Το τεσσαρακονταετές μνημόνιο.

Με την μετονομασία των μνημονίων σε «ενισχυμένη επιτήρηση», η Ελλάδα θα ισοπεδωθεί ευρισκόμενη διαρκώς σε μία κατάσταση, όπου θα πρέπει να διασώζεται σε μόνιμη βάση – ενώ αυτές οι «διασώσεις» θα δρομολογούνται με τους παλιούς γνωστούς όρους και συνθήκες, παρά το ότι τα αποτελέσματα τους ήταν ανέκαθεν εγκληματικά για τους Έλληνες.

 .

Ανάλυση    

Υπάρχουν αρκετοί που ισχυρίζονται ότι, η Ελλάδα χρεοκόπησε το 2010, με χρέος στο 127% του ΑΕΠ της (όσο η Πορτογαλία σήμερα και λιγότερο από την Ιταλία, η οποία έχει επί πλέον μεγάλο πρόβλημα τραπεζών, κόκκινα δάνεια συν αρκετά άλλα, ανάλυση). Η δική μας άποψη είναι πως η Ελλάδα, έχοντας ένα συνολικό χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό, από τα χαμηλότερα στην Ευρώπη, μεγάλη δημόσια περιουσία (περί τα 300 δις € κατά το ΔΝΤ τότε, πηγή), καθώς επίσης ιδιωτική, οπότε μία θετική καθαρή θέση, βίωνε μία κρίση ρευστότητας – την οποία θα μπορούσε να ελέγξει εάν στηριζόταν από την ΕΚΤ, για να δανειστεί από τις αγορές με βιώσιμα επιτόκια, όπως συνέβη με όλες τις άλλες χώρες μετά το 2012.

Το βασικό της πρόβλημα ήταν άλλωστε το ότι, δεν είχε φροντίσει έγκαιρα να ανανεώσει τα ομόλογα που έληγαν το 2010, όπως αλλάζει κανείς μία μεταχρονολογημένη επιταγή που δεν προγραμμάτισε σωστά τη λήξη της – ενώ φυσικά η ίδια προκάλεσε την άρνηση των αγορών να τη δανείσουν, με τις δημόσιες δηλώσεις του 2009 και με τη μη έγκαιρη λήψη μέτρων.

Όσον αφορά το έλλειμμα του προϋπολογισμού της, διογκώθηκε τεχνητά, αν και εκείνη την εποχή σε πολλές χώρες είχε υπερβεί το 10% χωρίς να χρεοκοπήσουν – ενώ το βασικό της μειονέκτημα ήταν το ελλειμματικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών που όμως ήταν σε θέση να διορθώσει, χωρίς να υποστεί το εκ προμελέτης έγκλημα των μνημονίων.

Εάν αποδεχθούμε τώρα πως η Ελλάδα είχε χρεοκοπήσει, αποτελώντας την πρώτη χώρα στην παγκόσμια ιστορία που θα πτώχευε έχοντας το δικό της νόμισμα (ανάλυση), τότε δημιουργείται η απορία γιατί δεν το έκανε επίσημα – αφού είναι η μοναδική βιώσιμη λύση για ένα κράτος που αδυνατεί να εξυπηρετήσει τις υποχρεώσεις του και δεν θέλει να οδηγηθεί σε μία κυλιόμενη χρεοκοπία, όπου δεν πτωχεύει πλέον μόνο το κράτος, αλλά και οι Πολίτες του (όπως συμβαίνει έκτοτε).

Η αιτιολογία δε, σύμφωνα με την οποία δεν το έπραξε για να μην εκδιωχθεί από την Ευρωζώνη, είναι κάτι παραπάνω από έωλη – αφού η συμμετοχή στη νομισματική ένωση είναι αμετάκλητη, με την έννοια πως κανένα μέλος δεν μπορεί να εξέλθει ούτε ακούσια, ούτε εκούσια. Εκτός αυτού η χρεοκοπία δεν είναι επιλογή αλλά αναγκαιότητα, οπότε δεν μπορεί να απαγορευθεί από κανέναν – ούτε φυσικά από την Ευρωζώνη σε ένα μέλος της.

Στα πλαίσια αυτά, επειδή η Ελλάδα έκανε δεκάδες λάθη στη διαχείριση του προβλήματος της, με μεγαλύτερο το PSI, ενώ αποτέλεσε το πειραματόζωο της πρωσικής κυβέρνησης με στόχο την οικονομική κυριαρχία της Ευρώπης και τη λεηλασία των αδύναμων χωρών της περιφέρειας, ήταν φυσικό να βιώσει μία τόσο άγρια κρίση – όσο καμία άλλη χώρα στον πλανήτη μέχρι σήμερα εν καιρώ ειρήνης.

Μετά από οκτώ χρόνια τώρα, τρία θηριώδη μνημόνια με αντίστοιχες δανειακές συμβάσεις, πολλά προγράμματα ιδιωτικοποιήσεων και αμέτρητες κοινωνικές-εργατικές μεταρρυθμίσεις, στις 20 Αυγούστου τελειώνει μία εποχή – επίσημα βέβαια, αφού πρακτικά δεν θα αλλάξει τίποτα για τους Έλληνες, όπως έχουν ήδη σχεδιάσει το Euro Group και η Κομισιόν, με την επιβολή ενός τεσσαρακονταετούς μνημονίου που θα αναλύσουμε στη συνέχεια.

Στο τέλος αυτής της εποχής το δημόσιο χρέος έχει φτάσει στα 360 δις € από τα 343,7 δις € στα τέλη Μαρτίου (πηγή), με τα 15 δις € της τελευταίας δόσης ή πάνω από το 200% του ΑΕΠ της, ενώ η λέξη κλειδί για το μέλλον της Ελλάδας που θα αντικαταστήσει τα μνημόνια είναι η «ενισχυμένη επιτήρηση» – η οποία βασίζεται στη συμφωνία «δύο πακέτων» (Two-Pack, ερμηνεία) του 2013, όταν ένα κράτος ολοκληρώνει τα προγράμματα στήριξης του.

Με βάση τα τότε υπογραφέντα, έως ότου μία χώρα αποπληρώσει το 75% των οφειλών της στο EFSF, στο ESM και στο ΔΝΤ, η Τρόικα παραμένει στο εσωτερικό της και ελέγχει τη μακροπρόθεσμη, αυστηρή εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων – καθώς επίσης την επίτευξη των συμφωνημένων στόχων του προϋπολογισμού (συν τις ιδιωτικοποιήσεις προφανώς).

Στην περίπτωση της Ελλάδας τώρα, σε αντίθεση με τις άλλες χώρες που έχουν στηριχθεί από την Τρόικα που έχει βαπτισθεί σε «Θεσμούς», η «ενισχυμένη επιτήρηση» θα παγιωθεί για πολλές δεκαετίες – αφού η πλήρης εξόφληση των οφειλών της είχε προγραμματισθεί για το 2059, ενώ με την πρόσφατη επιμήκυνση των 96 δις € του EFSF το 75% πήγε πιο πίσω, οπότε θα διαρκέσει αρκετά χρόνια η «απελευθέρωση» της. Με δεδομένες δε τις δηλώσεις του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σύμφωνα με τις οποίες θα τηρήσει επακριβώς τα συμφωνηθέντα ακόμη και όταν είναι αντίθετος, όπως στο θέμα της Μακεδονίας, είναι φανερό πως οποιοδήποτε κόμμα και αν ψηφίσουν στο μέλλον οι Έλληνες, δεν πρόκειται να αλλάξει απολύτως τίποτα – αφού η χώρα έχει δεθεί χειροπόδαρα.

Οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ πως όταν λέμε ότι, η Ελλάδα θα εξοφλήσει τα χρέη της προς τους δανειστές το 2059, δεν εννοούμε πως θα τα πληρώσει γενικότερα – αλλά ότι θα δανείζεται από τις αγορές για να εξοφλεί την Τρόικα, ανακυκλώνοντας τα ουσιαστικά. Με δεδομένη δε την κατάσταση της, οι αγορές θα την κρίνουν πολύ πιο αυστηρά – ενώ ο μοναδικός τρόπος να μειωθούν τα επιτόκια της είναι η στήριξη της από την ΕΚΤ (κάτι που θεωρούν πιθανόν οι αγορές σήμερα και αυτός είναι ο λόγος της μείωσης τους στο 3,83% τώρα που όμως συνεχίζει να αυξάνει το χρέος και άρα δεν είναι βιώσιμο, αφού είναι υψηλότερο από το ρυθμό ανάπτυξης – πηγή).

Το τέταρτο μνημόνιο

Συνεχίζοντας, ειδικά για την Ελλάδα οι έλεγχοι εκ μέρους της Τρόικας θα είναι αυστηροί και τριμηνιαίοι – με πρώτη της φροντίδα να εφαρμοσθούν οι ήδη συμφωνημένες «μεταρρυθμίσεις», καθώς επίσης να μην καταργηθούν οι προηγούμενες, όπως συνέβη στην Πορτογαλία όταν η κυβέρνηση αναλήφθηκε από ένα έντιμο κόμμα (ανάλυση). Ο οικονομικός επίτροπος της Ευρώπης κ. Moscovici τόνισε βέβαια πως η ενισχυμένη επιτήρηση δεν θα είναι ένα τέταρτο μνημόνιο – επειδή δεν θα συνοδεύεται από νέες υποχρεώσεις ή μέτρα (πηγή). Εν τούτοις επρόκειτο για ένα διπλό, ασυγχώρητα μεγάλο ψέμα, για τους εξής δύο λόγους:

(α) Στα ήδη συμφωνηθέντα μέτρα δεν συμπεριλαμβάνονται μόνο αυτά που είναι αποφασισμένα και έχουν εφαρμοσθεί κατά ένα μεγάλο μέρος τους – επειδή η Ελλάδα το 2016, ως προϋπόθεση για την πληρωμή της δεύτερης δόσης του τρίτου μνημονίου, αποδέχθηκε τον αυτόματο μηχανισμό μείωσης δαπανών (κόφτης) που νομοθετήθηκε ήδη προληπτικά. Σύμφωνα με το συγκεκριμένο μηχανισμό, όταν δεν θα επιτυγχάνονται οι στόχοι του πρωτογενούς πλεονάσματος, τότε θα είναι υποχρεωμένη να μειώνει αμέσως τις δαπάνες λαμβάνοντας νέα μέτρα – έως το 2% του ΑΕΠ της.

Άρα της τάξης των 3,5 δις € ετησίως, τα οποία αποτελούν ένα πολύ μεγάλο ποσόν – ενώ, με δεδομένο το θηριώδες ύψος των πρωτογενών πλεονασμάτων του 3,5%, τα οποία δεν προέρχονται και δεν θα προέρχονται από την  ανάπτυξη αλλά από τη φορολογική ληστεία των Ελλήνων, (επιχειρήσεων, εργαζομένων και συνταξιούχων), οπότε πολύ δύσκολα θα επιτυγχάνονται τα επόμενα χρόνια, θεωρείται σχεδόν βέβαιη η ενεργοποίηση του μηχανισμού. Το θηριώδες ψέμα του επιτρόπου εν προκειμένω είναι έμμεσο – με την έννοια ότι δεν συμπεριλαμβάνονται μεν νέα μέτρα, αφού ο μηχανισμός έχει ήδη αποφασιστεί το 2016, αλλά οι νέες επιβαρύνσεις είναι αναπόφευκτες!

(β) Ο επίτροπος παρέλειψε σκόπιμα να αναφέρει ότι, ο ενισχυμένος έλεγχος θα μπορεί να οδηγήσει και σε νέα μέτρα – κάτι που αναφέρεται καθαρά στη συμφωνία «Two Pack» του 2013. Αναλυτικότερα, κατά τη συμφωνία η Κομισιόν μπορεί να προτείνει στο Συμβούλιο διορθωτικά μέτρα για ένα κράτος – τα οποία ισχύουν αυτόματα, εάν εντός δέκα ημερών δεν απορριφθούν από μία ειδική πλειοψηφία των κρατών-μελών. Πρόκειται προφανώς για κάτι που δύσκολα θα μπορεί να συμβεί (=απόρριψη από τα άλλα κράτη-μέλη), οπότε στην ουσία η Κομισιόν είναι σε θέση να αποφασίζει μόνη της – με αποτέλεσμα να αποτελούν τότε τα μέτρα που θα αποφασίζει (κατ’ ευφημισμό «προτείνει») επίσημη απαίτηση απέναντι στην Ελλάδα, οπότε μνημόνια.

Το όπλο της ΕΚΤ

Περαιτέρω, η απορία που δημιουργείται αυτόματα σε κάθε λογικά σκεπτόμενο άνθρωπο είναι το πώς θα επιβάλλει η Τρόικα αυτά που έχουν αποφασιστεί στην Ελλάδα – αφού δεν θα μπορεί πλέον να την εκβιάζει με τις δόσεις των δανείων που δεν θα υπάρχουν, οπότε δεν θα έχει κάποιο μοχλό πίεσης στην εποχή των μνημονίων χωρίς χρήματα. Εν προκειμένω, το όπλο που θα χρησιμοποιηθεί θα είναι προφανώς η ΕΚΤ – η οποία θα έχει σημαντικό ρόλο στην αυστηρή εποπτεία της Ελλάδας.

Επειδή τώρα πρόκειται για έναν συμμετέχοντα που δεν δεσμεύεται από δημοκρατικές διαδικασίες, είναι ανά πάσα στιγμή σε θέση να πιέσει αφόρητα οποιοδήποτε μέλος της Ευρωζώνης (όπως πρόσφατα την Ιταλία που μείωσε τις αγορές ομολόγων της, με αποτέλεσμα να αυξηθούν τα επιτόκια δανεισμού της), γονατίζοντας το κυριολεκτικά εάν το θελήσει – ενώ δεν επιτρέπει την έξοδο καμίας χώρας από το ευρώ. Κατανοούμε δε πως εάν αναληφθεί η ηγεσία της ΕΚΤ από τον επικεφαλής της κεντρικής τράπεζας της Γερμανίας, η Ευρώπη θα γίνει 100% γερμανική – κάτι που ευτυχώς γνωρίζει η Ιταλία, η οποία τοποθετήθηκε ήδη εναντίον.

Είναι άλλωστε γνωστοί οι εκβιασμοί της στην Ιρλανδία, στην Κύπρο και στην Ελλάδα στο παρελθόν (ανάλυση) – όπου δεν επέτρεψε στη χώρα μας τη συμμετοχή της στο QE, σταμάτησε τη χρηματοδότηση των ελληνικών τραπεζών με τον ELA και τις έκλεισε τελικά, αδιαφορώντας για την κατάφωρη παρανομία της που οδήγησε αργότερα στην επιβάρυνση του δημοσίου χρέους μας με περίπου 40 δις €, καθώς επίσης στον αφελληνισμό των τραπεζών.

Έτσι έβγαλε την πρίζα της χώρας από το σύστημα, βύθισε την οικονομία μας σε κώμα, καταδίκασε τους Έλληνες καταθέτες σε ζητιάνους, κατέστρεψε τις προοπτικές ανάπτυξης για πολλά χρόνια και μετέτρεψε τον πρωθυπουργό μας σε θλιβερό, υποτελή επαίτη της πρωσικής κυβέρνησης – κατηγορούμενο για τη γνωστή θεαματική κυβίστηση, για τη δολοφονία της τελευταίας ελπίδας της Ελλάδας, για συνταγματικό πραξικόπημα και για εσχάτη προδοσία.

Με τον τρόπο αυτό ουσιαστικά στραγγαλίσθηκε η «ευρωπαϊκή άνοιξη» και οδηγήθηκε στο τέλος της, με την Γερμανία να επικρατεί σε όλα τα μέτωπα – τεκμηριώνοντας πως η ΕΚΤ είναι ένα πυρηνικό όπλο που όταν χρησιμοποιηθεί εναντίον οποιασδήποτε χώρας, είναι εύκολα σε θέση να την καταστρέψει ολοσχερώς.

Επομένως η μέθοδος, με την οποία η Τρόικα θα επιβάλλει δικτατορικά τα συμφωνηθέντα στην Ελλάδα, τα καταστροφικά πλεονάσματα, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, την υφαρπαγή της ιδιωτικής μέσω των υπερβολικών φόρων σε συνδυασμό με τη μείωση των εισοδημάτων, την παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας, τις εθνικές υποχωρήσεις στην Αλβανία κοκ., θα είναι το νομισματικό όπλο της ΕΚΤ – όχι η επιστροφή των κερδών των κεντρικών τραπεζών εις βάρος μας, από τα οποία εγκρίθηκαν μόλις τα 4,8 δις € για να εκταμιευθούν σταδιακά, παρά το ότι υπερβαίνουν τα 10 δις €.

Η συμφωνία του Ιουνίου

Συνεχίζοντας, η υπόσχεση του 2012 για μία ονομαστική διαγραφή του χρέους της χώρας μας, η οποία θα ήταν απόλυτα εφικτή με το πάγωμα ενός μέρους του στο διηνεκές από την ΕΚΤ χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα για την Ευρωζώνη, δεν τηρήθηκε με τη συμφωνία του Ιουνίου του 2018 (πηγή) – αφού αποφασίσθηκε μόνο η επιμήκυνση των δανείων του EFSF για δέκα χρόνια, καθώς επίσης η βελτίωση του τοκογλυφικού επιτοκίου (3%, όταν η Ισπανία δανείζεται από τις αγορές με τη βοήθεια βέβαια της ΕΚΤ με 1,31%), που όμως δεν είναι σαφής.

Με τον τρόπο αυτό δεν μεταφέρθηκε μόνο το χρέος στα παιδιά μας αλλά, επίσης, επιμηκύνθηκε η ενισχυμένη επιτήρηση της χώρας μας – όπως τεκμηριώσαμε παραπάνω, με αποτέλεσμα να μιλάμε σωστά πλέον για ένα τεσσαρακονταετές μνημόνιο και για μία ξένη εποπτεία στα επόμενα 99 χρόνια, όσο θα διαρκέσει η παράδοση της δημόσιας περιουσίας στο Υπέρ-Ταμείο. Συμπερασματικά λοιπόν τα εξής:

(α) Η Ελλάδα θα διατηρηθεί χρηματοδοτικά στα όρια της χρεοκοπίας, αλλά όχι με νέα δάνεια – μόνο με τις απαραίτητες διορθώσεις των παλαιοτέρων, όσον αφορά τις δόσεις αποπληρωμής τους.

(β) Ως αντάλλαγμα για να μη χρεοκοπήσει θα απαιτούνται συνεχώς αυστηρές μεταρρυθμίσεις – αν και καμία μέχρι σήμερα δεν αφορούσε την καταπολέμηση της γάγγραινας του κομματικού-πελατειακού κράτους, οπότε εύλογα υποθέτει κανείς ότι εξυπηρετεί τα συμφέροντα των δανειστών. Αντίθετα, όλες οι μεταρρυθμίσεις είχαν έναν απόλυτα εισπρακτικό χαρακτήρα – με απώτερο στόχο τη μεταφορά του ιδιωτικού πλούτου στο δημόσιο και από εκεί στους δανειστές.

(γ) Οι ευρωπαϊκοί «Θεσμοί» και ειδικά η ΕΚΤ θα επιβλέπουν την εφαρμογή των κατ’ επίφαση μεταρρυθμίσεων – επιβάλλοντας κυρώσεις όταν παρατηρούνται αποκλίσεις.

Ουσιαστικά λοιπόν δεν θα αλλάξει τίποτα μετά το επίσημο τέλος της εποχής των μνημονίων, εκτός από το ότι δεν θα παρέχονται νέα δάνεια – με τη δαμόκλειο σπάθη του κρατικού χρέους να διατηρείται σταθερά επάνω από τα κεφάλια των Ελλήνων για πολλές γενιές, εκμηδενίζοντας κάθε ελπίδα ανάκτησης της πιστοληπτικής ικανότητας του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα της χώρας, οπότε μίας βιώσιμης ανάπτυξης της. Άλλωστε τίποτα δεν λειτουργεί πλέον σωστά στην οικονομία μας, ενώ οι προβλέψεις τόσο της Citibank, όσο και της HSBC (γράφημα) είναι μάλλον αισιόδοξες – δεν περιλαμβάνουν δε τυχόν ξέσπασμα μίας χρηματοπιστωτικής κρίσης, την εγχώρια πολιτική αστάθεια που προβλέπεται, την περαιτέρω φυγή των Ελλήνων που θα μειώσει αναπόφευκτα το ΑΕΠ κοκ.

Με ακόμη πιο απλά λόγια, η Ελλάδα θα ευρίσκεται διαρκώς σε μία κατάσταση, όπου θα πρέπει να διασώζεται σε μόνιμη βάση – ενώ αυτές οι «διασώσεις» θα δρομολογούνται με τους παλιούς γνωστούς όρους και συνθήκες, παρά το ότι τα αποτελέσματα τους ήταν ανέκαθεν αρνητικά, αποτυχημένα (=για τους Έλληνες, όχι για τους δανειστές που έχουν εξαγοράσει μία πάμπλουτη χώρα κυριολεκτικά έναντι πινακίου φακής).

Ως εκ τούτου, εάν εμείς οι Έλληνες αποδεχθούμε αυτήν την κατάσταση, τότε δεν υπάρχει καμία δυνατότητα στο προβλεπόμενο μέλλον να ξεφύγουμε από την πορεία φτωχοποίησης, διεθνούς εξευτελισμού και υποτέλειας που έχει επιλεχθεί τα τελευταία χρόνια – οπότε είναι απίθανη η ανάκτηση της Δημοκρατίας, καθώς επίσης της Εθνικής μας κυριαρχίας, τουλάχιστον για πολλές δεκαετίες.

Ειδικότερα, λόγω των πρωτογενών πλεονασμάτων 3,5% που απαιτούνται, θα συμβαίνουν τα εξής: (α) θα χρεοκοπούν όλο και πιο πολλοί Έλληνες, χάνοντας τα περιουσιακά τους στοιχεία, αφού δεν θα προέρχονται από την ανάπτυξη που είναι αδύνατη υπό αυτές τις προϋποθέσεις και (β) θα εγκαταλείπουν την Ελλάδα ετήσια 6-7 δις € ρευστότητα που δεν θα αναπληρώνεται από ξένες επενδύσεις – οι οποίες συνεχίζουν να είναι μηδενικές (οι ξένοι περιμένουν την πλήρη κατάρρευση των τιμών).

Όσον αφορά τα έσοδα από το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, θα οδηγούνται στη μαύρη τρύπα του χρέους – ενώ οι τιμές που θα μας επιβάλλονται από τους νέους ιδιοκτήτες των επιχειρήσεων, ιδίως των κρατικών κοινωφελών, θα είναι εξοντωτικές (ήδη πολλά είδη, ακόμη και προϊόντα πρώτης ανάγκης, κοστίζουν σχεδόν 25% ακριβότερα από ότι στην υπόλοιπη Ευρώπη).

Λογικά λοιπόν θα εγκαταλείπουν όλο και περισσότεροι Έλληνες τη χώρα τους, αφού δεν θα επιθυμούν να υποστούν τις συνέπειες της κυλιόμενης χρεοκοπίας και να αναλάβουν την πληρωμή του υπέρογκου δημοσίου χρέους – ενώ δεν θα επενδύει κανένας, αφού είναι αδύνατον να μη χρεοκοπήσει με φόρους, ασφαλιστικές εισφορές κοκ. της τάξης του 75% των κερδών του, υφιστάμενος επί πλέον τους διωγμούς του εισπρακτικού φορολογικού μηχανισμού.

Προβλέπεται επομένως πως (α) οι ξένοι θα εξαγοράσουν σταδιακά τα σπίτια των Ελλήνων σε εξευτελιστικές τιμές (ήδη έχουν συμφωνηθεί μεγάλες αλλαγές στη διαδικασία του ηλεκτρονικού πλειστηριασμού), αλλά μόνο για παραθεριστικούς σκοπούς – αφού ασφαλώς δεν θα θέλουν να φορολογούνται στην Ελλάδα και (β) θα επενδύουν μόνο οι μεγάλες πολυεθνικές που μπορούν να αποφεύγουν την πληρωμή φόρων – με αποτέλεσμα αφενός μεν να χρεοκοπούν οι ελληνικές επιχειρήσεις που δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα, αφετέρου να μειώνονται τα έσοδα του δημοσίου από τις επιχειρήσεις, οπότε να επιβαρύνει με τη διαφορά όλους τους υπόλοιπους.

Επίλογος

Όπως φαίνεται από όλα τα παραπάνω, τα οποία καταγράψαμε μεταξύ άλλων με τη βοήθεια πληροφοριών από αξιόπιστες ξένες πηγές, όσο μπορούσαμε πιο αντικειμενικά και νηφάλια, η Ελλάδα είναι δεμένη χειροπόδαρα. Έχει χαθεί εντελώς η εθνική της κυριαρχία, είναι πλήρως υπό την κατοχή των δανειστών της, θα κινδυνεύσει η εδαφική της ακεραιότητα, καταργήθηκε η Δημοκρατία με την έννοια ότι μπορούμε να ψηφίζουμε όποιον θέλουμε αλλά η κατάσταση δεν θα αλλάζει, το μέλλον της είναι ζοφερό για πολλές γενιές Ελλήνων που δεν θα μπορέσουν να την εγκαταλείψουν, ενώ η ιδιοκτησία της θα περιέλθει σταδιακά σε ξένα χέρια – χωρίς να εξαιρούνται βέβαια τα ενεργειακά της αποθέματα.

Έχουν δε κλειστεί ερμητικά όλες οι έξοδοι κινδύνου, υπάρχουν πολλές ασφαλιστικές δικλείδες και δεν είναι απίθανο να χρησιμοποιηθεί ακόμη και η Τουρκία – εάν θελήσουν οι Έλληνες Πολίτες να αντιδράσουν, αψηφώντας τις κυρώσεις της ΕΚΤ και αδιαφορώντας για τις τραπεζικές τους καταθέσεις ή για το βιοτικό τους επίπεδο. Την ίδια στιγμή δυστυχώς όλα τα ελληνικά κόμματα, ειδικά εκείνα που συνέβαλλαν στην οκταετή τραγωδία με τη σημερινή οδυνηρή κατάληξη, ασχολούνται μόνο με τις μεταξύ τους μικροκομματικές αντιπαλότητες, αγωνιζόμενα για το ποιό θα έχει την εύνοια της πρωσικής κυβέρνησης – του πραγματικού, εκδικητικού δυνάστη της πατρίδας μας.

Εύλογα λοιπόν αναρωτιέται κανείς εάν υπάρχουν ακόμη ρεαλιστικές λύσεις, μετά από τις δεκάδες που απεμπολήθηκαν στο παρελθόν – γνωρίζοντας πως για να αναβιώσει η οικονομία μας απαιτούνται επιγραμματικά τουλάχιστον τα εξής:

(1) Μειωμένοι συντελεστές φορολογίας – 15% για τις επιχειρήσεις, κλίμακα από 15% έως 35% για τους ιδιώτες, με αφορολόγητο 12.000 € και με άνοδο του βασικού μισθού (2) Ειδικό καθεστώς ΦΠΑ τροφίμων και φαρμάκων στο 10%, των νησιών στο 7% και όλων των λοιπών συναλλαγών στο 15%  (3) Κατάργηση των τεκμηρίων και θέσπιση ενός δίκαιου φορολογικού συστήματος, όπου ο καθένας θα φορολογείται βάσει των πραγματικών και καθαρών εσόδων του (4) Καταπολέμηση των φαινομένων διαφθοράς και δωροδοκίας στο δημόσιο (5) Αυτόματος συμψηφισμός οφειλών και επιστροφών (6) Κατάργηση και διαγραφή όλων των προστίμων-προσαυξήσεων που έχουν επιβληθεί από το Δημόσιο προς τους Πολίτες, έτσι ώστε ο Πολίτης να κληθεί να καταβάλλει μόνο το οφειλόμενο κεφάλαιο και όχι τους τοκογλυφικούς τόκους που το ίδιο το Δημόσιο του έχει επιβάλλει (7)  Διαγραφή του 50% των ανεξόφλητων εισφορών που δημιουργήθηκαν κατά τα χρόνια της ύφεσης.

(8) Επανυπολογισμός των εισφορών με βάση το ετήσιο εισόδημα (9) Αφαίρεση της ιατροφαρμακευτικής εισφοράς, αφού ο ελεύθερος επαγγελματίας που ήταν ανασφάλιστος κλήθηκε να καταβάλλει την αντίστοιχη εισφορά. (10) Αφαίρεση όλων των παράνομων τόκων (από 3 έως 48%) και προσαυξήσεων που επιβλήθηκαν, επειδή οι εισφορές του επαγγελματία είναι ατομικές και όχι εργοδοτικές (11) Ρύθμιση του ποσού που θα προκύψει με τέτοιον τρόπο, ώστε ο επαγγελματίας να μπορεί να το αποπληρώσει μέχρι να βγει στην σύνταξη του, αλλά και να είναι σε θέση να καλύπτει τις τρέχουσες εισφορές, που θα είναι εναρμονισμένες με το πραγματικό ετήσιο εισόδημα του και όχι σε πίνακες με αύξηση ανά τριετία (12) Ηλεκτρονική σύνδεση όλων των συναλλαγών, από τα διυλιστήρια μέχρι το πρατήριο, από το χωράφι έως το κατάστημα, από το εργοστάσιο έως τον καταναλωτή (13) Λειτουργία του συστήματος ελέγχου εισροών-εκροών καυσίμων που έχουν τοποθετηθεί αλλά δεν έχουν λειτουργήσει ποτέ (14) Δίκαιη νομοθεσία για τη διαχείριση των κόκκινων δανείων που ήταν το αποτέλεσμα των εγκληματικών μνημονίων κοκ.

Η απάντηση είναι πως υπάρχουν ακόμη λύσεις, αλλά θα πρέπει να επιδιωχθούν από όλους μαζί τους Έλληνες – όπως ακριβώς συμβαίνει όταν κηρύσσεται ο πόλεμος σε μία χώρα ή όταν ευρίσκεται υπό την κατοχή των εχθρών της. Στα πλαίσια αυτά, δεν περισσεύει κανένας – ενώ η λύση δεν είναι άλλη από

(α) τη διαγραφή τουλάχιστον των 96 δις € που επιμηκύνθηκαν – εναλλακτικά το άτοκο πάγωμα τους για 50 χρόνια από την ΕΚΤ,

(β) τη διεκδίκηση των γερμανικών επανορθώσεων, καθώς επίσης

(γ) από την πλήρη κατάργηση του τεσσαρακονταετούς τέταρτου μνημονίου, το οποίο θα ισοπεδώσει κυριολεκτικά την Ελλάδα – έτσι ώστε να ληφθούν μέτρα εξυγίανσης, όπως τα παραπάνω ή κάποια άλλα που δεν αναφέραμε.

Οι παραπάνω διαπραγματεύσεις θα πρέπει να αναληφθούν από διακομματικές επιτροπές, στελεχωμένες με ειδικούς τεχνοκράτες, καθώς επίσης πλαισιωμένες από ξένες νομικές/οικονομικές εταιρείες – αφού πρόκειται για ένα εθνικό θέμα πλέον, το οποίο είναι αδύνατον να επιλυθεί από μεμονωμένα κόμματα.

Χρόνος πάντως δεν υπάρχει πολύς, αφού καταρρέει ακόμη και ο πρωτογενής μας τομέας, η άνοδος του τουρισμού δεν είναι υγιής οπότε δεν θα διαρκέσει για πολύ ακόμη, το ναυτιλιακό συνάλλαγμα έχει μειωθεί δραματικά και η βιομηχανία μας ευρίσκεται σε πορεία εξαφάνισης – ενώ η διαδικασία αλλαγής της ιδιοκτησίας της πατρίδας μας είναι σε εξέλιξη, χωρίς καμία διάθεση υπερβολής.

Φυσικά η Ελλάδα οφείλει προηγουμένως να εκπονήσει ένα εναλλακτικό «σχέδιο Β» που θα εξουδετερώνει τις «κυρώσεις» της ΕΚΤ, εάν χρειαστεί να προβεί σε αναβολή πληρωμών για να επιτύχει η διαπραγμάτευση – ενώ δεν πρέπει να αποκλείεται τίποτα, ούτε καν η έξοδος από την Ευρωζώνη (θα απαιτούσε μία πολύ μεγαλύτερη διαγραφή), προς την οποία έτσι ή αλλιώς οδηγούμαστε από την πρωσική γερμανική κυβέρνηση.

analyst.gr