξένων δυνάμεων κατοχής, όπως η Γουατεμάλα, αλλά δεν θα ωφεληθούν σε καμία περίπτωση οι Έλληνες.

Κατ’ επακόλουθο, όσοι τάσσονται υπέρ των μνημονίων, όπως πολλά πολιτικά στελέχη και αρκετά κόμματα, υπηρετούν κυριολεκτικά τη Γερμανία (είτε συνειδητά και έμμισθα, είτε ακούσια, λόγω ανοησίας) – η οποία αναμφίβολα έχει κατακτήσει οικονομικά την πατρίδα μας. Με δεδομένο δε το ότι, δεν αυξάνονται στην ουσία τα τραπεζικά χρέη των Ελλήνων (μειώνονται ασφαλώς, αφού οι τράπεζες δεν τους δανείζουν, γράφημα εξέλιξης ιδιωτικού δανεισμού, δεξιά) αλλά, αντίθετα, τα κόκκινα δάνεια, καθώς επίσης τα χρέη τους προς το δημόσιο και τους οργανισμούς του, είναι ανόητο να ισχυριζόμαστε πως ο ιδιωτικός δανεισμός είναι ανοδικός – πόσο μάλλον όταν τεκμηριώνεται ακριβώς το αντίθετο, από τη μείωση της ποσότητας χρήματος στην Ελλάδα που στραγγαλίζει τις δυνατότητες ανάπτυξης της (ακολουθεί πιστά το ΑΕΠ, όπως φαίνεται από το δεύτερο γράφημα αριστερά).

Περαιτέρω, στην Ευρώπη συζητείται πολύ η «ΜΜΤ», σε σχέση με τις δυνατότητες που προσφέρει όσον αφορά τη σταθερότητα των τιμών σε συνθήκες πλήρους απασχόλησης – αφού τα οικονομικά μέτρα που δεν επιλύουν το πρόβλημα της ανεργίας, προφανώς όχι με την εκτόξευση της μερικής απασχόλησης και με μισθούς των 300 € όπως συμβαίνει στην Ελλάδα, είναι άχρηστα εάν όχι καταστροφικά.

Γίνεται δε προσπάθεια να κατανοηθεί πώς η ύπαρξη χρημάτων επηρεάζει την ανθρώπινη σκέψη και συμπεριφορά – κάτι που δεν ερμηνεύεται από την κλασσική οικονομική θεωρία που υπηρετεί τις ελίτ και συνεχίζει να διδάσκει εσφαλμένα ότι, οι εμπορικές τράπεζες δεν δημιουργούν χρήματα από το πουθενά μέσω της έγκρισης δανείων, αλλά είναι απλοί μεσολαβητές μεταξύ των καταθετών και των δανειοληπτών. Με δεδομένο δε το ότι, το 90% των χρημάτων δημιουργείται από τις εμπορικές τράπεζες, ενώ μόλις το 10% από τις κεντρικές, συνειδητοποιεί εύκολα κανείς πόσο σημαντική είναι η διαφορετική ερμηνεία σχετικά με το τι συμβαίνει.

Σε κάθε περίπτωση είναι αποδεδειγμένο από την ΜΜΤ πως το κράτος δεν χρειάζεται να δανεισθεί για να εκδώσει χρήματα, σε ένα συναλλαγματικό σύστημα με εθνικό νόμισμα – ενώ δεν θα μπορούσε να το κάνει ακόμη και αν το ήθελε. Αντίθετα, η κυβέρνηση εκδίδει χρήματα εγγράφοντας τα στο λογαριασμό του «προμηθευτή» της, με τη βοήθεια των αποθεμάτων της – κάτι που αφορά την κεντρική της τράπεζα.

Όπως άλλωστε αναγράφεται στη μελέτη που αφορά τη Βρετανία (πηγή), «οι δημόσιες δαπάνες χρηματοδοτούνται από τους προϋπολογισμούς που διαχειρίζεται το Υπουργείο Οικονομικών» – με την έννοια πως το χρέος είναι αυτό που παράγει το χρήμα, ενώ δεν γράφει ότι, «οι δημόσιες δαπάνες χρηματοδοτούνται από την έκδοση ομολόγων», ούτε πως «οι δημόσιες δαπάνες χρηματοδοτούνται από τους φόρους».

Στα πλαίσια αυτά είναι φανερό πως στην Ευρωζώνη, στην οποία δεν υπάρχουν επί μέρους κεντρικές τράπεζες, το ισχυρότερο κράτος είναι σε θέση να χρησιμοποιήσει την ΕΚΤ για να ελέγξει τη ρευστότητα των υπολοίπων μελών προς όφελος του – οπότε να υποτάξει τη μία χώρα μετά την άλλη, με το συγκεκριμένο οικονομικό όπλο. Το γεγονός αυτό είναι ξεκάθαρο στην Ελλάδα, η οικονομία της οποίας «άγεται και φέρεται» από τη ρευστότητα που της επιτρέπει να έχει η Γερμανία – την οποία ελέγχει αφενός μεν μέσω της ΕΚΤ, αφετέρου μέσω των αφελληνισμένων εμπορικών τραπεζών της.

Με τον τρόπο αυτό φτωχοποιείται συστηματικά η χώρα μας και δεν διεξάγονται σημαντικές εγχώριες επενδύσεις – με αποτέλεσμα να υφαρπάζονται σταδιακά τα απαξιωμένα περιουσιακά της στοιχεία σε εξευτελιστικές τιμές, από την αποικιοκρατική δύναμη που ελέγχει πλήρως, μέσω της ρευστότητας (και των διεφθαρμένων πολιτικών κομμάτων που λειτουργούν ως γενίτσαροι), την οικονομία μας.

Έτσι αναγκάζεται το δημόσιο να δανείζεται με υψηλά επιτόκια εκδίδοντας ομόλογα ή/και έντοκα γραμμάτια (συνεχίζεται επί πλέον το σκάνδαλο των repos, όπου δεν έχει δώσει απάντηση το Υπουργείο Οικονομικών ούτε καν στο Ελεγκτικό Συμβούλιο του κράτους τι συμβαίνει με τα 750 δις € που ανακυκλώνονται ετήσια, γράφημα), να διατηρεί το μαξιλάρι των 24,5 δις € που κοστίζει σχεδόν 1 δις € ετήσιους τόκους με κριτήριο το επιτόκιο των δεκαετών ομολόγων (περισσότερο από το κοινωνικό μέρισμα), να εκβιάζεται μέσω των αναγκών χρηματοδότησης του όπως στο θέμα της παράδοσης του ονόματος της Μακεδονίας κοκ. – επιδεινώνοντας τις ήδη καταστροφικές συνθήκες που επικρατούν στην Οικονομία μας, με τελικό αποτέλεσμα τη λεηλασία των πάντων και τη μετατροπή της Ελλάδας σε μία εξαθλιωμένη γερμανική αποικία.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, φυσικά μία φωνή με περιορισμένη εμβέλεια, όπως η δική μας, η οποία προειδοποιεί σχετικά με το πού οδηγείται η Ελλάδα, εάν δεν αντιδράσει αμέσως, χωρίς καμία διάθεση να τρομοκρατήσει κανέναν, είναι «φωνή βοώντος στην έρημο» – οπότε λογικά κάποια στιγμή σιωπά απογοητευμένη ή μεταναστεύει, για να μην υποχρεωθεί να βλέπει ανήμπορη να αντιδράσει τους ανεύθυνους πολιτικούς δημαγωγούς που πουλούν καθημερινά τον εαυτό τους στους τηλεοπτικούς δέκτες και, κυρίως, τη ληστεία που διεξάγεται στο παρασκήνιο.

analyst.gr