Γ. Τράγκας: Έφυγε ο Ντιέγκο Μαραντόνα, αυτός ο «Θεός» που έκανε την Αργεντινή υπερήφανη -Μια χώρα υπο-διοικούμενη από ξένες δυνάμεις επί αιώνες.

 Ο Ντιέγκο Μαραντόνα έφυγε εν μέσω πανδημίας. Έφυγε ο «θεός του ποδοσφαίρου». Αυτός που μάγευε έως τα γεράματα τους Αργεντίνους αλλά και δισεκατομμύρια ποδοσφαιρόφιλους σε όλο τον πλανήτη. Από ό,τι είδα χωρίς μάσκες, χωρίς προστασία τον έκλαψαν οι λάτρες του έξω από το νοσοκομείο. Σίγουρα θα τον κηδέψει ολόκληρη η Αργεντινή. Ήδη κήρυξαν τριήμερο εθνικό πένθος.

Ήταν ένας άνθρωπος παραβατικός, με πολυκύμαντη και ταραχώδη ζωή, μπλεγμένος ενίοτε με ναρκωτικά και άλλα. Ταυτόχρονα, ήταν ο μεγάλος Μαραντόνα που έκανε την Αργεντινή υπερήφανη σηκώνοντας το χρυσό τρόπαιο στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλου (1986 στο Μεξικό).

Η Αργεντινή των αλλεπάλληλων στρατιωτικών πραξικοπημάτων, η υπο-διοικούμενη από ξένες δυνάμεις επί αιώνες, είναι η μεγάλη χώρα της Νοτίου Αμερικής. Οι κάτοικοι της χώρας είναι ένας βασανισμένος λαός, με ατέλειωτο πληθωρισμό, που χτυπούσε κατσαρόλες από την πείνα.

Σε όλα τα παράθυρα του Μπουένος, σε όλη την μεγάλη χώρα, είχε κάτι που αντιρροπούσε την πίκρα του. Είχε κάποιον που τον έκανε να ξεχνάει την υποθήκευσή του, το τεράστιο εξωτερικό χρέος του, την ανεργία, τις φαβέλες έξω από το Μπούενος. Είχε τον Ντιέγκο Μαραντόνα. Και πριν και τώρα, και για πάντα. Αυτός ο παραβατικός τύπος, που μέσα στο γήπεδο χανόταν όταν του δίνανε την μπάλα, ένωσε πολύ δυνατά όλους τους Αργεντίνους πολίτες και τους έκανε υπερήφανους για κάτι που λατρεύουν και εξάγουν σε όλο τον κόσμο, το ποδόσφαιρο.

Ίσως ο Μαραντόνα πέθανε από στεναχώρια, βλέποντας άδειες τις κερκίδες σε όλο τον κόσμο, και ένα ποδόσφαιρο με τους ίδιους πρωταγωνιστές αλλά χωρίς το πάθος και την ένταση που δίνει η κερκίδα.
Σήμερα, όπως έλεγε ο άλλος θεός του ποδοσφαίρου, ο Βραζιλιάνος Πελέ, «κάποια μέρα θα παίξω μπάλα κάπου αλλού, σε έναν άλλο κόσμο με τον Ντιέγκο Μαραντόνα».

Μεταξύ μας και εγώ που μεγάλωσα στο γήπεδο του Παναθηναϊκού με προπονητή τον Φέρεντς Πούσκας, τον μεγάλο αριστεροπόδαρο Μαγυάρο, και έκανα στενή παρέα με τον Μίμη Δομάζο, τον Αντώνη Αντωνιάδη, τον Τάκη Λουκανίδη, τον Αριστείδη Καμάρα, τον Τότη Φυλακούρη, τον Κώστα Ελευθεράκη, τον Τάκη Οικονομόπουλο, και τον φίλο μου Βασίλη Κωνσταντίνου.

Σκέφτομαι ότι θα είναι υπέροχο θέαμα να βλέπεις μαζί να παίζουν στην ίδια ομάδα ο Μαραντόνα, ο Φέρεντς Πούσκας, και όσοι προσέφεραν χαρά, εκτόνωση, ενθουσιασμό στην παγκόσμια κοινότητα.

crashonline.gr