Αποχαιρετισμός σε μία ξεχωριστή Ελληνίδα.

Πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες στίς  19 Νοεμβρίου 2015, ἔφυγε πρόωρα  ἀπό τή ζωή,  μία ξεχωριστή ἑλληνίδα, ἡ Στέλλα Νίκα (τό γένος Πάνου),  νηπιαγωγός στό ἑλληνικό σχολεῖο τῆς Χιμάρας.

             Τή Στέλλα τή γνωρίσαμε τό 2008, σέ ἐπίσκεψή μας στή Χιμάρα. Μέ τήν πρώτη εἰκόνα δέν σοῦ γέμιζε τό μάτι! Δέν ἦταν ἀπό τούς ἀνθρώπους πού ἐντυπωσίαζε, οὔτε τῆς ἄρεσε ἡ προβολή!  Μετρίου ἀναστήματος, γύρω στά 55 καί κάπως τραχιά καί ἀπότομη στή συμπεριφορά της , βασανισμένη ἀπό τή ζωή, μᾶλλον ἔκρυβε, παρά φανέρωνε τόν θησαυρό πού φύλαγε βαθειά μέσα στήν καρδιά της. Δωρικός τύπος, μέ λίγα ἀλλά σταράτα λακωνικά  λόγια,  δέν ἤξερε, οὔτε ἤθελε νά λέει πομπώδεις ἐκφράσεις καί φιλολογικές καλολογίες, οὔτε διέθετε τήν «δῆθεν» εὐγένεια πού ἔχουμε συνηθίσει στόν «πολιτισμένο» ὑποκριτικό μας κόσμο.

            Τό πόσο λάθος κάναμε στήν πρώτη μας αὐτή ἐκτίμηση, θά τό καταλαβαίναμε σιγά-σιγά στίς ἑπόμενες ἐπισκέψεις μας. Ὅταν ἀνακαλύπταμε μία φλογερή καρδιά πού ζοῦσε καί ἔπαλλε μόνο γιά τήν Ἑλλάδα, καί πού καθημερινό της μέλημα ἦταν νά μεταδώσει Χριστό καί Ἑλλάδα στούς μικρούς Χιμαριῶτες μαθητές  πού τούς ἀγαποῦσε σάν παιδιά της, καθώς ἡ ἴδια δέν ἀπέκτησε παιδιά μέ τόν σύζυγό της (πού ἔφυγε κι αὐτός πέρυσι ἀπό τή ζωή). Μᾶς ἔκανε πάντοτε ἰδιαίτερη ἐντύπωση ὁ παλμός καί τό ἐθνικό φρόνημα μέ τό ὁποῖο συμμετεῖχαν στίς ἐθνικές ἑορτές στή Χιμάρα τά παιδιά τοῦ νηπιαγωγείου , τό ὁποῖο ἀποδίδαμε βεβαίως στήν γνωστή ἀγωνιστικότητα καί πατριωτισμό τῶν Χιμαριωτῶν. Ἀπό πίσω ὅμως κρυβόταν καί μία ἐκπαιδευτικός-ὑπόδειγμα πού ζοῦσε καί ἀνέπνεε γιά νά μεταδώσει ἀξίες καί ἀρχές στά παιδιά της καί πού ὅραμά της ἦταν νά μπορέσει νά τά διδάξει σέ ἕνα ἑλληνικό σχολεῖο, ὅραμα πού ἔζησε γιά νά τό δεῖ νά πραγματοποιεῖται, ἔστω καί μέ προβλήματα, τά τελευταῖα χρόνια μετά τό 2007.  Γιά αὐτό καί εἶχε κερδίσει κατά γενική ὁμολογία, τήν ἀγάπη καί τήν ἐκτίμηση τόσο τῶν παιδιῶν ὅσο καί τῶν γονέων τους.

             Ἀπό τό σπίτι τῆς ἱστορικῆς οἰκογένειας τῶν Παναίων ὅπου κατοικοῦσε, εἶχε περάσει ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς σέ μία του περιοδεία καί τό βροντερό του κήρυγμα γιά σχολεῖα καί ἑλληνική παιδεία εἶχε ριζώσει στήν καρδιά της. Μέχρι νά δοθεῖ ἡ ἄδεια γιά τό ἑλληνικό σχολεῖο, μάζευε τά παιδιά στό γυναικωνίτη τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τῶν Ἁγίων Πάντων στήν ἀκρόπολη τῆς Χιμάρας καί τούς μάθαινε ἀνάγνωση καί γραφή, ἀλλά πρωτίστως ἑλληνική ἱστορία, ὅπως παλιά  στό κρυφό σχολεῖο  ἐπί Τουρκοκρατίας !

             Δύο - τρία περιστατικά ἔχουνε μείνει χαραγμένα στή μνήμη μας  ἀπό τήν Στέλλα. Στήν πρώτη ἐπίσκεψή μας, μπαίνουμε στήν αἴθουσα τοῦ νηπιαγωγείου καί βλέπουμε τούς τοίχους γεμάτους ἀπό ἑλληνικές σημαίες, χάρτες τῆς Ἑλλάδος, καθώς καί δεκάδες ἥρωες τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδας, τοῦ Βυζαντίου καί τοῦ 1821. Στήν ἐπισήμανσή μας πώς εἶναι γεμάτη γαλάζιο ἡ αἴθουσα, γυρνάει μέ αὐστηρότητα καί μᾶς λέει τονίζοντας τίς λέξεις : «Παιδιά, νά ξέρετε πώς ἐμεῖς ἐδῶ πάνω, τά πρῶτα χρώματα πού μαθαίνουμε εἶναι τό μπλέ καί τό ἄσπρο. Ἀφοῦ τά μάθουμε αὐτά πολύ καλά (μᾶς κοιτάει μέ νόημα), τότε καί μόνο προχωροῦμε στά ἄλλα.» Στή συνέχεια μᾶς συνόδευσε στό σπίτι τοῦ ἐθνομάρτυρα Ἀριστοτέλη Γκούμα γιά νά προσκυνήσουμε στόν τόπο τῆς θυσίας του καί νά χαιρετίσουμε τήν οἰκογένειά του. Πρίν μποῦμε μέσα μᾶς πιάνει ἀπό τό χέρι καί μᾶς λέει αὐστηρά: «Ὁ Τέλης πέθανε γιά τήν Ἑλλάδα, εἶναι ἥρωας! Σάν τόν Τέλη ἔχουμε κι ἄλλους ἐδῶ! Δέν ξέρω τί θά κάνετε ἐσεῖς κάτω στήν πατρίδα, ἀλλά ἐμεῖς ἐδῶ βαστᾶμε!».  Σέ μία ἄλλη περίσταση, τήν ὥρα πού παρακολουθούσαμε τούς μαθητές νά ἀπαγγέλουν ἐθνικά ποιήματα,  σέ μία ἐπίσκεψή μας πρό τῶν Χριστουγέννων,  σέ μία πρόχειρη γιορτούλα πού ἔστησε ἐκείνη τήν ὥρα ἡ Στέλλα γιά νά τιμήσει τούς ἑλλαδίτες ἐπισκέπτες, προσέχουμε ξαφνικά τήν Στέλλα νά παρακολουθεῖ μέ σοβαρότητα τούς μαθητές καί νά ἀπαγγέλει καί ἡ ἴδια τούς στίχους τοῦ ποιήματος, λές καί συμμετεῖχε σέ μία ἱεροτελεστία, ἱκανοποιημένη γιά τήν πρόοδο τῶν παιδιῶν της. Τό ποίημα πού τό συγκρατήσαμε, καθώς μᾶς ἔκανε ἰδιαίτερη ἐντύπωση, τελείωνε ὡς ἑξῆς:

«… Ὁ παπποῦς μου μία μέρα, μοῦ χάρισε μία σημαία,

Ποῦ ‘χει χρῶμα γαλανό καί στή μέση το σταυρό!

Τήν ὑψώνω στόν ἀέρα καί φωνάζω δυνατά:

Ζήτω ἡ ἑλληνική σημαία, Ζήτω καί ἡ Λευθεριά!»

            Τήν ὥρα ἐκείνη ἦταν σάν νά εἴχαμε μπροστά μας τήν Σπαρτιάτισσα  πού ἔστελνε στή μάχη τόν γιό της στή μάχη, μέ τό «Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ» ἤ τίς δασκάλες τοῦ μακεδονικοῦ ἀγώνα πού μόνες τους, ἄβγαλτα κοριτσόπουλα, κράτησαν τήν φλόγα τῆς Ἑλλάδας ἀναμμένη στή Μακεδονία, ἀπέναντι στή βουλγαρική ἐπιβουλή.

             Ἕνα περίεργο συναίσθημα χαρμολύπης  αἰσθανθήκαμε στό ἄκουσμα τῆς κοίμησης τῆς  Στέλλας. Χαρά ἀπό τή μία γιατί εἴχαμε τό προνόμιο νά γνωρίσουμε ἔστω καί λίγο μία ξεχωριστή ἑλληνίδα πού ἄφησε τό στίγμα της στήν ἀγαπημένη της πατρίδα καί στίς καρδιές τῶν παιδιῶν της. Λύπη ἀπό τήν ἄλλη γιατί αἰσθανόμαστε ὅτι δέν προλάβαμε νά ἀποθησαυρίσουμε καί νά καταγράψουμε ὁλόκληρο τόν  ἐσωτερικό θησαυρό πατριδογνωσίας καί ἱστορικῆς μνήμης πού ἔκρυβε μέσα της ἀπό τόν ὁποῖο κάποια ψήγματα ἄφηνε νά φανοῦν, μέ μετριοφροσύνη πού ταιριάζει στούς ἀληθινά μεγάλους ἀνθρώπους. Αἰσθανόμαστε λύπη γιατί μέ τήν ἀπουσία της ἀφήνει ἕνα δυσαναπλήρωτο κενό στήν πατρίδα της ἀλλά καί στίς καρδιές ὅλων ὅσων τή γνωρίσαμε. Χαρά ὅμως γιατί  μέ τήν ζωή της καί τήν παρουσία της ἀπετέλεσε ἀκόμη ἕναν κρίκο στήν ἱστορική συνέχεια τοῦ ἑλληνισμοῦ στή βασανισμένη γῆ τῆς Βορείου Ἠπείρου, ἀλλά καί μία ζωντανή ἀπόδειξη  τῆς ἀέναης πάλης τοῦ Βορειοηπειρωτῶν  γιά τήν ἐθνική τους ἐπιβίωση!

             Εὐχή καί προσευχή μας εἶναι ὁ Ἅγιος Θεός νά ἀναπαύσει τήν ψυχή της καί νά ἀναδεικνύει τόσο στή Βόρειο Ἤπειρο ὅσο καί ἐντός ἑλλαδικοῦ κράτους, ἐκπαιδευτικούς- μιμητές τῆς Στέλλας, ἐκπαιδευτικούς ἀγωνιστές, πού στούς δύσκολους καιρούς πού ζοῦμε θά μεταδώσουν τίς ἀξίες τῆς πίστης καί τῆς πατρίδας στή νέα γενιά. Ἄς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη καί τό παράδειγμά της!         http://www.sfeva.gr/5FE2A762.el.aspx