Η σιωπή που πλανιόταν πάνω από το Όρος του Ναού για σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια έσπασε το πρωί της Πέμπτης, όταν τρεις Λευίτες ανέβηκαν στον ιερότερο τόπο του Ιουδαϊσμού και έψαλαν τον καθημερινό ψαλμό. Η στιγμή αυτή σηματοδοτεί μια άνευ προηγουμένου αποκατάσταση μιας αρχαίας λειτουργίας στον Ναό, η οποία σταμάτησε με την καταστροφή του Δεύτερου Ναού το 70 μ.Χ.
Οι Λευίτες που συμμετείχαν στην ανάβαση περιέγραψαν την εμπειρία τους σε μια δήλωση: «Σήμερα συγκινηθήκαμε να εκπληρώσουμε (εν μέρει) το όνειρό μας ως γιοι του Λευί - να ψάλλουμε το τραγούδι του Θεού στο ιερό βουνό. Σήμερα, δόξα τω Θεώ, υπάρχουν αρκετές οργανώσεις Λευιτών που προετοιμάζονται για την ημέρα που θα μπορέσουμε να σταθούμε ξανά στην πλατφόρμα και προσκαλούμε τους Λευίτες αδελφούς μας να ρωτήσουν και να συμμετάσχουν»,αναφέρει το israel365news.com
Η Βίβλος αναθέτει στους Λευίτες έναν συγκεκριμένο ρόλο στη λατρεία του Ναού. Στο βιβλίο των Χρονικών, ο Βασιλιάς Δαβίδ οργανώνει τους Λευίτες τραγουδιστές: «Ο Δαβίδ και οι διοικητές του στρατού ξεχώρισαν για την υπηρεσία τους γιους του Ασάφ, του Αιμάν και του Ιεδουθούν, οι οποίοι προφήτευαν με λύρες, άρπες και κύμβαλα» (Α΄ Χρονικών 25:1). Αυτή δεν ήταν απλώς τελετουργική μουσική. Οι Σοφοί διδάσκουν ότι το λευιτικό τραγούδι ήταν ένα ουσιαστικό συστατικό της ίδιας της υπηρεσίας του Ναού, τόσο αναπόσπαστο που οι θυσίες που προσφέρονταν χωρίς αυτό θεωρούνταν ελλιπείς.
Το κίνημα Beyadenu για το Όρος του Ναού διευκόλυνε την εκδήλωση της Πέμπτης και βοήθησε να γίνει προσβάσιμη στο κοινό, στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων του για την ενίσχυση της διαβίωσης, της βασισμένης σε αξίες και της κοινότητας σύνδεσης με το Όρος του Ναού.
Ο Akiva Ariel, αναπληρωτής Διευθύνων Σύμβουλος της Beyadenu , δήλωσε: «Από την καταστροφή του Δεύτερου Ναού, το τραγούδι των Λευιτών δεν έχει ακουστεί στο Όρος του Ναού. Αυτή η στιγμή εκφράζει τη λαχτάρα και τη βαθιά σύνδεση του λαού του Ισραήλ με τον ιερότερο τόπο με έναν σεβασμό, μετριοπαθή και αγιαστικό τρόπο. Πρόκειται για μια συγκινητική πρωτοβουλία πολιτών που συνεχίζει τον καρδιακό παλμό του έθνους προς αυτόν τον τόπο».
Ο Beyadenu τόνισε ότι οι εκδηλώσεις αυτού του είδους εντάσσονται σε μια μακρά σειρά κοινοτικών και εκπαιδευτικών πρωτοβουλιών που εκφράζουν την αφύπνιση και την ανανεωμένη σύνδεση με το Όρος του Ναού από όλη τη χώρα.
Η επιστροφή των Λευιτικών ασμάτων στο Όρος του Ναού αντιπροσωπεύει κάτι περισσότερο από μια ιστορική αναπαράσταση. Σηματοδοτεί μια γενιά Εβραίων που αρνούνται να αποδεχτούν το καθεστώς του Όρους ως τόπου όπου η εβραϊκή προσευχή και λατρεία παραμένουν περιορισμένες. Ενώ οι τρέχουσες πολιτικές περιορίζουν την εβραϊκή θρησκευτική έκφραση στον χώρο, πρωτοβουλίες όπως το Λευιτικό άσμα της Πέμπτης διευρύνουν τα όρια του τι μπορεί να σημαίνει η εβραϊκή παρουσία στο Όρος.
Οι τρεις Λευίτες που έψαλαν την Πέμπτη στάθηκαν στα βήματα των προγόνων τους, οι οποίοι κάποτε γέμιζαν τις αυλές του Ναού με ψαλμούς. Οι φωνές τους αντηχούσαν πάνω σε πέτρες που θυμίζουν την άρπα του βασιλιά Δαβίδ και τα εγκαίνια του Σολομώντα. Μετά από 1.955 χρόνια σιωπής, τα τραγούδια του Λευί αντηχούν ξανά στο Όρος.
Παραδοσιακά, οι μουσικοί του Ναού επιλέγονταν από τη φυλή του Λευί . Το Ζοχάρ εξηγεί ότι οι Λευίτες επιλέγονταν για να τραγουδούν στον Ναό επειδή το όνομα Λευί σημαίνει να συνοδεύεις και η μουσική τους θα έκανε τους άλλους να έρθουν κοντά στον Θεό. Την εποχή που οι Ναοί βρίσκονταν στην Ιερουσαλήμ, οι Λευίτες έψαλλαν στα 15 σκαλοπάτια — που αντιστοιχούν στα 15 Τραγούδια της Ανάβασης στους Ψαλμούς 15 — που οδηγούσαν από το Ezrat Nashim («Αυλή των Γυναικών») στο Ezrat Yisrael («Αυλή των Ισραηλιτών»). Το Μισνά αναφέρει ότι δεν υπήρχαν ποτέ λιγότεροι από 12 Λευίτες που στέκονταν στην πλατφόρμα , αλλά ο αριθμός τους μπορούσε να αυξηθεί επ' αόριστον. Ενώ κανονικά, κανένας ανήλικος δεν επιτρεπόταν να εισέλθει στην Azarah («Αυλή») για να συμμετάσχει στη λειτουργία, οι νεαροί Λευίτες επιτρεπόταν να συμμετάσχουν στο τραγούδι για να «προσθέσουν γλυκύτητα στον ήχο», αλλά δεν επιτρεπόταν να στέκονται στην ίδια πλατφόρμα με τους ενήλικες Λευίτες (Ταλμούδ Erchin 2:6).
Στη Βίβλο, η φυλή του Λευί περιλάμβανε τον Μωυσή και τον Ααρών. Οι Κοανίμ (ιερείς) είναι απόγονοι του Ααρών και οι απόγονοί του έγιναν υποσύνολο της φυλής του Λευί. Τα άλλα μέλη της φυλής επιλέχθηκαν από τον Θεό για να παραιτηθούν από τα μερίδια γης που τους αναλογούσαν στον Ισραήλ και να υπηρετήσουν στον Ναό. Οι Λευίτες εκτελούσαν διάφορες λειτουργίες στον Ναό, συμπεριλαμβανομένης της φύλαξης και της εξυπηρέτησης όλων των μουσικών αναγκών.
Οι εβραϊκές κοινότητες είναι σχολαστικές όσον αφορά τη διαιώνιση του καθεστώτος των Λευιτών, το οποίο μεταβιβάζεται από πατέρα σε γιο. Μόνο οι Εβραίοι άνδρες των οποίων οι πατέρες ήταν Λευίτες θεωρούνται επιλέξιμοι. Αποτελώντας περίπου το 4% του συνολικού εβραϊκού πληθυσμού, αναγνωρίζονται για εξέχουσες τιμές στις θρησκευτικές λειτουργίες και η ιδιότητά τους ως Λευιτών είναι χαραγμένη στις ταφόπλακες τους.
Ο Γκάον της Βίλνα (ένας σοφός της Τορά του 18ου αιώνα) είπε ότι η μουσική του Ναού θα ήταν το τελευταίο μυστικό που θα αποκαλυπτόταν πριν από τον Μεσσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου