Του Δημήτρη Λάσκου, γραμματέα του συλλόγου Μετεώρων Λιθόπολις* αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα stagonnews.gr
Η διεθνής καλλιτεχνική δράση με την ονομασία «The Walk – Το ταξίδι» έγινε αρκετά γνωστή τις τελευταίες ημέρες μετά την έκταση που πήρε το θέμα του ερχομού της στην περιοχή μας (Καλαμπάκα – Τρίκαλα). Χωρίς να ασχοληθούμε με τη μαρκίζα, προσπερνώντας δηλ. τα επουσιώδη, ας εστιάσουμε στα σημαντικά και ουσιώδη. Εδώ βρίσκεται και το μεγαλύτερο, το πραγματικό ενδιαφέρον.
– Η Polyplanity Productions, εκπρόσωπος της οποίας αιτήθηκε την παραχώρηση δημοσίων χώρων και την άδεια κινηματογράφισης της «βόλτας» της μικρής προσφυγοπούλας Αμάλ από τους Δήμους Μετεώρων και Τρικκαίων είναι (αντιγράφω από το επίσημο site: http://www.polyplanity.com/ell/about) «μια ανεξάρτητη εταιρεία παραγωγής μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα με έδρα την Αθήνα». Πρόκειται για «μια ομάδα αφοσιωμένων δημιουργών που αναζητά κι ανταποκρίνεται στην πρόκληση να παντρέψει την τέχνη με την παραγωγή, που αναλαμβάνει μεγάλες παραγωγές, […] που είναι εξειδικευμένη, […] που μπορεί να υποστηρίξει και τις πιο απαιτητικές παραγωγές».
Η εταιρεία παραγωγής, δεν μας είναι καθόλου άγνωστη. Όσοι δεν έχουμε περιορισμένη, κοντή μνήμη, τη θυμόμαστε καλά. Εξάλλου δεν είναι και τόσο μακρινό το 2012 όταν μια άλλη παραγωγή (κινηματογραφική, αυτή τη φορά) της ίδιας εταιρείας που φιλοδοξεί να πραγματοποιήσει το πέρασμα της Αμάλ από το «πανέμορφο φυσικό τοπίο των Μετεώρων» απέδειξε το πώς αντιμετωπίζει η συγκεκριμένη εταιρεία τον χώρο των Μετεώρων, του οποίου αιτείται να της παραχωρηθεί η άδεια κινηματογράφησης, καί ποιά ειναι η «καλλιτεχνική πρόταση» που έχει για τον χώρο αυτό. Με την ταινία «Μετέωρα» μας έδειξε από τότε (2012) το πρίσμα πίσω από το οποίο «βλέπει» τον ιερό χώρο των Αγίων Μετεώρων. Και, ίσως, και τους σκοπούς των δράσεών της.
Η ταινία «Μετέωρα», σε σκηνοθεσία Σπύρου Σταθουλόπουλου, έχει σαν κύριο θέμα της τον «απαγορευμένο και αδιέξοδο έρωτα ενός Έλληνα μοναχού και μιας ρωσίδας καλόγριας», με φόντο τα επιβλητικά βράχια των Μετεώρων, πίσω στα 1200 μΧ. «Τι μπορεί να κάνει ένας μοναχός όταν βρίσκεται στο δίλημμα της πίστης και της αφοσίωσης προς τον Θεό και τον έρωτα για μια γυναίκα, μια μοναχή», αναρωτιούνται οι συντελεστές της, αυτοί που αιτούνται σήμερα την χρησιμοποίηση των βράχων ως φόντο για τις κινηματογραφικές λήψεις και φωτογραφίες (και μέσω drones) του περιφερόμενου φεστιβάλ. Στο δίλημμα των δύο… «ερωτευμένων μετεωριτών μοναχών» η ταινία είχε την δική της πρόταση: «Αμαρτάνοντας δίνουν μια λύση στο δράμα το οποίο ζουν. Αυτό τους οδηγεί στο τελικό στάδιο, την ελευθερία».
Αντιπαρέρχομαι τα πολύ σοβαρά, ιστορικής φύσεως προβλήματα της ταινίας (ότι π.χ. τον 13ο αιώνα δεν υπήρχε κοινοβιακός, πολύ περισσότερο γυναικείος, μοναχισμός στα Μετέωρα) ή ακόμη και τις μέτριες κριτικές της ταινίας (με βαθμολογία 6,2 στο IMDb.com και αποδοχή κοινού στο 40% στο rottentomatoes) και μένω στην «πικάντικη» υπόθεση και τους σκοπούς της, στέκομαι στην πρόταση της αμαρτίας ως επιλογής για την ελευθερία…
Και βέβαια, στέκομαι και στην εταιρεία που χρηματοδότησε τη συγκεκριμένη ταινία με το συγκεκριμένο θέμα και με σαφή αναφορά στον συγκεκριμένο τόπο. Στον ίδιο τόπο που σήμερα επανέρχεται. Τώρα, όμως, κάτω από το φουστάνι ενός ταλαιπωρημένου 9χρονου κοριτσιού.
– To Genesis Foundation (https://genesisfoundation.org.uk/) ιδρύθηκε το 2001 από τον Τζον Στουντζίνσκι (John Studzinski). Τα τελευταία 20 χρόνια επαίρεται ότι δώρησε πάνω από 20 εκατ. λίρες σε διάφορες καλλιτεχνικές δραστηριότητες, ενώ η κύρια εστίαση του Ιδρύματος είναι οι «συνεργασίες με κορυφαίους καλλιτεχνικούς οργανισμούς» και «η συμμετοχή σε προγράμματα κατάρτισης που εξοπλίζουν αναδυόμενους καλλιτέχνες». Στα πλαίσια των πολλών δραστηριοτήτων του, το Ίδρυμα βράβευσε την εταιρεία Good Change (την εταιρεία θεατρικών παραγωγών που εμπνεύστηκε το ταξίδι της μικρής Αμάλ), καθώς «το όραμά της και τα ριζοσπαστικά προγράμματά της για τη σύσφιξη και την οικοδόμηση κοινοτήτων έχουν την ικανότητα να αλλάξουν τον κόσμο». Γι’ αυτό και η Good Change συμπεριλαμβάνει το Genesis Foundation όχι μόνο στους «φίλους» και «υποστηρικτές» του Ταξιδιού, αλλά με ιδιαίτερη αναφορά στην ενότητα «Ποιοι είμαστε». Είναι σαφέστατη έτσι η σύνδεση και η στενότατη σχέση των δύο (https://www.walkwithamal.org/about-us/good-chance/).
Στην επίσημη ιστοσελίδα του Genesis Foundation, βρίσκονται και άλλες, αρκετά ενδιαφέρουσες πληροφορίες. Το Ίδρυμα, λοιπόν, δεν χρηματοδοτεί, απλώς, καλλιτέχνες. Τους χειραγωγεί. Γράφει ο ιδρυτής: «Η ιδέα πίσω από το Genesis αφορά πολύ στην καλλιέργεια νέων καλλιτεχνών. Δεν πρόκειται για τη χορηγία μεμονωμένων θεατρικών έργων ή καλλιτεχνικών παραστάσεων. Καταλήγει σε κάποιον που δείχνει εμπιστοσύνη σε εσάς, σας καθοδηγεί και σας αναπτύσσει» (https://genesisfoundation.org.uk/what-we-do/, η επισήμανση του γράφοντος).
Επειδή όλα έχουν την αξία τους, αξιοσημείωτα εν προκειμένω είναι και κάποια επιπλέον στοιχεία. Ο (χρηματιστής – επενδυτής) Τζον Στουντζίνσκι, λοιπόν, είναι Διευθύνων Σύμβουλος και Αντιπρόεδρος της παγκόσμιας εταιρείας διαχείρισης επενδύσεων PIMCO, και στα 30 χρόνια της καριέρας του στην επενδυτική τραπεζική έχει επίσης αναλάβει ανώτερους επιτελικούς ρόλους στις Blackstone, HSBC Group και Morgan Stanley (https://genesisfoundation.org.uk/john-studzinski/).
Η πολυεθνική επενδύσεων PIMCO, τώρα, (https://europe.pimco.com/en-eu/) εξειδικεύεται «στην ενεργή διαχείριση σταθερού εισοδήματος». Ακόμη, «διαχειρίζεται επενδύσεις σε πολλές κατηγορίες περιουσιακών στοιχείων, όπως πάγιο εισόδημα, μετοχές, βασικά προϊόντα, κατανομή περιουσιακών στοιχείων, ETFs, hedge funds (ναι, τα funds που αγόρασαν τα πανάκριβα στεγαστικά και άλλα δάνεια των Ελλήνων αντί πινακίου φακής…) και ιδιωτικά ίδια κεφάλαια». Η PIMCO, επίσης, είναι «ένας από τους μεγαλύτερους διαχειριστές επενδύσεων, με ενεργή διαχείριση περιουσιακών στοιχείων άνω των 2,21 τρισεκατομμυρίων δολαρίων για κεντρικές τράπεζες, κρατικά ταμεία πλούτου, συνταξιοδοτικά ταμεία, εταιρείες, ιδρύματα, κληροδοτήματα και μεμονωμένους επενδυτές σε όλο τον κόσμο.
Για την υπόλοιπη προϋπηρεσία του ιδρυτή του Genesis Foundation και Διευθύνοντος Συμβούλου της PIMCO (που έχει πολυβραβευθεί μεταξύ άλλων από τη βασιλική οικογένεια της Μ. Βρετανίας και το Βατικανό για όλο το φάσμα της δράσης του και για το φιλανθρωπικό του έργο) στον χρηματοπιστωτικό τομέα και ειδικά για την αλήστου μνήμης Morgan Stanley, επιφυλάσσομαι…
Η συνολική δράση, το Ταξίδι, φαίνεται τελικά να μην σχετίζεται μόνο με τα ανθρώπινα δικαιώματα, τους πρόσφυγες που εκτοπίζονται και την ευαισθητοποίηση του ευρωπαϊκού κοινού απέναντι σε τέτοια ζητήματα. Αντιθέτως, αποδεικνύεται πολύ πολύ ενδιαφέρουσα, με πάμπλουτους επενδυτές και πακτωλούς δολαρίων, με παγκόσμιους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, ΜΜΕ και τράπεζες, hedgefunds και βραβευμένους φιλανθρωπιστές να συνωστίζονται κάτω από το φουστάνι ενός ταλαιπωρημένου 9χρονου κοριτσιού…
Στους υποστηρικτές της διεθνούς καλλιτεχνικής δράσης με την ονομασία «The Walk – Το ταξίδι» όπως είδαμε, συμπεριλαμβάνονται μεγάλοι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί, Τράπεζες και «φιλάνθρωποι» μεγαλοεπενδυτές. Από την ομάδα αυτή των «φίλων» της δράσης δεν λείπουν και άλλες οργανώσεις που δηλώνουν ότι σκοπός τους είναι η προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και βέβαια, αυτές χρηματοδοτούνται αδρά από τις Κυβερνήσεις των χωρών και από άλλα, γνωστά ή άγνωστα κέντρα… Εδώ βρίσκεται και το μεγαλύτερο, το πραγματικό ενδιαφέρον.
Ανάμεσα στους εκατοντάδες φίλους και συνεργάτες του εγχειρήματος (που επιδιώκει την ευαισθητοποίηση των πολιτών για το προσφυγικό ζήτημα και ιδιαιτέρως για τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα, για να μην ξεχνιόμαστε) «βρίσκονται θέατρα, ομάδες, καλλιτεχνικές και ανθρωπιστικές οργανώσεις, δημοτικές και κρατικές αρχές, όλοι τους σε συνεργασία με τους χορηγούς μας» (https://www.walkwithamal.org/friends/). Αυτό που δεν αναγράφεται, όμως, είναι ότι βασικοί υποστηρικτές του Ταξιδιού είναι και πολλές Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ), με «βαρύ» παρελθόν.
H SolidarityNow είναι «μια μη κυβερνητική οργάνωση που δραστηριοποιείται με σκοπό να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής των ευάλωτων συνανθρώπων μας ώστε να ξαναχτίσουν τη ζωή τους με αξιοπρέπεια και προοπτικές». Αν η παραπάνω διακήρυξη δεν φαίνεται να υποκρύπτει τίποτε το μεμπτό, αξίζει να δούμε και λίγο πιο βαθιά, αφού αποδεικνύεται ότι οι περισσότερες από αυτές τις ΜΚΟ, αυτές που περιοδεύουν ανά την Ελλάδα, δεν ήταν ποτέ «μη κυβερνητικές», αλλά χρηματοδοτούνταν πάντα από το κράτος και από κοινοτικά προγράμματα – ήταν, δηλαδή, ανέκαθεν, και είναι, κρατικοδίαιτες, με «κατ’ εξαίρεσιν» την ενίσχυσή τους από κάποιες «δωρεές» (το «αθώο» κίνητρο των οποίων ελέγχεται…)
Η Οργάνωση ομολογεί (https://www.solidaritynow.org/orama-praxi/) ότι τα προγράμματα που υλοποιεί «έχουν λάβει χρηματοδότηση από οργανισμούς όπως η Ύπατη Αρμοστεία για τους Πρόσφυγες (UNHCR), η UNICEF, ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης (ΔΟΜ), τα EEA Grants, η Νορβηγική Πρεσβεία στην Ελλάδα, τo ίδρυμα Radcliffe, το ίδρυμα Shapiro κτλ.». Το μέγιστο όμως ενδιαφέρον βρίσκεται στους περήφανους δωρητές και άλλους υποστηρικτές της, όπου περίοπτη θέση καταλαμβάνει ένα άλλο «φιλανθρωπικό» ίδρυμα, το Open Society Foundations, το οποίο μάλιστα, «στηρίζει το σύνολο των δράσεων του SolidarityNow» (https://www.solidaritynow.org/ypostiriktes/).
Το Open Society Foundations (Ίδρυμα Ανοικτή Κοινωνία), είναι «ο μεγαλύτερος ιδιωτικός χρηματοδότης στον κόσμο ανεξάρτητων ομάδων που εργάζονται για τη δικαιοσύνη, τη δημοκρατική διακυβέρνηση και τα ανθρώπινα δικαιώματα». Παρέχει «χιλιάδες επιχορηγήσεις κάθε χρόνο μέσω ενός δικτύου εθνικών και περιφερειακών ιδρυμάτων και γραφείων, χρηματοδοτώντας ένα ευρύ φάσμα έργων» (https://www.opensocietyfoundations.org/who-we-are), με συνολικές δαπάνες πάνω από 16 δις δολάρια από την ίδρυσή του (1,2 δις τον τελευταίο χρόνο).
Το ενδιαφέρον είναι ότι ο ιδρυτής και πρόεδρος του Ιδρύματος, είναι ένας άνθρωπος με μεγάλη εμπειρία στα χρηματοοικονομικά και τις επενδύσεις, και βέβαια στα hedge funds, μέσω τω οποίων απέκτησε την αμύθητη περιουσία του (https://www.opensocietyfoundations.org/george-soros), εσχάτως δε εμφανίζεται και ως μέγας φιλάνθρωπος. Το όνομά του; George Soros.
Την ίδια πορεία ακολουθούν σχεδόν κατά γράμμα και άλλοι «Ανθρωπιστικοί Εταίροι» που στηρίζουν το Ταξίδι της μικρής προσφυγοπούλας.
Η IRC (InternationalRescueCommittee), για παράδειγμα, μας συστήνεται ως μια ανθρωπιστική οργάνωση που «βοηθά ανθρώπους να επιβιώσουν, να ορθοποδήσουν και να ξαναχτίσουν τη ζωή τους» (https://www.rescue.org/). Διευθύνων Σύμβουλος και Πρόεδρος της IRCείναι ο David Miliband, Υπουργός Εξωτερικών του Ηνωμένου Βασιλείου από το 2007 έως το 2010, περίοδο που το Ηνωμένο Βασίλειο μαζί με τις συμμάχους τους διεξήγαγαν τον πόλεμο στο Αφγανιστάν προκαλώντας αμέτρητες στρατιές προσφύγων. Σήμερα δηλαδή, ο πρ. Υπουργός έρχεται ως σωτήρας των εκατομμυρίων αυτών ταλαιπωρημένων συνανθρώπων μας.
Και βέβαια, στα Διοικητικά ή άλλα Συμβούλια της οργάνωσης συμμετέχουν πρώην πολιτικοί, μεγαλοεπενδυτές, τραπεζίτες, ιδιοκτήτες μεγάλων ΜΜΕ, πολυεθνικών και φαρμακευτικών εταιρειών, ακαδημαϊκοί κ.ά. Όλοι ανθρωπιστές, όλοι με τις ίδιες ανησυχίες… (https://www.rescue.org/board-and-advisors). Μεταξύ αυτών ο γνώριμός μας Henry Kissinger, ο Joshua Steiner της Bloomberg, o Thomas Nides της Morgan Stanley, ο Michael O’ Neill της American Express, ο Prakash Melwani της Blackstone, ο François-Xavier (FX) de Mallmann της Goldman Sachs, o Laurence Fink της Black Rock, ο Roman Martinez IV της Lehman Brothers. Και η λίστα δεν έχει τελειωμό…
Συνεργάτης και χρηματοδότης, τώρα, του IRCείναι τα Open Society Foundations (https://www.rescue.org/become-foundation-partner).
Κάποιοι βιάστηκαν να χρησιμοποιήσουν τους όρους «οπισθοδρομικοί», «ξενοφοβικοί» και «ρατσιστές» για μια μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας. Έγραψαν, είπαν, ξιφούλκησαν κατά των αγράμματων, κομπλεξικών και ακραίων. Η πικρή αλήθεια όμως είναι ότι όλοι όσοι τάχθηκαν με το «Ναι» στην μικρή Αμάλ, ουσιαστικά τάχθηκαν με το «Ναι» σε όλους αυτούς που έρχονται πίσω της…
* Το κείμενο δημοσιεύθηκε στον τοπικό τύπο και τις ιστοσελίδες, σε 3 μέρη, εδώ, εδώ & εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου