Το θέμα-ταμπού που όλοι συζητάμε και όλοι αποφεύγουμε να θίξουμε όταν έρχεται η κατάλληλη στιγμή (δηλαδή μπροστά στον γκισέ), αυτό της ανεπάρκειας ή όχι, της ανικανότητας ή όχι, της τεμπελιάς ή αδιαφορίας των δημοσίων υπαλλήλων, των υπαλλήλων του ευρύτερου δημόσιου τομέα, των ασφαλιστικών ταμείων, των ΔΕΚΟ, ακόμη και των τραπεζών, το blog νομίζει πως το έχουμε βάλει σε λάθος βάση.Δηλαδή, εκτός από κάποιες περιπτώσεις πραγματικής ανεπάρκειας, ανικανότητας, τεμπελιάς και αδιαφορίας, η κακοδαιμονία που πλήττει τον δημόσιο και ευρύτερο τομέα, νομίζουμε ότι οφείλεται σε ένα εγγενές ελάττωμα του νεοέλληνα: την καρέκλα.
Ο εκλεκτός συμπολίτης έλληνας μόλις πιάσει καρέκλα, είτε πρόκειται για την καρέκλα του Προέδρου της Δημοκρατίας, είτε του θυρωρού σε κάποιο υπουργείο, θεωρεί τον εαυτό του πως έγινε ένα με το σύστημα.
Θεωρεί πως πρέπει να ασκήσει το λειτούργημά του υπερασπιζόμενος το σύστημα εναντίον του συμπολίτη, του γείτονα, του γνωστού, ακόμη και εναντίον του φίλου και του συγγενή.
Νομίζει πως αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της κυβερνητικής μηχανής, ή της εξουσίας γενικότερα, συμπεριφερόμενος ανάλογα.
Δεν μπορεί να καταλάβει πως είναι ένας κακομοίρης, παντελώς αναλώσιμος και χωρίς καμία αξία για το σύστημα και υπάρχει στην θέση που υπάρχει, όχι γιατί είναι αυτός ο τάδε ο υπερήφανος εαυτούλης του, αλλά απλούστατα γιατί κάποιος πρέπει να κάνει κι αυτή την δουλειά, με κάποιους πρέπει να γεμίσουν οι καρέκλες, κάποιοι επιτέλους πρέπει να ασκήσουν την τελική βία της εξουσίας προς τον πολίτη.
Αδυνατούν να καταλάβουν πως σαμποτάροντας την υπόλοιπη κοινωνία σαμποτάρουν τον ίδιο τους τον εαυτό και τα παιδιά τους.
Είναι ανίκανοι να δουν πως χαντακώνοντας τους συμπολίτες τους, κάποιοι άλλοι κάποια άλλη στιγμή θα χαντακώσουν και τους ίδιους.
Έχουν πιάσει τον Πάπα απ' τ' α@@ίδια και νομίζουν ότι μπορούν να πιάσουν και τα δικά μας. Ολονών.
Αν όλοι αυτοί, οι στην ουσία κακομοίρηδες, αντί να στρέφονται εναντίον των άλλων, έπαιρναν το μέρος της κοινωνίας, εξυπηρετώντας πραγματικά, δίνοντας λύσεις, ψάχνοντας τα παραθυράκια των νόμων και τις ατέλειες των ερμηνευτικών εγκυκλίων, όχι υπέρ αλλά κατά του συστήματος, τότε θα βοηθούσαν πραγματικά ώστε τα πράγματα στις δύσκολες σημερινές συγκυρίες να ήταν διαφορετικά.
Δεν είναι ότι δεν μπορούν, ότι είναι ανίκανοι. Είναι ότι ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ.
Και αυτό είναι πολύ χειρότερο απ' την πραγματική ανεπάρκεια, ανικανότητα, τεμπελιά, αδιαφορία.
Γίνονται οικειοθελώς γενίτσαροι της εξουσίας και του συστήματος.
Τί κρίμα.
Σ' αυτόν τον πόλεμο που μας έχει κηρύξει η νεο-ναζιστική Νέα Τάξη ευρωγερμανικών Πραγμάτων, να μην είμαστε ικανοί να υπερασπιστούμε ο ένας τον άλλο!
Τί κρίμα που μας αξίζουν τα μνημόνια!...
Υ.Γ. Για το σημερινό σχόλιο αφορμή στάθηκε η απαράδεκτη στάση καθώς και η μικρόνοια και η αργοστροφία δύο υπαλλήλων μεγάλου ασφαλιστικού κοινωνικού Ιδρύματος, που σχεδόν χαντάκωσαν το blog, αν αυτό δεν είχε την ενημέρωση, την δυνατότητα αντίδρασης, την δυνατότητα αντιπαράθεσης, fax, email, τηλέφωνα και όλη την σύγχρονη τεχνολογία ώστε να τα βγάλει πέρα.
Κι αφού τα έβγαλε πέρα, κάθισε και σκέφτηκε πως αν στην θέση του ήταν ο παπούς και η γιαγιά, ή ο αγράμματος, ή ο λιγότερο ενημερωμένος, τί ζημιά θα είχε γίνει.
Και αγρίεψε.
Αγριέψτε όλοι. Κάτι θα βγει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου