γράφει ο Antonin Campana
Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια υπέροχη χώρα, υπήρχε ένα μικρό χωριό όπου ζούσαν ένας νταής, τρεις υπεύθυνοι πρατηρίων καυσίμων, ένας μικρός Ρώσος, ένας χοντρός Κινέζος και περίπου διακόσιοι άλλοι άνθρωποι (μεταξύ των οποίων ένας Γάλλος, ένας Γερμανός και ένας Άγγλος).
Μια μέρα ο νταής ήρθε να δει τους τρεις υπεύθυνους του πρατηρίου:
– «Σας ληστεύουν», τους είπε,
– «Καθόλου», απάντησαν οι τρεις πρατηριούχοι,
– «Ναι, το κάνουν», είπε ο νταής, τεντώνοντας τα μπράτσα του, «και θα σας προστατεύσω».
Ο νταής ήταν ο ισχυρότερος άνδρας του χωριού και ο μόνος από όλους τους κατοίκους που διέθετε φωτοτυπικό μηχάνημα. Στα συρτάρια του είχε επίσης ένα παλιό χαρτονόμισμα Monopoly το οποίο κρατούσε ως πολύτιμο. Ήταν ένα ενθύμιο από τα παιδικά του χρόνια, όταν ο πατέρας του, ο οποίος ήταν Άγγλος, του έμαθε πώς να κλέβει.
Εν ολίγοις, οι τρεις πρατηριούχοι αναγκάστηκαν να δεχτούν την «προστασία» του νταή. Σε αντάλλαγμα γι’ αυτή την «υπηρεσία», οι τρεις διευθυντές συμφώνησαν, πέρα από τον εαυτό τους, να αρνηθούν το χρυσό ή το ασήμι και να πληρώνονται μόνο με φωτοτυπίες χαρτονομισμάτων Monopoly.
Έτσι αποφασίστηκε…
– Δεν έχουμε χαρτονομίσματα Monopoly, πώς μπορούμε να τα πάρουμε;», ρώτησαν οι χωρικοί τους τρεις υπεύθυνους των πρατηρίων καυσίμων.
– Πηγαίνετε στον νταή, μπορεί να κάνει όσα θέλει, απάντησαν.
Οι κάτοικοι, οι οποίοι δεν μπορούσαν να ζήσουν χωρίς βενζίνη, πήγαν κατευθείαν στον νταή:
– Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να μου κάνετε δώρα», είπε ο νταής. «Σε αντάλλαγμα, θα σας δώσω χαρτονομίσματα της Monopoly, ώστε να μπορείτε να αγοράσετε όλη τη βενζίνη που χρειάζεστε.
Και έτσι έγινε. Οι μεγάλοι Κινέζοι χάρισαν τηλεοράσεις, ρούχα και κάθε είδους πράγματα. Ο μικρός Ρώσος έδωσε αέριο και αλουμίνιο. Ο Γάλλος πρόσφερε το κρασί και τα αρώματά του. Όλοι οι κάτοικοι του χωριού έφεραν κάτι στον νταή. Σε αντάλλαγμα, ο νταής τους έδωσε χαρτονομίσματα Monopoly φρέσκα από το φωτοτυπικό του. Στη συνέχεια, οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν αυτά τα χαρτονομίσματα για να αγοράσουν τη βενζίνη που χρειαζόταν για να φτιάξουν τα δώρα που έδιναν στον νταή. Ο νταής δεν έκανε τίποτα: ήταν ο ηγέτης του χωριού και έφτιαχνε χαρτονομίσματα της Monopoly.
Μια μέρα ένας υπεύθυνος βενζινάδικου είπε ότι δεν θα δεχόταν πλέον χαρτονομίσματα Monopoly. Ο νταής έστειλε τους μπράβους του να λεηλατήσουν το σπίτι του και να κάνουν πράγματα στην οικογένειά του που δεν μπορούν να ακούσουν τα αυτιά ενός μικρού κοριτσιού.
Τέλος πάντων, όλα επανήλθαν στο φυσιολογικό και τα πράγματα συνεχίστηκαν κανονικά για μερικά ακόμη χρόνια.
Ωστόσο, ο νταής, ο οποίος μέσω των μπράβων του γινόταν όλο και πιο ισχυρός, κυριαρχούσε στον τρόμο και συμπεριφερόταν σαν τύραννος, θέλοντας να επιβάλει τον τρόπο που έβλεπε, τον τρόπο που ζούσε και τον τρόπο που διαχειριζόταν το νοικοκυριό σε όλους τους κατοίκους του χωριού. Ο νταής έλεγε σε όποιον τον άκουγε ότι ήταν εξαιρετικός, ότι ήταν ξεκάθαρο το πεπρωμένο του να κυριαρχήσει σε όλους τους κατοίκους του χωριού και ότι όταν έριχνε χτυπήματα ήταν για το καλό του ατόμου που τα δεχόταν. Έτσι, κάποιοι άρχισαν να μουρμουρίζουν, ενώ άλλοι, όπως ο Γάλλος, ο Γερμανός και ο Άγγλος, θεώρησαν ότι οι αξιώσεις του νταή ήταν τελικά απολύτως νόμιμες.
Μια μέρα ο μικρός Ρώσος είπε ότι ήταν ο κύριος της επικράτειάς του και ότι δεν υπήρχε περίπτωση ο νταής να επιβάλει το νόμο του εκεί. Ο χοντρός Κινέζος σκέφτηκε ότι ο μικρός Ρώσος δεν είχε εντελώς άδικο. Αυτό δυσαρέστησε τον νταή που επέβαλε «κυρώσεις» στον μικρό Ρώσο και τον μεγάλο Κινέζο. Ο νταής δεν δεχόταν πλέον κάποια από τα δώρα τους και τους προκαλούσε ανείπωτες ενοχλήσεις. Για παράδειγμα, έβαλε τους μπράβους του στα σπίτια όλων των γειτόνων του μικρού Ρώσου και του χοντρού Κινέζου. Μέσα από τα παράθυρα, οι μπράβοι έκαναν εχθρικές χειρονομίες και απειλητικά σχόλια προς τον μικρό Ρώσο και τον χοντρό Κινέζο.
Στο χωριό, οι άνθρωποι γίνονταν όλο και πιο επικριτικοί απέναντι σε αυτές τις ενέργειες. Ο πληθυσμός άρχισε να χωρίζεται σε δύο στρατόπεδα. Υπήρχε το στρατόπεδο των νταήδων, οι οποίοι ζούσαν κυρίως από τα εισιτήρια της Monopoly, και υπήρχε το στρατόπεδο των άλλων, οι οποίοι ζούσαν από τη δουλειά τους. Ο νταής αποκάλεσε το στρατόπεδό του «διεθνή κοινότητα».
Ανάμεσα στους κατοίκους που υπέκειντο στην κυριαρχία του νταή ήταν και ένας πεινασμένος Ουκρανός που έτυχε να είναι γείτονας του μικρού Ρώσου. Για ένα πενιχρό μεροκάματο, ο πεινασμένος Ουκρανός, ο οποίος φιλοξενούσε κρυφά έναν από τους μπράβους του νταή, έκανε ό,τι του ζητούσε ο νταής, προκαλώντας τον μικρό Ρώσο και επιτιθέμενος ακόμη και στον Ντονμπάς, ο οποίος ήταν ένα από τα αγαπημένα παιδιά του τελευταίου.
Οι εντάσεις στο χωριό αυξάνονταν. Ο νταής απέκρουσε αλαζονικά τις προσπάθειες του μικρού Ρώσου για συμβιβασμό. Εν ολίγοις, συνέβη αυτό που έπρεπε να συμβεί: μια μέρα ο μικρός Ρώσος, ο οποίος εξασκούνταν στο τζούντο, μπήκε στο σπίτι του πεινασμένου Ουκρανού και τον έριξε κάτω με ένα καλά εκτελεσμένο uchi-mata. Ο μπράβος του κτήνους επέστρεψε στο αφεντικό του με ματωμένη μύτη.
Οι κάτοικοι του χωριού, όσοι δεν ανήκαν στη «διεθνή κοινότητα», έμειναν έκπληκτοι από το θάρρος του μικρού Ρώσου. Τι επρόκειτο να κάνει τώρα το κτήνος; Οι Γάλλοι, οι Γερμανοί και οι Άγγλοι, δειλά κρυμμένοι πίσω από τον νταή, ήθελαν τον μικρό Ρώσο να διορθωθεί.
Μετά από αυτό, η ζωή στο χωριό άλλαξε εντελώς. Ένας κάτοικος είχε τολμήσει να ορθώσει το ανάστημά του απέναντι στον νταή, γεγονός που έδωσε στους περισσότερους ανθρώπους ελπίδα. Έτσι ήταν δυνατόν! Οι άνθρωποι άρχισαν να αναρωτιούνται ανοιχτά: φοβόταν ο νταής, ήταν τόσο δυνατός όσο έλεγε ότι ήταν;
Ο μικρός Ρώσος, ο οποίος δεν μπορούσε πλέον να ανταλλάξει το αέριο και το αλουμίνιο του με χαρτονομίσματα της Monopoly (ο νταής αρνιόταν πλέον όλα τα δώρα του), στράφηκε στον γείτονά του, τον χοντρό Κινέζο. Του είπε:
– Τι θα λέγατε να φτιάχναμε τα δικά μας χαρτονομίσματα της Monopoly;
Ο χοντρός Κινέζος το θεώρησε καλή ιδέα. Ένας από τους τρεις πρατηριούχους είπε ότι θα δεχόταν εισιτήρια Monopoly από τον μικρό Ρώσο και τον χοντρό Κινέζο. Ένας άλλος κάτοικος, νομίζω ένας Ιρανός, είπε ότι και αυτός θα τους δεχόταν. Άλλοι, ένας Βενεζουελάνος, ένας Λευκορώσος, ένας από το Καζακστάν, ένας Κιργίζιος και ίσως ακόμη ένας Ινδός και ένας Βραζιλιάνος εξέφρασαν το έντονο ενδιαφέρον τους.
Ο νταής, ο οποίος δεν ήταν τελείως ηλίθιος, διαισθάνθηκε ότι ολόκληρο το σύστημα φωτοαντιγραφής του ήταν έτοιμο να καταρρεύσει. Αν ο μικρός Ρώσος και ο χοντρός Κινέζος υλοποιούσαν το σχέδιό τους, το χωριό δεν θα του έφερνε πια δώρα! Αυτός, ο νταής, που είναι εξαιρετικός, όπως ξέρουμε, θα έπρεπε να δουλέψει αν ήθελε να φάει. Εκείνος, ο κτηνώδης, τού οποίου το πεπρωμένο ήταν προφανές, θα γινόταν τότε κάτοικος όπως οι άλλοι. Το αδιανόητο θα συνέβαινε: θα έχανε την ειδική του ιδιότητα και θα γινόταν ένας «κανονικός» άνθρωπος!
Ο νταής έβλεπε ότι οι μισοί χωρικοί ήταν ήδη έτοιμοι να ακολουθήσουν τον μικρό Ρώσο και τον χοντρό Κινέζο. Μια νέα τάξη πραγμάτων διαμορφωνόταν, στην οποία η κυριαρχία όλων από έναν δεν θα είχε πλέον θέση.
Αλλά τι άλλο μπορεί να κάνει ένα χοντρό κτήνος που πιστεύει ότι έχει τη δύναμη και το δικαίωμα να κυριαρχεί πάνω στους άλλους παρά να χρησιμοποιήσει αυτή τη δύναμη για να διεκδικήσει αυτό το δικαίωμα;
Στην πραγματικότητα, ο νταής έπεισε τον εαυτό του ότι έπρεπε να δράσει, ότι η ύπαρξή του ως νταή εξαρτιόταν από αυτό. Επιπλέον, είπε στον εαυτό του ότι δεν είχε χάσει ποτέ μάχη και ότι δεν υπήρχε λόγος να αμφιβάλλει για το αποτέλεσμα.
Εδώ και πολύ καιρό ο νταής σχεδίαζε να εισβάλει στον μικρό Ρώσο και στον χοντρό Κινέζο και να τους κάνει ό,τι είχε κάνει ατιμώρητα στον απείθαρχο υπεύθυνο του πρατηρίου καυσίμων. Ο νταής απλά περίμενε την κατάλληλη στιγμή και τώρα φάνηκε ότι αυτή η στιγμή είχε έρθει.
Αυτή είναι η στιγμή στην οποία ζούμε:
Το κτήνος μόλις έφυγε από το σπίτι του. Περπατάει προς το σπίτι του μικρού Ρώσου. Όλοι οι κάτοικοι κρατούν την αναπνοή τους. Κοιτάξτε, ο μικρός Ρώσος στέκεται στο κατώφλι του, έτοιμος να πολεμήσει αν χρειαστεί. Κοιτάξτε: δεν φοβάται! Όσο για τον χοντρό Κινέζο, δεν έχει αυταπάτες, γιατί ξέρει ότι η σειρά του θα έρθει μετά από εκείνη του μικρού Ρώσου. Προετοιμάζει επίσης τον εαυτό του.
Τι θα συμβεί από εδώ και στο εξής;
Σε αυτή την ερώτηση, κοριτσάκι μου, δεν μπορώ να απαντήσω προς το παρόν. Θα καταλάβει ο νταής πριν φτάσει στο σπίτι του μικρού Ρώσου ότι πρέπει επιτέλους να συμπεριφερθεί σαν κανονικός κάτοικος; Φοβάμαι πως όχι. Θα προτιμούσε να καταστρέψει το χωριό παρά να εγκαταλείψει την ιδιότητά του και την παραληρηματική ιδέα που έχει για τον εαυτό του; Φοβάμαι πως ναι.
Η υπόλοιπη ιστορία γράφεται…
Θεού θέλοντος, μια μέρα θα σας πω το τέλος.
(Σημ. Καταχανά: για όσους δεν κατάλαβαν, ο νταής είναι οι ΗΠΑ. Ο βενζινάς που αρνήθηκε και ο νταής του έκανε το σπίτι λαμπόγυαλο, είναι το Ιράκ. Οι μπράβοι, είναι το ΝΑΤΟ.)
Μετάφραση από το πρωτότυπο: Καταχανάς (Γ. Μεταξάς)
Πηγή: autochtonisme.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου