Η υπόθεση εκδίωξης της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ ενισχύθηκε αυτή την εβδομάδα.cΠρώτον, οι Ηνωμένες Πολιτείες ανακοίνωσαν την υποστήριξη μιας δύναμης συνοριακής ασφάλειας που προέρχεται κυρίως από τις Μονάδες Προστασίας του Λαού (YPG) στη Rojava, την οιονεί ανεξάρτητη κουρδική περιοχή στη βορειοανατολική Συρία κατά μήκος των τουρκικών συνόρων. Τότε ο Πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν λέει ότι θα «στραγγαλίσει» την αμερικανική δύναμη «πριν ακόμη γεννηθεί». [1]. Η Ρωσία, το Ιράν και το καθεστώς του Άσαντ της Συρίας υποστηρίζουν τον Ερντογάν [2].
Του Michael J. Totten
ΠΗΓΗ: WORLD AFFAIRS JOURNAL
Το YPG, μαζί με τις πολυεθνικές Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις όπου κυριαρχεί το YPG, είναι οι μόνες ένοπλες ομάδες που κατάγονται από τη Συρία και είναι πρόθυμες και ικανές να αντιμετωπίσουν το ISIS και να το νικήσουν, ενώ είναι η μόνη σημαντική ένοπλη παράταξη στο απίστευτο εμφύλιο πόλεμο της Συρίας, συν το ότι δεν είναι ιδεολογικά εχθρικά διακείμενοι προς τη Δύση.
Τον Οκτώβριο του περασμένου έτους απελευθέρωσαν τελικά τη Ράκα, την «πρωτεύουσα» του χαλιφάτου ISIS, ενώ οι Ρώσοι και οι Σύροι στρατιώτες ήταν απασχολημένοι στα δυτικά, με το να εξαπολύουν συντριπτικά πλήγματα κατά των ανταρτών.
Οι Τούρκοι προτιμούν να έχουν το καθεστώς Άσαντ – και κατ’ επέκταση τη Ρωσία, το Ιράν και τη Χεζμπολάχ – να κυβερνούν τους Κούρδους της Συρίας που θεωρούν τρομοκράτες. Οι Ηνωμένες Πολιτείες «οικοδομούν έναν στρατό τρομοκρατίας» κατά μήκος των νότιων συνόρων, λέει ο Ερντογάν.
«Είτε αφαιρείται τις σημαίες σας από εκείνες τις τρομοκρατικές οργανώσεις, είτε θα πρέπει να παραδώσουμε αυτές τις σημαίες σε σας. Μην μας αναγκάσετε να θάψουμε στο έδαφος όσους είναι με τους τρομοκράτες … Οι επιχειρήσεις μας θα συνεχιστούν μέχρι να μην παραμείνει κάποιος τρομοκράτης κατά μήκος των συνόρων μας, πόσο μάλλον 30.000 από αυτούς».
Αυτή δεν είναι όμως συμπεριφορά συμμάχου στο ΝΑΤΟ. Είναι τρόπος συμπεριφοράς ενός εχθρικού κράτους. Δεν υπάρχει πραγματικά κανείς να το προσπεράσει αυτό. Μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι όλοι θέλουμε – και έχω – ότι η διατήρηση της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ είναι καλύτερη από το να την πετάξουμε απ’ έξω, επειδή είναι καλύτερο να αντιμετωπίζεις μια ενοχλητική χώρα μέσα σε ένα φαινομενικά φιλικό πλαίσιο, όχι εκτός.
Ωστόσο, υπάρχουν όρια, έστω κι αν τα όρια αυτά δεν είναι σαφώς καθορισμένα. Μια άμεση τουρκική επίθεση εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών θα ήταν σαφώς πέρα από τη «κόκκινη γραμμή» αν μια τέτοια γραμμή έχει καθοριστεί ή όχι, όπως και μια άμεση επίθεση εναντίον άλλου κράτους-μέλους του ΝΑΤΟ. Η επίθεση εναντίον ενός κράτους που δεν είναι στο ΝΑΤΟ είναι πιο αμφίσημη, ειδικά όταν ο μη ΝΑΤΟϊκός σύμμαχος δεν είναι καν κράτος. (Δεν είναι σαν να απειλεί η Τουρκία να επιτεθεί στο Ισραήλ, την Ιαπωνία ή το Μαρόκο.)
Κανένα από αυτά δεν μπορούσε να προβλεφθεί όταν ιδρύθηκε το ΝΑΤΟ το 1949 ή όταν η Τουρκία έγινε δεκτή το 1952. Το ΝΑΤΟ ιδρύθηκε ως ενωμένο δυτικό μέτωπο ενάντια στη Σοβιετική Ένωση, η οποία κατείχε ή έμμεσα ήλεγχε το ήμισυ της Ευρώπης, του ενός τρίτου της Γερμανίας συμπεριλαμβανομένου.
Η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν, το καθεστώς του Συριακού Κόμματος Μπάαθ, οι ένοπλες κουρδικές αυτονομιστικές κινήσεις, το ISIS – κανένα από αυτά δεν υπήρχε τότε και μόνο τα κουρδικά κινήματα θα μπορούσε κανείς να φανταστεί. Ο κόσμος έχει αλλάξει δραματικά, όπως και το ΝΑΤΟ.
Το 1952, η Τουρκία ήταν ένα κρίσιμο μέλος με καλή συμπεριφορά, ενώ η Εσθονία ήταν μέρος της Σοβιετικής Ένωσης. Το 2018, η Εσθονία είναι μέλος με καλή συμπεριφορά, ενώ η Τουρκία συμπεριφέρεται ως εμπόλεμος.
Κανείς δεν πρέπει να εκπλήσσεται από το ότι οι συμμαχίες έχουν μετατοπιστεί μετά από επτά δεκαετίες. Οι συμμαχίες πάντοτε μεταβάλλονται με το χρόνο. Οι εχθροί γίνονται φίλοι και το αντίστροφο. Ούτε η Βρετανία ήταν σταθερός φίλος των Ηνωμένων Πολιτειών, ούτε καν η Ρωσία υπήρξε σταθερός εχθρός.
Αλλαγές όπως αυτές συμβαίνουν αργά και η Δύση δυσκολεύεται να επεξεργαστεί το γεγονός ότι η Τουρκία είναι όλο και πιο εχθρική, αν και είναι εδώ και κάμποσο καιρό. Ξεκίνησε όταν η Άγκυρα αρνήθηκε τη χρήση της επικράτειάς της, συμπεριλαμβανομένης της αεροπορικής βάσης Ιντσιρλίκ, κατά τη διάρκεια του πολέμου κατά του Σαντάμ Χουσεΐν, κυρίως επειδή η Τουρκία δεν θέλησε το ιρακινό Κουρδιστάν να ισχυροποιηθεί οικονομικά και στρατιωτικά.
Αργότερα, ο Ερντογάν βοήθησε το Ιράν να μεταφέρει όπλα στη Χεζμπολάχ στον Λίβανο [3] και να συνταχθεί σιωπηρά με το ISIS στη Συρία [4] επειδή δεν ήθελε να αναδυθεί μια ανεξάρτητη κουρδική περιοχή στη Συρία όπως είχε στο Ιράκ. Πιο πρόσφατα, συνέλαβε Αμερικανούς πολίτες ως ομήρους [5] και αγόρασε ένα πυραυλικό σύστημα από το Κρεμλίνο [6]. Και πώς απειλεί να καταστρέψει τη μόνη ανταγωνιστική πολιτοφυλακή σε όλη τη Συρία φιλική προς τη Δύση.
Τον περασμένο Αύγουστο, καθώς ο Ερντογάν επισκέφθηκε τον «αγαπητό του φίλο» Βλαντιμίρ Πούτιν στη Μόσχα, το ΝΑΤΟ εξέδωσε μια γλαφυρή δήλωση [7]. «Η Τουρκία είναι ένας πολύτιμος σύμμαχος, συμβάλλοντας ουσιαστικά στις κοινές προσπάθειες του ΝΑΤΟ… Η ιδιότητα του μέλους της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ δεν αμφισβητείται».
Σταματήστε εδώ. Φυσικά και είναι η συμμετοχή της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ υπό αμφισβήτηση. Διαφορετικά, γιατί ασχολείστε για αν το αρνηθείτε; Το ΝΑΤΟ δεν αρνείται ότι το Ηνωμένο Βασίλειο ή ο Καναδάς δεν ανήκουν πλέον στο ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ αρνείται μόνο ότι η ένταξη της Τουρκίας είναι υπό αμφισβήτηση, που είναι ένας άλλος τρόπος να το θέσουμε. Εν πάση περιπτώσει, μπορείτε να πληκτρολογήσετε «έξω η Τουρκία από το ΝΑΤΟ» στο Google και να περάσετε ένα χρόνο ασχολούμενοι με τα αποτελέσματα.
Η δήλωση συνεχίζει: «Η Συμμαχία μας δεσμεύεται στη συλλογική άμυνα και βασίζεται στις αρχές της δημοκρατίας, της ατομικής ελευθερίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του κράτους δικαίου». Πράγματι, η συμμαχία βασίστηκε σε όλες αυτές τις αρχές, καμία από τις οποίες δεν τηρεί η ολοένα και πιο αυταρχική Τουρκία.
Εάν η Τουρκία δεν ήταν στο ΝΑΤΟ, δεν θα γινόταν δεκτή. Έχει εξαιρεθεί σε αυτό το σημείο. Είναι πολύ πιο εύκολο να πούμε όχι σε ένα επίδοξο μέλος, που δεν ανήκει [σ.σ. στη Συμμαχία], παρά στην εκδίωξη ενός μακρόχρονου μέλους που δεν ανήκει πλέον, ειδικά όταν δεν υπάρχουν σαφή κριτήρια για εξαναγκασμό.
Είναι λοιπόν καιρός, για το ΝΑΤΟ να διεξάγει μια σοβαρή συζήτηση σχετικά με τα κριτήρια απομάκρυνσης. Αυτό μόνο μπορεί να βελτιώσει τη συμπεριφορά της Τουρκίας. Αν δεν τη βελτιώσει, θα πάμε σε άλλες επιλογές.
defence-point.gr
Του Michael J. Totten
ΠΗΓΗ: WORLD AFFAIRS JOURNAL
Το YPG, μαζί με τις πολυεθνικές Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις όπου κυριαρχεί το YPG, είναι οι μόνες ένοπλες ομάδες που κατάγονται από τη Συρία και είναι πρόθυμες και ικανές να αντιμετωπίσουν το ISIS και να το νικήσουν, ενώ είναι η μόνη σημαντική ένοπλη παράταξη στο απίστευτο εμφύλιο πόλεμο της Συρίας, συν το ότι δεν είναι ιδεολογικά εχθρικά διακείμενοι προς τη Δύση.
Τον Οκτώβριο του περασμένου έτους απελευθέρωσαν τελικά τη Ράκα, την «πρωτεύουσα» του χαλιφάτου ISIS, ενώ οι Ρώσοι και οι Σύροι στρατιώτες ήταν απασχολημένοι στα δυτικά, με το να εξαπολύουν συντριπτικά πλήγματα κατά των ανταρτών.
Οι Τούρκοι προτιμούν να έχουν το καθεστώς Άσαντ – και κατ’ επέκταση τη Ρωσία, το Ιράν και τη Χεζμπολάχ – να κυβερνούν τους Κούρδους της Συρίας που θεωρούν τρομοκράτες. Οι Ηνωμένες Πολιτείες «οικοδομούν έναν στρατό τρομοκρατίας» κατά μήκος των νότιων συνόρων, λέει ο Ερντογάν.
«Είτε αφαιρείται τις σημαίες σας από εκείνες τις τρομοκρατικές οργανώσεις, είτε θα πρέπει να παραδώσουμε αυτές τις σημαίες σε σας. Μην μας αναγκάσετε να θάψουμε στο έδαφος όσους είναι με τους τρομοκράτες … Οι επιχειρήσεις μας θα συνεχιστούν μέχρι να μην παραμείνει κάποιος τρομοκράτης κατά μήκος των συνόρων μας, πόσο μάλλον 30.000 από αυτούς».
Αυτή δεν είναι όμως συμπεριφορά συμμάχου στο ΝΑΤΟ. Είναι τρόπος συμπεριφοράς ενός εχθρικού κράτους. Δεν υπάρχει πραγματικά κανείς να το προσπεράσει αυτό. Μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι όλοι θέλουμε – και έχω – ότι η διατήρηση της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ είναι καλύτερη από το να την πετάξουμε απ’ έξω, επειδή είναι καλύτερο να αντιμετωπίζεις μια ενοχλητική χώρα μέσα σε ένα φαινομενικά φιλικό πλαίσιο, όχι εκτός.
Ωστόσο, υπάρχουν όρια, έστω κι αν τα όρια αυτά δεν είναι σαφώς καθορισμένα. Μια άμεση τουρκική επίθεση εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών θα ήταν σαφώς πέρα από τη «κόκκινη γραμμή» αν μια τέτοια γραμμή έχει καθοριστεί ή όχι, όπως και μια άμεση επίθεση εναντίον άλλου κράτους-μέλους του ΝΑΤΟ. Η επίθεση εναντίον ενός κράτους που δεν είναι στο ΝΑΤΟ είναι πιο αμφίσημη, ειδικά όταν ο μη ΝΑΤΟϊκός σύμμαχος δεν είναι καν κράτος. (Δεν είναι σαν να απειλεί η Τουρκία να επιτεθεί στο Ισραήλ, την Ιαπωνία ή το Μαρόκο.)
Κανένα από αυτά δεν μπορούσε να προβλεφθεί όταν ιδρύθηκε το ΝΑΤΟ το 1949 ή όταν η Τουρκία έγινε δεκτή το 1952. Το ΝΑΤΟ ιδρύθηκε ως ενωμένο δυτικό μέτωπο ενάντια στη Σοβιετική Ένωση, η οποία κατείχε ή έμμεσα ήλεγχε το ήμισυ της Ευρώπης, του ενός τρίτου της Γερμανίας συμπεριλαμβανομένου.
Η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν, το καθεστώς του Συριακού Κόμματος Μπάαθ, οι ένοπλες κουρδικές αυτονομιστικές κινήσεις, το ISIS – κανένα από αυτά δεν υπήρχε τότε και μόνο τα κουρδικά κινήματα θα μπορούσε κανείς να φανταστεί. Ο κόσμος έχει αλλάξει δραματικά, όπως και το ΝΑΤΟ.
Το 1952, η Τουρκία ήταν ένα κρίσιμο μέλος με καλή συμπεριφορά, ενώ η Εσθονία ήταν μέρος της Σοβιετικής Ένωσης. Το 2018, η Εσθονία είναι μέλος με καλή συμπεριφορά, ενώ η Τουρκία συμπεριφέρεται ως εμπόλεμος.
Κανείς δεν πρέπει να εκπλήσσεται από το ότι οι συμμαχίες έχουν μετατοπιστεί μετά από επτά δεκαετίες. Οι συμμαχίες πάντοτε μεταβάλλονται με το χρόνο. Οι εχθροί γίνονται φίλοι και το αντίστροφο. Ούτε η Βρετανία ήταν σταθερός φίλος των Ηνωμένων Πολιτειών, ούτε καν η Ρωσία υπήρξε σταθερός εχθρός.
Αλλαγές όπως αυτές συμβαίνουν αργά και η Δύση δυσκολεύεται να επεξεργαστεί το γεγονός ότι η Τουρκία είναι όλο και πιο εχθρική, αν και είναι εδώ και κάμποσο καιρό. Ξεκίνησε όταν η Άγκυρα αρνήθηκε τη χρήση της επικράτειάς της, συμπεριλαμβανομένης της αεροπορικής βάσης Ιντσιρλίκ, κατά τη διάρκεια του πολέμου κατά του Σαντάμ Χουσεΐν, κυρίως επειδή η Τουρκία δεν θέλησε το ιρακινό Κουρδιστάν να ισχυροποιηθεί οικονομικά και στρατιωτικά.
Αργότερα, ο Ερντογάν βοήθησε το Ιράν να μεταφέρει όπλα στη Χεζμπολάχ στον Λίβανο [3] και να συνταχθεί σιωπηρά με το ISIS στη Συρία [4] επειδή δεν ήθελε να αναδυθεί μια ανεξάρτητη κουρδική περιοχή στη Συρία όπως είχε στο Ιράκ. Πιο πρόσφατα, συνέλαβε Αμερικανούς πολίτες ως ομήρους [5] και αγόρασε ένα πυραυλικό σύστημα από το Κρεμλίνο [6]. Και πώς απειλεί να καταστρέψει τη μόνη ανταγωνιστική πολιτοφυλακή σε όλη τη Συρία φιλική προς τη Δύση.
Τον περασμένο Αύγουστο, καθώς ο Ερντογάν επισκέφθηκε τον «αγαπητό του φίλο» Βλαντιμίρ Πούτιν στη Μόσχα, το ΝΑΤΟ εξέδωσε μια γλαφυρή δήλωση [7]. «Η Τουρκία είναι ένας πολύτιμος σύμμαχος, συμβάλλοντας ουσιαστικά στις κοινές προσπάθειες του ΝΑΤΟ… Η ιδιότητα του μέλους της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ δεν αμφισβητείται».
Σταματήστε εδώ. Φυσικά και είναι η συμμετοχή της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ υπό αμφισβήτηση. Διαφορετικά, γιατί ασχολείστε για αν το αρνηθείτε; Το ΝΑΤΟ δεν αρνείται ότι το Ηνωμένο Βασίλειο ή ο Καναδάς δεν ανήκουν πλέον στο ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ αρνείται μόνο ότι η ένταξη της Τουρκίας είναι υπό αμφισβήτηση, που είναι ένας άλλος τρόπος να το θέσουμε. Εν πάση περιπτώσει, μπορείτε να πληκτρολογήσετε «έξω η Τουρκία από το ΝΑΤΟ» στο Google και να περάσετε ένα χρόνο ασχολούμενοι με τα αποτελέσματα.
Η δήλωση συνεχίζει: «Η Συμμαχία μας δεσμεύεται στη συλλογική άμυνα και βασίζεται στις αρχές της δημοκρατίας, της ατομικής ελευθερίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του κράτους δικαίου». Πράγματι, η συμμαχία βασίστηκε σε όλες αυτές τις αρχές, καμία από τις οποίες δεν τηρεί η ολοένα και πιο αυταρχική Τουρκία.
Εάν η Τουρκία δεν ήταν στο ΝΑΤΟ, δεν θα γινόταν δεκτή. Έχει εξαιρεθεί σε αυτό το σημείο. Είναι πολύ πιο εύκολο να πούμε όχι σε ένα επίδοξο μέλος, που δεν ανήκει [σ.σ. στη Συμμαχία], παρά στην εκδίωξη ενός μακρόχρονου μέλους που δεν ανήκει πλέον, ειδικά όταν δεν υπάρχουν σαφή κριτήρια για εξαναγκασμό.
Είναι λοιπόν καιρός, για το ΝΑΤΟ να διεξάγει μια σοβαρή συζήτηση σχετικά με τα κριτήρια απομάκρυνσης. Αυτό μόνο μπορεί να βελτιώσει τη συμπεριφορά της Τουρκίας. Αν δεν τη βελτιώσει, θα πάμε σε άλλες επιλογές.
defence-point.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου