Χρυστάλλα Χατζηδημητρίου
Πρώτη μέρα αύξησης στις τιμές των καυσίμων χθες και η ουρά των αυτοκινήτων στο οδόφραγμα του
Αγίου Δομετίου προς τα κατεχόμενα, φτάνει μέχρι την ταβέρνα του Ρουσιά, ένα χιλιόμετρο περίπου. Οι μηχανές αναμμένες κι οι οδηγοί αναμένουν στωικά. Μια στωικότητα που δεν χαρακτηρίζει την οδική μας συμπεριφορά, αφού κάτω από άλλες συνθήκες, ευρισκόμενοι σε άλλες τέτοιες ουρές θα κάνουμε μανούβρες για να προσπεράσουμε ή να βρούμε άλλη οδό. Στην ουρά αυτή ωστόσο επικρατεί τάξη. Κι αυτό είναι μια από τις αντιφάσεις μας.Ένα περίπου χιλιόμετρο πιο κάτω είναι τα Φυλακισμένα Μνήματα. Η αδελφή του Ευαγόρα Παλληκαρίδη βεβαιώνει πως αν ζούσε ο αδελφός της θα έπαιρνε ξανά μια ανηφοριά για να βρει τη λευτεριά. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας εκφράζει την χαρά του που στις εκδηλώσεις βλέπει, για πρώτη φορά τόσο πολύ κόσμο και κυρίως νέους, διαβεβαιώνοντας ότι θα πράξουμε ό,τι είναι δυνατόν για να απελευθερώσουμε την πατρίδα μας.
Στην άλλη πλευρά, τα τεμένη υψώνονται όλο και πιο ψηλά κι ο Τατάρ, πιο αδιάλλακτος από κάθε άλλο Τουρκοκύπριο προκάτοχο του, ανεγείρει το παλάτι του, κατ’ εικόνα και ομοίωση αυτού του Ερντογάν, προκαλώντας όχι μόνο τους Ελληνοκυπρίους στους οποίους στέλνει μήνυμα, αλλά και τους Τουρκοκύπριους που θα προτιμούσαν πέντε νοσοκομεία και δέκα σχολεία παρά ένα παλάτι.
Η κατοχή εδραιώνεται διαρκώς με κάθε τρόπο. Τα ίχνη μας είναι ακόμα εκεί, προκαλώντας πιο πολύ θλίψη παρά αισιοδοξία. Το τέλος των ψευδαισθήσεων θα μπορούσε να πει κάποιος. Οι εκκλησιές μας σε ερειπωμένη κατάσταση, πλην κάποιων που χρησιμοποιούνται ως τουριστική ατραξιόν. Τα κάστρα στον Πενταδάχτυλο κι οι αρχαιότητες στη Σαλαμίνα, στους Σόλους, στο Βουνί, στην Αμμόχωστο… Τα ταπεινά σπίτια της δεκαετίας του ‘50, ‘60 και ‘70 συνθλίβονται πια από την φθορά του χρόνου και την σκιά της άναρχης οικοδόμησης που μετά τον Κραν Μοντανά έχει πάρει για τα καλά μπρος. Οι απέραντοι πορτοκαλεώνες της Μόρφου είναι ακόμα εκεί, ανθισμένοι αυτή την εποχή, αλλά αρκετοί φανερά αφημένοι πια για να δώσουν σύντομα την θέση τους σε οικόπεδα. Πιο εύκολο και πιο προσοδοφόρο είναι να πουλάς διαμερίσματα παρά πορτοκάλια (σε αυτό συμφωνούμε). Κι ο πρόεδρος μιλά για απελευθέρωση. Χωρίς κανένα σημάδι να δείχνει πως ετοιμαζόμαστε για κάτι τέτοιο. Γιατί πως στα αλήθεια επιτυγχάνεται η απελευθέρωση; Με ένοπλο αγώνα; Θα τον αρχίσουμε τώρα, μισό αιώνα μετά την εισβολή; Ποιοι; Κάτω από ποιες συνθήκες και με ποιες προοπτικές; Πιστεύουμε ακόμα στο μύθο του Δαυίδ και του Γολιάθ; Θα θυσιάσουμε τους Πύργους μας για να πάμε στην Κερύνεια; Κι ο Τατάρ θα εγκαταλείψει αμαχητί το παλάτι του;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου