Εκπλήσσουν σε μια δεύτερη ανάγνωση οι δηλώσεις του Αμερικανού
υπουργού Εξωτερικών, Τζον Κέρι για την Ουκρανία, κατά τη διάρκεια της
ομιλίας του με αφορμή τη διεξαγωγή του φημισμένου συνεδρίου για τα
θέματα της – παγκόσμιας – ασφάλειας που διοργανώνεται σε ετήσια βάση στο
Μόναχο της Γερμανίας.
Του Μιχαήλ Βασλείου
Ο Τζον Κέρι, ακολούθησε την πεπατημένη, με την «πολιτικώς ορθή» αναφορά, ότι οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ένωση στηρίζουν – συντάσσονται με τον ουκρανικό λαό στον αγώνα τους «για το δικαίωμα να συνεταιρίζονται με εταίρους που θα τους βοηθήσουν να πραγματώσουν τις φιλοδοξίες τους» (for the right to associate with partners who will help them realize their aspirations) που ήταν η ακριβής διατύπωση.
Για να συνεχίσει, «πουθενά δεν είναι ο αγώνας για ένα δημοκρατικό, ευρωπαϊκό μέλλον, πιο σημαντικό σήμερα, από ότι στην Ουκρανία». Είχε στο μεταξύ ανακοινωθεί, ότι θα είχε προγραμματιστεί συνάντηση και συνομιλίες, ανάμεσα στον Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών και την ουκρανική αντιπολίτευση, που επίσης εκπροσωπούνταν στο συνέδριο.
Όπως ήταν φυσικό, η αναφορά αυτή δεν θα μπορούσε να μείνει αναπάντητη από τον Ρώσο ομόλογό του, Σεργκέι Λαβρόφ, ο οποίος επίσης βρισκόταν στο συνέδριο του Μονάχου: «Γιατί τόσοι προβεβλημένοι Ευρωπαίοι πολιτικοί στην πραγματικότητα ενθαρρύνουν τέτοιες πράξεις, ενώ στις χώρες του είναι γρήγοροι να τιμωρήσουν αυστηρά κάθε παραβίαση του νόμου;», αναρωτήθηκε δημόσια και συνέχισε: «Τι σχέση έχει η υποκίνηση όλο και πιο βίαιων διαμαρτυριών στους δρόμους, με την προαγωγή της δημοκρατίας;»…
Στο κλίμα πρόσθεσε την δική του «πινελιά» ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, ο Δανός Άντερς Φογκ Ράσμουσεν, κάνοντας λόγο για «ψυχρή συνεργασία» (cold cooperation), αντί «εποικοδομητικής εμπλοκής» (constructive engagement) ανάμεσα στη Ρωσία και τις χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ…
Αυτό που δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε από την αναφορά του Αμερικανού υπουργού, είναι το πως δεν αντιλαμβάνεται, ότι με τον τρόπο αυτό στην ουσία προωθείται η διαίρεση της χώρας! Το στράτευμα απειλεί έμμεσα να παρέμβει για να ελέγξει την κατάσταση, ενώ η Ουκρανία έχει περιοχές με συμπαγείς ρωσικούς πληθυσμούς, οπότε με ηγέτη τον Βλαντιμίρ Πούτιν, μάλλον δεν χρειάζεται να εικάσουμε έως που θα ήταν διατεθειμένος να φτάσει για να τους προστατεύσει.
Διότι εάν δει κανείς «μακροσκοπικά» την υπόθεση, πόσα προβλήματα θα επιλύονταν για τη Ρωσία εάν, για παράδειγμα, προσαρτούσε τη χερσόνησο της Κριμαίας; Το μόνο βέβαιο είναι, ότι ενδεχόμενη περαιτέρω κλιμάκωση και απώλεια του ελέγχου από την πλευρά του θεωρούμενου ως φιλορώσου προέδρου, Βίκτορ Γιανουκόβιτς, θα ανοίξει ζητήματα που αν δεν τύχουν προσεκτικής διαχείρισης, θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μεγάλη εκτροπή. http://www.defence-point.gr/news/?p=94852
Μεγάλες είναι οι αλλαγές που επέρχονται στις ισορροπίες του πλανήτη συνεπεία της νέας στάσης – πολιτικής των Ηνωμένων Πολιτειών, όπως αυτές προδιαγράφηκαν από τον υπουργό Άμυνας της χώρας, δηλαδή των πολιτικό προϊστάμενο της ισχυρότερης πολεμικής μηχανής παγκοσμίως.
Του Μιχαήλ Βασιλείου
Όσο ισχυρή όμως και να είναι, γίνεται σταδιακά κατανοητό ότι δεν επαρκεί για να ελέγξει όλο τον κόσμο, οπότε αναδιπλώνεται διεκδικώντας αφενός πρωτεύοντα λόγο στις εξελίξεις, σε περιοχές όπου διακυβεύονται ζωτικά συμφέροντα της χώρας, κάτι που όμως δεν μπορεί να γίνει ερήμην άλλων ισχυρών περιφερειακών δυνάμεων.
Αυτό που είπε ο Τσακ Χέιγκελ στη Διάσκεψη για τα θέματα Ασφαλείας που διεξάγεται στο Μόναχο της Γερμανίας, είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες μετακινούν σταδιακά την προσοχή τους από τη στρατιωτική ισχύ προς τη διπλωματία.
Η αναφορά θυμίζει την ομιλία του Μπάρακ Ομπάμα προς το αμερικανικό έθνος (State of the Union Address), όπου ανέφερε πως οι στρατιωτικές δυνάμεις θα αναπτύσσονται στο εξωτερικό μόνο όταν αυτό είναι «απολύτως απαραίτητο».
Εν ολίγοις, μετά από ένα χρονικό διάστημα μεγαλύτερο της δεκαετίας όπου τον πρώτο λόγο είχαν τα στρατεύματα των ΗΠΑ, μια κατάσταση που οδήγησε σε οικονομική αιμορραγία και πενιχρά αποτελέσματα, η υπερδύναμη αξιολογεί εκ νέου τη στάση της και προβαίνει σε τροποποιήσεις που θα έχουν όμως επιπτώσεις στην παγκόσμια ασφάλεια.
Στην ουσία πρόκειται για μια τάση αποστρατιωτικοποίησης της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, με τις ένοπλες δυνάμεις σε υποστηρικτικό, όχι πρωτεύοντα, ρόλο. Το βέβαιο είναι ότι οι ΗΠΑ θα κληθούν σύντομα, από τις εξελίξεις, να καταδείξουν τα όρια της νέας πολιτικής, αφού η ορθή ερμηνεία της αναδίπλωσης και της διστακτικότητας στρατιωτικής – πολεμικής εμπλοκής, θα οδηγήσει κάθε λογής αντίπαλο στην επιθυμία αναζήτησης των ορίων επιτρεπτής δράσης, δηλαδή πόσο περιθώριο είναι διατεθειμένες να αφήσουν οι ΗΠΑ χωρίς να προκύψει η απευκταία στρατιωτική επέμβαση.
Αυτό με τη σειρά του έχει πολλές παραλλαγές. Αλλιώς θα επιχειρήσει να «διαγνώσει» αυτά τα όρια η Ρωσία και η Κίνα και αλλιώς το Ιράν και η Συρία, για να δώσουμε δυο χαρακτηριστικά παραδείγματα, αν και υπάρχουν και… συνδυασμοί.
Οι αλλαγές αυτές είναι βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον αποσταθεροποιητικές και μόνο η διάθεση συνεννόηση ανάμεσα στους ισχυρούς, αλλά και ο σεβασμός και η μετριοπάθεια των νέων περιθωρίων που ανοίγονται για πολλούς δεν θα οδηγήσει σε σοβαρές εκτροπές. http://www.defence-point.gr/news/?p=94876
Του Μιχαήλ Βασλείου
Ο Τζον Κέρι, ακολούθησε την πεπατημένη, με την «πολιτικώς ορθή» αναφορά, ότι οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ένωση στηρίζουν – συντάσσονται με τον ουκρανικό λαό στον αγώνα τους «για το δικαίωμα να συνεταιρίζονται με εταίρους που θα τους βοηθήσουν να πραγματώσουν τις φιλοδοξίες τους» (for the right to associate with partners who will help them realize their aspirations) που ήταν η ακριβής διατύπωση.
Για να συνεχίσει, «πουθενά δεν είναι ο αγώνας για ένα δημοκρατικό, ευρωπαϊκό μέλλον, πιο σημαντικό σήμερα, από ότι στην Ουκρανία». Είχε στο μεταξύ ανακοινωθεί, ότι θα είχε προγραμματιστεί συνάντηση και συνομιλίες, ανάμεσα στον Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών και την ουκρανική αντιπολίτευση, που επίσης εκπροσωπούνταν στο συνέδριο.
Όπως ήταν φυσικό, η αναφορά αυτή δεν θα μπορούσε να μείνει αναπάντητη από τον Ρώσο ομόλογό του, Σεργκέι Λαβρόφ, ο οποίος επίσης βρισκόταν στο συνέδριο του Μονάχου: «Γιατί τόσοι προβεβλημένοι Ευρωπαίοι πολιτικοί στην πραγματικότητα ενθαρρύνουν τέτοιες πράξεις, ενώ στις χώρες του είναι γρήγοροι να τιμωρήσουν αυστηρά κάθε παραβίαση του νόμου;», αναρωτήθηκε δημόσια και συνέχισε: «Τι σχέση έχει η υποκίνηση όλο και πιο βίαιων διαμαρτυριών στους δρόμους, με την προαγωγή της δημοκρατίας;»…
Στο κλίμα πρόσθεσε την δική του «πινελιά» ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, ο Δανός Άντερς Φογκ Ράσμουσεν, κάνοντας λόγο για «ψυχρή συνεργασία» (cold cooperation), αντί «εποικοδομητικής εμπλοκής» (constructive engagement) ανάμεσα στη Ρωσία και τις χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ…
Αυτό που δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε από την αναφορά του Αμερικανού υπουργού, είναι το πως δεν αντιλαμβάνεται, ότι με τον τρόπο αυτό στην ουσία προωθείται η διαίρεση της χώρας! Το στράτευμα απειλεί έμμεσα να παρέμβει για να ελέγξει την κατάσταση, ενώ η Ουκρανία έχει περιοχές με συμπαγείς ρωσικούς πληθυσμούς, οπότε με ηγέτη τον Βλαντιμίρ Πούτιν, μάλλον δεν χρειάζεται να εικάσουμε έως που θα ήταν διατεθειμένος να φτάσει για να τους προστατεύσει.
Διότι εάν δει κανείς «μακροσκοπικά» την υπόθεση, πόσα προβλήματα θα επιλύονταν για τη Ρωσία εάν, για παράδειγμα, προσαρτούσε τη χερσόνησο της Κριμαίας; Το μόνο βέβαιο είναι, ότι ενδεχόμενη περαιτέρω κλιμάκωση και απώλεια του ελέγχου από την πλευρά του θεωρούμενου ως φιλορώσου προέδρου, Βίκτορ Γιανουκόβιτς, θα ανοίξει ζητήματα που αν δεν τύχουν προσεκτικής διαχείρισης, θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μεγάλη εκτροπή. http://www.defence-point.gr/news/?p=94852
Μεγάλες είναι οι αλλαγές που επέρχονται στις ισορροπίες του πλανήτη συνεπεία της νέας στάσης – πολιτικής των Ηνωμένων Πολιτειών, όπως αυτές προδιαγράφηκαν από τον υπουργό Άμυνας της χώρας, δηλαδή των πολιτικό προϊστάμενο της ισχυρότερης πολεμικής μηχανής παγκοσμίως.
Του Μιχαήλ Βασιλείου
Όσο ισχυρή όμως και να είναι, γίνεται σταδιακά κατανοητό ότι δεν επαρκεί για να ελέγξει όλο τον κόσμο, οπότε αναδιπλώνεται διεκδικώντας αφενός πρωτεύοντα λόγο στις εξελίξεις, σε περιοχές όπου διακυβεύονται ζωτικά συμφέροντα της χώρας, κάτι που όμως δεν μπορεί να γίνει ερήμην άλλων ισχυρών περιφερειακών δυνάμεων.
Αυτό που είπε ο Τσακ Χέιγκελ στη Διάσκεψη για τα θέματα Ασφαλείας που διεξάγεται στο Μόναχο της Γερμανίας, είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες μετακινούν σταδιακά την προσοχή τους από τη στρατιωτική ισχύ προς τη διπλωματία.
Η αναφορά θυμίζει την ομιλία του Μπάρακ Ομπάμα προς το αμερικανικό έθνος (State of the Union Address), όπου ανέφερε πως οι στρατιωτικές δυνάμεις θα αναπτύσσονται στο εξωτερικό μόνο όταν αυτό είναι «απολύτως απαραίτητο».
Εν ολίγοις, μετά από ένα χρονικό διάστημα μεγαλύτερο της δεκαετίας όπου τον πρώτο λόγο είχαν τα στρατεύματα των ΗΠΑ, μια κατάσταση που οδήγησε σε οικονομική αιμορραγία και πενιχρά αποτελέσματα, η υπερδύναμη αξιολογεί εκ νέου τη στάση της και προβαίνει σε τροποποιήσεις που θα έχουν όμως επιπτώσεις στην παγκόσμια ασφάλεια.
Στην ουσία πρόκειται για μια τάση αποστρατιωτικοποίησης της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, με τις ένοπλες δυνάμεις σε υποστηρικτικό, όχι πρωτεύοντα, ρόλο. Το βέβαιο είναι ότι οι ΗΠΑ θα κληθούν σύντομα, από τις εξελίξεις, να καταδείξουν τα όρια της νέας πολιτικής, αφού η ορθή ερμηνεία της αναδίπλωσης και της διστακτικότητας στρατιωτικής – πολεμικής εμπλοκής, θα οδηγήσει κάθε λογής αντίπαλο στην επιθυμία αναζήτησης των ορίων επιτρεπτής δράσης, δηλαδή πόσο περιθώριο είναι διατεθειμένες να αφήσουν οι ΗΠΑ χωρίς να προκύψει η απευκταία στρατιωτική επέμβαση.
Αυτό με τη σειρά του έχει πολλές παραλλαγές. Αλλιώς θα επιχειρήσει να «διαγνώσει» αυτά τα όρια η Ρωσία και η Κίνα και αλλιώς το Ιράν και η Συρία, για να δώσουμε δυο χαρακτηριστικά παραδείγματα, αν και υπάρχουν και… συνδυασμοί.
Οι αλλαγές αυτές είναι βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον αποσταθεροποιητικές και μόνο η διάθεση συνεννόηση ανάμεσα στους ισχυρούς, αλλά και ο σεβασμός και η μετριοπάθεια των νέων περιθωρίων που ανοίγονται για πολλούς δεν θα οδηγήσει σε σοβαρές εκτροπές. http://www.defence-point.gr/news/?p=94876
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου