ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑ'Ι'ΣΙΟΣ:«Τά χρόνια πού περνούμε είναι πολύ δύσκολα και πολύ επικίνδυνα, άλλα τελικά θά νικήση ό Χριστός».

Ο περισσότερος κόσμος της εποχής μας είναι μορ φωμένος κοσμικά καί τρέχει με την κοσμική μεγάλη ταχύτητα. Επειδή όμως τοϋ λείπει ό φόβος τοϋ Θεοϋ - «αρχή σοφίας φόβος Κυρίου »^Χ -, λεί­πει τό φρένο, και μέ ταχύτητα, χωρίς φρένο, καταλήγει σε γκρεμό. Οί άνθρωποι είναι πολύ προβληματισμένοι και οι περισσότεροι πολύ ζαλισμένοι. Έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους. Σιγά-σιγά κατευθύνονται προς τό νά μήν μπορούν νά ελέγχουν τον εαυτό τους. "Αν αυτοί πού έρχονται στο "Αγιον Όρος είναι τόσο πολύ συγχυσμένοι, τόσο μπερδεμένοι, μέ τόσο άγχος, σκεφθήτε οί άλλοι πού είναι μακριά άπό τον Θεό, άπό τήν Εκκλησία, πώς θά είναι!

Καί βλέπεις σε όλα τά κράτη φουρτούνα, ζάλη με­γάλη! Ό καημένος ό κόσμος - ό Θεός νά βάλη τό χέρι Του! - βράζει σάν τήν χύτρα ταχύτητος. Καί οί μεγάλοι πώς τά φέρνουν! Μαγειρεύουν-μαγειρεύουν, τά ρίχνουν όλα στήν χύτρα ταχύτητος καί σφυρίζει τώρα ή χύτρα! θά πεταχθή σε λίγο ή βαλβίδα! Είπα σε κάποιον πού είχε  μία μεγάλη θέση: «Γιατί μερικά πράγματα δεν τα προ­σέχετε; Τί θά γίνη;» «Πάτερ μου, μου λέει, λίγο χιόνι ήταν 

πρώτα τό κακό· τώρα έχει γίνει ολόκληρη χιονο­στιβάδα. Μόνον ένα θαϋμα μπορεί νά βοηθήση». Άλλα καί με τον τρόπο πού πηγαίνουν μερικοί νά βοηθήσουν την κατάσταση, κάνουν μεγαλύτερη την χιονοστιβάδα τοϋ κακοϋ. Αντί νά λάβουν ορισμένα μέτρα γιά την παι­δεία κ.λπ., κάνουν χειρότερα. Δεν κοιτάζουν πώς νά δια­λύσουν αυτήν τήν χιονοστιβάδα, αλλά τήν κάνουν με­γαλύτερη. Βλέπεις, τό χιονάκι είναι λίγο στήν άρχή. "Αν κυλήση στον κατήφορο, γίνεται ένας σβώλος. Ό σβώλος, καθώς μαζεύει καί άλλο χιόνι, ξύλα, πέτρες κ.λπ., γίνε­ται σιγά-σιγά μεγαλύτερος-μεγαλύτερος, καί τελικά γί­νεται ολόκληρη χιονοστιβάδα. Έτσι καί τό κακό λίγο-λίγο εχει γίνει πιά χιονοστιβάδα καί κυλάει· τώρα θέλει βόμβα γιά νά σπάση.

- Αγωνιάτε, Γέροντα; - "Αχ, τί άσπρισαν τά γένια μου πρόωρα; Έγώ πονάω δυο φορές· μία, όταν προβλέπω μιά κατάσταση καί φω­νάζω, γιά νά προλάβουμε ενα κακό πού πρόκειται νά γίνη, καί μία, όταν δέν δίνουν σημασία - ϊσως όχι άπό περιφρόνηση -, καί συμβαίνη μετά τό κακό καί μοϋ ζη­τούν τότε καί τήν συμπαράσταση μου. Τώρα καταλα­βαίνω τί τραβούσαν οι Προφήτες. Μεγαλύτεροι Μάρτυ­ρες ήταν οί Προφήτες! Πιο μεγάλοι Μάρτυρες άπό όλους τούς Μάρτυρες, παρ' Ολο πού δέν πέθαναν όλοι με μαρ­τυρικό θάνατο. Γιατί οί Μάρτυρες γιά λίγο υπέφεραν ενώ οί Προφήτες έβλεπαν μιά κατάσταση καί υπέφεραν συνέχεια. Φώναζαν-φώναζαν, καί οί άλλοι τον χαβα τους. Καί όταν έφθανε ή ώρα καί ερχόταν ή οργή τοϋ Θεοϋ εξ αιτίας τους, βασανίζονταν καί εκείνοι μαζί τους. Τουλά­χιστον όμως τότε τόσο έφθανε τό μυαλό τών ανθρώπων.

Άφηναν τον Θεό καί προσκυνούσαν τά είδωλα. Σήμερα πού καταλαβαίνουν, είναι ή μεγαλύτερη ειδωλολατρία.

Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει δτι ό διάβολος βάλθη­κε νά καταστρέψη τά πλάσματα τοϋ Θεοϋ. Έχει κάνει παγκοινιά², νά καταστρέψη τον κόσμο. Λύσσαξε, γιατί άρχισε νά μπαίνη στον κόσμο ή καλή ανησυχία. Είναι πολύ αγριεμένος, γιατί γνωρίζει ότι είναι λίγη ή δράση του³. Τώρα κάνει όπως ενας εγκληματίας πού, όταν τον κυκλώνουν, λέει: «Δεν εχω σωτηρία! Θά μέ πιάσουν!» και τά κάνει όλα γυαλιά-καρφιά. Ή όπως οί στρατιώτες, πού εν καιρώ πολέμου, όταν τελειώσουν τά πυρομαχι­κά, βγάζουν την λόγχη ή τό σπαθί και ρίχνονται και ό,τι γίνει. Σοϋ λέει: «Έτσι κι αλλιώς χαμένοι είμαστε· άς σκο­τώσουμε όσο πιο πολλούς μπορούμε». Ό κόσμος καίγε­ται! Τό καταλαβαίνετε; Έπεσε πολύς πειρασμός. Τέτοια πυρκαγιά εχει βάλει ό διάβολος, πού ούτε όλοι οί πυρο­σβέστες άν μαζευθούν, δεν μπορούν νά τήν σβήσουν. Πνευματική πυρκαγιά! Δεν εχει μείνει τίποτε. Μόνον προσευχή χρειάζεται, γιά νά μας λυπηθή ό Θεός. Βλέ­πεις, και όταν πιάνη πυρκαγιά μεγάλη και οί πυροσβε­στικές δεν μπορούν νά κάνουν τίποτε, αναγκάζονται οί άνθρωποι νά στραφούν στόν Θεό και νά Τον παρακαλέ­σουν νά ρίξη μιά βροχή γερή, γιά νά σβήση. Έτσι και γιά τήν πνευματική πυρκαγιά πού άναψε ό διάβολος, μόνον προσευχή χρειάζεται, γιά νά βοηθήση ό Θεός.

Όλος ό κόσμος πάει νά γίνη μιά περίπτωση. Γενικό ξεχαρβάλωμα! Δεν είναι νά πής: «Σ' ενα σπίτι χάλασε λίγο τό παράθυρο ή κάτι άλλο, άς τό διορθώσω». Όλο τό σπίτι είναι ξεχαρβαλωμένο. Έχει γίνει χαλασμένο χω­ριό. Δέν 

ελέγχεται πιά ή κατάσταση. Μόνον από πάνω, ό,τι κάνει ό Θεός. Τώρα είναι νά δουλεύη ό Θεός μέ τό  

κατσαβίδι, μέ χάδια, μέ σκαμπίλια, νά τό διόρθωση. Μια πληγή έχει ό κόσμος πού κιτρίνισε και θέλει σπάσιμο, αλλά ακόμη δεν ωρίμασε καλά. Πάει νά ώριμάση τό κακό, όπως τότε στην Ιεριχώ⁴ πού ήταν γιά απολύμανση.

1. Ψαλμ. 110, 10.

   

2.   Παγκοινιά ή παγγεν(ε)ία (πάντες από κοινοϋ, παν τό κοινόν): εργασία τήν οποία αναλαμβάνουν δλοι μαζί οί αδελφοί μιας Μονής ή μιας Σκήτης.

3.   Βλ. Άποκ. 12, 12.

Ό Θεός επιτρέπει νά γίνη τώρα ενα τράνταγμα γερό. "Ερχονται δύσκολα χρόνια. Θα έχουμε δοκιμασίες με­γάλες... Νά τό πάρουμε στα σοβαρά, νά ζήσουμε πνευ­ματικά. Οι περιστάσεις μας

αναγκάζουν και θά μας αναγκάσουν νά δουλέψουμε πνευματικά. Καλό δμως είναι νά τό κάνουμε χαρούμενα και προαιρετικά και όχι άπό θλίψεις, αναγκαστικά. Πολλοί "Αγιοι θά παρακα­λούσαν νά ζούσαν στήν εποχή μας, γιά νά αγωνισθούν. Έγώ χαίρομαι πού απειλούν μερικοί νά με ξεκάνουν, επειδή μιλώ καί τούς χαλώ τά σχέδια. Όταν άργά τό βρά­δυ ακούω στο Καλύβι νά πηδούν μέσα άπό τον φράχτη, χτυπάει γλυκά ή καρδιά μου. Άλλά δταν φωνάζουν: «Ήρθε τηλεγράφημα, νά κάνης προσευχή γιά τον τάδε άρρωστο», λέω: «Αυτό ήταν; Πάει καί αυτή ή ευκαιρία!...» Όχι δτι βαρέθηκα τήν ζωή μου, άλλά τό χαίρομαι. Νά χαιρώμαστε πού μας δίνεται αυτή ή ευκαιρία σήμερα. Είναι πολύ μεγάλος μισθός.

Παλιά, δταν γινόταν ένας πόλεμος, ήταν εν άμύνη κανείς καί πήγαινε νά άγωνισθή, νά πολεμήση, γιά νά υπεράσπιση τήν Πατρίδα του, τό έθνος του. Τώρα δέν πάμε νά υπερασπίσουμε τήν Πατρίδα μας ή νά αγωνι­σθούμε, γιά νά μή μας κάψουν οί βάρβαροι τά σπίτια μας ή νά μή μας πάρουν τήν αδελφή μας καί μας ατιμάσουν, ούτε παμε γιά ένα έθνος ή γιά μιά ιδεολογία. Τώρα πάμε ή γιά τον Χριστό ή γιά τον διάβολο. Είναι καθαρό μέ­τωπο. Στήν Κατοχή γινόσουν ήρωας, γιατί δέν χαιρε­τούσες έναν Γερμανό. Τώρα γίνεσαι ήρωας, γιατί δέν χαι­ρετάς τον διάβολο. Πάντως θά δούμε φοβερά γεγονότα. Θά δοθούν πνευματικές μάχες. Οί "Αγιοι θά άγιασθοΰν περισσότερο καί οί ρυπαροί θά γίνουν ρυπαρώτεροι'³.

Νιώθω μέσα μου μια παρηγοριά. Μια μπόρα είναι και ό αγώνας έχει αξία, γιατί τώρα δεν έχουμε εχθρό τον Άλη-Πασά ή τον Χίτλερ ή τον Μουσολίνι, άλλα τον διάβολο. Γι' αυτό θά έχουμε και ουράνιο μισθό.

                    

Ό θεός άς αξιοποίηση τό κακό σε καλό σαν Καλός θεός. Αμήν.

13. Βλ. Άποκ.22, 11.                                      

 Τι βάσανα εχει ό κόσμος....

Ατέλειωτα είναι τά βάσανα τοϋ κόσμου. Μιά γενική αποσύνθεση, οικογένειες, μικροί-μεγάλοι. Κάθε μέρα ή καρδιά μου γίνεται κιμάς. Τά περισσότερα σπίτια είναι γεμάτα από στενοχώριες, από αγωνία, από άγχος. Μόνο στά σπίτια πού ζουν κατά Θεόν είναι καλά οι άνθρωποι. Στά άλλα, διαζύγια, άλλοι χρεωκοπημένοι, άλλοι άρρω­στοι, άλλοι τρακαρισμένοι, άλλοι μέ ψυχοφάρμακα, μέ

ναρκωτικά!... Λίγο-πολύ όλοι, οί καημένοι, έχουν έναν πόνο. Ιδίως τώρα, δουλειές δέν έχουν, χρέη από 'δώ, βά­σανα από 'κεϊ, τούς τραβούν οί Τράπεζες, τούς βγάζουν από τά σπίτια, ένα σωρό! Καί δέν είναι μιά και δυο μέ­ρες! Και άν ένα-δυό παιδιά σέ μιά τέτοια οικογένεια είναι γερά, αρρωσταίνουν από αυτήν τήν κατάσταση. Πολλές οικογένειες από αυτές μιά μέρα νά είχαν τό αμέριμνο, τήν ξενοιασιά των μονάχων, θά είχαν τό καλύτερο Πάσχα.

Τί δυστυχία υπάρχει στον κόσμο! Όταν κανείς πο-νάη καί ενδιαφέρεται γιά τούς άλλους καί όχι γιά τον εαυ­τό του, τότε όλο τον κόσμο τόν βλέπει σάν σέ ακτινογρα­φία μέ τίς ακτίνες τίς πνευματικές... Πολλές φορές, εκεί πού λέω τήν ευχή, βλέπω μικρούτσικα παιδάκια, τά καη­μένα, νά περνούν μπροστά μου θλιμμένα καί νά παρα­καλούν τόν Θεό. Τά βάζουν οί μανάδες τους νά κάνουν προσευχή, γιατί έχουν προβλήματα, δυσκολίες στήν οικο­γένεια καί ζητούν βοήθεια άπό τόν Θεό. Γυρίζουν τό

κουμπί κι έτσι επικοινωνούμε.      ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ<<ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ>>