Η (θρησκευτική) Ανάσταση ήρθε και πέρασε χωρίς να ζήσουμε την (οικονομική) ανάσταση που υποσχέθηκε ο Σύριζα. Έχουμε συνηθίσει, όμως, σε υποσχέσεις που δεν εκπληρώνονται –γιατί είναι αυταπάτες! Πέρα από τον Σύριζα, πάντως, έχει ξεκινήσει μία ενορχηστρωμένη χορωδία – που κινδυνεύει να χαρακτηριστεί ως «παπαγαλάκι»—προβάλλοντας τον ισχυρισμό πως μετά την αξιολόγηση θα πάρουμε 9-11 δις. ευρώ, θα μας βάλλει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα στα προγράμματα αποδοχής των ομολόγων μας και εκτύπωσης χρήματος και θα έρθουν κεφάλαια από τις ιδιωτικοποιήσεις. Συμπερασματικά προστίθεται και η βοήθεια από την EBRD (Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης & Ανάπτυξης) καθώς και οι επιδοτήσεις/χρηματοδοτήσεις από τις Βρυξέλλες.
Όλα αυτά αναδεικνύουν τον κρατισμό που κυριαρχεί στον Σύριζα και την τάση επεκτατισμού του σε μεγάλο μέρος του κοινωνικού συνόλου. Πολύ απλά μας λένε ότι η ανάπτυξη (η Ανάσταση θέλω να πω) θα έρθει από το ΚΡΑΤΟΣ.
Μετά από τραγικές αποτυχίες 40 ετών υπάρχουν ακόμη άνθρωποι, θεσμοί και οργανώσεις που εξακολουθούν να πιστεύουν στην ικανότητα του κράτους να φέρει ανάπτυξη και να κοινωνική δικαιοσύνη. Και μάλιστα στο ελληνικό κράτος. Πρόκειται για…θεολογία – οπότε φαντάζομαι πως έτσι δικαιολογείται η αναφορά στην Ανάσταση (με κεφαλαίο).
Όποιος ισχυρίζεται ότι η ελληνική οικονομία θα επανέλθει σε βιώσιμους ρυθμούς ανάπτυξης της τάξης του 3.5% (τόσο απαιτείται για να υλοποιείται η δέσμευση για τα πρωτογενή πλεονάσματα) ή ακόμη και σε ρυθμούς που να υπερβαίνουν έστω και το 1% – 1.5% θα πρέπει να δώσει πειστικές απαντήσεις σε δύο κρίσιμα ερωτήματα:
Αυτοί οι ρυθμοί ανάπτυξης απαιτούν μέση ετήσια αύξηση των ιδιωτικών επενδύσεων της τάξης του 10% –για μία πενταετία τουλάχιστον. Πόσο πιθανό είναι και πως θα γίνει αυτό;
Από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου η ελληνική κοινωνία δεν αποταμιεύει σε επίπεδα που να μπορούν να χρηματοδοτήσουν τις απαραίτητες για την ανάπτυξη επενδύσεις. Μέχρι τώρα δανειζόμασταν. Τώρα;
Ακόμη και οι αυταπάτες πρέπει να έχουν ένα τέλος. Το Σεπτέμβριο ξεκινά μία ακόμη αξιολόγηση. Οι στόχοι για τα έσοδα δεν θα υλοποιηθούν. Η χώρα έχει μπροστά της τουλάχιστον μία πενταετία αφάνταστης ταλαιπωρίας—με πλήρες πολιτικό/κομματικό και οικονομικό αδιέξοδο.
Θα πει κανείς την αλήθεια;
Δημοσιογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου