Πήρα το πρωί τα παιδιά μου – δεν τα έστειλα σχολείο, ένα μεγάλο λεπτό ξύλο και πήγαμε να τινάξουμε κάποια λίγα δέντρα που έχουμε, καρυδιές και αμυγδαλιές. Το τι χαρά κάνανε δεν λέγεται και πλάκα στην πλάκα μαζέψαμε κάποιες μεγάλες ποσότητες για μία οικογένεια από ξηρούς καρπούς, τους οποίους άλλες χρονιές αγοράζαμε πανάκριβα από τα σούπερ-μάρκετ και ποιος ξέρει με τι είδους φάρμακα-φαρμάκια ποτισμένα. Πήραμε κάποια από αυτά τα φυτέψαμε σε κάποιο μέρος και τους είπα ότι την άνοιξη αυτά θα πεταχτούν και θα ξεκινήσουν να γίνονται κι αυτά δέντρα, έτσι για να καταλάβουν τον κύκλο της ζωής.

Όσοι ζούμε στην επαρχία, εάν δούμε με λίγο πιο προσεχτικό μάτι, παντού είναι διάσπαρτα διάφορα καρποφόρα δέντρα των οποίων ο καρπός μένει αμάζευτος. Πολλοί που ζούνε στη νότιο Ελλάδα αναφέρουν πως μέχρι και τις ελιές δεν μαζεύουν αλλού… Συνέπεια της τεμπελιάς μας, της αδιαφορίας μας, της αγροτικής πολιτικής σε πιο επαγγελματικές καλλιέργειες, δεν ξέρω τι είναι αλλά συνειδητοποιεί κανείς πως κάπως έτσι είναι ολόκληρη η Ελλάδα – ένας καρπός αμάζευτος που αχρηστεύεται…
Όταν ρώτησα κάποιον που κλαιγότανε γιατί δεν μαζεύει κάστανα στην περιοχή του όπου αφθονούν,  μου είπε «κάστανα θα μαζέψω;». Ακόμη κλαίγεται…
Ακόμη και πολλοί που έχουν κάποια δέντρα σε κτήματά τους, ενώ εξεγείρονται εάν δουν κάποιον να μπαίνει στο κτήμα τους και να μαζεύει τους καρπούς οι ίδιοι είναι παγερά αδιάφοροι για να κάνουν κάτι τέτοιο…
Δεν αναφέρομαι στην διαφορά νοοτροπίας των παλαιών γεννεών που οι άνθρωποι φύτευαν σε διάφορα κοινόχρηστα μέρη καρποφόρα δέντρα για να τρώει ο περαστικός και να «σχωρνιούνται τα πεθαμένα τους», κάτι τέτοιο φαίνεται απίστευτο σήμερα…
«Ευλογμένα δέντρα» είπε ο Πατροκοσμάς, «κάθε δέντρο έναν άνθρωπο θα σώσει». Δυστυχώς, στην κατάντια που φτάσαμε μόνο η πείνα θα μας κάνει να εκτιμήσουμε τον πλούτο που ευτυχώς έχουμε αρκετό…