Περί μπάλας…

Οι αφορμές για να γράψεις έστω και μια αράδα ποτέ δεν λείπουν, δυστυχώς όμως δεν λείπουν και οι αφορμές για να μην κοιμάσαι τις νύχτες, να νιώθεις αηδία και απέχθεια για αυτό που σήμερα ονομάζεται κοινωνία, ζωή και να σε σφιχταγκαλιάζει (περισσότερο να σε πνίγει) η φράση :”Έτσι είναι τα πράγματα, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι”. Πληθαίνουν βλέπεις και οι γελωτοποιοί της αυλής της εξουσίας, με την μόνη διαφορά πως αυτοί λόγω αναδουλειάς αναλαμβάνουν και καθήκοντα δήμιου. Τώρα πια όλο και πιο συχνά. Δεν ξέρω αν οι παρακάτω γραμμές θα είναι προϊόν μιας στιγμιαίας συναισθηματικής έξαρσης ή μιας χρόνιας αναγούλας που σιγά-σιγά καταστρέφει, αναισθητοποιεί και αφαιρεί κάθε τι ανθρώπινο από την ζωή και τους χαρακτήρες μας. Μετά βέβαια είναι και η απολογία, το βαρύ αίσθημα ευθύνης που κουβαλάς ότι λογίζεις το τομάρι σου σε αυτούς που θέλουν να αλλάξουν αυτό το πολύχρωμο μπαλάκι σε ένα άπειρο σύμπαν. Ευθύνη για όλες τις επιτυχίες και τις αποτυχίες όλων αυτών που προσπάθησαν να κάνουν αυτό τον κόσμο ανθρώπινο, να σπάσουν κάθε είδους δεσμά, κάθε είδους εκμετάλλευση, ταπείνωση και καταδίκη. Γιατί ο κόσμος μας είναι καταδικασμένος χρόνια τώρα, εκτίει ισόβια ποινή. Όσο κι αν περιμένουμε δεν πρόκειται να περάσει, η φυλακή είναι η ίδια μας η κοινωνία, ο τρόπος που μεγαλώνουμε, που μας μαθαίνουν να σκεφτόμαστε, να αγαπάμε, να μισούμε, να ονειρευόμαστε, να καταναλώνουμε ακόμα και να πεθαίνουμε. Για αυτό και μόνο όσο μακριά κι αν φτάσουμε, σε όποιο βουνό κι αν σκαρφαλώσουμε ή σε όποια γωνιά κι αν κρυφτούμε δεν θα σωθούμε. Δεν θα σωθούμε μέχρι να αλλάξει εκ βάθρων αυτό που ονομάζουμε κοινωνία σήμερα…

Δεν θέλω να γράψω πολλά. Αρκεί μια σελίδα θαρρώ. Σήμερα, την ώρα που μιλάμε, οι άνθρωποι που τους ανάγκασαν να ζουν σαν σύγχρονοι παρίες, σε αυτό που ονόμασαν φαβέλες, σφαγιάζονται. Ζουν κάτω από κυριολεκτική στρατιωτική μπότα, με συνδυασμένες επιχειρήσεις στρατού και αστυνομίας, καταστροφής των μοναδικών αυτοσχέδιων οικημάτων και μαζικών δολοφονιών. Όλα αυτά για να κλωτσήσουν το τόπι άνθρωποι που ο μισθός τους καλύπτει τις ανάγκες περιοχών ολόκληρων για μήνες. Εκεί ο κόσμος με ότι μέσα έχει εξεγείρεται αλλά για αυτό δεν θα ακούσετε πουθενά γιατί δεν μπορεί να υπάρξει πολιτικό όφελος ούτε από τα τσιράκια του καπιταλισμού είτε από την wannabe ριζοσπαστική εναλλακτική του. Δεν είναι δα και Ουκρανία, ούτε καμιά Βενεζουέλα… Είναι η Βραζιλία, του Μουντιάλ, των μεγάλων αστέρων και των φημισμένων κώλων και καρναβαλιών. Δεν είναι η Βραζιλία της πείνας, της φτώχειας, της ανέχειας, της κρατικής τρομοκρατίας. Είναι η Βραζιλία της 7ης μεγαλύτερης οικονομίας του πλανήτη (πάνω κι από την Ρωσία και από την Ινδία), είναι κι αυτή ένα περήφανο παράδειγμα καπιταλιστικής χώρας, νεοφιλελεύθερης που θέλει και αγκαλιάζει των δυτικό πολιτισμό και βάζει τον λαό και την παγκόσμια κληρονομιά του πλανήτη στον βωμό του κέρδους. Εκεί λοιπόν που δεν θα μείνει ούτε πουρνάρι από τον Αμαζόνιο για να γίνουν γεωργικές και κτηνοτροφικές καλλιέργειες, εκεί που δεν θα μείνει φτωχός που δεν θα του γκρεμίσουν τις λίγες λαμαρίνες που θεωρεί σπίτι, που δεν θα τον σκοτώσουν επειδή θέλησε να ζήσει, εκεί θα χτυπά η λεγόμενη καρδιά του πιο λαϊκού αθλήματος…Εκεί θα γίνει άλλη μια μεγάλη “κονόμᔨ, η και καλά συναδέλφωση των λαών μέσω της ευγενούς άμιλλας του αθλητισμού και άλλες τέτοιες παπαριές. Σε εγκαταστάσεις που έχουν πεθάνει ήδη παραπάνω από 900 εργάτες για να χτιστούν. Αλλά εσύ είσαι νεοφιλελεύθερος δεν γουστάρεις ολοκληρωτισμούς, καταδικάζεις την βία από όπου κι αν προέρχεται και είσαι με την ελευθερία της αγοράς. Ε η Βραζιλία είναι το καμάρι σου, το πρότυπό σου είτε το θες ή όχι γιατί ενσαρκώνει ακριβώς αυτό που υπερασπίζεσαι, στο ακέραιο.

Και για όσους νομίζουν πως αυτό είναι κάτι προσωρινό, που γίνεται τώρα ας ψάξουν μερικές από τις παρακάτω σφαγές που έχει κάνει η Βραζιλιάνικη αστυνομία (Candelária, Carandiru (μπορείτε να βρείτε την αφήγηση της συγκεκριμένης σφαγής στο τραγούδι Manifest των Sepultura), Eldorado dos Carajás και λίστα συνεχίζεται…). Για αυτό και αυτό το μουντιάλ δεν πρέπει να το δει κανείς, πρέπει να κάνουμε κάτι και γρήγορα όχι μόνο για τους Βραζιλιάνους, αλλά γιατί ότι γίνεται στην Βραζιλία είναι η ανάπτυξη που μας υπόσχονται, είναι το μέλλον που μας επιφυλάσσουν. Αν είναι να παίξουμε μπάλα, ας είναι στις μεγάλες αλάνες, αυτές που οι άλλοι τις ονομάζουν δρόμους.             http://anonymosprovokatoras.tumblr.com/