Όταν το Κτήνος γδύνει την Ελλάδα για χάρη των "συμμάχων" και παίζει με την ίδια την ύπαρξη του Έθνους!
Όταν αγγίζουν τα όπλα της Πατρίδας, αγγίζουν τα ιερά της Ρωμιοσύνης! Μεταξύ Οκρανίας και Μόσχας, ο μόνος πραγματικός χαμένος είναι η Ελλάδα!
Υπάρχουν εποχές που η Ιστορία δεν προχωρά ήρεμα, γραμμικά, αλλά σπασμωδικά. Σαν να τινάζεται όλο το οικοδόμημα, για να φανεί αν τα θεμέλια είναι γερά ή σαπισμένα. Ζούμε μια τέτοια εποχή.
Και μέσα σε αυτή την εποχή, υπάρχει μια κυβέρνηση, ένα πρόσωπο, μια πολιτική που δεν αρκείται στο να είναι ανεπαρκής ή επικίνδυνη. Πάει ένα βήμα παραπέρα. Αγγίζει αυτό που οι Ρωμαίοι νομοδιδάσκαλοι ονόμασαν «έγκλημα καθοσιώσεως»! Την προσβολή δηλαδή, των ιερών και οσίων της Πολιτείας.
Δεν μιλάμε απλώς για ακόμη ένα μνημόνιο η για ακόμη μια προδοτική συμφωνία ή ακόμα χειρότερα, μια υπογραφή ξεπουλήματος. Μιλάμε για κάτι βαθύτερο. Για την αφαίρεση της ασπίδας της χώρας. Για τη μετατροπή της Ελλάδας σε μπροστινό στον πόλεμο Ρωσίας–ΝΑΤΟ. Για την παράδοση στρατηγικών οπλικών συστημάτων, αυτών των S-300, σε ένα καθεστώς διεφθαρμένο και εγκληματικό, δηλαδή αυτό του Zελένσκι και των δυτικών μαριονετών που τον χειρίζονται.
Και όλα αυτά, χωρίς εξουσιοδότηση του λαού, χωρίς δημόσιο διάλογο, χωρίς στοιχειώδη εθνική περίσκεψη. Αυτό, στην γλώσσα της Ρωμανίας, δεν λεγόταν «λάθος πολιτική».
Το έλεγαν έγκλημα καθοσιώσεως. Και, αν είχαμε στοιχειώδη συνέχεια με την ίδια μας την νομική–ιστορική παράδοση, θα ανοίγαμε ήδη δικογραφία για εσχάτη προδοσία.
Και το τονίζω αυτό, διότι στα μετά-Ρωμανίας χρόνους, το έγκλημα καθοσιώσεως αντικαταστάθηκε από αυτό της Εσχάτης Προδοσίας!
Τι σημαίνει «έγκλημα καθοσιώσεως» ή αλλιώς, όταν η Πολιτεία λογιζόταν ως "ιερό" και όχι πολιτικό "μαγαζί"
Ο όρος «έγκλημα καθοσιώσεως» δεν είναι κάτι απλό. Η Καθοσίωση, έννοια που προέρχεται από την φράση «κατά του οσίου γίγνεσθαι», αφορούσε την στάση κατά της αυτοκρατορικής εξουσίας. Καθιερώθηκε μέσω της Lex Iulia Maiestatis* από την εποχή του Οκταβιανού Aυγούστου και κωδικοποιήθηκε στην Iουστινιάνεια Nομοθεσία**, όπου βρίσκουμε διατάξεις της τόσο στον "Κώδικα" όσο και στον "Πανδέκτη" αλλά και στις "Νεαρές" . Άρα λοιπόν, δεν είναι ούτε θεολογική ποιητική αδεία, ούτε μια απλή κατάσταση. Είναι ένας πολύ αυστηρός νομικός όρος, με ρίζες από τον 1ο μ.Χ. αιώνα, επαναστοιχειοποιήθηκε τον 6ο, αλλά τροποποιήθηκε από τους Ισαύρους και τους Μακεδόνες αυτοκράτορες.
Στη Ρωμανία, την Αυτοκρατορία που οι άσχετοι αποκαλούν «Βυζάντιο», η Πολιτεία δεν ήταν απλός διοικητικός μηχανισμός. Ήταν θεσμός ιερός. Ο αυτοκράτορας δεν ήταν "μάνατζερ", όπως τούτοι εδώ του ετοιμόρροπου Ψευτορωμαίϊκου. Ήταν «εν τόπω και τύπω Θεού», δηλαδή όχι ως Θεός, αλλά ως υπεύθυνος ενώπιον του Θεού για την ασφάλεια, την ενότητα και τη σωτηρία του λαού.
Άρα, ό,τι προσέβαλλε την καθοσιωμένη τάξη, δηλαδή την ιερή τάξη πραγμάτων του κράτους, ήταν προσβολή του ίδιου του Θεού. Και γι’ αυτό το δίκαιο της εποχής καθιερώνει ειδική κατηγορία: "Έγκλημα καθοσιώσεως".
Τι σήμαινε πρακτικά αυτό; Ότι υπήρχαν πράξεις που δεν θεωρούνταν απλώς πολιτικά σφάλματα, αλλά βαθιά, ασυγχώρητα αδικήματα εναντίον της ασφάλειας της Αυτοκρατορίας, της ακεραιότητας των συνόρων, της αμυντικής ισχύος και παραπέρα της πίστης του λαού αλλά και της ίδιας της ιερότητας των θεσμών. Και όποιος τα διέπραττε, δεν λογοδοτούσε μόνο πολιτικά. Λογοδοτούσε θεσμικά, ποινικά και ιστορικά. Γιατί έθιγε τα θεμέλια του ίδιου του κράτους.
Αν μεταφέραμε αυτό το σχήμα στο σήμερα, θα βάζαμε, πολύ απλά στον κάθε νεοεκλεγέντα πρωθυπουργό μαζί με τον καθιερωμένο όρκο, να απαγγέλλει τον όρκο της Καθοσίωσης, δηλαδή:
Δικαίωμα να κάνεις λάθος νόμο, έχεις.
Δικαίωμα να φτιάξεις ανορθόδοξο εκλογικό σύστημα, έχεις.
Δικαίωμα να αγαπάς, να μισείς, να είσαι ικανός ή ανίκανος, έχεις.
Δικαίωμα όμως να αφαιρείς την ασπίδα του Έθνους για να ικανοποιήσεις ξένα κέντρα, δεν έχεις. Δεν έχεις δικαίωμα, ως ηγέτης, να παίζεις με την ίδια την ύπαρξη της χώρας σου!
Αυτόν τον όρκο έπρεπε να έχουν πάνω στα γραφεία τους όλοι οι πρωθουπουργοί που πέρασαν από τη χώρα αυτή, απο καταβολής κτίσεως της.
Κι εκεί ακριβώς πατάει το σημερινό κατηγορητήριο.
Και για να το κάνω πιο λιανά, τι θα έπρεπε να κάνει ένας αυτοκράτορας για να κατηγορηθεί έτσι;
Να εκθέσει συνειδητά την Αυτοκρατορία σε κίνδυνο καταστροφής.
Να αφήσει τα σύνορα ακάλυπτα, να παραχωρήσει ολόκληρες επαρχίες σε εχθρικά χέρια, να διαλύσει την άμυνα.
Να συμμαχήσει με εχθρούς της Ρωμανίας εις βάρος του λαού της.
Όχι απλώς διπλωματικά παιχνίδια, αλλά πραγματική δέσμευση που οδηγεί σε ακρωτηρίαση.
Να αφαιρέσει κρίσιμα όπλα από τα σύνορα ή να τα παραδώσει σε ξένους.
Όπως αν σήμερα κάποιος αποφάσιζε να χαρίσει τα κρίσιμα αντιαεροπορικά μας συστήματα σε μια εμπόλεμη δύναμη.
Να καταλύσει ή να ακυρώσει ιερούς θεσμούς που προστατεύουν το κράτος.
Όχι να τους μεταρρυθμίσει – να τους διαλύσει.
Να συνεργαστεί με ξένα κέντρα για ίδιο όφελος, εις βάρος της σωτηρίας του λαού.
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, η κατηγορία δεν ήταν απλώς «κακή διακυβέρνηση». Ήταν βλασφημία εναντίον της ίδιας της θείας τάξης που προστάτευε την Αυτοκρατορία.
Ενδεικτικό παράδειγμα ήταν η περίπτωση του ελεεινού σφετεριστή του Θρόνου Φλάβιου Φωκά (602-610 μ.Χ.), ο οποίος παραλίγο να γίνει η γενεσιουργός αιτία της διάλυσης της ίδιας της αυτοκρατορίας! Κι αν δεν ήταν ο Μέγας Ηράκλειος (τον οποίο κάλεσε ο γαμπρός του Φωκά, ο Πρίσκος), το κράτος θα κατέρρεε. Ο ίδιος λοιπόν ο Ηράκλειος, τον κατηγόρησε ως "Εγκληματία Καθοσιώσεως" με βάση τον νόμο του Ιουστινιανού και τον εκτέλεσε ο ίδιος, αποκεφαλίζοντας τον! Για να μη πάμε στη περίπτωση των επίσης ελεεινών της δυναστείας των Αγγέλων, όπου οι τρομακτικές τους παραβιάσεις των κανόνων αυτών κατέληξαν στο να αλωθεί η Πόλη των Πόλεων από τα βάρβαρα στίφη των Φράγκων το 1204!
Σήμερα, βεβαίως, ο όρος αυτός δεν υπάρχει στα ελληνικά νομικά κείμενα. Υπάρχει όμως η εσχάτη προδοσία. Και υπάρχει, πάνω από όλα, η ίδια η Ιστορία, η οποία κρατά λογαριασμό. Και όταν η ώρα έλθει, γράφει ονόματα που δε σβήνονται.
Από την Ρωμανία στο σήμερα: Γιατί η έννοια μας αφορά άμεσα!
Τώρα βέβαια, θα μπορούσε να μου πεί κάποιος "εντάξει ρε μεγάλε, ωραία όλα αυτά για Νεαρές, Ιουστινιανούς και Ρωμανίες, αλλά σήμερα ζούμε σε κοινοβουλευτική δημοκρατία, σε ΝΑΤΟ, σε Ε.Ε., σε παγκοσμιοποίηση. Τι σχέση έχουν τα βυζαντινά με τον Μητσοτάκη;"
Αμ έλα που έχουν και παραέχουν! Διότι η ουσία δεν αλλάζει. Και τότε και τώρα, ο ηγέτης έχει μία βασική και κύρια υποχρέωση, να μην εκθέσει τον λαό του σε υπαρξιακό κίνδυνο για χάρη ξένων συμφερόντων.
Αντί να μιλάμε, λοιπόν, αφηρημένα για «κακή εξωτερική πολιτική», πρέπει να το πούμε όπως είναι, απλά και σταράτα ή αν θέλετε, νέτα σκέτα.
Όταν βάζεις την Ελλάδα στην πρώτη γραμμή ενός πολέμου που δεν την αφορά άμεσα, όταν θυσιάζεις την αντιτουρκική ασπίδα της χώρας ή ακόμα χειρότερα, όταν ρισκάρεις άμεση σύγκρουση με μια πυρηνική δύναμη και μάλιστα αυτή που κάποτε, συνέβαλε ουσιαστικά στο να ελευθερωθεί η χώρα σου από την οθωμανική σκλαβιά, χαρίζοντας στους «δήθεν συμμάχους» σου ό,τι πιο πολύτιμο έχεις στην αντιαεροπορική σου άμυνα, τότε δεν είσαι απλώς κακός Πρωθυπουργός.
Αγγίζεις ή και ξεπερνάς την περιοχή του εγκλήματος καθοσιώσεως , έστω κι αν ο όρος δεν καταγράφεται πια σε κώδικες, αλλά ζει στη συνείδηση του Γένους.
Ας μπούμε τώρα στο ζουμί.
Οι S-300 δεν είναι ένα ό,τι κι ό,τι σύστημα. Δεν είναι ένα «ρώσικο παλιοσίδερο», που απλώς πιάνει χώρο. Είναι η καρδιά της βαριάς αντιαεροπορικής μας ομπρέλας οι οποίοι θα ενεργοποιούνταν εν ευθέτω χρόνω και όταν η περίπτωση το επίτασσε. Μ' άλλα λόγια, ήταν και είναι ακόμη το μήνυμα που στέλνουμε στην Άγκυρα εδώ και 25 χρόνια ότι «μέχρι εδώ! Από εδώ και πέρα, ό,τι πετάει – πέφτει».
Και για όσους δεν το ξέρουν, οι S-300 ήρθαν με αφετηρία την Κύπρο, μεσούσης της μεγάλης κρίσης στα τέλη της δεκαετίας του ’90. Το σχέδιο ήταν να εγκατασταθούν στη Μεγαλόνησο για να σπάσει ο τουρκικός τσαμπουκάς. Οι απειλές όμως της Άγκυρας, η δειλία της τότε ηγεσίας και τα παιχνίδια των «δήθεν συμμάχων» οδήγησαν στη μεταφορά τους στην Κρήτη. Αλλά ακόμη και έτσι, η στρατηγική τους αξία ήταν και παραμένει τεράστια. Το σύστημα αυτό καλύπτει Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο δεσμεύοντας τουρκικά F-16, F-4 και ό,τι άλλο τολμήσει να πλησιάσει. Επίσης μπορούν να ξεχειλώσουν κάθε τουρκικό σχέδιο αιφνιδιαστικού πλήγματος και παράλληλα, δίνουν στην Ελλάδα την αίσθηση ότι δεν είναι γυμνή απέναντι στα επιθετικά δόγματα της Άγκυρας.
Και τώρα, ξαφνικά, αυτή η ...ασπίδα που - όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα - υπέστη "διάτρηση", δηλαδή είναι παραγκωνισμένη και καταχωμένη κάπου στα υπόγεια μιας αποθήκης πυρομαχικών στη Κρήτη και λόγω τώρσ των επαίσχυντων και ανύπαρκτων πλέον σχέσεων με τη Ρωσία, συζητιέται για... δώρο προς τον Zελένσκι! Σε ποιόν; Στον χειρότερο εχθρό που είχε ποτέ η Ρωσία μετά τον Χίτλερ! Δηλαδή προς ένα καθεστώς νεοναζιστών ταγμάτων, διεφθαρμένων ολιγαρχών και δυτικών εργολάβων πολέμου!
Μ' άλλα λόγια δηλαδή, η Ελλάδα παραδίδει ρωσικής κατασκευής σύστημα στο ΝΑΤΟϊκό στρατόπεδο, στο πιο αιχμηρό σημείο αντιπαράθεσης με τη Μόσχα και όχι μόνο αυτό. Το σύστημα θα χρησιμοποιηθεί μόνο εναντίον ρωσικών αεροσκαφών! Πράγμα που σημαίνει πως η Δύση, θα αποκτήσει πλέον σε πραγματικό χρόνο, δεδομένα και εμπειρία μάχης από ένα ...ρωσικό σύστημα(!) εναντίον ρωσικών μέσων!
Και το πλέον επικίνδυνο, η Ρωσία εφ' εξής θα βλέπει την Ελλάδα όχι πια ως μια «παραδοσιακά φιλική χώρα εστω κι αν η κυβέρνηση της σήμερα είναι εχθρική λόγω της Νεοταξίας, αλλά πλέον ως έναν σημαντικό ενεργό κρίκο της αλυσίδας που στοχεύει να την περικυκλώσει και να την εξαντλήσει! Χώρια του ότι η πατρίδα χάνει ένα κρίσιμο όπλο απέναντι στην Τουρκία, τη στιγμή που η Άγκυρα όχι μόνο δεν είναι ουδέτερη, αλλά παίζει σε δύο ταμπλό, εμπορεύεται με όλους και κρατάει για τον εαυτό της ό,τι μπορεί!
Με απλά λόγια παραδίδουμε στον απόπατο της ευρωπαικής κοινωνίας το όπλο που πήραμε για τους Τούρκους, για να πυροβολεί τους ...Ρώσους υπέρ των Αμερικανών(!)
και των Ευρωπαίων μαριονετών τού σημερινού καθεστώτος στο Κίεβο!
Αν αυτό δεν είναι πράξη που αγγίζει τα όρια εθνικού εγκλήματος, τότε τι είναι;
"Οι Ρώσοι δεν χωρατεύουν ηλίθιε!"
Εδώ και δεκαετίες, η Ελλάδα είχε μια λεπτή μεν, αλλά πραγματική ισορροπία. Είναι μέλος του ΝΑΤΟ (όπως και η Τουρκία) και ταυτόχρονα μέλος και της ΕΕ, αλλά με ιστορικά καλές σχέσεις με τη Ρωσία, είτε ως Σοβιετική Ένωση είτε ως Ρωσική Ομοσπονδία.
Όχι επειδή μας αγάπησε η Μόσχα ξαφνικά ή επειδή οι Ρώσοι είναι «ξανθό γένος σωτήρων». Αλλά γιατί υπήρχε μια υπόγεια, σταθερή κατανόηση. Η Ελλάδα δεν θα γίνει ποτέ προκεχωρημένο φυλάκιο εναντίον της Ρωσίας και η Ρωσία, δεν θα γίνει ποτέ εργαλείο εναντίον της Ελλάδας στα ελληνοτουρκικά. Μ’ άλλα λόγια, υπήρχε μια σιωπηλή κόκκινη γραμμή.
Η κυβέρνηση του Κτήνους όμως, αυτή τη γραμμή την πέρασε όχι απλώς χαλαρά, αλλά με φόρα και κομπασμό. Με την αρχική αποστολή όπλων στην Ουκρανία, με τις δηλώσεις πλήρους ταύτισης με την ατζέντα της Ουάσιγκτον στον καιρό του γερό-Μπάιντεν,
με την μετατροπή της Αλεξανδρούπολης σε στρατηγικό διάδρομο αμερικανικών δυνάμεων προς την Ανατολική Ευρώπη και τώρα, με το ενδεχόμενο παράδοσης S-300, TOR-M1, OSA!
Τουτέστιν λοιπόν, η Ελλάδα παύει να είναι «δύσκολος, αλλά χρήσιμος σύμμαχος» και γίνεται μπροστινός! Το κράτος που σηκώνει το βάρος της σύγκρουσης, χωρίς να έχει ούτε τα μέσα, ούτε τα ανταλλάγματα, ούτε την ισχύ να διαπραγματευτεί την επόμενη ημέρα.
Το ερώτημα λοιπόν είναι απλό: Τι κερδίζει η Ελλάδα;
Στα ελληνοτουρκικά; Τίποτα, η Τουρκία συνεχίζει τις υπερπτήσεις. Στο Κυπριακό; Το ίδιο τίποτα. Η κατοχή νομιμοποιείται de facto κάθε χρόνο.
Στα ενεργειακά; Χαχα, πλάκα έχουμε. Οι Αμερικανοί κοιτούν πρώτα τα δικά τους LNG και τα δικά τους δίκτυα και η Ελλάδα απλά, εισπράττει το...παράσημο της στρατηγικής ενεργειακά χώρας! Ήγουν, μόνο επικοινωνιακές κορδέλες.
Τι κερδίζει όμως το Κτήνος; Εδώ είμαστε.
Για να καταλάβει κανείς λοιπόν γιατί το ελεεινό αυτό κάθαρμα παίρνει τέτοια ρίσκα, πρέπει να δει το τι έχει στο μυαλό του.
Το Κτήνος αυτό δεν φοβάται επί παραδείγματι...τον ελληνικό λαό. Τον θεωρεί κουρασμένο, μπερδεμένο, αποπροσανατολισμένο από τα ΜΜΕ και αποχαυνωμένο.
Την αντιπολίτευση; αυτή κι αν δεν την υπολογίζει. Τη βλέπει αποδυναμωμένη, διαιρεμένη, και ενίοτε και βολικά ανώδυνη. Την Τουρκία; Ίσως ναί, αλλά από την άλλη πιστεύει ότι, όσο είναι ταυτισμένος με τη Δύση, η Άγκυρα δεν θα ξεπεράσει τα όρια. Αλλά αυτό πάλι, είναι συζητήσιμο. Τη Ρωσία; Σίγουρα, αλλά θεωρεί ότι, μεσοπρόθεσμα, θα υπάρξει κάποιο deal ΗΠΑ–Ρωσίας και όλα θα ξαναμοιραστούν.
Τι λοιπόν φοβάται στ' αλήθεια; Να μη χάσει το τομάρι του την...αναπαυτική βολή του! Μ' άλλα λόγια, να μη χάσει τη στήριξη της Ουάσιγκτον, τη στήριξη των Βρυξελλών και ασφαλώς να μη χάσει τα δίκτυα των εγχώριων οικονομικών κέντρων που τον στηρίζουν όσο «είναι χρήσιμος» στη Δύση. Γι’ αυτό και δείχνει μια σχεδόν παθολογική ανάγκη να αποδεικνύει ότι είναι «ο πιο πρόθυμος όλων»!
Θέλετε όπλα; Πάρτε όπλα.
Θέλετε βάσεις; Πάρτε βάσεις.
Θέλετε να κάνω την Ελλάδα ενεργειακό πέρασμα με τους δικούς σας όρους; Παρακαλώ, εννοείται!
Θέλετε να κόψω τις γέφυρες με τη Ρωσία; Χαρά μου!
Δεν φοβάται, λοιπόν, την Ιστορία. Βασικά, ειδικά αυτήν, την έχει γραμμένη κάπου, όπου το μελάνι δε πιάνει ούτε ως ενέσιμο. Δεν φοβάται επίσης ούτε τη μακροπρόθεσμη συνέπεια.
Το Κτήνος αυτό, ζεί στο πολιτικό παρόν. Στις δημοσκοπήσεις, στα χειροκροτήματα των πρεσβειών, στις φωτογραφίες με «μεγάλους ηγέτες» και άλλα τέτοια καραγκιοζιλίκια.
Κι εκεί ακριβώς βρίσκεται η τραγωδία. Όταν ένας ηγέτης φοβάται μόνο την απώλεια της καρέκλας του και όχι την απώλεια της Πατρίδας, είναι ικανός για όλα.
Ποντάρει λοιπόν σε πολλά, αλλά όλα έχουν έναν κοινό παρονομαστή. Την αυταπάτη ότι η Ελλάδα μπορεί να βγει κερδισμένη, αν δείξει ότι είναι ο καλύτερος στρατιώτης του ΝΑΤΟ.
Ποντάρει λοιπόν στο ότι οι ΗΠΑ θα τον επιβραβεύσουν με ρόλο στην Ανατολική Μεσόγειο, με δήθεν «πλάτες» απέναντι στην Τουρκία. Αυτό γίνεται ήδη, αλλά...ποιός ξέρει αν θα γίνεται συνέχεια;
Ποντάρει επίσης στο ότι η ΕΕ που είναι ακόμη πιο διεφθαρμένη από δαύτον, ότι θα κλείσει τα μάτια σε οικονομικά και θεσμικά εγκλήματα, (λέγε με και ΟΠΕΚΕΠΕ) όσο η Αθήνα παραμένει στην γραμμή της ατζέντας της.
Ποντάρει επίσης και στο ότι η Ρωσία στο τέλος, δεν θα τολμήσει να στοχοποιήσει την Ελλάδα, γιατί «έχει άλλα μέτωπα». Τόσο ηλίθιος είναι, γιατί πολυ απλά, δε ξέρει τίποτε για τη Ρωσία και ειδικά για τους Ρώσους.
Και τέλος, ποντάρει στο ότι ο λαός, δηλαδή οι ορκισμένοι ψηφοφόροι του, ότι δεν θα συνδέσουν αυτοί ποτέ τον οικονομικό πόνο ή τον ενεργειακό εκβιασμό και την γεωπολιτική έκθεση με τις δικές του αποφάσεις.
Είπαμε, είναι Πανηλίθιος και Κτήνος. Τι δε καταλάβατε;
Διότι για τη Ρωσία ειδικά, η παράδοση των S-300 από την Ελλάδα στην Ουκρανία, είναι γι' αυτούς διπλή προδοσία! Αφ' ενός μεν τεχνική και στρατιωτική διότι δίνεται σε εμπόλεμο αντίπαλο της Ρωσίας ένα ρωσικό σύστημα, δεμένο με τα μάτια του ΝΑΤΟ, για να χτυπά ρωσικά αεροπλάνα και αφ' ετέρου, Ιστορική και πολιτισμική, διότι το κάνει ένας "αδελφός" λαός, με τον οποίο η Ρωσία συνδέεται με δεσμούς Ορθοδοξίας, κοινής μνήμης και κοινών αγώνων σε άλλες εποχές. Τό χουν πεί άλλως τε και οι ίδιοι, δια στόματος Μαρίας Ζαχάροβα. Κι όταν μια πυρηνική δύναμη, εν προκειμένω η ίδια η Ρωσία, νιώθει προδοσία από φίλο, η οργή της δεν είναι πρόσκαιρη. Είναι δομική. Σημειώνεται. Και κάποια στιγμή, πληρώνεται.
Εδώ λοιπόν το Κτήνος, παίζει ένα στοίχημα που δεν έχει δικαίωμα να παίξει ούτε για τον εαυτό του, ούτε – πολύ περισσότερο – για τα παιδιά και τα εγγόνια αυτής της χώρας.
Και τώρα, το μεγάλο ερώτημα. Παίρνει εντολές για όλα αυτά ή είναι τελικά δική του επιλογή; Η απάντηση, κατά τη γνώμη μου, είναι σύνθετη. Ναι, υπάρχει τεράστια πίεση από ΗΠΑ–ΝΑΤΟ–Ε.Ε, ναι, υπάρχουν σαφή «πακέτα» όπως βάσεις, εξοπλισμοί, χρηματοδοτήσεις, πολιτική στήριξη με αντάλλαγμα πλήρη ευθυγράμμιση με την αντιρωσική γραμμή, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Δεν έχουμε απέναντί μας έναν άνθρωπο που πιέζεται και αντιστέκεται, έστω εσωτερικά. Έχουμε έναν πολιτικό διαχειριστή που το πιστεύει όλο αυτό γιατί...οι άλλοι του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ του έχουν κάνει τον εγκέφαλο "φρουί γλασέ" και πιστεύει ακράδαντα ότι είναι ...μέγας και σοφός ηγέτης!
Πιστεύει σε ένα μοντέλο "Ελλάδα–προτεκτοράτο–κόμβος, σταθερά δεμένη στο άρμα της Δύσης, χωρίς σοβαρές αλλά και επώδυνες σχέσεις με την Ανατολή, χωρίς αυτοτελή στρατηγική και με την οικονομία της και την πολιτική της πλήρως εξαρτημένες από τις «αγορές».
Γι’ αυτό και δεν διαπραγματεύεται. Δεν λέει «ναι μεν, αλλά», αλλά λέει σκέτο «Ναι».
Γι’ αυτό και δεν βάζει όρους, γι' αυτό και δεν απαιτεί ανταλλάγματα υπέρ της Ελλάδας.
Απαιτεί μόνο ανταλλάγματα υπέρ της καριέρας του. Κλασικός τύπος «ευρωατλαντικού διαχειριστή», που βλέπει την Πατρίδα ως χώρο, όχι ως Χώρα. Ως γραφείο και όχι ως Γένος. Ως πλατφόρμα, όχι ως εθνική αποστολή. Και σ’ αυτό το σημείο η σύγκρουση με την έννοια της καθοσίωσης είναι κάθετη.
Ο ρωμαίικος τρόπος βλέπει την Πολιτεία ως ιερό μυστήριο. Ο Μητσοτακισμός τη βλέπει ως εταιρεία. Και όχι μόνον αυτός, αλλά και όλοι όσοι του Ψευτορωμαίϊκου, έχουν κυβερνήσει ή φιλοδοξούν να κυβερνήσουν.
Σε τί λοιπόν πλάτες στηρίζεται; Στις πλάτες της Λέσχης Μπίλντερμεργκ; Ναί, αλλά όχι τόσο ώστε να αισθάνεται...άνετος.
Από τη μία, ναι, έχει ακόμη κανά δυο μεγάλα ΜΜΕ, σημαντικό κομμάτι του τραπεζικού/επιχειρηματικού κόσμου, την αναγνώριση συγκεκριμένων κέντρων στην Ουάσιγκτον και στις Βρυξέλλες και φυσικά, έναν κομματικό μηχανισμό που, προς το παρόν, λειτουργεί.
Από την άλλη όμως, η ελληνική κοινωνία βράζει και όχι πλέον σιωπηρά, αν βάλουμε στην εξίσωση και το παρ' ολίγον λιντσάρισμα στην Αλεξανδρούπολη. Η οικονομία είναι σαν κρυστάλλινο ποτήρι πάνω σε τραπέζι σεισμού. Τα εθνικά μέτωπα (Θράκη, Αιγαίο, Κύπρος) είναι όλα ανοιχτά ταυτόχρονα. Για να μη πούμε πως η Ρωσία σημειώνει, όπως είπαμε, ονόματα και πράξεις. Και ασφαλώς, δεν πρέπει να αγνοούμε και το εσωτερικό της ΝΔ, όπου δεν είναι όλοι διατεθειμένοι να καούν μαζί του.
Και εδώ μπαίνει ο επόμενος παράγοντας, δηλαδή ο Αντώνης Σαμαράς, του οποίου η πρόσφατη συνέντευξη του Σαμαρά δεν ήταν απλώς μια «εσωκομματική διαφωνία».
Ηταν ανοιχτή προειδοποίηση, για να μη πω ανοιχτή απειλή. Όταν ένας πρώην Πρωθυπουργός, με ρίζες στην παράταξη, με δίκτυα, με ιστορική διαδρομή, βγαίνει και ουσιαστικά σου λέει ότι «Αν το συνεχίσεις έτσι, θα πέσεις», δεν είναι επικοινωνιακό πυροτέχνημα. Είναι ένα σαφέστατο μήνυμα προς πολλούς αποδέκτες. Προς το εσωτερικό της ΝΔ, που λένε «Δεν θα πάμε όλοι μαζί στον γκρεμό για χάρη του Κυριάκου».
Προς τα κέντρα ισχύος στο εξωτερικό, ότι «Υπάρχει και άλλη γραμμή στην ελληνική δεξιά, πιο συγκρατημένη, πιο εθνική, λιγότερο πρόθυμη».
Και τέλος, προς την κοινωνία, ότι «Δεν είναι όλη η παράταξη ταυτισμένη με τις επιλογές Μητσοτάκη»...
Αν λοιπόν ο Μητσοτάκης προχωρήσει σε παράδοση των S-300 ή και άλλων στρατηγικών οπλικών συστημάτων στην Ουκρανία, δεν θα έχει απέναντί του μόνο την Ιστορία.
Θα έχει απέναντί του και ένα κομμάτι της ίδιας του της παράταξης.
Και τότε, το σενάριο δεν είναι απλώς πολιτικό. Είναι ποινικό-ιστορικό επειδή τότε ανοίγει ο δρόμος για να τεθεί – έστω και καθυστερημένα – θέμα ευθύνης όχι μόνο πολιτικής, αλλά και εθνικής.
Τι θα γράψει τελικά η Ιστορία για τον Μητσοτάκη και τι για την Ελλάδα
Λοιπόν, ξέρετε κάτι; Η Ιστορία έχει έναν περίεργο τρόπο να αποκαθιστά τα πράγματα. Μερικές φορές αργεί, άλλες φορές μοιάζει να κοιμάται, αλλά κάποια στιγμή, ξυπνάει απότομα.
Σήμερα, κοιτάζει την Ελλάδα και βλέπει δύο παράλληλες πραγματικότητες: Τον Μητσοτακισμό ως καθεστώς εξάρτησης, διαφθοράς, πολιτικής μικρότητας, πλήρους υποτέλειας σε ξένα κέντρα και την Ελλάδα της Ρωμιοσύνης, ένα Γένος που, παρά τη λάσπη, την πλύση εγκεφάλου, την οικονομική εξουθένωση, κρατά μέσα του ακόμη σπίθα Πίστης και μνήμης.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης όχι μόνο θα πέσει και μάλιστα λίαν συντόμως (δεν το έχει παραδεχθεί ακόμη αλλά...οι εξελίξεις θα τον κάνουν να το καταλάβει και μάλιστα με πολύ βαρύ τρόπο. Ο μηχανισμός που τον στηρίζει, κάποια στιγμή θα ραγίσει. Ήδη έχει ραγίσει για την ακρίβεια.
Τα πρόσωπα αλλάζουν. Αυτό όμως που δεν πρέπει να αλλάξει, είναι η συνείδηση ότι
η Ελλάδα δεν είναι εταιρεία. Είναι Γένος, Ρωμιοσύνη, αποστολή. Και ο ηγέτης που αγγίζει τα ιερά και τα όσια χωρίς φόβο Θεού και λαού, δεν είναι απλώς κακός. Είναι επικίνδυνος.
Κι όταν όλα αυτά καταλαγιάσουν, όταν γραφτούν δηλαδή από τους ιστορικούς του μέλλοντος τα βιβλία της δικής μας εποχής, ο Μητσοτάκης δεν θα παρουσιαστεί ούτε κατά διάνοια ως ένας...«μοντέρνος μεταρρυθμιστής». Αντιθέτως μάλιστα. Θα παρουσιαστεί ως ο άνθρωπος που πήγε να αφαιρέσει την ασπίδα της Ελλάδας, ο άνθρωπος που πήγε να βάλει τη χώρα στον λάκκο των ξένων πολέμων πρόσβαλοντας την ίδια την ιερότητα της Πολιτείας.
Κι αυτό, στη γλώσσα της Ρωμανίας, λέγονταν έγκλημα καθοσιώσεως. Στη γλώσσα του σήμερα, λέγεται εσχάτη προδοσία. Στη γλώσσα των Αγίων, λέγεται ύβρις απέναντι στο Γένος. Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι το τι θα κάνει ο Μητσοτάκης. Το ερώτημα είναι τι θα κάνει ο λαός. Εμείς όλοι δηλαδή.
Θα το δεχθούμε ή θα ...βγάλουμε πάλι τον σκασμό; Μ' άλλα λόγια, θα πούμε τελικά εκείνο το "Ως εδώ! Τα ιερά και τα όσια του Έθνους δεν τα αγγίζει κανείς";
Η Ιστορία θα θυμηθεί ξανά τις λέξεις, που κάποιοι νόμιζαν πως πέθαναν μαζί με τη Ρωμανία. Γιατί η Ρωμανία, όσο την θυμόμαστε, δεν πέθανε ποτέ.Όχι μόνο δεν πέθανε, αλλά ήδη ετοιμάζει τα γιορτινά της για την επικείμενη Ανάσταση της.
Να είστε βέβαιοι.
Πύρινος Λόγιος sergioschrys@outlook.com
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
Lex Iulia Maiestatis* Πρόκειται για τον ρωμαϊκό νόμο περί “προδοσίας” που εισήγαγε ο Αύγουστος (Οκταβιανός). Ήταν ένας από τους λεγόμενους leges Iuliae, τις «Ιουλιανές» νομοθεσίες που έφτιαξε για να οργανώσει το νέο καθεστώς μετά τους εμφύλιους.
Η lex Iulia maiestatis ασχολούνταν με οποιαδήποτε ενέργεια θεωρούνταν ότι μειώνει το “maiestas”, δηλαδή το μεγαλείο, την κυριαρχία, το κύρος του ρωμαϊκού λαού και — ουσιαστικά — του αυτοκράτορα και με απλά λόγια, οτιδήποτε μπορούσε να ερμηνευθεί ως απειλή, αμφισβήτηση, δυσφήμιση ή υπονόμευση της εξουσίας, ήταν έγκλημα κατά της “maiestas”. Δηλαδή επί της ουσίας, τιμωρούσε τα... πάντα, αρκεί να βόλευε την πολιτική συγκυρία, όπωςβσυνωμοσίες κατά της ζωής του αυτοκράτορα, δηλώσεις που μπορούσαν να θεωρηθούν υβριστικές, προπαγάνδα ή πολιτικό λόγο που “ταρακουνούσε το καθεστώς", αποτυχίες στρατηγών αν θεωρούνταν ότι έβλαψαν την αξιοπρέπεια της Ρώμης, ακόμη και τη μη καταγγελία κάποιου άλλου που το έκανε!
Κι επειδή μιλάμε για ρωμαϊκή πολιτική, χρησιμοποιήθηκε παντού. Από τον Τιβέριο και τον Σηιανό μέχρι τον Δομιτιανό, για να εξοντωθούν αντίπαλοι.
Ουσιαστικά δηλαδή, ήταν το ρωμαϊκό “νόμος περί προσβολής αρχής” ή “νόμος περί μεγάλης προδοσίας”, ένα τέλειο εργαλείο δηλαδή αυταρχισμού, φτιαγμένο για να φιμώνει και να ισοπεδώνει αντιπάλους.
Iουστινιάνεια Nομοθεσία** (Corpus Iuris Civilis). Η Ιουστινιάνεια Νομοθεσία είναι το μεγαλόπνοο νομοθετικό έργο του αυτοκράτορα Ιουστινιανού Α΄ (527–565), το οποίο στόχευε να κωδικοποιήσει, καθαρίσει και ενοποιήσει όλη τη ρωμαϊκή νομική παράδοση των προηγούμενων εκατονταετιών.
Αποτελεί το τελειότερο και πληρέστερο νομικό σώμα της της ύστερης αρχαιότητας, θεμέλιο του δικαίου της Νέας Ρώμης και της Ανατολικής Ρωμαικής Αυτοκρατορίας και πηγή του μεταγενέστερου ευρωπαϊκού δικαίου.
Αποτελείται από τέσσερα βασικά τμήματα:
Τον Codex Iustinianus (Κώδιξ Ιουστινιανού), μια συλλογή αυτοκρατορικών διαταγμάτων από τον Αδριανό έως τον Ιουστινιανό.Περιέχει διατάγματα (constitutiones)νόμους διοικητικούς/αστικούς/ εκκλησιαστικούς, μέτρα για τάξη, φορολογία, δημόσια διοίκηση κλπ. Ο "Κώδιξ" εκδόθηκε σε δύο μορφές, του 529 και αναθεωρημένος το 534 μ.Χ.
Ακολούθησε αμέσως μετά η Digesta ή Pandectae (Διγαίστα/Πανδέκται).Το μεγαλύτερο και δυσκολότερο μέρος, που απαρτιζόταν από 50 βιβλία. Είναι μια συλλογή αποσπασμάτων από τους μεγάλους Ρωμαίους νομικούς (Ουλπιανός, Παπινιανός, Γάιος, Παύλος, Μοδεστίνος).
Ουσιαστικά, είναι η εκλογή και συστηματοποίηση όλης της ρωμαϊκής νομικής σοφίας. Εδώ βρίσκονται οι βαθύτερες αρχές του ρωμαϊκού δικαίου, δηλαδή σύμβαση, ιδιοκτησία, ευθύνη, σχέσεις κράτους-πολίτη κλπ
Ακολουθούν οι Institutiones (Εισηγήσεις). Ένα Εγχειρίδιο διδασκαλίας για τους νέους νομικούς.
το οποίο περιέχειβασικές νομικές έννοιες, εισαγωγή στο δίκαιο προσώπων, πραγμάτων, δικαιωμάτων, υποχρεώσεων και λειτουργεί ως επίσημο πανεπιστημιακό σύγγραμμα του κράτους.
Οι "Εισηγήσεις" έχουν ισχύ νόμου.
Και τέλος, οι περίφημες Novellae Constitutiones δηλαδή οι ξακουστές "Νεαραί" δηλαδή οι νέοι σύγχρονοι για την εποχή νόμοι του Ιουστινιανού που εκδόθηκαν μετά το 534.
Πολλές Νεαραί αφορούν την Εκκλησία, ρυθμίζουν γάμους, κληρονομικά, δωρεές, ενισχύουν την αυτοκρατορική εξουσία, αναδιοργανώνουν τη διοίκηση και την επαρχιακή δομή. Οι περισσότερες γράφτηκαν στην ελληνική διάλεκτο, απόδειξη της βαθμιαίας "ελληνικοποίησης" του κράτους.
Η Ιουστινιάνειος Νομοθεσία, έσωσε το ρωμαϊκό δίκαιο από τον κατακερματισμό, αποτέλεσε τη βάση της βυζαντινής νομικής παράδοσης, επηρέασε βαθιά το δυτικό δίκαιο (αναβίωση στις σχολές της Μπολόνια τον 12ο αιώνα) και ασφαλώς αποτελεί ακόμη και σήμερα, το θεμέλιο για το αστικό δίκαιο όλων των ευρωπαϊκών κρατών και των ΗΠΑ.
Γι’ αυτό ονομάστηκε με τον εύγλωττο όρο Corpus Iuris Civilis, δηλαδή "Το Σώμα του Αστικού Δικαίου".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου