Οι σωτήρες που δεν έρχονται.

«Μα γιατί δε μας βοήθησε ο “Χ”» είναι το ερώτημα που προβάλλεται αυτές τις μέρες, ενόψει της κρίσης στην ΑΟΖ. Διαχρονικά έχουμε μάθει να περιμένουμε κάποιον «σωτήρα»: τη Ρωσία,

 την Ευρωπαϊκή Ένωση, τους ενεργειακούς κολοσσούς, τις χώρες πίσω από τις εταιρείες. Μόνο που αν δε θίγονται τα συμφέροντα κάποιου κράτους σε μεγάλο βαθμό, δεν πρόκειται να σε «βοηθήσει» και αν δεν προστατέψεις τα συμφέροντά σου κανείς δε θα το κάνει για σένα.

 Όταν κάναμε σκέψεις για αξιοποίηση του φυσικού μας πλούτου, δεν μπήκαμε καν στη διαδικασία να σχεδιάσουμε παράλληλα και στρατηγική που θα διασφάλιζε την κυριαρχία μας, ούτε καν ένα υποτυπώδες ναυτικό και αεροπορία, ενώ παράλληλα τις συνεργασίες μας με τρίτες χώρες τις παρουσιάσαμε ως αμυντικές συμμαχίες, γεγονός που δεν υφίσταται. 

Κάποια στιγμή όμως οι ψευδαισθήσεις και οι ευσεβοποθισμοί τελειώνουν. “Η ελπίδα, παρηγοριά την ώρα του κινδύνου, όσους την έχουν από περίσσια δύναμη κι αν τους βλάψει δεν τους καταστρέφει. Όσοι όμως, στηριγμένοι πάνω της, τα παίζουν όλα για όλα (γιατί απ’ τη φύση της είναι σπάταλη), μονάχα όταν αποτύχουν τη γνωρίζουν, όταν πια, για εκείνον που έκαμε τη γνωριμία της, δεν έχει απομείνει τίποτε για να τον προφυλάξει απ’ αυτήν”, όπως έγραψε και ο Θουκυδίδης.

ΝΙΚ

philenews.com