Ποιος δεν θυμάται το θόρυβο που
προκάλεσαν οι κυβερνητικοί παράγοντες πριν χρόνο σχεδόν και την
προπαγάνδα επενδυμένη με σχετικά ρεπορτάζ ότι ξεκίνησαν οι εργασίες για
την ουσιαστική βελτίωση του αυτοκινητοδρόμου προς Πωγώνι και Ζαγοριά.
Είχαν μάλιστα ερίσει τότε Υπουργοί του Ράμα με βουλευτή της περιοχής για
το ποιος έκανε εφικτή την εξέλιξη.
Μάλιστα είχαν δείξει δύο εργοτάξια: ένα με αφετηρία την Πολύτσανη που θα κατασκεύαζε όλο το αποκαλούμενο δακτύλιο του Πωγωνίου και Ζαγοριάς και το άλλο που με ξεκίνημα το Λιμπόχοβο που θα κατασκεύαζε την αρτηρία σύνδεσης με την Πολύτσανη αλλά και τα χωριά Σούχα, Σέλτση και Στεγόπουλη. Δεδομένου μάλιστα ότι εκτελούσαν τότε και έργο συντήρησης στον ι. Ναό των Γεννεθλίων της Παναγίας στο Λάμποβο Σταυρού είχαν μιλήσει για τις θετικές συνέπειες στην αύξηση της επισκεψιμότητας και του τουρισμου. Μόνο που τα έργα συνέχισαν όσο η προεκλογική περίοδο.
Λίγα μέτρα αναβαθμισμένου χωματόδρομου από το κέντρο της Πολύτσανης προς την κατηφόρα και άλλα τόσα από τη στροφή του Λιμποχόβου προς τη Σούχα. Αυτή τη στιγμή δεν είναι απλά ότι δεν εκτελούνται εργασίες αλλά δεν υφίσταται ούτε ίχνος εργοταξίου που θα άφηνε μια χαραμάδα ελπίδας ότι μπορεί κάτι να γίνει για τη συνέχεια. Ορισμένοι εκτιμούν ότι το επόμενο χιλιόμετρο, μοιρασμένο προφανώς στα δύο, από πάνω και από κάτω, θα γίνει ενόψει των επερχόμενων τοπικών εκλογών. Η απορία δεν έγκειται πλέον για τους λόγους και τα βαθύτερα αίτια που η πολιτεία αρνείται να βελτιώσει την πρόσβαση στις ιστορικές Βορειοηπειρωτικές κοινότητες. Αυτοί είναι ξεκάθαροι και έχουν σχέση με λογικές και πρακτικές ήπιας καταπίεσης και «ειρηνικής» εκκένωσης τους απ’ τους Έλληνες. Το ερώτημα αφορά στα μεγέθη της πολιτικής απατεωνιάς και του απροκάλυπτου εμπαιγμού.
Η περιοχή του Πωγωνίου και αυτή των Ριζών – Λεσινίτσας στους Αγίους Σαράντα είναι οι πλέον δύσβατες αυτή τη στιγμή σε όλη την αλβανική επικράτεια. Και τι κρύβουν μεγάλα αποθέματα φυσικού κάλους και πολιτιστικής – πνευματικής κληρονομιάς που δύναται να στηρίξουν οικονομική ανάπτυξη και συγκράτηση έστω μικρών οικογενειακών μονάδων, η εγκατάλειψη της οδικής υποδομής σε καταστάσεις που ούτε στην Αφρική συναντάται αποσβένει κάθε δεύτερη σκέψη.
Στο Πωγώνι προφανώς τα πράγματα ίσως είναι πιο σύνθετα. Η κοινότητα και η δημοτική αρχή θα βρεθεί στο άμεσο μέλλον υπό ασφυκτική πίεση να δεχτεί παθητικά τόσο την καταπόντιση του καταπληκτικής ομορφιάς φαραγγιού Χλωμού – Σούχας, χωραφιών και άλλων περιουσιών της, αλλά να μην αντιδράσει και σε οποιαδήποτε νέα χάραξη του δρόμου πρόσβασης στην περιοχή. Τούτα για να διευκολυνθούν τα ιδιωτικά συμφέροντα που ήδη έχουν κατοχυρώσει μετά από δημόσιο διαγωνισμό τα δικαιώματα κατασκευής υδροηλεκτρικών έργων πάνω στο Πωγωνίσιο ποταμό. Πρόκειται για κοινοπραξία δύο εταιριών με μετόχους βόρειους αλβανούς εργολάβους που βρίσκονται σε φάση διαπραγμάτευσης με το Υπουργείο Ενέργειας και Υποδομών της τελικής σύμβασης αντιπαροχής.
Τα έργα αυτά πέραν των συνεπειών στη φύση και το περιβάλλον που πρέπει να καταστήσουν σε συνθήκες εγρήγορσης τους φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης και τις κοινότητες της περιοχής, κρατούν σε κατάσταση διαρκούς ομηρίας και τα οδικά δίκτυα. Αντί να λειτουργούν ευεργετικά το αντίθετο συμβαίνει.
Και τουλάχιστον κανείς δεν μιλάει ανοιχτά στην τοπική κοινωνία για την προοπτική που έχει η υπόθεση βελτίωση του οδικού τους δικτύου.
tachydromos.org
Πηγή: Himara.gr | Ειδήσεις απ' την Βόρειο Ήπειρο
Μάλιστα είχαν δείξει δύο εργοτάξια: ένα με αφετηρία την Πολύτσανη που θα κατασκεύαζε όλο το αποκαλούμενο δακτύλιο του Πωγωνίου και Ζαγοριάς και το άλλο που με ξεκίνημα το Λιμπόχοβο που θα κατασκεύαζε την αρτηρία σύνδεσης με την Πολύτσανη αλλά και τα χωριά Σούχα, Σέλτση και Στεγόπουλη. Δεδομένου μάλιστα ότι εκτελούσαν τότε και έργο συντήρησης στον ι. Ναό των Γεννεθλίων της Παναγίας στο Λάμποβο Σταυρού είχαν μιλήσει για τις θετικές συνέπειες στην αύξηση της επισκεψιμότητας και του τουρισμου. Μόνο που τα έργα συνέχισαν όσο η προεκλογική περίοδο.
Λίγα μέτρα αναβαθμισμένου χωματόδρομου από το κέντρο της Πολύτσανης προς την κατηφόρα και άλλα τόσα από τη στροφή του Λιμποχόβου προς τη Σούχα. Αυτή τη στιγμή δεν είναι απλά ότι δεν εκτελούνται εργασίες αλλά δεν υφίσταται ούτε ίχνος εργοταξίου που θα άφηνε μια χαραμάδα ελπίδας ότι μπορεί κάτι να γίνει για τη συνέχεια. Ορισμένοι εκτιμούν ότι το επόμενο χιλιόμετρο, μοιρασμένο προφανώς στα δύο, από πάνω και από κάτω, θα γίνει ενόψει των επερχόμενων τοπικών εκλογών. Η απορία δεν έγκειται πλέον για τους λόγους και τα βαθύτερα αίτια που η πολιτεία αρνείται να βελτιώσει την πρόσβαση στις ιστορικές Βορειοηπειρωτικές κοινότητες. Αυτοί είναι ξεκάθαροι και έχουν σχέση με λογικές και πρακτικές ήπιας καταπίεσης και «ειρηνικής» εκκένωσης τους απ’ τους Έλληνες. Το ερώτημα αφορά στα μεγέθη της πολιτικής απατεωνιάς και του απροκάλυπτου εμπαιγμού.
Η περιοχή του Πωγωνίου και αυτή των Ριζών – Λεσινίτσας στους Αγίους Σαράντα είναι οι πλέον δύσβατες αυτή τη στιγμή σε όλη την αλβανική επικράτεια. Και τι κρύβουν μεγάλα αποθέματα φυσικού κάλους και πολιτιστικής – πνευματικής κληρονομιάς που δύναται να στηρίξουν οικονομική ανάπτυξη και συγκράτηση έστω μικρών οικογενειακών μονάδων, η εγκατάλειψη της οδικής υποδομής σε καταστάσεις που ούτε στην Αφρική συναντάται αποσβένει κάθε δεύτερη σκέψη.
Στο Πωγώνι προφανώς τα πράγματα ίσως είναι πιο σύνθετα. Η κοινότητα και η δημοτική αρχή θα βρεθεί στο άμεσο μέλλον υπό ασφυκτική πίεση να δεχτεί παθητικά τόσο την καταπόντιση του καταπληκτικής ομορφιάς φαραγγιού Χλωμού – Σούχας, χωραφιών και άλλων περιουσιών της, αλλά να μην αντιδράσει και σε οποιαδήποτε νέα χάραξη του δρόμου πρόσβασης στην περιοχή. Τούτα για να διευκολυνθούν τα ιδιωτικά συμφέροντα που ήδη έχουν κατοχυρώσει μετά από δημόσιο διαγωνισμό τα δικαιώματα κατασκευής υδροηλεκτρικών έργων πάνω στο Πωγωνίσιο ποταμό. Πρόκειται για κοινοπραξία δύο εταιριών με μετόχους βόρειους αλβανούς εργολάβους που βρίσκονται σε φάση διαπραγμάτευσης με το Υπουργείο Ενέργειας και Υποδομών της τελικής σύμβασης αντιπαροχής.
Τα έργα αυτά πέραν των συνεπειών στη φύση και το περιβάλλον που πρέπει να καταστήσουν σε συνθήκες εγρήγορσης τους φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης και τις κοινότητες της περιοχής, κρατούν σε κατάσταση διαρκούς ομηρίας και τα οδικά δίκτυα. Αντί να λειτουργούν ευεργετικά το αντίθετο συμβαίνει.
Και τουλάχιστον κανείς δεν μιλάει ανοιχτά στην τοπική κοινωνία για την προοπτική που έχει η υπόθεση βελτίωση του οδικού τους δικτύου.
tachydromos.org
Πηγή: Himara.gr | Ειδήσεις απ' την Βόρειο Ήπειρο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου