Οι Κρητικοί θέλουν με αυτήν την αυθόρμητη πρωτοβουλία, όπως ανέφερε μιλώντας στο cretapost, ένας εκ των συμμετεχόντων Βαγγέλης Γραμματικάκης, να στηρίξουν τους Μακεδόνες, με τους οποίους τους δένουν δεσμοί αίματος λόγω των Μακεδονικών Αγώνων, αναφέρει το cretapost.
“Η Μακεδονία για άλλη μια φορά κινδυνεύει. Πρέπει όλοι μαζί να στηρίξουμε τους Μακεδόνες με τους οποίους μας δένουν δεσμοί αίματος λόγω των Μακεδονικών Αγώνων. Όλοι μαζί θέλουμε να ξεσηκώσουμε τον κόσμο με ένα κρητικό “χρώμα”, με τα άλογα, με τις μαντινάδες και τα παραδοσιακά τραγούδια”αναφέρει ο ίδιος.
Σύμφωνα με τον ίδιο, το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης αποτελεί μία καλή ευκαιρία, ώστε οι Κρητικοί να “πρωταγωνιστήσουν” σε μία γενικότερη ανάταση της ψυχολογίας του λαού. “Θέλουμε με την αυθόρμητη αυτή πρωτοβουλία να “πρωταγωνιστήσουμε” σε μία γενικότερη ανάταση της ψυχολογίας του λαού, γιατί επικρατεί μία απογοήτευση ότι τίποτα δεν πάει καλά. Να ενωθούν όλοι οι αδικημένοι αυτού του τόπου για να αντιμετωπίσουν όλα αυτά τα χειρότερα που έρχονται” επισημαίνει ο κ. Γραμματικάκης.
Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΚΑΙ ΟΙ ΘΥΣΙΕΣ ΤΩΝ ΚΡΗΤΙΚΩΝ ΣΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΑΓΩΝΑ
Οι Κρητικοί ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΑ ανταποκρίθηκαν στο εθνικό προσκλητήριο για να σωθεί η Μακεδονία. Ο νεαρός Ανθυπολοχαγός Γεώργιος Τσόντος (με το ψευδώνυμο Καπετάν Βάρδας)[4] βρήκε τους πρώτους ετοιμοπόλεμους και ριψοκίνδυνους εθελοντές Κρητικούς: Γεώργιο Πέρρο ή Περάκη, Ευθύμιο Καούδη, Λαμπρινό Βρανά και Γεώργιο Δικώνυμο- Μακρή που με ενθουσιασμό δέχτηκαν να πάνε στη Δυτική Μακεδονία και να είναι οι πρωτοπόροι στο διαφαινόμενο αφυπνισμό της Ελλάδας.
Με σύντονες ενέργειες καταρτίστηκε το πρώτο ένοπλο σώμα για την ενίσχυση της οργάνωσης του Μητροπολίτη Καραβαγγέλη. Ο Ανθυπολοχαγός Τσόντος βρήκε και πάλι έξι Κρητικούς, οι οποίοι μαζί με τους τέσσερις προηγουμένους και με τη συνοδεία του Ανθυπολοχαγού Μαζαράκη Κωνσταντίνου (Καπετάν Ακρίτας) πήγαν στα Τρίκαλα, εφοδιάστηκαν με οπλισμό και πυρομαχικά και στις 13 Ιουνίου 1903 πέρασαν ένοπλοι την τότε ελληνοτουρκική μεθόριο. Το πρώτο ελληνικό αντάρτικο σώμα που μπήκε στην Τουρκοκρατούμενη Μακεδονία αποτελούσαν οι: Γεώργιος Πέρρος, Ευθύμιος Καούδης, Γεώργιος Δικώνυμος- Μακρής , Λαμπρινός Βρανάς, Γεώργιος Σεϊμένης, Γεώργιος Ζουρίδης, Γεώργιος Στρατινάκης, Ευστράτιος Μπονάτος, Μανούσος Κατουνάτος, και Νικόλαος Λουκάκης. Την ίδια περίοδο ο Μητροπολίτης Καραβαγγέλης πήρε επιστολή του Π.Μελά με ημερομηνία 11 Ιουνίου 1903 που μεταξύ άλλων έγραφε: «…Οι Κρήτες που σας στέλνομεν, είναι τέλειοι τύποι πολεμιστών. Γενναίοι, ευφυείς, τολμηροί, αποφασιστικοί, φιλόδοξοι και έχοντες ανεπτυγμένον το εθνικόν αίσθημα. Είμαι βέβαιος ότι θα ενισχύσωσι καταπληκτικώς τον αγώνα σας.»[6] Αυτά τα προφητικά λόγια επιβεβαιώθηκαν περίτρανα και οι μισοί απ’ αυτούς έπεσαν στα πεδία των μαχών, για τη σωτηρία και την απελευθέρωση της Μακεδονίας.
Η παρουσία του πρώτου αντάρτικου Σώματος των δέκα Κρητικών από την ελεύθερη Ελλάδα, αν και πολύ σύντομη, λειτούργησε ιδιαίτερα ευεργετικά για τον ελληνικό αγώνα στη Μακεδονία. Η πείρα που απέκτησαν αποδείχτηκε πολύτιμη και δύο από αυτούς, ο Ευθύμιος Καούδης και ο Γεώργιος Δικώνυμος- Μακρής, διέπρεψαν αργότερα ως Αρχηγοί Σωμάτων. Οι συγκρούσεις με τις Βουλγαρικές συμμορίες, η εφαρμοζόμενη τακτική τους, η ανικανότητά τους στη σκοποβολή, ο βαθμός της εν γένει στρατιωτικής τους κατάρτισης, ενθάρρυναν τους Κρητικούς να συνεχίσουν με επιτυχία τις προσπάθειές τους και να δώσουν ένα ευοίωνο σάλπισμα αφύπνισης για την απελευθέρωση της Μακεδονίας.
pentapostagma.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου