Ιράν-συμφωνία: Η Ρωσία σπεύδει να αξιοποιήσει…

Τα εξαιρετικά αντανακλαστικά της ρωσικής διπλωματίας τα τελευταία χρόνια, υπό την ηγεσία του Σεργκέι Λαβρόβ, που έχουν βοηθήσει τη χώρα να αλλάξει την παγκόσμια εικόνα της και αν προωθήσει όσα θεωρούνται στη Ρωσία ως εθνικά συμφέροντα, φάνηκαν για μια ακόμη φορά, με αφορμή την «ενδιάμεση συμφωνία» της διεθνούς κοινότητας με το Ιράν για το πυρηνικό του πρόγραμμα.

Του Μιχαήλ Βασιλείου

Σε δηλώσεις του ο Σεργκέι Λαβρόβ πρόσφερε μια «γεύση» από την κατεύθυνση και τον σχεδιασμό της χώρας του στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής: Η εφαρμογή της συμφωνίας, είπε ο Ρώσος υπουργός, θα καταστήσει την πυραυλική «ομπρέλα» των ΗΠΑ στην Ευρώπη αχρείαστη.

Δεδομένου ότι το ζήτημα της δημιουργίας συστήματος βαλλιστικής άμυνας θεωρείται από τη Ρωσία ως κορυφαίο ζήτημα εθνικής ασφαλείας, φαίνεται ο τρόπος με τον οποίο θα αξιοποιήσει η ρωσική διπλωματία τις εξελίξεις, σε περίπτωση που αυτές είναι θετικές. Η παρατήρηση αυτή έχει σημασία, αφού σε περίπτωση που εξομαλυνθούν οι σχέσεις με το Ιράν και αυτό σταδιακά επανέλθει ως «φυσιολογικό» μέλος στη διεθνή κοινότητα (θεωρείται «παρίας»), η Ρωσία δεν έχει μόνο να κερδίσει.



Πέραν της επιστροφής ενός προμηθευτή υδρογονανθράκων των διεθνών αγορών που σημαίνει χαμηλότερες τιμές διεθνώς λόγω αύξησης της προσφοράς του προϊόντος, για τη Ρωσία που εξαρτάται από τα έσοδα από το εμπόριο υδρογονανθράκων, υπάρχει και άλλος δυνητικός κίνδυνος . Όσο λιγότερα μέτωπα αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ, τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες εμφάνισης – ενασχόλησης της ισχυρότερης στρατιωτικά δύναμης του πλανήτη με περιοχές ενδιαφέροντος που βρίσκονται στο ρωσικό «εγγύς εξωτερικό», δηλαδή στον χώρο που καταλάμβανε η πρώην Σοβιετική Ένωση.

Κατά συνέπεια, το κλείσιμο των μετώπων απαιτεί για τους Ρώσους ταυτόχρονη εξομάλυνση όσο είναι δυνατό των σχέσεων με τις ΗΠΑ και κοινά οφέλη (πέραν της συνεχούς στρατιωτικής ενίσχυσης), ώστε η «ζυγαριά» να γέρνει επικίνδυνα όταν στην Ουάσιγκτον εμφανίζονται ηγεσίες που θεωρούν ως «πεπρωμένο» να μεταλαμπαδεύσουν τις δικές τους… «αξίες» σε περιοχές που από τη Μόσχα θεωρούνται – και δικαίως – ως απαγορευμένες.

Κλασικά παραδείγματα είναι η Γεωργία και η Ουκρανία, που θεωρήθηκαν ως επόμενοι στόχοι των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ μετά την ενσωμάτωση των Βαλτικών Δημοκρατιών στο ΝΑΤΟ, το οποίο κατέστη δυνατό σε μια καταστροφική περίοδο στη ρωσική Ιστορία, αυτή μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, κάτι που η Ρωσία είναι αποφασισμένη να μην επιτρέψει να συμβεί ξανά…

Το αέναο «παιχνίδι» των παγκόσμιων ισορροπιών είναι εξαιρετικά λεπτό και συνήθως δεν μπορούμε να θεωρούμε την οποιαδήποτε εξέλιξη ως απολύτως θετική ή ως απολύτως αρνητική. Κάπου κερδίζεις και κάπου χάνεις. Γι’ αυτό τα σοβαρά κράτη διαθέτουν δομές παραγωγής εξωτερικής πολιτικής και παρακολούθησης των εξελίξεων, ώστε να προσπαθούν να τις εκμεταλλεύονται ή/και να προστατεύονται από αυτές.

Η αναφορά σε «σοβαρές χώρες» γίνεται, διότι έχουμε υπόψη παράδειγμα χώρας η οποία παρότι βρίσκεται σε ένα από τα κρισιμότερα σταυροδρόμια του κόσμου και επηρεάζεται σχεδόν από τα πάντα, θεωρεί ότι έχει την πολυτέλεια να αφήνει τα πράγματα στην τύχη τους και να εξαρτάται από την ευφυΐα των πολιτικών της ηγετών, που ακόμα κι όταν υπάρχει – όχι πάντα – εξαρτάται συχνά και από τα επιμέρους ιδιοτελή πολιτικά τους συμφέροντα ή τον λαϊκισμό των πολιτικών αντιπάλων (μπορούσαμε να παραθέσουμε και άλλα πολλά…), πέραν των δεδομένων αδυναμιών του συστήματος που μπορεί να καταστρέψει την πιο εμπνευσμένη σύλληψη…

Ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε…             http://www.defence-point.gr/news/?p=90012