Με την κρίση η ΕΕ έφτασε σε μια θλιβερή συνειδητοποίηση. Η
υπάρχουσα δομή της δεν είναι αρκετή για αυτό που θέλει να υπηρετήσει και
αυτό που είχαν οραματιστεί οι εμπνευστές της. Η Ένωση καταρρέει και
αδυνατεί να λειτουργήσει πια.
Η παρούσα Ευρωβουλή θα βρεθεί μπροστά στο πρώτο μεγάλο δίλλημα από την δημιουργία της ΕΕ. Θα επιχειρήσει ένα τεράστιο βήμα μπροστά με μια ολοκλήρωση ή θα υποχωρήσει σε κάτι πιο βιώσιμο και λειτουργικό; Δεν έχει άλλη επιλογή αν θέλουμε να μιλάμε για Ευρωπαϊκή Ένωση στο μέλλον και όχι για διάλυση του όλου εγχειρήματος.
Προσωπικά, δεν είμαι οπαδός καμιάς εκ των δύο κατευθύνσεων, ή για να το θέταμε διαφορετικά, βλέπω θετικά και αρνητικά και στις δύο κατευθύνσεις. Δεν είμαι και πολιτικός επιστήμονας για να δω το θέμα θεωρητικά. Είμαι Μηχανικός και ως Μηχανικός έχω μάθει να αντιμετωπίζω τα πάντα σαν ένα πρόβλημα του οποίου την λύση καλούμαι να βρω βασιζόμενος στα δεδομένα και τη λογική.
ΠΑΝΟΣ ΜΗΤΡΟΝΙΚΑΣ
Ηλ. Μηχανικός Η/Υ & Αυτοματισμού
Μέλος του Π.Σ. των Δημοκρατικών
http://www.dimokratikoi.gr/
Ξέρω επίσης ότι η πρόοδος γίνεται με βήματα μπροστά και όχι με υποχωρήσεις, γι’ αυτό θα εξετάσουμε το παρών πρόβλημα θετικά και με στόχο το μεγάλο βήμα προς τα εμπρός, όχι την επιστροφή στο ασφαλές παρελθόν. Η πρόοδος θέλει τόλμη και μια ολοκλήρωση των Ευρωπαϊκών εθνών είναι και πρόοδος και πολύ τολμηρή κίνηση για όλους. Πιθανώς να είναι και μονόδρομος γεωπολιτικά στο άμεσο μέλλον.
Σε προηγούμενες αναλύσεις εξετάσαμε τον Πόλεμο, την Άμυνα και τον ρόλο που έχουν παίξει στην δημιουργία του Δυτικού κόσμου μέχρι τώρα. Είδαμε επίσης παραδείγματα ομοσπονδιών και τα χαρακτηριστικά που τις δημιούργησαν και τις δόμησαν (http://www.defence-point.gr/news/?p=94437).
Σε αυτή την ανάλυση θα δούμε αν η Άμυνα μπορεί να είναι ο καταλύτης που θα δημιουργούσε την απαραίτητη «Ευρωπαϊκή ‘εθνική’ συνείδηση», έτσι ώστε να οδηγηθούμε και στην πραγματική Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.
ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΘΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ
Η Ιστορία μέχρι τώρα μας δείχνει ότι οι εθνικές συνειδήσεις δημιουργούνται με αίμα. Μπορεί αυτό να μην μας αρέσει αλλά δεν μπορούμε να το αρνηθούμε. Όπως δεν μπορούμε να αρνηθούμε και ότι τα συναισθήματα και οι δεσμοί που δημιουργούνται μεταξύ των ανθρώπων σε περιόδους κρίσης και άμυνας απέναντι σε ένα κοινό εχθρό, είναι απείρως πιο ισχυροί από τους υπόλοιπους δεσμούς συμφέροντος.
Μόνο ο έρωτας και ο πόλεμος ενώνει τους ανθρώπους τόσο δυνατά, τα δύο πιο ταπεινά και πρωτόγονα ένστικτα του ανθρώπου, η αναπαραγωγή και η επιβίωση. Επειδή λοιπόν είναι φύση αδύνατο να ερωτευθούμε 500 εκατομμύρια άνθρωποι (δεν εξετάζω καν το θέμα του φύλου), μας μένει μόνο η επιλογή του πολέμου σαν δρόμος χαμηλού ρίσκου και επιβεβαιωμένης επιτυχίας.
Μπορούμε όμως αναίμακτα να ξεκινήσουμε να σχεδιάζουμε την πορεία μας αυτή για την δημιουργία Ευρωπαϊκής «εθνικής» συνείδησης, πάνω στον δρόμο της Άμυνας. Εκεί θα βάλουμε τις βάσεις έτσι ώστε να έχουμε κάποια πρώτα άμεσα αποτελέσματα, έτσι ώστε, μετά, μέσω της Παιδείας και της Εκπαίδευσης, να ολοκληρωθεί αυτή η διαδικασία σε βάθος δύο γενεών. Γιατί η Παιδεία είναι καλή, αλλά θέλει και χρόνο και κάτι πάνω στο οποίο να πατήσει.
Αν τώρα στο διάστημα αυτό των 50 επομένων ετών, προκύψουν και οι Γεωπολιτικές συγκυρίες που φέρουν την Ευρώπη μπροστά σε κάποια διαμάχη (απευκταίο αλλά δυστυχώς πάρα πολύ πιθανό με τα παγκόσμια δεδομένα, τις νέες γεωπολιτικές ισορροπίες, την ανεξέλεγκτη άνοδο του ακραίου Ισλαμισμού, την γήρανση του παγκόσμιου πληθυσμού, και τους διάφορους απρόβλεπτους παίκτες όπως το Ιράν και η Β. Κορέα), ή έχουμε κάποια μεγάλη φυσική καταστροφή (καθόλου απίθανο με τον τρόπο που αλλάζει το κλίμα μας τελευταία) τότε και οι διαδικασίες θα επιταχυνθούν, και όλοι οι Ευρωπαίοι θα είμαστε πολύ καλύτερα ενωμένοι και προετοιμασμένοι, από ότι ο καθένας μόνος του.
ΓΙΑΤΙ Η ΑΜΥΝΑ;
Πρέπει να καταλάβουμε ότι η ισχύς έρχεται με την ένωση και αυτός ο κανόνας ισχύει για όλα τα επίπεδα των ενώσεων. Το μυστικό μιας καλής ένωσης είναι η ισορροπία στις σχέσεις εξουσίας ανάμεσα στα μέλη της και η συμπληρωματική προσφορά από όλους έτσι ώστε καθένας να λαμβάνει και να δίνει και όλοι να νοιώθουν ότι έχουν ανάγκη τους υπολοίπους.
Η Άμυνα εξ ορισμού είναι μια συλλογική διαδικασία που προϋποθέτει καταμερισμό εργασιών και ειδικοτήτων, κοινή προσπάθεια, πολύ καλό συντονισμό και επειδή άπτεται θεμάτων που αφορούν την ίδια την ζωή των εμπλεκομένων, προϋποθέτει εμπιστοσύνη, συνεργασία, κατανόηση, αλληλεγγύη και υπέρβαση ορίων. Δεν μιλάμε για λεφτά ή υλικά αγαθά. Μιλάμε για ζωές, που είναι ανεκτίμητες και αναντικατάστατες. Και αυτό αρκεί για να βγάλει στην επιφάνεια στον υπερθετικό βαθμό τα υπέρ και τα κατά του καθενός.
Από την άλλη, η Άμυνα έχει ένα τεράστιο όγκο αναγκών σε όλο το φάσμα των ανθρώπινων δραστηριοτήτων. Μοιραία οι ανάγκες αυτές θα οδηγήσουν σε διεύρυνση των συνεργασιών και των κοινών στόχων σχεδόν σε όλο το φάσμα των δομών και υποδομών της ΕΕ. Από τη βιομηχανία, την παραγωγή και την έρευνα, μέχρι ακόμα και πολλές από τις βασικές υποδομές.
Παράλληλα, δεν νοείται να μιλάς για κοινή Άμυνα χωρίς να έχεις και έναν κοινό έλεγχο για αυτή. Συνεπώς, παράλληλα με την Άμυνα υποχρεούσαι να προχωρήσεις και στην δημιουργία των θεσμών και των οργάνων που θα την ελέγχουν και θα την αξιοποιούν. Την εξωτερική πολιτική, την διπλωματία και την ασφάλεια. Το ίδιο φυσικά και για κάθε τι άλλο ενοποιείται αναγκαστικά μέσω της άμυνας (αμυντική βιομηχανία & έρευνα αρχικά και μέσω αυτών γενικότερα η βιομηχανία και η έρευνα, και λογικά μέσω της έρευνας θα έχεις και έναν βαθμό ενοποίησης στην εκπαίδευση, κ.ο.κ.).
Αν φτάσεις να έχεις κοινή εξωτερική πολιτική και κάποιες δομές τότε πρακτικά έχεις κοινή κυβέρνηση. Και μια κοινή κυβέρνηση ΑΠΑΙΤΕΙ κοινό πολιτικό σύστημα και επιλογή από το σύνολο του λαού της ΕΕ. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος αν φτάσεις σε αυτό το σημείο. Βλέπουμε λοιπόν ότι ξεκινώντας από μια ενοποίηση σε ένα χώρο, έρχονται από μόνες τους οι ενοποιήσεις και στους υπόλοιπους σταδιακά και σύμφωνα με τις ανάγκες. Η Άμυνα είναι απλώς η αφορμή και ο οδηγός για αυτές τις αλλαγές.
Τέλος, η Άμυνα μας φέρνει πιο κοντά και δημιουργεί σταδιακά σχέσεις φιλίας, επειδή εμπλέκει μεγάλο αριθμό ανθρώπων, σε μεγάλο αριθμό τομέων, από όλες τις χώρες της ΕΕ. Δεν βοηθάει απλά στο να κατανοούμε καλύτερα ο ένας τον άλλο. Βάζει τις βάσεις για το συναίσθημα που θα δημιουργήσει και την συνείδηση.
>Πιστεύετε, ότι π.χ. οι Γάλλοι θα έβλεπαν ποτέ θετικά τους Αγγλοσάξονες αν δεν υπήρχε ο Α’ και ακόμα περισσότερο ο Β’ ΠΠ; Δεν το νομίζω.
>Πιστεύετε, ότι οι μαύροι απέκτησαν ουσιαστικά ίσα δικαιώματα στις ΗΠΑ λόγω των αγώνων τους και των δικαιωμάτων που τους παρείχε η πολιτεία (μπορούσαν να ψηφήσουν από το 1870, πριν από τις γυναίκες), ή όταν βρέθηκαν δίπλα-δίπλα με τους λευκούς στον Β’ ΠΠ και πολύ περισσότερο στον πόλεμο του Βιετνάμ; Τι έκανε τους Αμερικανούς του νότου να τους δουν ως ίσους, το σύνταγμα ή το ότι κάποια στιγμή αναγκάστηκαν να εμπιστευτούν την ζωή τους στα χέρια τους και αυτοί δεν τους πρόδωσαν; Το ότι είδαν πως οι σφαίρες δεν κοιτάνε χρώμα;
Αυτό δεν είναι κάτι που επιβάλλεται, ούτε κάτι που διδάσκεται. Απλά συμβαίνει στους ανθρώπους όταν έχουν πραγματικά ανάγκη ο ένας τον άλλο, όπως στην Άμυνα και τον Πόλεμο. http://www.defence-point.gr/news/?p=94871
Η παρούσα Ευρωβουλή θα βρεθεί μπροστά στο πρώτο μεγάλο δίλλημα από την δημιουργία της ΕΕ. Θα επιχειρήσει ένα τεράστιο βήμα μπροστά με μια ολοκλήρωση ή θα υποχωρήσει σε κάτι πιο βιώσιμο και λειτουργικό; Δεν έχει άλλη επιλογή αν θέλουμε να μιλάμε για Ευρωπαϊκή Ένωση στο μέλλον και όχι για διάλυση του όλου εγχειρήματος.
Προσωπικά, δεν είμαι οπαδός καμιάς εκ των δύο κατευθύνσεων, ή για να το θέταμε διαφορετικά, βλέπω θετικά και αρνητικά και στις δύο κατευθύνσεις. Δεν είμαι και πολιτικός επιστήμονας για να δω το θέμα θεωρητικά. Είμαι Μηχανικός και ως Μηχανικός έχω μάθει να αντιμετωπίζω τα πάντα σαν ένα πρόβλημα του οποίου την λύση καλούμαι να βρω βασιζόμενος στα δεδομένα και τη λογική.
ΠΑΝΟΣ ΜΗΤΡΟΝΙΚΑΣ
Ηλ. Μηχανικός Η/Υ & Αυτοματισμού
Μέλος του Π.Σ. των Δημοκρατικών
http://www.dimokratikoi.gr/
Ξέρω επίσης ότι η πρόοδος γίνεται με βήματα μπροστά και όχι με υποχωρήσεις, γι’ αυτό θα εξετάσουμε το παρών πρόβλημα θετικά και με στόχο το μεγάλο βήμα προς τα εμπρός, όχι την επιστροφή στο ασφαλές παρελθόν. Η πρόοδος θέλει τόλμη και μια ολοκλήρωση των Ευρωπαϊκών εθνών είναι και πρόοδος και πολύ τολμηρή κίνηση για όλους. Πιθανώς να είναι και μονόδρομος γεωπολιτικά στο άμεσο μέλλον.
Σε προηγούμενες αναλύσεις εξετάσαμε τον Πόλεμο, την Άμυνα και τον ρόλο που έχουν παίξει στην δημιουργία του Δυτικού κόσμου μέχρι τώρα. Είδαμε επίσης παραδείγματα ομοσπονδιών και τα χαρακτηριστικά που τις δημιούργησαν και τις δόμησαν (http://www.defence-point.gr/news/?p=94437).
Σε αυτή την ανάλυση θα δούμε αν η Άμυνα μπορεί να είναι ο καταλύτης που θα δημιουργούσε την απαραίτητη «Ευρωπαϊκή ‘εθνική’ συνείδηση», έτσι ώστε να οδηγηθούμε και στην πραγματική Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.
ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΘΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ
Η Ιστορία μέχρι τώρα μας δείχνει ότι οι εθνικές συνειδήσεις δημιουργούνται με αίμα. Μπορεί αυτό να μην μας αρέσει αλλά δεν μπορούμε να το αρνηθούμε. Όπως δεν μπορούμε να αρνηθούμε και ότι τα συναισθήματα και οι δεσμοί που δημιουργούνται μεταξύ των ανθρώπων σε περιόδους κρίσης και άμυνας απέναντι σε ένα κοινό εχθρό, είναι απείρως πιο ισχυροί από τους υπόλοιπους δεσμούς συμφέροντος.
Μόνο ο έρωτας και ο πόλεμος ενώνει τους ανθρώπους τόσο δυνατά, τα δύο πιο ταπεινά και πρωτόγονα ένστικτα του ανθρώπου, η αναπαραγωγή και η επιβίωση. Επειδή λοιπόν είναι φύση αδύνατο να ερωτευθούμε 500 εκατομμύρια άνθρωποι (δεν εξετάζω καν το θέμα του φύλου), μας μένει μόνο η επιλογή του πολέμου σαν δρόμος χαμηλού ρίσκου και επιβεβαιωμένης επιτυχίας.
Σίγουρα,
μια τέτοια επιλογή δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να βγούμε οι Ευρωπαίοι…
παγανιά και να βομβαρδίζουμε τον υπόλοιπο κόσμο για να αποκτήσουμε κοινή
εθνική συνείδηση. Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα και δεν θα έπρεπε να τα
αγιάζει ποτέ γιατί σαν άνθρωποι έχουμε εκτός από δίκαιο και ηθική.
Μπορούμε όμως αναίμακτα να ξεκινήσουμε να σχεδιάζουμε την πορεία μας αυτή για την δημιουργία Ευρωπαϊκής «εθνικής» συνείδησης, πάνω στον δρόμο της Άμυνας. Εκεί θα βάλουμε τις βάσεις έτσι ώστε να έχουμε κάποια πρώτα άμεσα αποτελέσματα, έτσι ώστε, μετά, μέσω της Παιδείας και της Εκπαίδευσης, να ολοκληρωθεί αυτή η διαδικασία σε βάθος δύο γενεών. Γιατί η Παιδεία είναι καλή, αλλά θέλει και χρόνο και κάτι πάνω στο οποίο να πατήσει.
Αν τώρα στο διάστημα αυτό των 50 επομένων ετών, προκύψουν και οι Γεωπολιτικές συγκυρίες που φέρουν την Ευρώπη μπροστά σε κάποια διαμάχη (απευκταίο αλλά δυστυχώς πάρα πολύ πιθανό με τα παγκόσμια δεδομένα, τις νέες γεωπολιτικές ισορροπίες, την ανεξέλεγκτη άνοδο του ακραίου Ισλαμισμού, την γήρανση του παγκόσμιου πληθυσμού, και τους διάφορους απρόβλεπτους παίκτες όπως το Ιράν και η Β. Κορέα), ή έχουμε κάποια μεγάλη φυσική καταστροφή (καθόλου απίθανο με τον τρόπο που αλλάζει το κλίμα μας τελευταία) τότε και οι διαδικασίες θα επιταχυνθούν, και όλοι οι Ευρωπαίοι θα είμαστε πολύ καλύτερα ενωμένοι και προετοιμασμένοι, από ότι ο καθένας μόνος του.
ΓΙΑΤΙ Η ΑΜΥΝΑ;
Πρέπει να καταλάβουμε ότι η ισχύς έρχεται με την ένωση και αυτός ο κανόνας ισχύει για όλα τα επίπεδα των ενώσεων. Το μυστικό μιας καλής ένωσης είναι η ισορροπία στις σχέσεις εξουσίας ανάμεσα στα μέλη της και η συμπληρωματική προσφορά από όλους έτσι ώστε καθένας να λαμβάνει και να δίνει και όλοι να νοιώθουν ότι έχουν ανάγκη τους υπολοίπους.
Η Άμυνα εξ ορισμού είναι μια συλλογική διαδικασία που προϋποθέτει καταμερισμό εργασιών και ειδικοτήτων, κοινή προσπάθεια, πολύ καλό συντονισμό και επειδή άπτεται θεμάτων που αφορούν την ίδια την ζωή των εμπλεκομένων, προϋποθέτει εμπιστοσύνη, συνεργασία, κατανόηση, αλληλεγγύη και υπέρβαση ορίων. Δεν μιλάμε για λεφτά ή υλικά αγαθά. Μιλάμε για ζωές, που είναι ανεκτίμητες και αναντικατάστατες. Και αυτό αρκεί για να βγάλει στην επιφάνεια στον υπερθετικό βαθμό τα υπέρ και τα κατά του καθενός.
Από την άλλη, η Άμυνα έχει ένα τεράστιο όγκο αναγκών σε όλο το φάσμα των ανθρώπινων δραστηριοτήτων. Μοιραία οι ανάγκες αυτές θα οδηγήσουν σε διεύρυνση των συνεργασιών και των κοινών στόχων σχεδόν σε όλο το φάσμα των δομών και υποδομών της ΕΕ. Από τη βιομηχανία, την παραγωγή και την έρευνα, μέχρι ακόμα και πολλές από τις βασικές υποδομές.
Παράλληλα, δεν νοείται να μιλάς για κοινή Άμυνα χωρίς να έχεις και έναν κοινό έλεγχο για αυτή. Συνεπώς, παράλληλα με την Άμυνα υποχρεούσαι να προχωρήσεις και στην δημιουργία των θεσμών και των οργάνων που θα την ελέγχουν και θα την αξιοποιούν. Την εξωτερική πολιτική, την διπλωματία και την ασφάλεια. Το ίδιο φυσικά και για κάθε τι άλλο ενοποιείται αναγκαστικά μέσω της άμυνας (αμυντική βιομηχανία & έρευνα αρχικά και μέσω αυτών γενικότερα η βιομηχανία και η έρευνα, και λογικά μέσω της έρευνας θα έχεις και έναν βαθμό ενοποίησης στην εκπαίδευση, κ.ο.κ.).
Αν φτάσεις να έχεις κοινή εξωτερική πολιτική και κάποιες δομές τότε πρακτικά έχεις κοινή κυβέρνηση. Και μια κοινή κυβέρνηση ΑΠΑΙΤΕΙ κοινό πολιτικό σύστημα και επιλογή από το σύνολο του λαού της ΕΕ. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος αν φτάσεις σε αυτό το σημείο. Βλέπουμε λοιπόν ότι ξεκινώντας από μια ενοποίηση σε ένα χώρο, έρχονται από μόνες τους οι ενοποιήσεις και στους υπόλοιπους σταδιακά και σύμφωνα με τις ανάγκες. Η Άμυνα είναι απλώς η αφορμή και ο οδηγός για αυτές τις αλλαγές.
Τέλος, η Άμυνα μας φέρνει πιο κοντά και δημιουργεί σταδιακά σχέσεις φιλίας, επειδή εμπλέκει μεγάλο αριθμό ανθρώπων, σε μεγάλο αριθμό τομέων, από όλες τις χώρες της ΕΕ. Δεν βοηθάει απλά στο να κατανοούμε καλύτερα ο ένας τον άλλο. Βάζει τις βάσεις για το συναίσθημα που θα δημιουργήσει και την συνείδηση.
>Πιστεύετε, ότι π.χ. οι Γάλλοι θα έβλεπαν ποτέ θετικά τους Αγγλοσάξονες αν δεν υπήρχε ο Α’ και ακόμα περισσότερο ο Β’ ΠΠ; Δεν το νομίζω.
>Πιστεύετε, ότι οι μαύροι απέκτησαν ουσιαστικά ίσα δικαιώματα στις ΗΠΑ λόγω των αγώνων τους και των δικαιωμάτων που τους παρείχε η πολιτεία (μπορούσαν να ψηφήσουν από το 1870, πριν από τις γυναίκες), ή όταν βρέθηκαν δίπλα-δίπλα με τους λευκούς στον Β’ ΠΠ και πολύ περισσότερο στον πόλεμο του Βιετνάμ; Τι έκανε τους Αμερικανούς του νότου να τους δουν ως ίσους, το σύνταγμα ή το ότι κάποια στιγμή αναγκάστηκαν να εμπιστευτούν την ζωή τους στα χέρια τους και αυτοί δεν τους πρόδωσαν; Το ότι είδαν πως οι σφαίρες δεν κοιτάνε χρώμα;
Οι
άνθρωποι δεν αλλάζουν από τους κανόνες, οι άνθρωποι αλλάζουν από τους
ανθρώπους. Και για να φτάσουμε να μιλάμε για κάτι τόσο μεγαλεπήβολο όσο η
κοινή Ευρωπαϊκή συνείδηση, δεν αρκούν οι δομές και οι κανόνες.
Χρειαζόμαστε να αλλάξουμε εμείς και να αρχίσουμε να νοιώθουμε Ευρωπαίοι
παράλληλα με ό,τι άλλο είμαστε ο καθένας.
Αυτό δεν είναι κάτι που επιβάλλεται, ούτε κάτι που διδάσκεται. Απλά συμβαίνει στους ανθρώπους όταν έχουν πραγματικά ανάγκη ο ένας τον άλλο, όπως στην Άμυνα και τον Πόλεμο. http://www.defence-point.gr/news/?p=94871
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου