«Το δέ τήν Πόλιν σοί δοῦναι οὔτ‘ ἐμόν ἐστί οὔτ‘ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ· κοινή γάρ γνώμη πᾶντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καί οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν»! Με αυτή την ιστορική φράση διατράνωσε θυσιαζόμενος ο αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος Παλαιολόγος την διαχρονική απάντηση των Ελλήνων όταν καλούνται να παραδώσουν γην και ύδωρ! 
Η θυσία του Αυτοκράτορα και η Άλωση της Κωνσταντινούπολης στις 29 Μαΐου του 1453 από τους Οθωμανούς, ήταν η τελική φάση μιας θλιβερής πορείας, του σπουδαιότερου ανθρώπινου πολιτισμού, προς την πτώση και την παρακμή.
Είχε προηγηθεί η Άλωση της Πόλης το 1204 από τους Φράγκους, τους δυτικούς ”σταυροφόρους”, η οποία σήμανε το τέλος της γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής υπεροχής του ζωτικού αυτού κέντρου επικοινωνίας του τότε πολιτισμένου κόσμου.
Στη συνέχεια, παρά την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης το 1261, κρισιμότατο ρόλο διαδραμάτισε η αμφιταλαντευόμενη πολιτική των κέντρων εξουσίας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μεταξύ Δύσης και Ανατολής. Από την μια πλευρά η πιεστική επιλογή της “ένωσης των εκκλησιών” και της παράδοσης των γεωπολιτικών και γεωοικονομικών προνομίων της Αυτοκρατορίας σε “δυτικούς συμμάχους” και από την άλλη οι πιέσεις από τους ανατολίτες κατακτητές, οδήγησαν στην σταδιακή κατάρρευση άλλοτε αμαχητί και άλλοτε μετά από λανθασμένες στρατηγικές επιλογές.
Επιπλέον, μέχρι το 1453, το Βυζάντιο έδινε συγχρόνως και έναν άλλο αγώνα, εναντίον του “εσωτερικού εχθρού”, των “πρόθυμων ηλιθίων” που δούλευαν συνειδητά υπέρ του εαυτού τους και των εχθρών της αυτοκρατορίας και εναντίον της ενότητας και της ανάκτησης της ισχύος της. Ακόμη και εκείνη την εποχή, η λατρεία της εξουσίας και του χρήματος, η ατολμία στις αποφάσεις, η λεγόμενη πολιτική του ”κατευνασμού”, καθώς και η λανθασμένη επιλογή συμμαχιών από ανίκανους και δουλοπρεπείς “ηγέτες”, έκριναν κατά πολύ τα μετέπειτα γεγονότα.
Αυτή ακριβώς η καταστροφική νοοτροπία βλέπουμε δυστυχώς να επικρατεί και στην σύγχρονη Ελλάδα. Οι ίδιες και χειρότερες πολιτικές, καθώς και ο εσωτερικός κίνδυνος. Η ιστορική πραγματικότητα είναι αμείλικτη και μας διδάσκει πως εάν δεν εξοντώσουμε μια για πάντα τους εσωτερικούς εχθρούς, αυτούς που σήμερα αλληθωρίζουν προς τους καγκελάριους της δύσης και τους πασάδες της ανατολής και όλους τους δήθεν ανοιχτόμυαλους, τους πολιτικά “ορθούς” και τους δήθεν ρεαλιστές, μοιραίως θα θυσιάζουμε “Παλαιολόγους“ και θα υφιστάμεθα Αλώσεις.
Οι Έλληνες μπορούμε να εντοπίσουμε τους εξωτερικούς εχθρούς και έχουμε αποδείξει πολλές φορές στην ιστορία μας πως μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε. Το μεγάλο πρόβλημά μας διαχρονικά είναι οι εσωτερικοί αντίπαλοι, οι συνειδητοί προδότες της Πατρίδας και του Έθνους και οι ανόητοι που τους υποστηρίζουν, αδυνατώντας να κατανοήσουν την εθνοκτόνα εθελοδουλία τους. Αυτοί αποτελούν τον σπουδαιότερο κίνδυνο, και όχι μόνο οι Τούρκοι, οι Φράγκοι, οι Σλάβοι.
Ας τους αντιμετωπίσουμε! Ας μην επιτρέψουμε άλλη μια Άλωση! Ενωμένοι μπορούμε!
Νικόλαος Ταμουρίδης
Αντγος (ε.α)-Επίτιμος Α’ Υπαρχηγός ΓΕΣ
Αντιπρόεδρος ΔΕ Ελεύθερης Πατρίδας.
triklopodia.gr
Η θυσία του Αυτοκράτορα και η Άλωση της Κωνσταντινούπολης στις 29 Μαΐου του 1453 από τους Οθωμανούς, ήταν η τελική φάση μιας θλιβερής πορείας, του σπουδαιότερου ανθρώπινου πολιτισμού, προς την πτώση και την παρακμή.
Είχε προηγηθεί η Άλωση της Πόλης το 1204 από τους Φράγκους, τους δυτικούς ”σταυροφόρους”, η οποία σήμανε το τέλος της γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής υπεροχής του ζωτικού αυτού κέντρου επικοινωνίας του τότε πολιτισμένου κόσμου.
Στη συνέχεια, παρά την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης το 1261, κρισιμότατο ρόλο διαδραμάτισε η αμφιταλαντευόμενη πολιτική των κέντρων εξουσίας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μεταξύ Δύσης και Ανατολής. Από την μια πλευρά η πιεστική επιλογή της “ένωσης των εκκλησιών” και της παράδοσης των γεωπολιτικών και γεωοικονομικών προνομίων της Αυτοκρατορίας σε “δυτικούς συμμάχους” και από την άλλη οι πιέσεις από τους ανατολίτες κατακτητές, οδήγησαν στην σταδιακή κατάρρευση άλλοτε αμαχητί και άλλοτε μετά από λανθασμένες στρατηγικές επιλογές.
Επιπλέον, μέχρι το 1453, το Βυζάντιο έδινε συγχρόνως και έναν άλλο αγώνα, εναντίον του “εσωτερικού εχθρού”, των “πρόθυμων ηλιθίων” που δούλευαν συνειδητά υπέρ του εαυτού τους και των εχθρών της αυτοκρατορίας και εναντίον της ενότητας και της ανάκτησης της ισχύος της. Ακόμη και εκείνη την εποχή, η λατρεία της εξουσίας και του χρήματος, η ατολμία στις αποφάσεις, η λεγόμενη πολιτική του ”κατευνασμού”, καθώς και η λανθασμένη επιλογή συμμαχιών από ανίκανους και δουλοπρεπείς “ηγέτες”, έκριναν κατά πολύ τα μετέπειτα γεγονότα.
Αυτή ακριβώς η καταστροφική νοοτροπία βλέπουμε δυστυχώς να επικρατεί και στην σύγχρονη Ελλάδα. Οι ίδιες και χειρότερες πολιτικές, καθώς και ο εσωτερικός κίνδυνος. Η ιστορική πραγματικότητα είναι αμείλικτη και μας διδάσκει πως εάν δεν εξοντώσουμε μια για πάντα τους εσωτερικούς εχθρούς, αυτούς που σήμερα αλληθωρίζουν προς τους καγκελάριους της δύσης και τους πασάδες της ανατολής και όλους τους δήθεν ανοιχτόμυαλους, τους πολιτικά “ορθούς” και τους δήθεν ρεαλιστές, μοιραίως θα θυσιάζουμε “Παλαιολόγους“ και θα υφιστάμεθα Αλώσεις.
Οι Έλληνες μπορούμε να εντοπίσουμε τους εξωτερικούς εχθρούς και έχουμε αποδείξει πολλές φορές στην ιστορία μας πως μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε. Το μεγάλο πρόβλημά μας διαχρονικά είναι οι εσωτερικοί αντίπαλοι, οι συνειδητοί προδότες της Πατρίδας και του Έθνους και οι ανόητοι που τους υποστηρίζουν, αδυνατώντας να κατανοήσουν την εθνοκτόνα εθελοδουλία τους. Αυτοί αποτελούν τον σπουδαιότερο κίνδυνο, και όχι μόνο οι Τούρκοι, οι Φράγκοι, οι Σλάβοι.
Ας τους αντιμετωπίσουμε! Ας μην επιτρέψουμε άλλη μια Άλωση! Ενωμένοι μπορούμε!
Νικόλαος Ταμουρίδης
Αντγος (ε.α)-Επίτιμος Α’ Υπαρχηγός ΓΕΣ
Αντιπρόεδρος ΔΕ Ελεύθερης Πατρίδας.
triklopodia.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου